Ο Φλεβάρης του '81, ο σεισμός και η τούρτα.....

24 του Φλεβάρη 1981

Πως περνάνε τα χρόνια ρε γμτ???? Κάτσε να μετρήσω......1,2,3.....29 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από εκείνη τη βραδιά.....(Σχετικό άρθρο εδώ)

Μια συνηθισμένη βραδιά με γονείς να βλέπουν TV (κάποιο χαζοσήριαλ ως συνήθως), τον αδελφό να γκρινιάζει γιατί άφησα ένα περιοδικό πάνω στο κρεβάτι του και την κυρ΄Αθηνά γειτόνισα και τακτική επισκέπτρια του σπιτικού μας να βρίσκεται καθισμένη σε μια από τις πολυθρόνες του σαλονιού και να κουτσομπολεύει την κυρά Βάσω τη παραδιπλανή γειτόνισα. Αν εξαιρέσεις το κουτσομπολιό της κατά τα άλλα η κυρ΄Αθηνά ήταν καλός άνθρωπος. Μονάχη της είχε μείνει, δεν είχε παιδιά κι έτσι κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι μας μου έφερνε σοκολάτες.....

Τα 2 γατάκια που είχα μαζέψει από το δρόμο και κόντεψα να βρεθώ εγώ στο δρόμο εξ αιτίας τους έδειχναν ανήσυχα...Νιαούριζαν κι έξυναν τα νύχια τους στην εξώθυρα λες και ήθελαν να βγουν από το διαμέρισμα του 5ου ορόφου......

Από νωρίς τρωγόμουν να βγάλω από το ψυγείο τη τούρτα. Μα όλοι παρακολουθούσαν αυτό το χαζησήριαλ. Οταν έφτασε η ώρα έτρεξα με λαχτάρα να ανοίξω τη πόρτα του ψυγείου όταν ξαφνικά η τούρτα άρχισε να πηγαίνει και νάρχεται....Στην αρχή νόμισα πως ήταν η ιδέα μου μα γρήγορα κατάλαβα πως το διαμέρισμα του 5ου ορόφου κουνιόταν σαν τους δείκτες των παλιών ρολογιών......Την ίδια στιγμή ακούστηκε η στριγγλιά της κυρ' Αθηνάς "σεισμός, σεισμός"......Εστρεψα σαστισμένη τη ματιά στο ρολόϊ του τοίχου οι δείκτες έδειχναν 22.55.....Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης με έσπρωξε να κρυφτώ φοβισμένη κάτω από το κρεββάτι μου.....Ενα ηχηρό βουητό συνόδευε το κούνημα του εδάφους......Οι γονείς μου μας φώναξαν να στηθούμε κάτω από την κάσα της πόρτας, θα είμασταν λέει πιο ασφαλείς....Πιαστήκαμε όπως πιάνονταν στις ασπρόμαυρες ταινίες αυτοί που χόρευαν τον χορό γιάγκα....ο ένας κρατιόταν από τον άλλο ενώ η γη κουνιόταν διαρκώς.....Πάμε να φύγουμε φώναξε ο πατέρας μου κλαίγοντας....

Τι θυμάμαι από τότε?

Θυμάμαι πως ο σεισμός είχε μεγάλη διάρκεια...
Θυμάμαι πως είδα τον πατέρα μου για πρώτη φορά να κλαίει με μαύρο δάκρυ τρομαγμένος. Βλέπεις πριν από μόλις λίγους μήνες είχε προηγηθεί ένας δυνατός σεισμός στη Ν. Ιταλία όπου κατοικούσε ο αδελφός του πατέρα μου. Μια εβδομάδα δεν ξέραμε αν ήταν ζωντανός επειδή είχαν κοπεί όλες οι τηλεπικοινωνίες. Στη μνήμη μας λοιπόν ήρθαν οι περιγραφές του θείου για αυτό φοβήθηκε ο μπαμπάς.....συνήθως είναι δυνατός άνθρωπος....
Θυμάμαι πως οι γονείς μου μόλις κόπασε για λίγο το τρεμούλιασμα της γης πήραν από μια κουβερτούλα και μας είπαν να κατεβούμε σιγά σιγά από τις σκάλες του 5ου στο ισόγειο....Η γη εξακολουθούσε να κουνιέται κάθε τρεις και λίγο από τους σεισμούς....Πήραμε υπό την προστασία μας την κυρ' Αθηνά ενώ ο πατέρας μου κυνηγούσε τη μητέρα μου που κυνηγούσε τα 2 γατάκια και δεν εγκατέλειπε το διαμέρισμα δίχως αυτά. Στη σκάλα συναντήσαμε όλους τους γείτονες.....Αλλοι κατέβαινα κρατώντας αγκαλιά τα μωρά τους και η μητέρα μου να κρατά αγκαλιά τα 2 γατάκια.....Σε κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθεις την ανάγκη του γείτονα.....

Εγκατασταθήκαμε στο ΙΧ....Μαζί κι η κυρ΄Αθηνά....

Τα χαράματα έγινε ο δεύτερος δυνατός μετασεισμός κι έτσι αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε την Αθήνα για το εξοχικό που βρισκόταν 60 χιλιόμετρα μακριά.....Επιστρέψαμε στο διαμέρισμα μετά από μία ολόκληρη εβδομάδα που η γη εξακολουθούσε να κουνιέται.....
Είπαν πως ο σεισμός ήταν 6,6 Ρίχτερ

Δεν θα ξεχάσω τη δυνατή βοή του σεισμού.............

Δεν θα ξεχάσω τον τρόμο και τον πανικό όταν έγινε ο δεύτερος σεισμός.....

Δεν θα ξεχάσω τα σκαλοπάτια την ώρα που εγκαταλείπαμε το διαμέρισμα που μια ανέβαιναν μέχρι το κεφάλι μου και μια κατέβαιναν προς τα κάτω δημιουργώντας μας μια έντονη αίσθηση ιλίγγου....
Δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ικεσία βλέμμα της κυρ΄Αθηνάς που φοβήθηκε να μείνει μοναχή της και την πήραμε υπό την προστασία μας.....
Δεν θα ξεχάσω τις στριγγλιές και τις φωνές των γειτόνων και τα κλάματα των μωρών, στιγμές που νοιώθεις πως μπορεί και να μην υπάρχει αύριο.....
Δεν θα ξεχάσω πως από τότε νοιώθω πως έγινα πιο δυνατή έστω και αν από τότε μου έμεινε ένας φόβος για τους σεισμούς.

Δεν θα ξεχάσω τη μεγάλη μου απογοήτευση που εξαιτίας του σεισμού δεν φάγαμε τελικά τη λαχταριστή τούρτα που διαλύθηκε μέσα στο ψυγείο.

Εκείνη τη βραδυά θα γιορτάζαμε τα γενέθλιά μου....

Πέρασαν 29 ολόκληρα χρόνια από τότε.....

24 Φεβρουαρίου 1981

Τότε η τούρτα θα είχε 1,2,3 κλπ κλπ κλπ κεράκια......

Τι με ρωτήσατε ? Πόσα κεράκια είχε ακριβώς η τούρτα ????

Χμμμμ!!!

Αυτό είναι το μόνο που δεν θυμάμαι....