Αποκριάτικο ξεφάντωμα με ήχους τσαμπούνας στους δρόμους της Πλάκας

Ως δυοσπετρούλα του διαδικτύου όπως υποσχέθηκα σε προηγούμενη ανάρτηση πήρα τον φακό μου και πήγα να βρω τις τσαμπούνες που ήρθαν με σκοπό να ταράξουν την Κυριακάτικη γαλήνη του κέντρου της Αθήνας. Η εκδήλωση γινόταν στο

Μουσείο Λαϊκών Οργάνων.

Η εκδήλωση ξεκίνησε μεταξύ άλλων με τον κύριο Φραγκίσκο Τζιωτάκη τσαμπουνιέρη από την Κύθνο ο οποίος πρόσφερε απλόχερα πληροφορίες σχετικά με τον τρόπο κατασκευής της τσαμπούνας και τα είδη τσαμπούνας που βρίσκουμε στον Ελλαδικό χώρο. Ο κ. Φραγκίσκος όπως είπε έπαιζε παλιά στο θέατρο της Δόρας Στράτου. Μας εξήγησε για τους τρόπους παιξίματος και μας έδωσε σχετικά δείγματα με πρακτικό τρόπο. Κατόπιν ρίχτηκε η ιδέα παρά το τσουχτερό κρύο να βγούμε στην αυλή του Μουσείου προκειμένου να ακουστούν καλύτερα οι μελωδίες (η τσαμπούνα είναι ένα μουσικό όργανου που αποδίδει καλύτερα σε εξωτερικούς χώρους). Λαμπερή η παρουσία της κ. Ουρανίας συζύγου του Νίκου Ξυλούρη η οποία είναι Πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων του Μουσείου.

Ο ήχος της τσαμπούνας παιγμένος από έναν νεαρό ακούστηκε ως εναρκτήριο σύνθημα.......Γρήγορα έπιασαν δουλειά και οι υπόλοιποι τσαμπουνιέρηδες..... Αρχίνησαν τα Αποκριάτικα σκωπτικά τραγούδια ...οπότε άναψε το κέφι πιάστηκαν οι άνθρωποι στο χορό..... Επειδή όμως όπως λένε .....νηστικό αρκούδι δεν χορεύει κινήσαμε να πάμε πεζοί στην ταβέρνα που μας περίμενε το φαγητό....Καθώς κατέβαινε το πλήθος εν χορδαίς και οργάνοις μου φάνηκε πως η Ακρόπολη που μας παρακολουθούσε από εκεί ψηλά..... σαν να μου έκλεισε το μάτι συνωμοτικά και να μου είπε "καλημέρα, με κάνετε χαρούμενη σήμερα, καιρό είχα να δω τέτοια γλέντια...ξέρεις από την εποχή μου ακόμη έτσι γλένταγαν οι Αθηναίοι όπως τώρα εσείς....καλό δρόμο νάχετε....πάντα τέτοια..."

Κούνησα το κεφάλι μου αφού νόμισα πως με πείραξε το κρύο και πιάστηκα μαζί με τους άλλους στο χορό έτσι για να ζεσταθούμε. Ηρθαν κι οι περαστικοί και ξεπερνώντας τους αρχικούς δισταγμούς πιάστηκαν κι αυτοί στο χορό....

Παρ΄όλες τις προσπάθειες του υπεύθυνου που είχε επιφορτιστεί να μας οδηγήσει στην ταβέρνα το πλήθος αντί για τον υπεύθυνο ακολούθησε έναν σκυλάκο που μας οδήγησε μέσα στην Κρεαταγορά όπου δεν άργησε να στηθεί ένα μικρό γλέντι με τραγούδια και χορό έξω από τα κατεβασμένα ρολά των κρεοπωλείων....

Στη συνέχεια εγκαταλείψαμε τους πάγκους των χασάπηδων και την Κρεαταγορά για να συνεχίσουμε την πορεία μας....

...μέσα από την Κεντρική Αγορά των Αθηνών ανάμεσα σε καφάσια και μετανάστες που μας κοίταζαν σαστισμένοι αφού δεν είναι φαίνεται συνηθισμένοι σε πορείες ανθρώπων που τραγουδούν και χορεύουν. Συνοδεία των ήχων της τσαμπούνας είπαμε να φτάσουμε κάποτε στον τελικό μας προορισμό που ήταν η ταβέρνα.... Ο ήχος της τσαμπούνας είναι στα αλήθεια διονυσιακός και σε ωθεί στον εκστασιασμό οπότε οι χοροί καλά κρατούσαν.....

Λίγο παραδίπλα κάποιοι μετανάστες, άνθρωποι του μόχθου μας χάρισαν τα χαμόγελά τους και κοντοστάθηκαν για να θελήσουν στη συνέχεια να γίνουν ένα μαζί μας αφού το τραγούδι κι ο χορός ενώνει τους ανθρώπους (σαν γλεντούν οι άνθρωποι ξεχνούν τις διαφορές που τους χωρίζουν)....

...ενώ κάποιοι άλλοι δεν μας έδωσαν σημασία προσηλωμένοι καθώς ήτανε στον αγώνα της επιβίωσης αναζητώντας ανάμεσα στα σκουπίδια μια κάλτσα η ένα πανωφόρι προκειμένου να μπορέσουν να προστατευτούν από το βαρύ κρύο.....

Σκηνές και αντιθέσεις που δυστυχώς αρχίζουν και πληθαίνουν στην πόλη μας....

Η εν χορδαίς και οργάνοις πορεία συνεχιζόταν με το κέφι να φουντώνει.... ....και τον αριθμό εκείνων που συμμετείχαν να βαίνει αυξανόμενος....

.....μέχρι που φτάσαμε τελικά στον ποθητό προορισμό....

.....την ταβέρνα "Η Κληματαριά" που βρίσκεται στην πλ. Θεάτρου.....

...Ισως απ΄έξω να μη σου γεμίζει το μάτι όμως μέσα είναι πολύ ζεστή και θυμίζει αλλοτινές εποχές της Αθήνας τότε που οι Αθηναϊκές ταβέρνες θα πρέπει να είχαν όλες παρόμοια μορφή. Η ταβέρνα ήταν περιτριγυρισμένη από βαρέλια...

η νέα γενιά (παιδιά που μαθαίνουν παραδοσιακά όργανα στο Μουσείο) πήρε τη σκυτάλη και άνοιξε το πρόγραμμα. Ο νεαρός ξεκίνησε να παίζει με φοβερή δεξιοτεχνία έναν καβοντορίτικο σκοπό ενώ τον συνόδευε μια νεαρή κοπέλα που έπαιζε κρουστά (η φίλη μας venceremos θα τον ξέρει τον σκοπό-αν καταφέρω να ανεβάσω το σχετικό βίντεο θα τον απολαύσετε και εσείς)Στη συνέχεια ο κύριος Φραγκίσκος μας εξέπληξε παίζοντας βιολί και τραγουδώντας Αποκριάτικα τραγούδιαΣε μια γωνιά ο φακός μου συνέλαβε τη σεμνή και διακριτική παρουσία της συγγραφέως Ρέας Γαλανάκη που απολάμβανε μαζί μας τις παραδοσιακές μελωδίες.

Στο τέλος ανέλαβε δράση μια ομάδα νέων που τραγούδησε με εκπληκτικό τρόπο κάθε λογής ρεμπέτικα τραγούδια. Τα παιδιά αυτά καθώς μάθαμε τραγουδούν κάθε Κυριακή μεσημέρι ρεμπέτικα στη συγκεκριμένη ταβέρνα....

Η ώρα όμως είχε περάσει και υπήρχαν κι άλλες υποχρεώσεις. Ετσι βγήκα από την ταβέρνα με τους ήχους από τις τσαμπούνες τα βιολιά και τις γλυκές φωνές των νέων παιδιών να ηχούν στα αυτιά μου. Ανηφόρισα για να πάρω το μετρό. Αυτή η Κυριακή ήταν γεμάτη από πολύχρωμες εικόνες, ποικίλους ήχους, ακόμη και σκηνές μιας καθημερινότητας που οι περισσότεροι δεν γνωρίζουμε, όπως εκείνης των μεταναστών που ζουν στη σκιά της πόλης.

Χάρηκα και θαύμασα την επιμονή κάποιων ευαισθητοποιημένων πολιτών όπως είναι οι φίλοι του Μουσείου Λαϊκών Οργάνων που διοργανώνουν λιτές αλλά και ουσιαστικές γιορτές σαν και αυτήν. Σε πείσμα όσων δεν προβάλλουν αυτές τις εκδηλώσεις αλλά και σε πείσμα όσων επιδεικτικά προτιμούν τη μίμηση ξενόφερτων Καρναβαλιών αυτές οι γιορτές θεωρώ πως είναι πιο αληθινές και πιο σημαντικές για έναν λόγο :

Γιατί ο πολίτης δεν παραμένει παθητικός θεατής αλλά μεταμορφώνεται και ο ίδιος σε γλεντιστή αλλά και κοινωνό της ομάδας.