ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Τρίτη 31 Μαρτίου 2009

Κρήτη : Αρχαιολογικός χώρος Φαλάσαρνας - NO CAMPING!!!!

Αλήθεια έχετε αποπειραθεί να ανακαλύψετε έναν αρχαιολογικό χώρο της χώρας μας??? Δεν ξέρω γιατί αλλά οι αρχαιολογικοί χώροι ασκούν μια ακαταμάχητη γοητεία πάνω μου...κάθε προσπάθεια να τους βρεις και μια νέα περιπέτεια....Πάντως πινακίδα με την ένδειξη no camping σε αρχαιολογικό χώρο και μάλιστα με την υπογραφή του Υπουργείου Πολιτισμού δεν είχα ξαναματαδεί...!!!!
Κίνησα λοιπόν μια και δυο το καλοκαίρι που μας πέρασε να αναζητήσω τον αρχαιολογικό χώρο της Φαλάσαρνας.
Η αρχαία Φαλάσαρνα (ένα από τα σημαντικότερα λιμάνια της Κρήτης με κύρια περίοδο ακμής τον τέταρτο και τρίτο αι. π.Χ.) φαίνεται πως μαζί με την Κυδωνία αποτελούσαν τα μοναδικά «κλειστά λιμάνια» στην Κρήτη. Οι ερευνητικές ανασκαφές του 1986-87 δείχνουν πως οι λιμενικές εγκαταστάσεις μάλλον αποτελούσαν ενιαίο σύνολο με τις οχυρώσεις της αρχαίας πόλης. Διέθετε υπολογίσιμη ναυτική δύναμη, νομισματοκοπείο, διάφορους ναούς, και τα στοιχεία μιας πλούσιας πόλης με πρόσβαση σε εμπορικούς δρόμους. Η μέγιστη ακμή της προσδιορίζεται κυρίως κατά την ελληνιστική περίοδο. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Η προέλευση του ονόματος της αποδίδεται στη νύμφη - τοπική ηρωίδα Φαλασάρνη.
Φτάνοντας στην ευρύτερη περιοχή έστρεψα το βλέμμα μου να βρω καμιά διευκρινιστική πινακίδα για την πορεία προς τον αρχαιολογικό χώρο αλλά που τέτοια τύχη. Το βλέμμα μου αφέθηκε να πλανιέται από την κορυφή του λόφου στο απέραντο γαλάζιο της θάλασσας (και την καταπληκτική παραλία). Παραφωνία αποτελούν τα πλαστικά καλύμματα που σκεπάζουν τα θερμοκήπια αλλά τι να κάνουμε αφού οι άνθρωποι βιοπορίζονται κατά κύριο λόγο από από αυτά.


Λίγο παραδίπλα ανέμελοι λουόμενοι απολαμβάναν την υπέροχη παραλία όπου αν δεν κάνω λάθος θα πρέπει να διαθέτει και θαλάσσια σπορ.Ακολουθήσαμε το ένστικτό μας και πήραμε μια κατεύθυνση τυχαία....καλή ώρα όπως κάνουμε πάντα....μια και σπάνια βρίσκεις πινακίδες που να σε οδηγούν στους αρχαιολογικούς χώρους....

Κάποια στιγμή δεξιά και αριστερά από το δρόμο ξεπρόβαλλαν δύο κατασκευές που ήταν καμωμένες από αρχαία πέτρα. Δίχως να έχω την ιδιότητα της αρχαιολόγου η πρώτη κατασκευή μου φάνηκε πως ταίριαζε στην περιγραφή ενός αρχαίου πέτρινου θρόνου που έλεγαν οι πληροφορίες πως υπήρχε στην περιοχή.



ενώ η άλλη μου φάνηκε σαν αρχαίος τάφος, λάρνακα....αλλά πάλι τι δουλειά είχαν καταμεσίς στο δρόμο, ανάμεσα στις ελιές????

Ακριβώς δίπλα βρίσκονταν πεταμένα μαλλιά προβάτων (Καθώς φαίνεται προέρχονταν από την κουρά-το κούρεμα δηλαδή των προβάτων. Αυτά τα μαλλιά κάποτε χρησιμοποιούσαν οι άνθρωποι για την ύφανση των ρούχων τους , ενώ τώρα που ο άνθρωπος έγινε πιο σπάταλος πετιώνται απλόχερα στη φύση)Με μεγάλη ανακούφιση αντικρύσαμε την περιπόθητη πινακίδα που μας επιβεβαίωνε πως δεν είχαμε χαθεί. Πράγματι είχαμε φτάσει στον αρχαιολογικό χώρο της Φαλάσαρνας. Ο ήλιος ήταν καυτός, τα μάτια είχαν θολώσει από τον καυτό ήλιο...., αντίκρυσα ένα περίπτερο που φαινόταν σαν στοιχειωμένο εκδοτήριο εισητηρίων δίχως εισπράκτορα (αφού οι περισσότεροι είναι συμβασιούχοι). Η φωτογραφία βγήκε θολή λόγω του καυτού ήλιου και της θολούρας των ματιών....

Αργότερα έμαθα πως είχε λήξει η σύμβαση του φύλακα αρχαιολογικών χώρων και δυστυχώς δεν είχε αντικατασταθεί. Ετσι το εκδοτήριο εισητηρίων (μήνα Αύγουστο εν μέσω τουριστικής σαιζόν) παρέμενε αδειανό και σκονισμένο από την αχρηστία.....Η πόρτα του αρχαιολογικού χώρου ήταν ανοιχτή....και η πρόσβαση φυσικά ελεύθερη......

Σε κάποιους χώρους ανέμιζαν τα απομεινάρια της κόκκινης κορδέλας που σηματοδοτούσε κάποτε καθώς φαίνεται την απαγόρευση εισόδου (υποθέτω για να μην γίνει κανένα ατύχημα)





Η περίφραξη του αρχαιολογικού χώρου αποτελούνταν από μεταλλικά στηρίγματα παραταγμένα σαν στρατιωτάκια το ένα πίσω από το άλλο, απαλλαγμένα και γυμνά από το πλέγμα το οποίο είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε να προστατεύει τους αρχαιολογικούς χώρους....με λίγα λόγια ξέφραγο αμπέλι.... Μπροστά περνούσε ο γνωστός σωλήνας ποτίσματος μισός θαμμένος μέσα στο χώμα και μισός ξαπλωμένος νωχελικά να μας κοιτά απαθέστατα......

Οι σκέψεις που γεννήθηκαν στο μυαλό μου ήταν ανάμεικτες. Σε άλλες χώρες αν και διαθέτουν ελάχιστες αρχαιότητες τις προστατεύουν σαν κόρη οφθαλμού. Στην Ελλάδα που είναι διάσπαρτη από αρχαίους οικισμούς όχι μόνο δεν τους προστατεύουμε αλλά δεν παίρνουμε ούτε καν τα στοιχειώδη μέτρα προφύλαξής τους.
Εστρεψα το βλέμμα γύρω.....βουκολικό το τοπίο....Μοναχά ο Τάσος και η Γκόλφω έλειπαν.....Αποφασίσαμε να φύγουμε αφού .....ήταν προφανές.....

.....είχαμε διαταράξει την ησυχία .....

....των μόνιμων κατασκηνωτών σε αυτόν εδώ τον εγκαταλελειμμένο αρχαιολογικό χώρο της Κρήτης.....

.....την αρχαία Φαλάσαρνα....

....σημαντικό λιμάνι σε αλλοτινές εποχές....

6η εκστρατεία στις 11/4 για τη συγκέντρωση βοήθειας προς τις φυλακισμένες γυναίκες και τα μωρά τους


Παιδιά ενός κατώτερου Θεού, παιδιά που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν μέσα σε φυλακές, όχι γιατί καταδικάστηκαν τα ίδια αλλά γιατί έτυχε η μητέρα τους να έχει καταδικαστεί σε φυλάκιση.

Παιδιά που ο πρώτος ήχος που αποτυπώνεται στα αυτιά και στη μνήμη τους είναι ο ήχος από το κλείδωμα του κελιού στο οποίο μεγαλώνουν. Βλέπουν ελεύθερα το πρώτο φως του ήλιου μετά τα 3 τους χρόνια μόνο εάν βρεθεί ανάδοχη οικογένεια να τα φιλοξενήσει. Εάν όχι καταλήγουν σε ιδρύματα.

Για αυτά τα παιδιά και τις φυλακισμένες μητέρες τους το ξεμπλογκάρισμα διοργανώνει την 6η εκστρατεία συλλογής βοήθειας σε είδη πρώτης ανάγκης, ρούχα, βιβλία, παιχνίδια κλπ.

Η συνάντηση για την συγκέντρωση όσων ειδών προσφερθούν θα γίνει στην "Αυλή του Πέτρου" Πλαταιών και Λεωνίδου στον Κεραμεικό στις 11 Απριλίου (Σάββατο του Λαζάρου) και ώρα 17.30. Ας συνεισφέρουμε με ό,τι μπορεί να φέρει καθένας για τα παιδιά και τις κρατούμενες (είδη πρώτης ανάγκης, ρούχα, βιβλία, παιχνίδια κλπ).
Επίσης είναι ευπρόσδεκτες τυχόν προτάσεις για νέες δράσεις που αφορούν τις συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων, θέμα ιδιαίτερα επίκαιρο μετά τον πρόσφατο θάνατο μιας από τις κρατούμενες της Κατερίνας Γουλιώνη.



Σάββατο 28 Μαρτίου 2009

Το παραμύθι της 10χρονης και η μάγισσα Κερκίνη....

"Εκείνο που μου αρέσει περισσότερο στην
είναι τα ήσυχα νερά της.
Με αυτό το παραμύθι ήθελα να δείξω για περιβαλλοντικούς λόγους το πως είναι η λίμνη σήμερα και πως θα γινόταν αν εμείς οι άνθρωποι της κάναμε κακό"
είπε η 10χρονη Φωτεινή.
Το παρακάτω παραμύθι απέσπασε (ανάμεσα σε 200 άλλους μύθους) το πρώτο βραβείο του Πανελλήνιου Διαγωνισμού Παραμυθιού που διοργάνωσαν ο Ομιλος Σερρών για την UNESCO και η "Πράξις" στο πλαίσιο της
Μια φορά κι έναν καιρό,γράφει η μικρή Φωτεινούλα, ήταν ένα μέρος που οι παλιοί κάτοικοι της περιοχής το αποκαλούσαν «το στοιχειωμένο μέρος». Εκεί δεν υπήρχαν ούτε ζώα, ούτε πουλιά και κανένα δέντρο δεν μπορούσε να ευδοκιμήσει. Επικρατούσε το σκοτάδι. Η λίμνη που υπήρχε εκεί ήταν βουβή και σκοτεινή χωρίς ζωή μέσα της. Κυρίαρχος αυτής της λίμνης ήταν μια κακιά μάγισσα
«η μάγισσα Κερκίνη». Οι κάτοικοι των γύρω περιοχών ήταν πολύ στενοχωρημένοι που σε μια τόσο όμορφη λίμνη δεν υπήρχε ζωή. Ετσι αποφάσισαν να ζητήσουν βοήθεια από τη θεά Δήμητρα που ήταν η θεά της φύσης και της γης. Η θεά Δήμητρα άκουσε τις παρακλήσεις των κατοίκων και αποφάσισε να βοηθήσει. Γι’ αυτό το λόγο έστειλε ένα πουλί τον Ερωδιό για να ελέγξει την κατάσταση. Μετά από μερικές ημέρες ο Ερωδιός κατάλαβε ότι δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνος του. Ετσι ζήτησε από τη θεά Δήμητρα να στείλει κι άλλα ζώα, πουλιά και ψάρια, γιατί ο Ερωδιός είχε ένα σχέδιο. Το σχέδιο ήταν «η εξόντωση της μάγισσας» μέσω της ζωής. Η θεά Δήμητρα συμφώνησε με το σχέδιο και το βρήκε πολύ έξυπνο. Ο Ερωδιός μαζί με άλλα πουλιά, νεροβούβαλους και πολλά άλλα ζώα μικρά και μεγάλα ξεκίνησαν για τη λίμνη της μάγισσας Κερκίνης. Μόλις έφτασαν τα ζώα στη λίμνη η δύναμη της χαράς τους για ζωή διέλυσε το σκοτάδι και βγήκε ο ήλιος που φώτισε τα πάντα. Η γη άρχισε ν’ ανθίζει και τα πουλιά κελαηδούσαν, γεμίζοντας με το τραγούδι τους το χώρο. Τα μέχρι τότε ήσυχα νερά της λίμνης γέμισαν ζωή από τα ψάρια που κολυμπούσαν στα νερά της. Η μάγισσα δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια της. Ο θυμός της ήταν τόσο μεγάλος που κάθε δυνατή και άγρια κραυγή της θα μπορούσε να τα καταστρέψει όλα. Αλλά κάθε φορά που άνοιγε το στόμα της αντί να βγαίνει φωτιά και κραυγή έβγαιναν λουλούδια. Eίχε βάλει, όπως καταλαβαίνετε, το χεράκι της η θεά Δήμητρα. Από το κακό της η μάγισσα εξαφανίστηκε και κανείς δεν την ξαναείδε από τότε.
Η λίμνη σώθηκε. Ηταν τώρα ζωντανή και οι κάτοικοι χαρούμενοι που μπορούσαν να χαρούν τις χαρές της λίμνης. Και για να θυμούνται αυτό το γεγονός ονόμασαν την λίμνη «Κερκίνη».
Κι αν ποτέ βρεθείτε στη λίμνη θα δείτε μια λίμνη καταπράσινη γεμάτη ψάρια και διάφορα είδη πουλιών και ζώων.
Οι Ερωδιοί δε, δεν σταματούν να προσέχουν τη λίμνη από ψηλά για να μην εμφανιστεί πάλι καμιά κακιά μάγισσα, ζηλεύοντας την ομορφιά της λίμνης.
Αυτό το τοπίο θα σας μαγέψει.
Συγγραφέας : H 10χρονη Φωτεινή Δρασογλή μαθήτρια της Δ2 τάξης του 1ου Δημοτικού Σχολείου Ηράκλειας Σερρών
Εύχομαι να πληθύνουν παρόμοιες ενέργειες και ελπιδοφόρα μηνύματα μαθητών, καθηγητών και φορέων και να σκορπίζουν φως σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, ακριβώς όπως το όνομα της μικρής Φωτεινής ύπαρξης.

Φωτό Τάσου Παπαδόπουλου : Ερωδιός στη λίμνη Κερκίνης
Φωτό
Γιάννη Συλλιγνάκη : Νεροβούβαλοι στη λίμνη Κερκίνης
Φωτό
Martynas/PhotoBlink : Μάγισσα
Φωτό
Καρτσωνάκη : Παπαρούνα

Πέμπτη 26 Μαρτίου 2009

Ο "λαβύρινθος" του Ross Daly


Μιλάμε συχνά για το «αθηνοκεντρικό κράτος». Το λέμε τόσο συχνά που παρουσιάζεται πια σαν κάτι μη αναστρέψιμο. Είναι όντως ανέφικτη η περιφερειακή ανάπτυξη;

Ας δούμε ένα παράδειγμα:Ένα απ’ τα σήματα κατατεθέντα της Κρήτης είναι η λύρα. Όχι, δεν έγινε σύμβολο, επειδή εφευρέθηκε στην Κρήτη. Η λύρα έγινε σύμβολο στο νησί, επειδή κατάφερε να μελοποιήσει τα συναισθήματα των Κρητικών. Κι όχι μόνο των Κρητικών: τη λύρα την αγάπησε πολύ κι ένας Ιρλανδός μουσικός, ο Ross Daly.

Γι’ αυτό ίδρυσε το 1982 στην Κρήτη το Μουσικό Εργαστήρι Λαβύρινθος.
Απ’ το 2002 το εργαστήρι λειτουργεί στο Χουδέτσι (ένα χωριό 900 κατοίκων, 20 χλμ. απ’ το Ηράκλειο Κρήτης).Εδώ και 27 χρόνια δηλαδή, ο Ross Daly διδάσκει σε νέους της Κρήτης και του κόσμου την παγκόσμια μουσική παράδοση. Διοργανώνει στο Χουδέτσι εκδηλώσεις, ειδικά σεμινάρια και "Master-Classes", με τη συνεργασία και συμμετοχή κορυφαίων δασκάλων παραδοσιακών μουσικών οργάνων απ’ όλον τον κόσμο.Δυστυχώς όμως, αυτό το μουσικό εργαστήριο σήμερα κλείνει. Όπως εξηγεί κι ο ίδιος ο δημιουργός του, "δεν υπάρχουν τα €35.000-€45.000 που απαιτούνται ετησίως για να διατηρούνται τα δίδακτρα σε ανεκτό επίπεδο".

Ο Ross Daly προφανώς δε δικαιούται επιδότηση σ’ αυτήν τη χώρα. Για τους εξής (προφανείς) λόγους:

1) Δεν υπήρξε ποτέ ούτε μέλος, ούτε χρηματοδότης κανενός «Κόμματος». Άρα γιατί να περιμένει αντιπαροχή μετά τις (εκάστοτε) εκλογές;

2) Η επιδότηση του μουσικού του εργαστηρίου δεν πρόκειται να αποφέρει ούτε μια ψήφο σ’ αυτόν που θα το επιδοτήσει. Άρα ποιο θα είναι το Return On Investment; (Ας μιλήσουμε λίγο στη γλώσσα τους, μπας και καταλάβουν...)

3) Οι περισσότεροι «αρμόδιοι» έχουν συνηθίσει να χρηματοδοτούν μεγάλους ξένους επενδυτές που έρχονται με γραβάτες και ...βαλίτσες! Πιθανά λοιπόν το να ζητάει χρηματοδότηση ένας μεσήλικας μακρυμάλλης Ιρλανδός δίχως να παρέχει υλικά ανταλλάγματα να είναι γι’ αυτούς «εκτός θέματος»...

Όχι, δεν είμαι θιασώτης ενός κράτους που θα χρηματοδοτεί τα πάντα!

Απλώς αναρωτιέμαι τι είδους επενδύσεις ευδοκιμούν τελικά στην ελληνική περιφέρεια:

Δεν έχουν αξία καινοτόμες δράσεις που συνδυάζουν μόρφωση με τουρισμό; Δράσεις που αναδεικνύουν το τοπικό στοιχείο και το κάνουν παγκόσμιο;

Δεν αξίζουν συμπαράστασης οι εθελοντές του πολιτισμού; Πόσο αποτιμάται η προσφορά τους;

Δεν χρειαζόμαστε άραγε κίνητρα στον αναπτυξιακό νόμο για δημιουργία πολλών μικρών τοπικών πόλων ανάπτυξης;

Σήμερα, αντί να δημιουργούνται στην περιφέρεια μακροχρόνιες θέσεις εργασίας βασισμένες στον ανεξάντλητο πλούτο της τοπικής μας παράδοσης, επιχειρούμε να αντιγράψουμε το ευκαιριακό και ξοφλημένο μοντέλο της Ισπανίας. Προτάσσουμε ένα ειδικό χωροταξικό για τον τουρισμό που δίνει βαρύτητα στο πρόσκαιρο κέρδος εις βάρος των ακτών μας. Ενώ αγνοούμε πλήρως την ήπια και μακροχρόνια ανάπτυξη του τουρισμού, η οποία σέβεται το περιβάλλον και δίνει ταυτότητα στη χώρα.

Μόνο μια λέξη μπορεί να περιγράψει τη διακοπή μιας εξωστρεφούς δράσης ενός Ιρλανδού που αγάπησε τις παραδόσεις του τόπου μας. Που θέλησε να κάνει κτήμα όλων την ώσμωση τοπικής και παγκόσμιας μουσικής. Μόνο μια λέξη αποδίδει την απώθηση ενός εθελοντή που παρήγαγε πολιτισμό, φέρνοντας στην Κρήτη επισκέπτες απ’ όλον τον κόσμο για να μαθαίνουν και να διδάσκουν μουσική.Προφητικά τη χρησιμοποίησε κι ο ίδιος:

Λαβύρινθος…

Εκείνο που ακόμα αναζητούμε είναι ο μίτος της Αριάδνης!







Το παραπάνω κείμενο το διάβασα στο blog του ikor.
Θεωρώ το έργο του Ross Daly πολύ σημαντικό. Η προσφορά του Daly έγκειται στο γεγονός πως δεν μιμείται τα παραδοσιακά ακούσματα, μα με βάση τα παραδοσιακά ακούσματα κατάφερε να μετασχηματίσει και να "κοινωνήσει" την Κρητική μουσική με μουσικές από ολόκληρο τον κόσμο. Ετσι δημιουργήθηκε μια μυστική συνομιλία ανάμεσα στους λαούς μια συνομιλία που μοναχά η μουσική μπορεί να επιτύχει.
Μια συνομιλία που αναζητά τα στοιχεία εκείνα που ενώνουν τους λαούς απορρίπτοντας εκείνα που τους χωρίζουν.
Μια συνομιλία που αναζωογονεί μουσικές που γεννήθηκαν πριν από αιώνες μα τους δίνει μια άλλη πιο σύγχρονη πνοή δίχως να προσβάλει το πρωτογενές τους ύφος.

Η συνεισφορά του Ross Daly στην προβολή του τόπου μας και των μουσικών μας παραδόσεων είναι πολύ σημαντική και πιστεύω πως δεν πρέπει να επιτρέψουμε αυτή η εστία πολιτισμού να κλείσει.

Οποιος μπορεί και θέλει ας προωθήσει το θέμα αυτό. Είναι σημαντικό να δημοσιοποιηθεί με αναδημοσίευση από τα blogs και αποστολή email διαμαρτυρίας που θα απευθύνεται στις παρακάτω ηλεκτρονικές διευθύνσεις :
1) Νομαρχία Ηρακλείου (Παραλήπτης) :
2) ΤΕΔΚ Νομου Ηρακλειου (Παραλήπτης) :
καθώς και μέσω των ιστοσελίδων :
1)Περιφέρειας Κρήτης:
http://www.crete.gov.gr/contact.asp?id=4&category=19
2) Υπουργείου Πολιτισμού:
3) Δήμου Ν.Καζαντζάκη

1η ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ

Ιστοσελίδες που προβάλλουν το ζήτημα

"Λέμε όχι στην καταναγκαστική μοναξιά στην οποία ωθούνται τα πρόσωπα με ελπιδοφόρα οράματα και καταγεγραμμένες πράξεις. Σήμερα είναι ο Λαβύρινθος, αύριο είναι ο κάθε υγιής θεσμός που απέμεινε, μεθαύριο θα είναι η σιωπή. Να πιέσουμε με κάθε τρόπο τους υπευθύνους για άμεση στήριξη, να κατανοήσουμε ότι η οικονομική ενίσχυση του πολιτισμού δεν είναι θέμα προσωπικής έμπνευσης και γούστου του κάθε πολιτικού αλλά υποχρέωσή του και ότι η πρόσβαση στον πολιτισμό είναι κεκτημένο δικαίωμα του κάθε πολίτη" (Μουσικό χωριό "Αγιος Λαυρέντιος" )

«Φανταστείτε ότι από τα 20 ευρώ που μπορεί να στοιχίζει ένα cd, ο μουσικός παίρνει δεν παίρνει το ένα ευρώ. Μέσω του Iντερνετ ελπίζουμε να παρακάμψουμε τα 16 από τα 20 ευρώ. Από τα τέσσερα που υπολογίζουμε πως πρέπει να εισπράττουμε, θα βγάλουμε τα έξοδα συντήρησης του site» Ross Daly (inout)

Indymedia, FM Radio 104,4, Ερωτόκριτος 87,9FM,TVXS

Blogs

ikor, dyosmaraki, Αντώνης, Και ΝΔ και light, sofoscrete, mushroomhead, Μάτια ολάνοιχτα στον κόσμο, Corfu Blogs

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2009

Τα παιδιά...(ζωγραφίζουν)...Στα χνάρια των ηρώων του 1821....

Για λίγες ημέρες μόνο το Πολεμικό Μουσείο παρουσιάζει έργα παιδιών που εμπνεύστηκαν τις ζωγραφιές τους από τους.....



...με πρωτοστάτη τον..........ο οποίος μάλλον συγκέντρωσε την προτίμηση των παιδιών.......αλλά και έργα με βάση ιστορικά γεγονότα που είχαν μάθει στα σχολειά τους.........τα οποία χρωμάτισαν με όμορφα χρώματα....
Το Πολεμικό Μουσείο ανοίγει για πρώτη φορά τις πύλες του με έργα των παιδιών που τα ζωγράφισαν τους τελευταίους μήνες, κατά τη διάρκεια εκπαιδευτικών προγραμμάτων. Η έκθεση είναι μικρής διάρκειας (23/3 - 2 /4).

Αν σας φέρει λοιπόν ο δρόμος προς τα εκεί , αδράξτε την ευκαιρία να επισκεφτείτε τη μόνιμη συλλογή του Μουσείου η οποία είναι χωρισμένη χρονολογικά.
Η είσοδος είναι ελεύθερη

Κυριακή 22 Μαρτίου 2009

Δωδεκάνησα: Γιορταστικές εκδηλώσεις για τα 61 χρόνια από την ενσωμάτωση (1948-2009)


Πριν από μερικά χρόνια είχα γνωρίσει μια γερόντισα από τη Ρόδο. Μεταξύ άλλων μου είχε πει μία φράση που από τότε χαράχτηκε στη μνήμη μου:
"Εμένα που με βλέπεις κόρη μου γεννήθηκα Οθωμανή υπήκοος, έπειτα με κάμανε Ιταλίδα, έπειτα Γερμανίδα, έπειτα Αγγλίδα, έπειτα έφυγα στη ξενητειά αφού δεν μποράγαμε τότε να ζήσουμε στον τόπο μας από τα κακά που μας ήβρανε κι έτσι έγινα και Αμερικανίδα. Τώρα στα γεράματά μου απόκαμα και γύρισα στην πραγματική μου πατρίδα για να θαφτώ σαν Ελληνίδα....."

Σε έναν βράχο έξω από το σπίτι της Σύμης όπου υπογράφτηκε το πρωτόκολλο της ενσωμάτωσης των Δωδεκανήσων στη μαμά Ελλάδα, βρίσκεται χαραγμένο επίγραμμα του Ρόδιου καθηγητή Φώτη Βαρέλη, σύμφωνα με το οποίο η Σύμη "αναγγέλλει" στα άλλα νησιά:

"Απόψε κρυφομίλησε η λευτεριά με μένα.

Πάψετε δώδεκα νησιά νάστε συλλογισμένα..."

Η τελική πράξη της επανένταξης των Δωδεκανήσων στην Ελλάδα δημοσιεύτηκε στις 9 Ιανουαρίου 1948 στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως (Νόμος 518) "περί προσαρτήσεως της Δωδεκανήσου εις την Ελλάδαν".

Προτύτερα οι Δωδεκανήσιοι θεωρούνταν Οθωμανοί υπήκοοι ενώ όταν ήρθαν οι Ιταλοί κατακτητές, θεωρήθηκαν Ιταλοί υπήκοοι...Κι έπειτα όταν στα Δωδεκάνησα επιβλήθηκε η Γερμανική κυριαρχία θέλησαν να τους κάνουν Γερμανούς και αμέσως μετά (για μικρό χρονικό διάστημα) Αγγλους. Με όλα τα δεινά που υπέστησαν, τα περισσότερα νησιά άρχισαν να ερημώνουν αφού οι Δωδεκανήσιοι μη αντέχοντας την προσπάθεια των κατακτητών να τους στερήσουν τις βασικές τους ελευθερίες, στράφηκαν στη μαζική μετανάστευση (κυρίως στην Αυστραλία, την Αφρική και την Αμερική-για αυτό η γερόντισα μου μιλούσε και για την Αμερικανική υπηκοότητα).

Ως επίσημη ημερομηνία της τυπικής και τελετουργικής Ενσωμάτωσης ορίστηκε από την ελληνική κυβέρνηση η ημερομηνία της 7 Μαρτίου 1948, η οποία γιορτάζεται κάθε χρόνο με ιδιαίτερη λαμπρότητα από τους Δωδεκανήσιους. Ετσι και φέτος λοιπόν στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας συγκεντρώθηκαν για να γιορτάσουν την ημέρα της λευτεριάς τους όπως λένε χαρακτηριστικά. Πέρα από το τυπικό τελετουργικό (ομιλίες πολιτικών, κληρικών, τοπικών παραγόντων κλπ) αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η πολυπληθής παρουσία νέων παιδιών που πλημμύρισαν την γκρίζα αίθουσα. Ντυμένα καθώς ήταν με τις πολύχρωμες φορεσιές εντυπωσίασαν τους παρευρισκομένους με τις χορευτικές τους δεξιότητες χαρίζοντάς τους μια αίσθηση ψυχικής ανάτασης. Επειδή οι φωτογραφίες ήταν πολλές και δεν είναι δυνατόν να ενσωματωθούν όλες σε μια ανάρτηση, τις μάζεψα όλες στο παρακάτω βίντεο :





.....Ενα μικρό δείγμα από τις πανέμορφες φορεσιές είναι οι πλουμιστές φορεσιές της Αστυπαλιάς με τα έντονα χρώματα....

Χορευτικό της Αστυπαλιάς
....Λιγότερο περίτεχνη (μα εξ ίσου όμορφη) η Εμπονιάτικη φορεσιά της Ρόδου με τα χαρακτηριστικά δερμάτινα στιβάνια (μπότες)...
Ρόδος (Εμπονιάτικη φορεσιά)
Πιο εξαστισμένη η Κασιώτικη φορεσιά αφού οι Κασιώτες ήταν ξακουστοί ναυτικοί και σαν επέστρεφαν από τα ταξίδια κουβάλαγαν στις γυναίκες τους πολύτιμα υφάσματα από όλα τα μέρη του κόσμου για να ράψουν τα φορέματά τους....
Χορευτικό της Κάσου
Κασιωτοπούλα

....Ρόδινο το χρώμα της φορεσιάς της Νισύρου....
Χορευτικό Νισύρου
.....Πλούσιες μαντήλες σκέπαζαν τις Καστελλοριζιές....

Φορεσιά Καστελλόριζου


...Ενας μικρούλης χόρεψε με ιδιαίτερη επιδεξιότητα χορούς της Χάλκης....


Η βραδυά έκλεισε με την ευχή τα Δωδεκάνησα να παραμείνουν για πάντα ελεύθερα....


Φεύγοντας από την εκδήλωση στριφογυρνούσε στο μυαλό μου η φράση "Απόψε κρυφομίλησε η λευτεριά με μένα. Πάψετε δώδεκα νησιά νάστε συλλογισμένα" . Δεν ξέρω γιατί αλλά ήμουν συλλογισμένη καθώς τα βήματά μου με οδηγούσαν προς την έξοδο αφού στη μνήμη μου ήρθαν τα λόγια του Κασιώτη συνblogger Κασιωτοκουσέλι :

" Τo 1911 όταν οι Ιταλοί κατέλαβαν την Κάσο το νησί είχε 6000 κατοίκους,το μισό ακριβώς αριθμό πριν το ολοκαύτωμα. Τότε υπήρχε μόνιμη ακτοπλοϊκή σύνδεση που εκτελούσε το ιταλικό ατμόπλοιο FIUME. Σήμερα ο πληθυσμός του νησιού είναι 800 άτομα ,και η ακτοπλοική συγκοινωνία εκτελείται αναλόγως των κεφιών του εκάστοτε επιδοτούμενου εφοπλιστή".


Η ελευθερία είναι μια έννοια μάλλον σχετική αφού μεταξύ άλλων προϋποθέτει ελευθερία στις μετακινήσεις. Τα Δωδεκάνησα 61 χρόνια μετά την ενσωμάτωση δεν απολαμβάνουν το αυτονόητο αγαθό της ελεύθερης μετακίνησης αφού αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με τις ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες. Η απαράδεκτη κατάσταση που επικρατεί στις ακτοπλοϊκές συνδέσεις των Δωδεκανήσων καταγράφονται (εδώ), (εδώ)και(εδώ). Καθώς φαίνεται όμως οι φωνές αυτές δεν φτάνουν στην Αθηνοκεντρική Ελλάδα η οποία κωφεύει στις εκκλήσεις των κατοίκων των ακριτικών νησιών για το αυτονόητο : να απολαμβάνουν όπως και οι υπόλοιποι πολίτες το δικαίωμα στην ελεύθερη μετακίνηση.

Τέλος πάντων, μετά από τις πρώτες αυτές σκέψεις βάλθηκα να κοιτάζω τις φωτογραφίες και τα βίντεο από την εκδήλωση εκείνης της βραδυάς. Χρώματα, μουσικές και τραγούδια καμωμένα από νεαρά παιδιά ειλικρινά με μάγεψαν. Ενα ελάχιστο δείγμα από την χορευτική δεινότητα των νεαρών μπορείτε να δείτε στο παρακάτω βίντεο όπου ο μικρούλης της παραπάνω φωτογραφίας χορεύει με εκπληκτικό τρόπο μια σούστα Χάλκης.....



ΥΓ. Για όποιον ενδιαφέρεται να βρει λεπτομερέστερες πληροφορίες αλλά και ιστορικά ντοκουμέντα της εποχής της ενσωμάτωσης μπορεί να βρεί στην ιστοσελίδα της Δημόσιας Κεντρικής Βιβλιοθήκης της Ρόδου ιστορικά στοιχεία (χρονολόγιο) που αφορούν την πορεία προς την ενσωμάτωση με την Ελλάδα εδώ, πως γιορτάστηκε η τελετή της ενσωμάτωσης την 7η Μαρτίου του 1948 εδώ ενώ δημοσιεύματα του τύπου της εποχής εκείνης σχετικά με την Αγγλική κατοχή μπορείτε να βρεί κανείς εδώ.

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2009

Το πουλάκι και το ψιχουλάκι.....

Με ξέχασαν πια οι άνθρωποι....ούτε ένα ψιχουλάκι δεν μου ρίχνουν πια....

Λες να φταίει η κρίση????



Αααα! Ευτυχώς! Κάποιος με άκουσε φαίνεται!!!



Ευχαριστώ...Ευχαριστώ...


Ουφ! Παράφαγα! Ας κάτσω να με χτυπήσει λίγο ο θαλασσινός αέρας...μήπως και χωνέψω....



Μα τι νομίσατε? Σαν πουλάκι τρώω....

....Ενα ψιχουλάκι μου αρκεί για να χορτάσω...

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2009

Ναύπλιο : 5 χρόνια έκανε να ανοίξει το αρχαιολογικό Μουσείο.....

Tο Αρχαιολογικό Μουσείο του Nαυπλίου το οποίο παρέμεινε κλειστό για 5 ολόκληρα χρόνια άνοιξε και πάλι τις πύλες του στο κοινό, ανακαινισμένο και βελτιωμένο με βάση τις επιταγές της επιστήμης της μουσειολογίας. Περισσότερα μπορείτε να διαβάσετε εδώ.

Tο συγκεκριμένο Μουσείο στεγάζεται σε ένα υπέροχης αρχιτεκτονικής διατηρητέο κτίριο του 1713 στο κέντρο του Ναυπλίου.


Το κτήριο κατασκευάστηκε από τους Ενετούς και λειτούργησε αρχικά ως οπλοστάσιο του ενετικού στόλου και κατόπιν ως Στρατώνας ή Λέσχη αξιωματικών. Η μετατροπή του κτηρίου σε μουσείο αποφασίστηκε το 1926 όταν παραδόθηκαν επισήμως τα ευρήματα από τις ανασκαφές στην Ασίνη και στα Δενδρά του Σουηδικού Αρχαιολογικού Ινστιτούτου στην Ελληνική κυβέρνηση όταν επισκέφθηκε το Ναύπλιο ο Στρατηγός Θ.Πάγκαλος.
Εχοντας ακούσει πως το Μουσείο του Ναυπλίου περιλαμβάνει πλούσια εκθέματα σχετικά με την αρχαία ζωή στην Αργολίδα, πριν από 2 χρόνια αποφάσισα να το επισκεφτώ. Οταν έφτασα έξω από το Μουσείο με περίμενε μια μεγάλη απογοήτευση. Ενα χαρτάκι κολλημένο με σελοτέϊπ στην πόρτα του κτιρίου ειδοποιούσε τους επισκέπτες πως το Μουσείο θα παρέμενε κλειστό λόγω εκτέλεσης του έργου "βελτίωση-αναβάθμιση" οι εργασίες του οποίου χρηματοδοτούνταν από το Γ ΚΠΣ. Πήγα πολλές φορές από τότε στο Ναύπλιο και κάθε φορά περνούσα από το Μουσείο τρέφοντας την ελπίδα πως μπορεί κάποια στιγμή να το έβρισκα ανοιχτό. Μία από αυτές τις φορές παρατήρησα πως πάνω στο χαρτάκι που ήταν κολλημένο στην πόρτα του Μουσείου ένας αλλοδαπός επισκέπτης είχε προσθέσει κάτω από το σημείο που έλεγε πως το Μουσείο παραμένει κλειστό .....ιδιοχείρως τη φράση :
"since three years...." (εδώ και 3 χρόνια...)
εκφράζοντας με αυτόν τον τρόπο την αγανάχτιση αλλά και την πίκρα του που δεν μπόρεσε όσες φορές και να επισκέφτηκε το Ναύπλιο να βρει το Μουσείο ανοιχτό.
Από τότε πέρασαν ακόμη 2 χρόνια (5 συνολικά) για να ολοκληρωθούν οι εργασίες της βελτίωσης-αναβάθμισης. Αναμφισβήτητα η αναβάθμιση ενός μουσείου είναι χρήσιμη, αυτό που αναρωτιέμαι όμως είναι γιατί χρειάστηκαν 5 ολόκληρα χρόνια για να ολοκληρωθούν οι εργασίες και μάλιστα σε ένα μικρό σχετικά Μουσείο όπως είναι αυτό του Ναυπλίου. Δηλαδή αν αποφάσιζε το Λούβρο να κάνει ανακαίνιση πόσους αιώνες θα χρειαζόταν?????
Σκεφτόμουν πως δεν μπορεί από τη μια να γκρινιάζουμε για τον μειωμένο αριθμό επισκεπτών στα Μουσεία και από την άλλη τα ίδια τα Μουσεία άλλοτε εξ αιτίας του περιορισμένου ωραρίου (κλείνουν το μεσημέρι), άλλοτε λόγω έλλειψης προσωπικού και άλλοτε λόγω εργασιών που διαρκούν για μεγάλο χρονικό διάστημα να μην είναι προσβάσιμα στο κοινό.
Εστω κι έτσι με την πρώτη ευκαιρία λέω να επισκεφτώ το μουσείο του Ναυπλίου μόνο και μόνο για να βγάλω το άχτι της προσμονής τόσων χρόνων. Αναρωτιέμαι αν θα συμβεί το ίδιο με τον αλλοδαπό επισκέπτη που άφησε εκείνο το ιδιόχειρο σημείωμα.
Ανεξάρτητα από την ευκαιρία για επίσκεψη στο μουσείο, ομολογουμένως το Ναύπλιο προσφέρεται για Σαββατιάτικες ημερήσιες εξορμήσεις ακόμη και όταν ο καιρός είναι χειμωνιάτικος η βροχερός......

.....όπως ήταν ένα Σάββατο του Ιανουαρίου που το επισκέφτηκα........