Η τεχνολογία και τα παιδιά (χρήστες, δημιουργοί ή τι?)

Ελα, μ΄ακούς??? Πότε μπορώ να βγώ????

Η παραπάνω φωτογραφία φυσικά δεν είναι αληθινή. Αντικατοπτρίζει όμως την ολοένα και μικρότερη ηλικία από την οποία τα παιδιά έρχονται σε επαφή με τις νέες τεχνολογίες με αποτέλεσμα να γίνονται όλο και περισσότερο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στην live επικοινωνία των ανθρώπων και την εικονική πραγματικότητα.

Παλαιότερα μιλούσαμε για τη " γενιά του 30", τη "γενιά του 60"κλπ

Επειτα μιλούσαμε για την

"γενιά των 700 Ευρώ"

Τώρα πια η επιστήμη μιλά για

-τη γενιά του διαδικτύου (τη γενιά που γεννήθηκε τη δεκατεία του 1980) ή για

-τη "γενιά i" (τη γενιά που γεννήθηκε μετά το 1990)

Τον τελευταίο καιρό όπου βρεθώ κι όπου σταθώ βλέπω γύρω μου παιδάκια αμίλητα, καθισμένα σε ένα τραπέζι, να είναι αφοσιωμένα σε κάποια ηλεκτρονική συσκευή και να πληκτρολογούν αδιάκοπα....

Ακόμη και αν υπάρχουν συνομίληκα παιδιά δεν επικοινωνούν μεταξύ τους παρά μονάχα αν είναι να ρωτήσουν το ένα το άλλο κάτι σχετικό με αυτό που πληκτρολογούν. Αμίλητα παιδάκια, δίχως κοινωνικότητα, δίχως διάθεση για επικοινωνία. Μοναδικό τους ενδιαφέρον το πλήκτριγκ.

Ομολογώ πως κάποιες φορές τα ζηλεύω όταν βλέπω την ταχύτητα και την ευκολία με την οποία μαθαίνουν να χρησιμοποιούν κάθε νέα συσκευή ή γκατζετάκι όταν εγώ για να μάθω να χρησιμοποιώ μια συσκευή κάνω 100 ώρες. Κι όταν καταφέρω να μάθω το χειρισμό ενός προγράμματος τσουπ αλλάζει το πρόγραμμα και πρέπει να αρχίσεις να μαθαίνεις φτου κι απ΄την αρχή το νέο αναβαθμισμένο πρόγραμμα έως ότου καταργηθεί και αυτό και βγει το νέο κλπ κλπ Η τεχνολογία τρέχει και με αυτήν πρέπει να τρέχεις κι εσύ όχι για να δημιουργείς αλλά για να μαθαίνεις να χρησιμοποιείς ότι σου σερβίρει η κάθε εταιρεία.... 

Κάποιες φορές πάλι με καταλαμβάνει ένας φόβος. Φόβος για μια αυριανή κοινωνία όπου πολύ πιθανόν οι ενήλικες εθισμένοι από πολύ μικροί στις νέες τεχνολογίες να επικοινωνούν μέσω messenger και υπολογιστών αντί να συναναστρέφονται με τους γείτονές τους με τους φίλους τους.

...Συνομιλία μόνο μέσω πλήκτριγκ.... 

Αγορές μέσω πλήκτριγκ, εργασίες μέσω πλήκτριγκ, βιβλία μέσω πλήκτριγκ, έρωτας μέσω πλήκτριγκ, εκμυστηρεύσεις μέσω πλήκτριγκ....και όλα αυτά δίχως να ακούς μια  ανθρώπινη φωνή, μονάχα τσουκ πλικ πλικ ο ήχος των πλήκτρων...

Για μια πολυλογού σαν και μένα φαντάζει αδιανόητο να ζήσω σε μια κοινωνία με αυτά τα χαρακτηριστικά. Ισως να φταίει το γεγονός πως μεγάλωσα διαφορετικά, σε γειτονιά, μέσα σε κόσμο που μπαινόβγαινε στο σπιτικό μας.  

Εν τέλει μήπως οι αυριανοί ενήλικες θα ανακαλύπτουν τον κόσμο μέσω του google (ή του κάθε αυριανού google) αντί να προσπαθούν να γνωρίσουν τον κόσμο μέσα από τα πραγματικά ταξίδια, πραγματικές διαδρομές, σοκάκια και λαβυρίνθους???

Είναι άραγε η εικονική πραγματικότητα σε θέση να υποκαταστήσει την αληθινή πραγματικότητα???? Για παράδειγμα την ίδια χαρά έχει να βόσκεις γελάδια live σε καταπράσινα λιβάδια με το να βόσκεις (ψεύτικα) γελάδια σε ένα εικονικό (διαδικτυακό) λιβάδι????

Τι επιπτώσεις θα μπορούσε να έχει αύριο αυτός ο νέος τρόπος ζωής και αυτά τα βιώματα στην ψυχοσύνθεση των σημερινών παιδιών????

Τι θα γίνει με τη συνασθηματική τους νοημοσύνη????

Θα είναι για καλύτερα αφού όλη η επικοινωνία θα γίνει ευκολότερη????

Η μήπως η αυξημένη χρήση της τεχνολογίας τελικά οδηγήσει στη δημιουργία στρατιάς απλών χρηστών ηλεκτρονικών συσκευών και πάψουμε να βγάζουμε ανθρώπους-δημιουργούς με πρωτότυπες ιδέες, με αυξημένη φαντασία και με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο????

Μήπως είμαι υπερβολική με τις ανησυχίες μου????

....Είναι απόγευμα 4 η ώρα....έξω χαρά Θεού.....ανοιξιάτικος ο καιρός...

....Κι εγώ μέσα σε ένα κλειστό χώρο να καταγράφω σκέψεις και προβληματισμούς

μέσω πλήκτριγκ....

Τι λέγαμε λοιπόν για τα παιδιά???

*Ενα ενδιαφέρον άθρο με τίτλο "η τεχνολογία δημιουργεί χάσμα μεταξύ γενεών" μπορείτε να διαβάσετε εδώ