Πρόσωπα, Προσωπεία, Μάσκες......

Οι δρόμοι αυτές τις ημέρες πλημμύρισαν από μασκαράδες, δηλαδή προσωπιδοφόρους, μεταμφιεσμένους για το καρναβάλι. Φορώντας μία προσωπίδα (=λατινικό masca) για λίγες ημέρες αποδράσαμε από το εγώ μας, γίναμε κάποιοι άλλοι.
Γιορτάσαμε, γελάσαμε, σατυρίσαμε....

Η μίμηση και η διακωμώδηση του θανάτου βρέθηκε στο επίκεντρο των καρναβαλιστικών εκδηλώσεων αφού αυτές συμβολίζουν την επικείμενη νέα καρποφορία κατά τη διάρκεια της άνοιξης μετά από τον προσωρινό θάνατο του χειμώνα.

Τον συμβολικό θάνατο διαδέχεται η ζωή, αυτή την έννοια έχουν η αλλαγή των ρόλων όπου το αρσενικό μιμείται το θηλυκό και το αντίθετο. Ετσι και ο άνθρωπος φορώντας μια μάσκα ουσιαστικά θανατώνει προσωρινά τον αληθινό εαυτό του και ταυτίζεται με έναν άλλον εαυτό.

Γιατί όμως η μάσκα μας οδηγεί σε αυτήν την ελευθεριότητα?

Κάποτε η μάσκα αποτελούσε τελετουργικό εργαλείο και όχι απλά ένα μέσον μεταμφίεσης όπως τώρα. Μάλιστα σύμφωνα με τις δοξασίες των αρχέγονων φυλών η μάσκα προσέδιδε στο πρόσωπο μεταφυσικές ιδιότητες με τελικό αποτέλεσμα την ένωση με το Θείο. Φορώντας την οι ιερείς των φυλών και χορεύοντας τελετουργικούς χορούς έφταναν στον εκστασιασμό. Ενώνονταν με το Θείο και μέσω της μάσκας ενεργούσαν ως ένα είδος μεσολαβητών ανάμεσα σε θεούς και ανθρώπους προκειμένου να μεταφέρουν τα αιτήματα των ανθρώπων για ευγονία, βροχοπτώσεις αλλά και υγεία και ευτυχία...

Στις μέρες μας όμως που η μάσκα σε μεγάλο βαθμό έχει χάσει τον τελετουργικό της χαρακτήρα τι είναι αυτό που όταν φοράμε τη μάσκα μας σπρώχνει να χειραφετηθούμε από την σοβαρότητα και τον καθωσπρεπισμό απαλλαγμένοι από κάθε αναστολή??? Αυτές τις μέρες του Καρναβαλιού ο λόγος και το πνεύμα μας φαίνεται να αναζητούν και να υιοθετούν μία ελευθεριότητα που σχετίζεται με την ευγονία μέσα από την νεκρανάσταση.

Τελικά μήπως επιθυμούμε να ξεφύγουμε από τις δεσμεύσεις του αληθινού μας Εγώ για να γίνουμε κάτι που θα θέλαμε να είμαστε και δεν μπορούμε ???? Η μήπως απλά νοιώθουμε την ανάγκη μιας δίχως όρια στιγμής που θα μας οδηγήσει στη φυγή, στην απάρνηση της δύσκολης πραγματικότητας έστω κι αν γνωρίζουμε πως πρόκειται για μία στιγμή που δεν θα διαρκέσει για πολύ?

Κάποτε ο Τσαρούχης έγραψε στο βιβλίο του «Εγώ ειμί φτωχός και πένης» (εκδ. Καστανιώτης)

"Αποφεύγω τον εαυτό μου για να τον ξαναβρώ, τον καλύπτω για να αποκαλυφθεί. Κάτι τέτοιο πρέπει να είναι η μάσκα"

Μήπως λοιπόν καλύπτουμε τον εαυτό μας με σκοπό να τον επανανακαλύψουμε αφού γνωρίζουμε από την αρχή πως πρόκειται για κάτι στιγμιαίο και όχι μόνιμο??

Η διάθεση για αυτή την ανάρτηση γεννήθηκε κατ΄αρχήν με αφορμή τις χαρούμενες εκφράσεις των ανθρώπων που παρακολουθούσα να φορούν μάσκες αυτές τις ημέρες και να νοιώθουν καλά που μεταμορφώνονταν σε κάτι άλλο... Αλλος σε κάποια ζωόμορφη ύπαρξη, άλλος σε φλογερό εραστή, άλλος σε κάποιο πολιτικό πρόσωπο σατυρίζοντάς το...Η αφορμή όμως είχε δοθεί εδώ και καιρό σε μία ανάρτηση όπου σας αποκάλυπτα πως μία από τις αδυναμίες μου είναι να συλλέγω μάσκες. Τότε λοιπόν μερικοί από εσάς εκφράσατε την επιθυμία να ανεβάσω φωτογραφίες από τη συλλογή μου. Τις φωτογραφίες από τις μάσκες της συλλογής μου συνέθεσα στο παρακάτω βιντεάκι που θα δείτε.

Πως έγινε όμως η αρχή για αυτήν τη συλλογή???

Ηταν σε μια Διεθνή έκθεση στη Bologna της Ιταλίας όταν πρωτοαντίκρισα τον Giorgio Aracne (στην παρακάτω φωτό), την πρώτη μάσκα που επιθύμησα όσο τίποτα άλλο να αποκτήσω. Ηταν σαν να λέμε ένας κεραυνοβόλος έρωτας.... Κι ήταν εκείνος που μου εμφύτευσε το μεράκι να συνεχίσω αργότερα τη συλλογή εμπλουτίζοντάς την σε κάθε ταξίδι στο εξωτερικό με νέες μάσκες. Κατόπιν ακόμη και οι φίλοι μου γνωρίζοντας το πάθος μου άρχισαν σε κάθε περίσταση (γιορτές,γενέθλια κλπ) να μου φέρνουν για δώρο μάσκες.

Σήμερα όμως σαν θέλησα να καταγράφω τους λόγους που με οδήγησαν να γίνω συλλέκτρια μασκών και μάλιστα με τόσο παθιασμένο τρόπο, το μελάνι της πένας στέρεψε....Δεν έτυχε ποτέ να αναρωτηθώ γιατί να γίνει κάποιος μανιώδης συλλέκτης ενός άψυχου αντικειμένου όπως είναι οι μάσκες???? Και όχι μόνο αυτό αλλά στη συνέχεια να νοιώθει την ανάγκη να τις φροντίζει και να τις προσέχει με τόση αγάπη θαρρείς και κάθε μάσκα αποτελεί ένα ιδιαίτερα προσφιλές άτομο το οποίο δεν θα ήθελε ποτέ να αποχωριστεί???? Ειλικρινά δεν γνωρίζω το γιατί ! Ισως κάποια πράγματα να μην μπορούν να αιτιολογηθούν!

Να! Αγαπάς τις μάσκες με τον ίδιο τρόπο (περίπου) που ερωτεύεσαι ένα πρόσωπο...

....δεν ξέρεις το γιατί....απλά σου συμβαίνει...έτσι....ξαφνικά....

Παράξενο δεν είναι ????
Μήπως όμως και το ανθρώπινο πρόσωπο ένα προσωπείο δεν είναι ???
Μια μάσκα, που άμα σου αρέσει η έκφρασή της την ερωτεύεσαι......
Κι έπειτα σκέφτεσαι πως μπορεί αυτός που φοράει μάσκα κάποιες φορές να επιθυμεί να μην είναι ο εαυτός του και για αυτό μεταμορφώνεται σε κάποιον άλλον...
Αντίθετα αυτός που συλλέγει μάσκες το κάνει επειδή μπορεί μαζί με τις μάσκες άλλων πολιτισμών να επιθυμεί να γνωρίσει καλύτερα τους άλλους ανθρώπους....


Σκέψεις που δεν έχουν τελειωμό, με αφορμή τις μάσκες...Ισως εσείς να με βοηθούσατε να ξεμπερδέψω τις σκέψεις μου. Τελικά μήπως η μυστικότητα και η απόκρυψη του αληθινού μας προσώπου με μάσκα όπως γίνεται στο Καρναβάλι είναι αναγκαία αφού λειτουργώντας ως ένα είδος λύτρωσης, αποφόρτισης μας ωθεί σε μια στιγμιαία φυγή από την πραγματικότητα????

Και δεν είναι απαραίτητα κακό να ξεφεύγεις καμιά φορά από την αδυσώπητη πραγματικότητα, αρκεί να μην τύχει και ξεγελαστούμε από την ασφάλεια και την μυστικοπάθεια που μας παρέχει η μάσκα και της επιτρέψουμε να παγιωθεί αντικαθιστώντας σε μόνιμη βάση το αληθινό μας πρόσωπο.

Γιατί τότε η μάσκα θα κάνει το πρόσωπό μας να μοιάζει με νεκρικό προσωπείο......