Δεν πιστεύω να ξεχάσατε τα δεκαοχτουράκια (σχετικές αναρτήσεις εδώ και εδώ) Εγώ και νάθελα που να τα ξεχάσω. Ξετσούπισαν και θέλησαν να εξερευνήσουν τον κόσμο όπως κάθε μωρό όταν μεγαλώνει.....Και νάθελες δεν σε άφηναν να ησυχάσεις....
Πότε τάβρισκες πάνω σε σφουγγαρίστρες πότε ανάμεσα σε σκούπες..... Κι όταν δυνάμωσαν λίγο πήραν τους δρόμους.....
Κι εσύ να προσπαθείς να μην τα πατήσεις κατά λάθος αφού μπερδεύονταν μέσα στα πόδια σου......Κι άντε να ξέχναγες να φροντίσεις το κουπάκι τους με το νερό....κατέβαιναν σε πορεία διαμρτυρίας ακόμη και να είχες κλειστά τα ζάμια....
Σου λένε "τι έγινε? Μας ξέχασες???? Διψάμε....!!!!!" Επειτα άρχισαν να δοκιμάζουν τα φτερά τους, όχι δηλαδή πως είχαν και πολλά κέφια.....Φρουπ φρουπ καθημερινά γινόταν της κακομοίρας στο μπαλκόνι με τα δεκαοχτουράκια βαριεστημένα να μην θέλουν να πετάξουν αφού απ΄ότι κατάλαβα μάλλον τα διακατείχε ένα είδος υψοφοβίας....μα η εκπαίδευση έδειχνε σκληρή κάτω από το άγρυπνο (αλλά και στοργικό) βλέμμα του μπαμπά..... και της μαμάς.....Μετά από πολυήμερες προσπάθειες σήμερα το πρωί παρακολουθούσα τις δοκιμές πτήσεων ....μέχρι που....
....Φρρρρρ Φρρρρρ κατάφεραν να ανοίξουν τα φτερά τους και να απογειωθούν....
Κοντοστάθηκαν στα πρώτα καλώδια κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μάνας που παρακολουθούσε κάθε τους κίνηση έτοιμη να παρέμβει για να τα προστατέψει....Βγήκα στο μπαλκόνι...Τα παρακολουθούσα με τη χαρά που βλέπει κανείς τα πρώτα βήματα ενός μωρού....
Επειτα από κάμποση ώρα το ένα από τα δεκαοχτουράκια άνοιξε τα φτερά του κι ήρθε και κοντοστάθηκε κοντά μου πάνω στο μπράτσο της τέντας....
Εγυρε το κεφαλάκι του κι έστρεψε το βλέμμα του...Να ήταν άραγε το " ευχαριστώ" για τις μέρες της φιλοξενίας σε αυτό το Αθηναϊκό μπαλκόνι??? Δεν ξέρω, δεν θα μάθω ποτέ....
Σε λίγο ήρθε και το δεύτερο δεκαοχτουράκι...
κοντοστάθηκαν και τα δυό σε μιαν άκρη του μπαλκονιού.....
...έριξαν μια τελευταία ματιά προτού ανοίξουν τα φτερά τους και χαθούν μέσα στον καταγάλανο ουρανό πάνω από τον Υμηττό αναζητώντας μια θέση στο φυσικό τους περιβάλλον, σε κάποιο δάσος που θα τα βοηθήσει να αρχίσουν μια νέα ζωή ....
Πότε τάβρισκες πάνω σε σφουγγαρίστρες πότε ανάμεσα σε σκούπες..... Κι όταν δυνάμωσαν λίγο πήραν τους δρόμους.....
Κι εσύ να προσπαθείς να μην τα πατήσεις κατά λάθος αφού μπερδεύονταν μέσα στα πόδια σου......Κι άντε να ξέχναγες να φροντίσεις το κουπάκι τους με το νερό....κατέβαιναν σε πορεία διαμρτυρίας ακόμη και να είχες κλειστά τα ζάμια....
Σου λένε "τι έγινε? Μας ξέχασες???? Διψάμε....!!!!!" Επειτα άρχισαν να δοκιμάζουν τα φτερά τους, όχι δηλαδή πως είχαν και πολλά κέφια.....Φρουπ φρουπ καθημερινά γινόταν της κακομοίρας στο μπαλκόνι με τα δεκαοχτουράκια βαριεστημένα να μην θέλουν να πετάξουν αφού απ΄ότι κατάλαβα μάλλον τα διακατείχε ένα είδος υψοφοβίας....μα η εκπαίδευση έδειχνε σκληρή κάτω από το άγρυπνο (αλλά και στοργικό) βλέμμα του μπαμπά..... και της μαμάς.....Μετά από πολυήμερες προσπάθειες σήμερα το πρωί παρακολουθούσα τις δοκιμές πτήσεων ....μέχρι που....
....Φρρρρρ Φρρρρρ κατάφεραν να ανοίξουν τα φτερά τους και να απογειωθούν....
Κοντοστάθηκαν στα πρώτα καλώδια κάτω από το άγρυπνο βλέμμα της μάνας που παρακολουθούσε κάθε τους κίνηση έτοιμη να παρέμβει για να τα προστατέψει....Βγήκα στο μπαλκόνι...Τα παρακολουθούσα με τη χαρά που βλέπει κανείς τα πρώτα βήματα ενός μωρού....
Επειτα από κάμποση ώρα το ένα από τα δεκαοχτουράκια άνοιξε τα φτερά του κι ήρθε και κοντοστάθηκε κοντά μου πάνω στο μπράτσο της τέντας....
Εγυρε το κεφαλάκι του κι έστρεψε το βλέμμα του...Να ήταν άραγε το " ευχαριστώ" για τις μέρες της φιλοξενίας σε αυτό το Αθηναϊκό μπαλκόνι??? Δεν ξέρω, δεν θα μάθω ποτέ....
Σε λίγο ήρθε και το δεύτερο δεκαοχτουράκι...
κοντοστάθηκαν και τα δυό σε μιαν άκρη του μπαλκονιού.....
...έριξαν μια τελευταία ματιά προτού ανοίξουν τα φτερά τους και χαθούν μέσα στον καταγάλανο ουρανό πάνω από τον Υμηττό αναζητώντας μια θέση στο φυσικό τους περιβάλλον, σε κάποιο δάσος που θα τα βοηθήσει να αρχίσουν μια νέα ζωή ....
θα έρχονται συχνά πάλι στο μπαλκόνι. να σε χαιρετούν. φοβερές οι φωτογραφίες. και ακόμα πιο φοβερή η θέα από το μπαλκόνι!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε!!! Πότε μεγάλωσαν κιόλας;;;;
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα σου πω, γιατί έχω την εντύπωση πως οι δεκαοχτούρες, δεν αφήνουν τις φωλιές τους και ξαναγυρίζουν στον τόπο του εγκλήματος; Έτσι τουλάχιστον λένε εδώ..
Τρυφερή ανάρτηση!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤυχερά τα δεκαοχτουράκια που ήρθαν στη βεραντα τη δική σου. Δεν είναι πολλοί της ...υπομονής και τα κακομεταχειρίζονται
Καλή τους τύχη,
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
Πολύ κουτσομπόλες φιλενάδες απεκτησες.Σκετο γάζωμα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεινο που εχω χρόνια ν'ακουσω ειναι ο Γκιώνης,θα τόθελα πολύ,αν και γνωρίζω πως ακομη και νστην ηλικία αυτή θα νοιώσω εναν καποιο φόβο.
Είσαι θεά! We love eighteenoures!
ΑπάντησηΔιαγραφήαχ τι ωραία..
ΑπάντησηΔιαγραφήσαν να λέμε οι δεκαοχτούρος ιωανάθαν (και σία)!χεχε
ΑπάντησηΔιαγραφήόμορφες εικόνες. φαντάζομαι ήσουν για ώρα σε ετοιμότητα για να τα πετύχεις!
Οι δεκαοχτούρες,
ΑπάντησηΔιαγραφήτα σπουργίτια, τα περιστέρια,
κι ένα σωρό άλλα φτερωτά και μη
ζωάκια έχουν επιλέξει να ζουν κοντά
στους ανθρώπους για δικούς τους λόγους.
Είστε τυχεροί που σας διάλεξαν
για συγκάτοικους !!!
Όμορφες οι εικόνες, αλλά οι λέξεις τους πρόσθεσαν χρώμα, μια στάλα περισσότερη ουσία. Μέρα καλή
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν έχω μεγάλη εμπειρία με κατοικίδια μιας και η μοναδίκή που έχω ήταν ένας γάτος της αδελφής μου ο οποίος πέθανε όταν πήγαμε να τον στειρώσουμε :(
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα υποψιαστώ ότι απέναντί σου έχεις δασάκι και στο βάθος τον Υμηττό; Είσαι από τις τυχερές των Αθηνών. Πόσοι και πόσοι βλέπουν απέναντί τους μόνο τσιμέντο. Όσο για τις δεκοχτούρες μου κάνει εντύπωση που γέννησαν στο μπαλκόνι σου, και σε αυτό τυχερή. Οι δικές μου οι άτιμε ξέρουν μόνο να κλέβουν. Περιμένουν στα δέντρα γύρω από το σπίτι μου και μόλις ταΐσω τις γάτες μου (ξηρή τροφή) ορμούν και αποτελειώνουν την τροφή. Πρέπει να έχουν κάνει συμμαχία με τις γάτες γιατί δεν τις κυνηγούν. Να είσαι πάντα καλά gskastro
ΑπάντησηΔιαγραφή@basnia
ΑπάντησηΔιαγραφήΛες να ξανάρθουν???
Πάντως από την ώρα που πέταξαν δεν ξαναήρθαν. Βέβαια βλέπω γύρω γύρω να πετούν κάποια πουλιά μα είναι μακρυά και δεν μπορώ να καταλάβω εάν είναι τα δεκαοχτουράκια μου.
@Hfaistiwnas
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες πόσο γρήγορα μεγάλωσαν???
Αυτό που λες μου λένε όλοι οι φίλοι δηλαδή πως δεν ξεχνούν τον "τόπο του εγκλήματος"τα δεκαοχτουράκια.
Θα δείξει....
Δυοσμαρακι μου καλησπερα απο ρεθυμνο, λοιπον σημερα παρακολουθουσα στο δενδρο μπροστα στο μπαλκονι μου μια δεκαοχτουρα που ζεσταινει τ'αυγα της, και επεσα πανω στην αναρτηση σου.Εχει πολυ φαση ποσο προχειρη φωλια εφτιαξαν και πως καθονταΙ Σ'ΕΝΑ ΨΙΛΟ ΚΛΑΡΑΚΙ ,μου εβαλες ιδεα να δω ποτε θα βγουν τα πουλακια.Φιλια
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ τρυφερή ανάρτηση, να παρακολουθείς το πρώτο φτερούγισμα, το πρώτο "άνοιγμα" στο "κόσμο" οποιουδήποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι γω τι νακανα που οι δεκαοχτούρες χτίσανε φωλιά μέσα στον απορροφητήρα;
ΑπάντησηΔιαγραφήΠάει η φωλιά,πάν τα κοτσυφόπουλα,
που τραγουδάει κι ο Σαββόπουλος,
μη με κατηγορήσεις για ασπλαχνία...
@Φυρδην Μιγδην
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια να πούμε την αλήθεια είναι λιγουλάκι δύσκολο να έχεις υπομονή. Ολη την ημέρα με μια σφουγγαρίστρα στο χέρι όσο ήταν εδώ τα δεκαοχτουράκια...
Μα χαλάλι τους...
@taspa
ΑπάντησηΔιαγραφήΚουτσομπόλες δεν λες τίποτα yaspa μου. Γελούσα όταν τα έβλεπα να κάθονται πάνω στο κάγκελο και να παρακολουθούν όποιον περνούσε από κάτω...
Γκιώνη άκουσα στο πρόσφατο ταξίδι στην Τήνο...Είχα κι εγώ χρόνια να ακούσω...Είναι στα αλήθεια παράξενη η φωνή του...
@Ταχυδρόμος
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα eighteenours μάλλον είναι θεϊκά
Καλημερούδια φίλε μου
@Καπιταλιστικό κουμμούνι
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι παράξενα θα έλεγα...
Πρωτόγνωρη εμπειρία (τουλάχιστον για μένα)
@tovene592
ΑπάντησηΔιαγραφήΙωνάθαν και Σία σωστά! Αν ήξερες πόσο έψαχνα να βρω το τραγούδι για να συνοδέψω την ανάρτηση...
Τελικά δεν το βρήκα...
Ναι τα παρακολουθούσα αγκαλιά με την κάμερα. Παρακολουθούσα κάθε τους βήμα αν και προσπαθούσα να μην με αντιληφθούν γιατί στην αρχή έφευγαν.
@Side21
ΑπάντησηΔιαγραφήΚατά έναν παράξενο τρόπο τα ένοιωσα σαν κάτι το τυχερό όπως το λες. Δεν ξέρω γιατί...
@Λάκης Φουρουκλάς
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέξεις-Εικόνες όλα μπλέκονται στον χορό των συναισθημάτων Λάκη μου. Εσύ ειδικά το γνωρίζεις πολύ καλά αφού γράφεις
@ΙωάννηςΚ
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα και εγώ δεν είχα ξανασυμβιώσει με δεκαοχτουράκια
@gskastro
ΑπάντησηΔιαγραφήΩστε οι δικές σου μόνο να κλέβουν ξέρουν ε? Χα χα χα
Ισως να παίζει ρόλο που οι δικές μου ήταν Υμηττιώτισες...(λολ)
Ναι θεωρώ πως είμαι από τους τυχερούς Αθηναίους αφού βλέπω την κορυφή του Υμηττού απέναντί μου και έρχομαι τακτικά σε επαφή με τα πλάσματα που φιλοξενεί. Ισως για αυτό τον νοιάζομαι και δεν θέλω να τσιμεντοποιηθεί και αυτός.
@Ελευθερία
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή μου Ρεθεμνιώτισα, είναι συναρπαστική η εμπειρία. Στην αρχή είχα άγχος μην τύχει και πέσουν στο κενό τα δεκαοχτουράκια γιατί η φωλιά βρισκόταν πραγματικά σε πολύ παραέξνο μέρος.
Εποειτα μια φίλη μου για να με πειράξει μου λέει...Και τι νόμισες πως τα πουλιά πάνε να γεννήσουν σε σουίτες???? Στα δέντρα δεν γεννάνε??? Οπότε συνειδητοποίησα πως δεν θα πρέπει να ανησυχώ. Και πράγματι παρακολούθησε με πόση φροντίδα προστατεύει η μάννα τα αυγουλάκια αλλά και αργότερα τα μωρά της.
Θα ήταν ενδιαφέρον να μοιραζόσουν τη δική σου εμπειρία (αν θέλεις φυσικά)
Φιλιά στο Ρέθυμνο που φέτος δεν το επισκέφτηκα
@leondokardos
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι συναρπαστικό μαζί θα έλεγα καλέ μου leondokarde
@Vad
ΑπάντησηΔιαγραφήΧα χα χα Συμβαίνουν και αυτά Vad μου. Οχι σε αυτή τη περίπτωση δεν θα σε κατηγορήσω για ασπλαχνία λολ