Η Αθανασία του Βύρωνα.....(Μια 32χρονη εργαζόμενη που δεν υπάρχει πια...).

Κίνησες να πάς στη δουλειά σου όπως κάθε πρωϊνό. Ησουν μια άγνωστη κοπέλλα 32 χρονών σαν αυτές που συναντώ καθημερινά στο λεωφορείο, στο δρόμο, στο σούπερ μάρκετ....

Εργαζόσουν σε μία από τις αλυσίδες καταστημάτων κινητής τηλεφωνίας, στο κατάστημα που βρίσκεται στο κέντρο του Βύρωνα, εκεί από όπου περνώ όπως και πολλοί άλλοι πολίτες σχεδόν καθημερινά. Δεν μπορούσες να ξέρεις πως η μοίρα σου επιφύλασσε να βιώσεις ένα τραγικό έργο.... Ηρθες αντιμέτωπη με έναν κακοποιό ο οποίος σου ζήτησε λεφτά. Η μοίρα οδήγησε τα βήματα ενός 38χρονου αστυνομικού πελάτη στο μαγαζί λίγα λεπτά προτού εισβάλλει ο ενοπλος κακοποιός. Μαθημένος από τη δουλειά του μόλις αντιλήφθηκε πως βρισκόταν ληστεία σε εξέλιξη πρόταξε το δικό του όπλο και ζήτησε από τον κακοποιό να παραδοθεί, ενέργεια που κάτω από άλλες συνθήκες ίσως και να την επικροτούσαμε. Ομως ο κακοποιός αντέδρασε και άρχισε ανταλλαγή πυροβολισμών . Δύο από αυτές τις σφαίρες σου αφαίρεσαν τη ζωή.

Από εκείνη την ώρα τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν στον στόχο :

τον αστυνομικό.

Θεωρείται βλέπεις ο εύκολος στόχος. Περισσότερα λέγονται για εκείνον παρά για σένα. Και ας είσαι εσύ τελικά το πραγματικό θύμα. Ολοι γνωρίζουμε πως εδώ και καιρό οι αστυνομικοί άλλοτε δικαιολογημένα και άλλοτε αδικαιολόγητα αποτελούν τα εξιλεαστήρια θύματα μιας οξυμένης κοινωνικής αγανάκτησης. Αυτή η κοινωνική αγανάκτηση αντί να στρέφεται ενάντια στην πολιτική και φυσική ηγεσία της Αστυνομίας που είναι υπεύθυνες για την σωστή εκπαίδευση των εργαζομένων της στρέφεται ενάντια στους ίδιους τους εργαζόμενους. Απορώ γιατί....

Θα μου πείτε μα το ίδιο δεν συμβαίνει με τους Τραπεζίτες τους οποίους θεωρούν υπεύθυνους για την οικονομική κρίση έστω και αν οι πολιτικές ηγεσίες κάθε κράτους βάσει νόμου είναι υπεύθυνες να ελέγχουν τις Τράπεζες??? Το ίδιο δεν συνέβη με την Ολυμπιακή Αεροπορία για την οικονομική εξαθλίωση της οποίας θεωρούνται υπεύθυνοι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι και όχι εκείνοι που τους διόρισαν???? Αλλαξαν οι καιροί. Το ασήμαντο γίνεται σημαντικό. Και το σημαντικό ασήμαντο. Κι εμείς απλά το δεχόμαστε άκριτα...Οσο αποπροσανατολιστικό και αν ακούγεται....

Ομως κι εγώ αποπροσανατολίστηκα, τώρα θέλω να μιλήσω για σένα, εσένα που σε αποκαλούν η 32χρονη, και για τον αστυνομικό που τον αποκαλούν ο 38χρονος....λες και καθένας από εμάς τους καθημερινούς, τους απλούς εργαζόμενους και άγνωστους πολίτες δεν έχει το δικό του όνομα.....μας βάζουν όλους σε ένα τσουβάλι σαν να έχουμε όλοι τα ίδια χαρακτηριστικά...μοναδικό διακριτό στοιχείο η ηλικία, λες αυτό μας κάνει όλους όμοιους....

Ο συγκεκριμένος αστυνομικός στάθηκε τυχερός, δεν έχασε τη ζωή του....σε αντίθεση με τον συνάδελφό του ο οποίος σκοτώθηκε την προηγούμενη Πρασκευή σε μια άλλη ληστεία σε τράπεζα. Και εκείνος αν και βρισκόταν εκτός υπηρεσίας προσπάθησε να πράξει το καθήκον του, δηλαδή να προστατέψει τους πολίτες, μόνο που εκείνος σκοτώθηκε.....Η είδηση του θανάτου του πέρασε στα ψιλά γράμματα....Αστυνομικός ήταν σου λέει....Λες και η ανθρώπινη ζωή μετριέται αναλόγως του επαγγέλματος που κάνεις, της ηλικίας σου, του χρώματος του δέρματός σου....

Εκτός από τον θρήνο από τους δικούς σου ανθρώπους υποθέτω πως για τον δικό σου άδικο χαμό δεν θα γίνουν διαδηλώσεις, δεν θα υπάρξουν έντονες διαμαρτυρίες. Τις επόμενες ημέρες μάλλον θα εξαντλήσουν όλοι το ενδιαφέρον τους σε θέματα που αφορούν τον αστυνομικό (και ας έφταιγε ο υποψήφιος κλέφτης). Οι συνδικαλιστές αστυνομικοί θα βρουν ευκαιρία να προβάλλουν τα αιτήματα του κλάδου τους, οι δημοσιογράφοι θα εξαντλήσουν κάθε λεπτομέρεια σχετική με τα όπλα που χρησιμοποιήθηκαν στη ληστεία (γίναμε όλοι ειδικοί, μιλάμε για όπλα λες και μιλάμε για νεροπίστολα). Οι πολιτικοί είτε θα σιωπήσουν είτε θα εκφράσουν τα θερμά τους συλληπητήρια στην οικογένεια. Αντε να βγάλουν και καμιά φωτογραφία σου τότε που πήγαινες στο νηπιαγωγείο κι ύστερα τι?

Μήπως θα ξαναγυρίσεις εσύ στη ζωή? Οχι βέβαια, θα σε ξεχάσουν, όπως ακριβώς ξεχνιούνται όλοι εκείνοι οι εργαζόμενοι πολίτες που χάνουν άδικα τη ζωή τους. Οι μόνοι που θα βασανίζονται για μια ζωή θα είναι οι δικοί σου που θα αναρωτιούνται ΓΙΑΤΙ να χαθείς τόσο άδικα????

Αλλά βλέπεις, τι αξία μπορούν να έχουν η δική σου και η δική μου ζωή??? Η η απώλειά της? Εχουμε λέει ισονομία...όμως εσύ κι εγώ δεν έχουμε προσωπικό αστυνομικό να μας φυλάει, επομένως που την βλέπουν την ισονομία???? Αν ίσως είχες τον προσωπικό σου φρουρό μπορεί και να είχες γλυτώσει, μπορεί και να ζούσες τώρα....

Θλίβομαι κοπέλλα μου γιατί εγώ αλλά και καθένας μας θα μπορούσε να ήταν στη θέση σου....

Θλίβομαι γιατί με το δικό σου θάνατο, νοιώθω ακόμη πιο απροστάτευτη στη γειτονιά μου....

Θλίβομαι γιατί δεν γνωρίζω πια από ποιόν θα πρέπει να ζητήσω βοήθεια....

Θλίβομαι γιατί νοιώθω πως κανείς δεν ακούει τις φωνές που δυναμώνουν και ζητούν από την πολιτεία το αυτονόητο : το δικαίωμα στη ζωή και στην ασφάλεια. Θαρρώ πως οι πολιτικοί μας άρχοντες πάσχουν από βαρειάς μορφής βαρηκοϊα....

Θλίβομαι γιατί ενώ η βία στον τόπο μας κορυφώνεται έχω την αίσθηση πως δεν υπάρχει η πολιτική βούληση να αλλάξει κάτι.....

Θλίβομαι καλή μου κοπέλλα για τη νιότη σου και για όσα δεν πρόλαβες να ζήσεις....μα περισσότερο από όλα θλίβομαι γιατί πριν από λίγο έμαθα πως το όνομά σου ήταν :

ΑΘΑΝΑΣΙΑ

Η εικόνα είναι έργο του Donal Hord.
Πηγή : το άρθρο του Bruce Kamerling "Like the Ancients: The Art of Donal Hord" που εκδόθηκε το καλοκαίρι του 1985 στη εφημερίδα "San Diego History"