Ενας χρόνος πέρασε....

Ενας χρόνος πέρασε από την πρώτη δημοσίευση στο τότε νεογέννητο blog που το ονόμασαν (χωρίς να το ρωτήσουν)

DYOSMARAKI

Η σύλληψη της ιδέας για τη γέννηση αυτού του blog έγινε κατά τη διάρκεια μιας παιδικής θεατρικής παράστασης με τίτλο

"Η Κανέλλα και το δυοσμαράκι".
Σύμφωνα με το σενάριο του θεατρικού έργου η βασιλοπούλα "Κανέλλα" ζούσε στη χώρα του Χθες και το Δυοσμαράκι βασίλευε στη χώρα του Αύριο. Το φεγγάρι, ο μεγάλος ασημένιος καθρέπτης που πλανιόταν πάνω από τον κόσμο, θα φανέρωνε στον έναν την εικόνα του άλλου και θα ερωτεύονταν αμοιβαία. Η μεγαλύτερη δυσκολία όμως ήταν να γεφυρώσουν τους δύο μακρινούς τόπους και να συναντηθούν....

Θα τα καταφέρουν?

Με μια μικρή τροποποίηση αυτού του σεναρίου, τρεις φίλες συναντιούνται στο blog dyosmaraki και προσπαθούν να συμβιώσουν μέσα στον ίδιο χωροχρόνο:

- η Καλλικατζαρελένη ζει στον κόσμο του ΧΘΕΣ. Μοναχικός και ευαίσθητος χαρακτήρας. Ρομαντική ψυχή, θα την ακούσουμε συχνά να μουρμουράει, αναπολώντας αλλοτινούς τρόπους ζωής.....Εντονες είναι οι οικολογικές της ανησυχίες.....Λατρεύει τη φύση...

- η Μελένια ζει στον κόσμο του ΣΗΜΕΡΑ. Ενας αρκετά ανεξάρτητος και ασυμβίβαστος χαρακτήρας που δύσκολα συμμετέχει σε ομαδικές ενέργειες. Παρακολουθεί τον σύγχρονο τρόπο ζωής και όλες τις εξελίξεις του (τεχνολογία, επικαιρότητα, σύγχρονες τάσεις στον τουρισμό κλπ). Ευαίσθητη αλλά προτιμά να επιλέγει η ίδια πότε θα εμφανίζεται. Συνηθίζει να να μας "γράφει" χωρίς να ειδοποιεί κανέναν για το που βρίσκεται. Συχνά την αναζητούμε σε καμια πισίνα ή κανένα " in" στέκι... (Στη φωτό Ξενοδοχείο Mykonos Palace)

(Μα που εξαφανίστηκε πάλι?)


- και το dyosmaraki που ζει στον κόσμο του ΑΥΡΙΟ
έστω και αν λατρεύει τα μουσικοχορευτικά δρώμενα της παράδοσης μα και οτιδήποτε αφορά τα ήθη και έθιμα κάθε τόπου. Μαθημένη να δουλεύει μέσα σε ομάδες (όπως οι χορευτικές) θεωρεί αδιανόητη την υπέρμετρη ατομικότητα που έχει κατακλύσει την εποχή μας...

Οι τρεις φιλενάδες αποπειρώνται την
"αποδοχή του σήμερα, του αύριο και του χθες...μέσα από την ελπίδα του μέλλοντος και τη μνήμη του παρελθόντος"
με σκοπό να συμπαρασύρουν τους αναγνώστες σε ένα ταξίδι με πολλές διαδρομές....
Θα καταφέρουν τελικά οι τρεις φιλενάδες να γεφυρώσουν τους τρεις μακρινούς τόπους με όλες τις αντιθέσεις που τους χωρίζουν ????
Κανείς δεν ξέρει...παρά μοναχά το μακρυνό μέλλον...


Εν τω μεταξύ εμείς ας κάνουμε μια ανασκόπηση στη χρονιά που πέρασε. Αυτή είναι η διακοσιοστή ανάρτηση. Θα θυμηθούμε μερικά από τα μονοπάτια στα οποία ταξιδέψαμε. Τα βήματα μας οδηγούσαν... έτσι χωρίς πρόγραμμα...χωρίς καλούπια.... άλλοτε στο παρελθόν και άλλοτε στο παρόν. Κοινό χαρακτηριστικό των τριών φιλενάδων ήταν και εξακολουθεί να είναι η αντιπάθεια που τρέφουν και οι τρεις προς το πρόγραμμα και τα κλισέ....

Αυτόν τον ένα χρόνο λοιπόν, ήρθαμε σε επαφή με άγνωστες ή ξεχασμένες τοπικές ιστορίες από την λαϊκή παράδοση όπως του Πέτρου του Πελεκάνου του συμβόλου της Μυκόνου μέρος Α και μέρος Β, του Κατσαρόλα από την Εύβοια,σκαλίσαμε τον θρύλο για τους Δροσουλίτες του Φραγκοκάστελου τση Κρήτης, ταξιδέψαμε το Πάσχα στην Ολυμπο της Καρπάθου , μιλήσαμε για την ιστορία των ανθρώπων της για τα Πασχαλινά αρτοσκευάσματά τους μα και τα υπόλοιπα έθιμά τους καθώς και τα τραγούδια και τους χορούς τους. Πρόσφατα κάναμε ένα ταξίδι στη Λίνδο της Ρόδου , στην Κρήτη κοντοσταθήκαμε μπροστά σε επιγραφές που βρήκαμε στο δρόμο μας όπως του Πετράκη , δακρύσαμε μπροστά σε εικονοστάσια έστω και αν δεν γνωρίζαμε τους νέους για τους οποίους χτίστηκαν. Παίξαμε με το χιόνι στην Αθήνα αλλά και αλλού , νοιώσαμε τα ίδια λυπημένα συναισθήματα όταν ξέσπασαν οι φωτιές που έκαψαν τον τόπο μας, ανταλλάξαμε ερωτήματα σχετικά με το πως αντιμετωπίζουν οι δημόσιοι άρχοντές μας αυτές τις φυσικές καταστροφές και προβληματιστήκαμε για τις επικείμενες καταστροφές, αυτές που σχεδιάζονται να γίνουν. Παρακολουθήσαμε την οπτική σκοπιά από την οποία οι σκιτσογράφοι μας βλέπουν την επικαιρότητα, ανταλλάξαμε απόψεις για το κατά πόσο προσφέρει πολιτισμό ο σύγχρονος νεοέλληνας.....και ψάξαμε να βρούμε ανοιχτά παράθυρα στον πολιτισμό μα ταυτόχρονα προβληματιστήκαμε για την σύγχρονη τεχνολογία που δημιουργεί αντίγραφα ανθρώπων όπως τα Android . Τα μονοπάτια συχνά οδήγησαν τα βήματά μας σε ανθρώπους που "έγραψαν" στον χώρο του κινηματογράφου όπως ο Ζυλ Ντασσέν αλλά και σε αξιόλογες ταινίες όπως "Τα παιδιά του παραδείσου" που δεν έχουν προβληθεί ιδιαίτερα πιθανά επειδή είναι Ιρανικής προέλευσης .
Στη διάρκεια αυτής της χρονιάς εκτός από τις πυρκαγιές συνέβησαν και σεισμοί μα εμείς δεν διακόψαμε την πορεία μας....συνεχίσαμε το ταξίδι μας προβάλλοντας ιστορίες λαϊκών καλλιτεχνών όπως του Νικόλα Τσέγκου που δημιουργούσε μουσικούς σκοπούς χωρίς ο ίδιος να έχει σπουδάσει μουσική, της Ασπασίας Μπικάκη που βρίσκεται σε μια γωνιά της παλιάς πόλης στα Χανιά της Κρήτης και εξακολουθεί να ζωγραφίζει τη ζωή της και τα βιώματά της με τη βελόνα και τη κλωστή μα λίγοι άνθρωποι το γνωρίζουν.

Ανθρωποι απλοί, καθημερινοί που ποτέ δεν αγάπησαν την αυτοπροβολή, για αυτό δεν έγιναν ιδιαίτερα γνωστοί. Ομως το dyosmaraki αυτούς τους απλοϊκούς ανθρώπους αγαπά, αυτούς επιλέγει να προβάλλει, αυτούς για τους οποίους κανείς δεν μιλά, κανένα ΜΜΕ δεν ασχολείται...

Βλέπετε οι ιστορίες αυτών των απλών και καθημερινών ανθρώπων απλά

"δεν πουλάνε"...

Μέσα από κάποιες άλλες διαδρομές όπως η σειρά "Ζωγραφίζοντας μια ιστορία" αναζητήσαμε την θεματική ιστορία αρκετών πινάκων ζωγραφικής όπως των Καρυάτιδων, της ωραίας Αδριάνας των Αθηνών , μελετήσαμε σε βάθος τα Αρραβωνιάσματα που συνδέονταν με το παιδομάζωμα που γινόταν επί Τουρκοκρατίας, θυμηθήκαμε την ιστορία της Κόρης των Αθηνών που αγάπησε παράφορα ο λόρδος Βύρων,αναζητήσαμε τον Χρήστο τον Αράπη, μπήκαμε σε ξακουστά καφενεία της παλιάς Αθήνας που δεν υπάρχουν πια.....όπως το καφενείο "ο Παρθενών".
Ακούσματα ποικίλων μουσικών συνόδευαν τις διαδρομές μας. Αλλοτε είχαν μορφή καντάδας , άλλοτε χορεύαμε συρτάκι άλλοτε ακούγαμε ρεμπέτικα με αρκετές γόνιμες αντιπαραθέσεις μεταξύ μας, δεν έλειψαν όμως φορές (σπάνιες βέβαια) που ακούστηκαν και ήχοι ροκ. Σε αυτές τις διαδρομές κάποιες φορές ακούσαμε από χείλη παιδικά, αθυρόστομες μαντινάδες .

Θα ήταν παράλειψή μου εάν αμελούσα να ευχαριστήσω την τοπική εφημερίδα του Οξύλιθου Εύβοιας που αναδημοσίευσε την ιστορία του Κατσαρόλα καθώς και την δημοτική εφημερίδα "Αθήνα η Πόλη μας"που φιλοξένησε σε στήλη της έντυπης μορφής της όσες ιστορίες από τη σειρά αναρτήσεων "Ζωγραφίζοντας μια ιστορία" αφορούσαν την πόλη των Αθηνών.

Ομως πιο πολύ...
Ηθελα να ευχαριστήσω εσάς τους αναγνώστες αυτού του blog...
Εσείς αποτελείτε το πολυτιμότερο κεφάλαιο.....
Εσείς στηρίξατε αυτή την προσπάθεια εμπλουτίζοντάς την με τα πολύτιμα σχόλιά σας, συνταξιδιώτες μου σε ένα ταξίδι που ξεκίνησε μόλις πριν από ένα χρόνο.

Σας ευχαριστώ!

Είναι ενθαρρυντικό να γνωρίζει κανείς πως υπάρχουν κάποιοι σιωπηροί αναγνώστες που επισκέπτονται το blog και το διαβάζουν.

Ευχαριστώ ακόμη και εκείνους τους αναγνώστες που αν και δεν είναι bloggers στέλνουν συχνά τις απόψεις τους και (καλοπροαίρετη) κριτική μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου για αυτά που γράφονται εδώ.
Φυσικά δεν μπορώ να παραλείψω να ευχαριστήσω και τους απλούς επισκέπτες που διαβάζουν αυτό το blog έστω και αν δεν σχολιάζουν ποτέ.

Το dyosmaraki υπόσχεται πως πλουσιότερο κατά ένα χρόνο από εμπειρίες που απόκτησε από όλους εσάς, την επόμενη χρονική περίοδο θα προσπαθήσει να βελτιωθεί και θα εξακολουθήσει να βρίσκεται κοντά σας.

ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ
Σας στέλνουμε την αγάπη μας
Το δυοσμαράκι, Η ΚαλλικατζαρΕΛΕΝΗ και Η μΕΛΕΝΗα