Ο κυρ Τάκης, ο γείτονας της διπλανής πόρτας (του Βύρωνα)

Ησυχος άνθρωπος ο κυρ Τάκης. Δεν έδωσε ποτέ δικαιώματα στη γειτονιά. Πάντα με μια καλημέρα στο στόμα. Η μοίρα τα έφερε έτσι που έχασε τη πρώτη του γυναίκα, για την οποία η γειτονιά έχει να λέει τα καλύτερα λόγια, πολύ καλή νοικοκυρά. Ξαναπαντρεύτηκε. Τυχερός ήταν αφού έτυχε και η δεύτερη γυναίκα του να είναι πρώτη στη νοικοκυροσύνη. Οποτε πέρναγες απ΄έξω από το σπιτικό τους, θα μέθαγες από τις μοσχοβολιές. Από τη μια τα φαγητά, τα γλυκά και τα καλούδια που έφτιαχνε η κυρά Λένη (έτσι τη λέγανε τη δεύτερη γυναίκα του) και από την άλλη τα λουλούδια του κήπου τους που τα περιποιούνταν σαν νάταν παιδιά τους, αφού παιδιά δεν τους χάρισε ο Θεός. Κάθε πρωί από νωρίς έβλεπες την κυρά Λένη με μια σκούπα να καθαρίζει όχι μόνο τους εξωτερικούς χώρους της μονοκατοικίας τους αλλά και κάθε σκουπιδάκι που έπεφτε στο μάτι της κι ας βρίσκονταν καταμεσής στο δρόμο...κι ας ήξερε πως αργότερα θα πέρναγε ο καθαριστής του Δήμου. Ετσι ήταν οι γυναίκες της γενιάς της, αγαπούσαν την τάξη και φρόντιζαν για την καθαριότητα ολοκληρης της γειτονιάς τους, κάθε μια με τον τρόπο της. Κι όταν τέλειωναν τα μαγειρέματα και τις δουλειές του σπιτιού το απογευματάκι μαζεύονταν όλες οι νοικοκυράδες για να πιουν καφεδάκι. Λέγανε τις απόψεις τους για κάθε θέμα που τύχαινε να συζητηθεί...Αλλοτε για όσα έδειχνε η τηλεόραση, άλλοτε για ό,τι κουτσομπολιά μάθαινε η κυρά Λένη για τη γειτονιά. Εδώ και μερικά χρόνια που ήταν κατάκοιτος ο κυρ Τάκης, η κυρά Λένη αποτελούσε την μοναδική επαφή του με τον έξω κόσμο. Δύσκολη η μετακίνησή του, μοναχή της πάλευε η κυρά Λένη να τον φροντίσει. Κι όταν έμεναν μόνοι συζητούσαν πολύ μεταξύ τους....πολύ αγαπημένο ζευγάρι.
Στην παρακάτω φωτογραφία (τη βρήκα από έναν γείτονα) βλέπετε το σπίτι του κυρ Τάκη, μια μονοκατοικία, όταν ακόμη χτιζόταν, δηλαδή πριν από περίπου 35 χρόνια.

Οπως μου είπαν οι παλιοί κάτοικοι της περιοχής, τότε η γειτονιά ήταν αραιοκατοικημένη με μερικές μονοκατοικίες σαν του κυρ Τάκη. Δεν υπήρχαν ακόμη πολυκατοικίες. Σήμερα λίγες μονοκατοικίες έχουν απομείνει πια στη γειτονιά, οι πολυκατοικίες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και έχουν κατακλύσει την περιοχή....

Τα χρόνια πέρασαν, γέρναγαν μαζί ο Τάκης και η Ελένη. Αρχίνισαν τα προβλήματα υγείας,το νοσοκομείο έγινε καθημερινότητα. Μια τα νεφρά, μια η πίεση, μια το κυκλοφορικό.....έτσι είναι τα γεράματα....Αρχισε να κουράζεται ο κυρ Τάκης που είχε μάθει να είναι δραστήριος, δεν μπορούσε τη ζωή του να την περνά ξαπλωμένος σε ένα κρεββάτι. Στεναχωριόταν να βλέπει την κυρά Λένη να ταλαιπωρείται έχοντας αναλάβει μοναχή της όλα τα βάρη και τις φροντίδες του ίδιου αλλά και του σπιτιού τους.
Την τελευταία φορά που μπήκε στο νοσοκομείο, ο κυρ Τάκης τους είπε πως δεν ήθελε να καθήσει άλλο μέσα στο νοσοκομείο, ζήτησε να τον πάνε στο αγαπημένο του σπιτάκι....Ετσι την προ-προηγούμενη Κυριακή (8 Φεβρουαρίου) του έκαναν το χατήρι. Εφτασαν μεσημέρι στο σπίτι. Εκεί στο σπίτι που ζούσε τα τελευταία 35 χρόνια ο κυρ Τάκης, λίγες ώρες αργότερα θα άφηνε την τελευταία του πνοή.

Στην τελευταία του κατοικία τον συντρόφεψαν εκτός από τους συγγενείς, ελάχιστοι γείτονες, οι παλιοί εκείνοι γείτονες της μικρής μονοκατοικίας αυτής της γειτονιάς του Βύρωνα. Αυτοί είναι μαθημένοι, από τότε ακόμη που ήταν λιγοστοί και μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών να συντροφεύουν ο ένας τον άλλον, όχι μόνο στις ευχάριστες μα καμιά φορά και στις δυσάρεστες στιγμές. Ηταν πάντα (ή σχεδόν πάντα τέλος πάντων) μονιασμένοι μεταξύ τους. Οσο για τους άλλους τους γείτονες εκείνους των πολυκατοικιών αυτοί δεν έμαθαν καν πως ο κυρ Τάκης δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας... Ετσι είναι η ζωή εδώ στην πόλη, στις πολυκατοικίες άμα κλείσει η εξώπορτά σου δεν ξέρεις τι γίνεται στη διπλανή πόρτα...δεν ξέρεις τι συμβαίνει στον γείτονά σου, στον συνάνθρωπό σου..... Αποξένωση σκέτη.....
Προχθές πήγαν οι γειτόνισες να συμπαρασταθούν στην κυρά Λένη που απόμεινε μοναχή της. Την βοήθησαν να μαζέψει τα πράγματα του κυρ Τάκη.....
Ανάμεσα στα πράγματά του βρέθηκε ένα σημείωμα

...."Νοιώθω ἀσχημα που άθελά μου σε παιδεύω και δεν σου αξίζει τέτοια ταλαιπωρία", έγραφε ο κυρ Τάκης στην Ελένη, "κουράστηκα δεν πάει άλλο τέτοια ζωή. Οποτε και ό,τι και να μου τύχει θέλω να φανείς δυνατή, να μην στεναχωρηθείς, αφού το ξέρεις πως έτσι είναι η ζωή....Σε ευχαριστώ για όσα μου πρόσφερες. Σε φιλώ, ο δικός σου Τάκης"

Ετσι λιτό ήταν το σημείωμα του κυρ Τάκη..... έτσι λιτός ήταν και ο ίδιος....δεν ήθελε να φύγει δίχως να ευχαριστήσει την κυρά Λένη που τον συντρόφεψε στις δύσκολες στιγμές του.
Τότε είναι που έχει ανάγκη ο άνθρωπος, άμα γερνάει....

Θα μου πείτε γιατί σας αφηγήθηκα αυτήν την ιστορία????

Ε! Να! Είναι που με πειράζει οι άνθρωποι στις μέρες μας να ενδιαφέρονται μόνο για το lifestyle των επώνυμων, των πολιτικών αλλά και όσων έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα. Με αυτόν τον τρόπο καταγράφεται μια ψεύτικη, μια εικονική ζωή με αποτέλεσμα ο βίος και η πολιτεία αυτών των ανθρώπων να διαιωνίζεται στη μνήμη των υπολοίπων σε βάρος των ζωών κάποιων άλλων που δεν είναι επώνυμοι.

Αυτοί οι άλλοι, οι μη επώνυμοι, είναι αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους κανείς δεν ασχολείται...είναι αυτοί που λέμε "νομοταγείς","καθημερινοί"άνθρωποι. Αυτοί που ξεχνιούνται, αυτοί που κανείς δεν τους θυμάται σαν "φύγουν". Ετσι και ο κυρ Τάκης δεν συγκαταλέγεται στην πρώτη κατηγορία αφού ήταν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, ένας από "εμάς". Τίποτα δεν βρήκε έτοιμο, εργάστηκε κατά τη διάρκεια όλης του της ζωής και πλήρωνε κανονικά τους φόρους του. Ισα-ίσα κατάφερε να βάλει ένα κεραμίδι στο κεφάλι του και να πάρει μια σύνταξη στα γεράματά του.

Το πιθανότερο είναι πως μετά από μερικά χρόνια κανείς δεν θα θυμάται (εκτός ίσως από τους δικούς του ανθρώπους και την κυρά Λένη) πως κάποιος κυρ Τάκης πέρασε από αυτήν τη ζωή και έζησε εδώ σε αυτή τη γειτονιά του Βύρωνα. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο ένοιωσα την ανάγκη να γράψω αυτές τις γραμμές....γιατί πιστεύω πως κάθε ανθρώπου αν μη τι άλλο, του πρέπουν δυό γραμμές και μια θύμηση....
Ισα-ίσα για να μην ξεχαστεί πως ένας γείτονας της διπλανής πόρτας, περπάτησε κάποτε στα σοκάκια της μικρής αυτής γειτονιάς του Βύρωνα....
Κάπου εδώ παραδίπλα, εδώ που εξακολουθούμε να περπατάμε κι εμείς....

*Ο ζωγραφικός πίνακας είναι ο Διπλός χειμώνας (1929) του Σπύρου Βικάτου