Μια άγνωστη ιστορία - Ο κυρ Πέτρος και το Μινωϊκό σπιτάκι στον Βύρωνα

Κάποτε στον Βύρωνα ζούσε ο κυρ Πέτρος, Κρητικός στην καταγωγή. Ενας καλοκάγαθος άνθρωπος που κακό δεν είπε ποτέ για κανέναν. Κανείς δεν θυμάται πότε πρωτόρθε ο κυρ Πέτρος στη γειτονιά. Με τα χρόνια από το υστέρημά του έκανε ένα σπιτάκι να του θυμίζει το νησί του. Φαίνεται πως θα αγαπούσε την ιστορία γιατί την αυλή του σπιτιού του την στόλισε με κολώνες που ήταν ολόϊδιες με εκείνες των Μινωϊκών ανακτόρων. Μάλιστα ακόμη και στη βάση των εξωτερικών τοίχων εκεί που τους έντυσε με βότσαλα (συνηθιζόταν τα παλιά χρόνια, τότε που υπήρχαν ακόμη πολλά βότσαλα στις παραλίες) ενσωμάτωσε κάποια στοιχεία όπως τα κέρατα καθοσιώσεως (δηλαδή τα κέρατα του Μινώταυρου που κοσμούσαν τα παλιά ανάκτορα της Κρήτης). Μια βιλλίτσα ήταν το σπίτι του, ξεχώριζε από τα υπόλοιπα σπίτια. Ησυχος άνθρωπος ο κυρ Πέτρος, καθημερινά έκανε τη βόλτα του, όταν έκανε τα ψώνια του συζητούσε για την επικαιρότητα με τον μανάβη, τον μπακάλη της γειτονιάς, τον φούρναρη.

Αγαπούσε το χωριό του (κάπου απ΄το Λασίθι ήτανε όπως έμαθα) και το επισκεπτόταν τακτικά. Η τύχη τόφερε έτσι και δεν έκανε οικογένεια. Αμα αρχίνησαν να περνούν τα χρόνια, ο κυρ Πέτρος προβληματίστηκε για το τι θα γινόταν το Μινωϊκό σπιτάκι του Βύρωνα άμα ο ίδιος έκλεινε τα μάτια του. Θέλησε λοιπόν να κάνει ένα ψυχικό και να βοηθήσει το χωριουδάκι του αφού λάτρευε την ιδιαίτερη πατρίδα του. Αποφάσισε λοιπόν να γράψει μια διαθήκη. Στη διαθήκη έγραφε πως παραχωρούσε το Μινωικό σπιτάκι στον σύλλογο του χωριού του με τον όρο άμα ο ίδιος πεθάνει να έρχονται στο σπίτι του να μένουν τα φτωχά Κρητικόπουλα για να μην πληρώνουν ενοίκιο άμα έρχονταν στην Αθήνα για να σπουδάσουν. Πράγματι όταν μας άφησε χρόνους ο κυρ Πέτρος (όπως μου είπαν οι γείτονες θα πρέπει να πέθανε γύρω στο 1966-1968) τα πρώτα χρόνια έγινε σεβαστή η τελευταία του επιθυμία και στο Μινωϊκό σπιτάκι του Βύρωνα έρχονταν κι έμεναν Κρητικόπουλα και Κρητικοπούλες που σπούδαζαν στην Αθήνα. Το σπίτι του κυρ Πέτρου που βρίσκεται στην οδό Φορμίωνος (κοντά στο τέρμα) ήταν πάντα γιομάτο από χαρούμενες νεανικές φωνές και γέλια, κι εκείνος από εκεί ψηλά που βρισκόταν μάλλον θα χαιρόταν που έβλεπε πως αν και δικά του παιδιά δεν έκανε, τουλάχιστον μπόρεσε να βοηθήσει τα παιδιά κάποιων άλλων φτωχών συγχωριανών του σαν δεύτερος πατέρας.

Τα χρόνια περνούσαν, τα Κρητικόπουλα που έρχονταν στο Μινωϊκό σπιτάκι του Βύρωνα όλο και αραίωναν, μέχρι που έπαψαν πια νάρχονται....Το σπίτι του κυρ Πέτρου άρχισε να μαραζώνει. Εκεί που πρώτα η γειτονιά καθημερινά ζωντάνευε από τα κελαρυστά γελάκια των νέων ξάφνου βουβάθηκε. Κανείς δεν ξέρει το γιατί. Κάποιοι ισχυρίζονται πως μπορεί να έφυγαν από τη ζωή όσοι γνώριζαν την ύπαρξη του σπιτιού του κυρ Πέτρου και θα ξέχασαν να ενημερώσουν τα υπόλοιπα μέλη του συλλόγου του χωριού. Ετσι ίμπορεί σήμερα κανείς να μη γνωρίζει πως ο σύλλογος του χωριού τους έχει στην ιδιοκτησία του το σπίτι του κυρ Πέτρου για να μένουν σπουδαστές και μάλιστα δίχως να πληρώνουν ενοίκιο. Ενας άλλος είπε πως καθώς έμαθε λόγω του Καποδίστρια ο σύλλογος του χωριού του κυρ Πέτρου διαλύθηκε επειδή συγχωνεύθηκαν με κάποιο μεγαλύτερο χωριό. Αφού λοιπόν δεν είναι βέβαιο πως οι σύλλογοι (όπως και τα Ιδρύματα, τα Ασφαλιστικά ταμεία κλπ) έχουν ακριβή γνώση ολόκληρης της κινητής και ακίνητης περιουσίας που βρίσκεται στην κατοχή τους λόγω ελλιπούς καταγραφής στα βιβλία τους, ίσως κανείς να μη γνωρίζει την ύπαρξη του σπιτιού του κυρ Πέτρου.....

Οταν πρωτοήρθα σε ετούτην εδώ τη γειτονιά το σπιτάκι αν και ερειπωμένο κρατιόταν ακόμη καλά. Από τότε που άρχισε η τελευταία ξέφρενη άναρχη δόμηση (και καταστροφή της Αθήνας-δηλαδή εδώ και καμιά 5ετία ίσως και παραπάνω) όποτε περνώ έξω από το σπιτάκι του κυρ Πέτρου παρατηρώ και μια νέα καταστροφή. Χθες ήταν μερικές πετρούλες που είχαν αφαιρεθεί από τον εξωτερικό μαντρότοιχο, σήμερα λείπει ένα ολόκληρο κομμάτι του μαντρότοιχου θαρρείς και τον γκρέμισε καμιά μπουλντόζα.....!!!! Να είναι γιατί κάποιοι το έβαλαν στο μάτι και θέλουν να το γκρεμίσουν???? Ξέρετε δα πως γίνονται αυτά τα πράγματα, είναι να μη βάλουνε στο μάτι κάποιοι επιτήδειοι ένα κτίσμα που βλέπουν πως είναι εγκαταλελειμένο.... Κάνουν μια μικρή ζημιά στην αρχή για να δουν αν υπάρχει εκεί κοντά ο ιδιοκτήτης ή κάποιος γνωστός του. Αν δουν πως δεν αντιδρά κανείς συνεχίζουν το καταστροφικό τους έργο έως ότου με νομικά τερτίπια να καταπατήσουν τη ξένη περιουσία (χρησικτησία ονομάστηκε νομικά η κλεψιά ξένης ιδιοκτησίας).....

Βλέποντας την κατάληξη του σπιτιού που με τόση αγάπη δώρισε απλόχερα ο κυρ Πέτρος στον Σύλλογο του χωριού του για κοινωφελή σκοπό αναλογιζόμουν πόσες και πόσες ιδιοκτησίες από αυτές που δώρησαν με όλη τη καρδιά τους κάποιοι πολίτες θα χάνονται με τον ίδιο τρόπο κάθε χρόνο..... Αυτοί οι κάθε φύσεως ανώνυμοι φορείς κάποτε νοιάζονταν για τον τόπο τους και τα πρόσεχαν αυτά τα πράγματα. Τώρα πια λόγω του ότι παλαιότερα δεν ήταν υποχρεωτικό να καταγράφουν με ακρίβεια κάθε κινητό και ακίνητο αντικείμενο που βρισκόταν στην ιδιοκτησία τους (έγιναν και τόσες συγχωνεύσεις, άλλοι φορείς έκλεισαν άλλοι καινούργιοι φτιάχτηκαν στη θέση τους...) πολλά πράγματα χάνονται μέσα στη λήθη του χρόνου...ξεχνιούνται και τελικά καταπατώνται από κάποιους επιτήδειους ιδιώτες....

Ισως όμως να είμαι υπερβολική και τίποτα από όλα αυτά να μην ισχύει....Μπορεί να είναι απλά η ιδέα μου και τελικά και να μην εποφθαλμιά κάποιος να καταπατήσει το σπίτι του κυρ Πέτρου. Πάντως θα λυπηθώ πολύ μια μέρα να δω στη θέση του Μινωικού σπιτιού του Βύρωνα να ξεφυτρώνει καμιά γιγαντιαία πολυκατοικία.

Αντί για αυτό θα επιθυμούσα...

- είτε να ξυπνούσε από τον ύπνο του ο σύλλογος του χωριού του κυρ Πέτρου στον οποίο δωρήθηκε το παρόν ακίνητο (όπως μου έλεγαν οι γείτονες κάπου στη Νεάπολη Λασιθίου θα πρέπει να είναι) και να το επισκεύαζε και να το χρησιμοιούσε για τον σκοπό που δώρισε το σπιτάκι του ο κυρ Πέτρος
- είτε να το χρησιμοποιούσε ο Δήμος Βύρωνα ως πολιτιστικό στέκι (δεν γνωρίζω αν μπορεί να γίνει αυτό νομικά).

Αυτό που σίγουρα δεν θα επιθυμούσα είναι να περάσω μια μέρα και να μην δω να ανθίζει η όμορφη περικοκλάδα με τα πορτοκαλιά χωνάκια που κάποτε στόλιζε και εξακολουθεί ακόμη και τώρα να στολίζει το σπιτάκι του κυρ Πέτρου (θαρρείς και κάποιος να τη φροντίζει καθημερινά τόσο φουντωτή που είναι).... Πιστεύω πως θα ήταν τόσο άδικο για το μικρό αλλά τόσο ιδιαίτερο Μινωικό ανάκτορο της περιοχής μας, γιατί για την εποχή του ένα μικρό ανάκτορο θα ήταν το σπίτι του κυρ Πέτρου στον Βύρωνα.....