Ο Φλεβάρης του '81, ο σεισμός και η τούρτα.....

24 του Φλεβάρη 1981

Πως περνάνε τα χρόνια ρε γμτ???? Κάτσε να μετρήσω......1,2,3.....29 ολόκληρα χρόνια πέρασαν από εκείνη τη βραδιά.....(Σχετικό άρθρο εδώ)

Μια συνηθισμένη βραδιά με γονείς να βλέπουν TV (κάποιο χαζοσήριαλ ως συνήθως), τον αδελφό να γκρινιάζει γιατί άφησα ένα περιοδικό πάνω στο κρεβάτι του και την κυρ΄Αθηνά γειτόνισα και τακτική επισκέπτρια του σπιτικού μας να βρίσκεται καθισμένη σε μια από τις πολυθρόνες του σαλονιού και να κουτσομπολεύει την κυρά Βάσω τη παραδιπλανή γειτόνισα. Αν εξαιρέσεις το κουτσομπολιό της κατά τα άλλα η κυρ΄Αθηνά ήταν καλός άνθρωπος. Μονάχη της είχε μείνει, δεν είχε παιδιά κι έτσι κάθε φορά που ερχόταν στο σπίτι μας μου έφερνε σοκολάτες.....

Τα 2 γατάκια που είχα μαζέψει από το δρόμο και κόντεψα να βρεθώ εγώ στο δρόμο εξ αιτίας τους έδειχναν ανήσυχα...Νιαούριζαν κι έξυναν τα νύχια τους στην εξώθυρα λες και ήθελαν να βγουν από το διαμέρισμα του 5ου ορόφου......

Από νωρίς τρωγόμουν να βγάλω από το ψυγείο τη τούρτα. Μα όλοι παρακολουθούσαν αυτό το χαζησήριαλ. Οταν έφτασε η ώρα έτρεξα με λαχτάρα να ανοίξω τη πόρτα του ψυγείου όταν ξαφνικά η τούρτα άρχισε να πηγαίνει και νάρχεται....Στην αρχή νόμισα πως ήταν η ιδέα μου μα γρήγορα κατάλαβα πως το διαμέρισμα του 5ου ορόφου κουνιόταν σαν τους δείκτες των παλιών ρολογιών......Την ίδια στιγμή ακούστηκε η στριγγλιά της κυρ' Αθηνάς "σεισμός, σεισμός"......Εστρεψα σαστισμένη τη ματιά στο ρολόϊ του τοίχου οι δείκτες έδειχναν 22.55.....Το αίσθημα της αυτοσυντήρησης με έσπρωξε να κρυφτώ φοβισμένη κάτω από το κρεββάτι μου.....Ενα ηχηρό βουητό συνόδευε το κούνημα του εδάφους......Οι γονείς μου μας φώναξαν να στηθούμε κάτω από την κάσα της πόρτας, θα είμασταν λέει πιο ασφαλείς....Πιαστήκαμε όπως πιάνονταν στις ασπρόμαυρες ταινίες αυτοί που χόρευαν τον χορό γιάγκα....ο ένας κρατιόταν από τον άλλο ενώ η γη κουνιόταν διαρκώς.....Πάμε να φύγουμε φώναξε ο πατέρας μου κλαίγοντας....

Τι θυμάμαι από τότε?

Θυμάμαι πως ο σεισμός είχε μεγάλη διάρκεια...
Θυμάμαι πως είδα τον πατέρα μου για πρώτη φορά να κλαίει με μαύρο δάκρυ τρομαγμένος. Βλέπεις πριν από μόλις λίγους μήνες είχε προηγηθεί ένας δυνατός σεισμός στη Ν. Ιταλία όπου κατοικούσε ο αδελφός του πατέρα μου. Μια εβδομάδα δεν ξέραμε αν ήταν ζωντανός επειδή είχαν κοπεί όλες οι τηλεπικοινωνίες. Στη μνήμη μας λοιπόν ήρθαν οι περιγραφές του θείου για αυτό φοβήθηκε ο μπαμπάς.....συνήθως είναι δυνατός άνθρωπος....
Θυμάμαι πως οι γονείς μου μόλις κόπασε για λίγο το τρεμούλιασμα της γης πήραν από μια κουβερτούλα και μας είπαν να κατεβούμε σιγά σιγά από τις σκάλες του 5ου στο ισόγειο....Η γη εξακολουθούσε να κουνιέται κάθε τρεις και λίγο από τους σεισμούς....Πήραμε υπό την προστασία μας την κυρ' Αθηνά ενώ ο πατέρας μου κυνηγούσε τη μητέρα μου που κυνηγούσε τα 2 γατάκια και δεν εγκατέλειπε το διαμέρισμα δίχως αυτά. Στη σκάλα συναντήσαμε όλους τους γείτονες.....Αλλοι κατέβαινα κρατώντας αγκαλιά τα μωρά τους και η μητέρα μου να κρατά αγκαλιά τα 2 γατάκια.....Σε κάτι τέτοιες στιγμές νοιώθεις την ανάγκη του γείτονα.....

Εγκατασταθήκαμε στο ΙΧ....Μαζί κι η κυρ΄Αθηνά....

Τα χαράματα έγινε ο δεύτερος δυνατός μετασεισμός κι έτσι αποφασίσαμε να εγκαταλείψουμε την Αθήνα για το εξοχικό που βρισκόταν 60 χιλιόμετρα μακριά.....Επιστρέψαμε στο διαμέρισμα μετά από μία ολόκληρη εβδομάδα που η γη εξακολουθούσε να κουνιέται.....
Είπαν πως ο σεισμός ήταν 6,6 Ρίχτερ

Δεν θα ξεχάσω τη δυνατή βοή του σεισμού.............

Δεν θα ξεχάσω τον τρόμο και τον πανικό όταν έγινε ο δεύτερος σεισμός.....

Δεν θα ξεχάσω τα σκαλοπάτια την ώρα που εγκαταλείπαμε το διαμέρισμα που μια ανέβαιναν μέχρι το κεφάλι μου και μια κατέβαιναν προς τα κάτω δημιουργώντας μας μια έντονη αίσθηση ιλίγγου....
Δεν θα ξεχάσω το γεμάτο ικεσία βλέμμα της κυρ΄Αθηνάς που φοβήθηκε να μείνει μοναχή της και την πήραμε υπό την προστασία μας.....
Δεν θα ξεχάσω τις στριγγλιές και τις φωνές των γειτόνων και τα κλάματα των μωρών, στιγμές που νοιώθεις πως μπορεί και να μην υπάρχει αύριο.....
Δεν θα ξεχάσω πως από τότε νοιώθω πως έγινα πιο δυνατή έστω και αν από τότε μου έμεινε ένας φόβος για τους σεισμούς.

Δεν θα ξεχάσω τη μεγάλη μου απογοήτευση που εξαιτίας του σεισμού δεν φάγαμε τελικά τη λαχταριστή τούρτα που διαλύθηκε μέσα στο ψυγείο.

Εκείνη τη βραδυά θα γιορτάζαμε τα γενέθλιά μου....

Πέρασαν 29 ολόκληρα χρόνια από τότε.....

24 Φεβρουαρίου 1981

Τότε η τούρτα θα είχε 1,2,3 κλπ κλπ κλπ κεράκια......

Τι με ρωτήσατε ? Πόσα κεράκια είχε ακριβώς η τούρτα ????

Χμμμμ!!!

Αυτό είναι το μόνο που δεν θυμάμαι....

Η μέγγενη των προσδοκιών (Να ξαναβρούμε ο ένας τον άλλον)

Διάβασα το παρακάτω κείμενο της Ελλης Τριανταφύλλου και μου άρεσε....

"Ελεγε χθες ένας συνάδελφος ότι αποφάσισε να καθαρίσει λίγο το γραφείο του και ξαφνικά βρέθηκε με πέντε-δέκα φορτιστές κινητών. Κάποιοι από αυτούς ήταν διπλοί και τριπλοί, άλλοι ήταν για προηγούμενα μοντέλα κινητών τηλεφώνων, τα οποία σίγουρα, κάπου θα κείτονται μέσα στον σωρό των γκάτζετ που όλα αυτά τα χρόνια αγοράζαμε μανιωδώς και χωρίς καμία φειδώ.

Αυτή, ίσως θα είναι από τις ελάχιστες καλοδεχούμενες και καθόλου αμελητέες παρενέργειες της πρωτόγνωρης κρίσης που βιώνουμε:
Nα επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας και μέσα από αυτές τους εαυτούς μας.

Να απελευθερωθούμε -όχι ανώδυνα φυσικά- από τη μέγγενη των προσδοκιών

(σα βεβαιότητες φαντάζουν μέσα στα ιλουστρασιόν περιτυλίγματα - που λυσσαλέα καλλιεργούσε όλα τα προηγούμενα χρόνια η καλοστημένη διαφημιστική μηχανή της κατανάλωσης και του μηδενισμού).

Θα πάθουμε σοκ, σίγουρα. Θα νιώσουμε γυμνοί από φτιασίδια και άδειοι. Σχεδόν δυστυχισμένοι από την έλλειψη των επαναλαμβανόμενων «στιγμών χαράς» που μέχρι σήμερα κολλούσαν μεταξύ τους τα κομμάτια του είναι μας. Θα αποπροσανατολιστούμε και θα περιφερόμαστε για καιρό χαμένοι και νευρικοί, χωρίς τα μικρά ανταλλάγματα με τα οποία πιστεύαμε ότι θωρακίζαμε την ανεκτικότητά μας απέναντι σε αυτόν τον σκληρό και ανελέητο κόσμο, τον εργοδότη, τον γείτονα, τον συνάνθρωπο. Θα χάσουμε κάθε ενδιαφέρον για τη βόλτα και τον περίπατο.

Τι να τον κάνεις τον χρόνο, άμα δεν έχεις χρήμα και δυνατότητα να το ξοδέψεις;

Θα κλειστούμε στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού μας, αδύναμοι να σύρουμε τα πόδια μας μέχρι το διπλανό δωμάτιο. Θα πλήξουμε ανεπανόρθωτα. Θα βουλιάξουμε στον καναπέ ηττημένοι, θα ανοίξουμε την τηλεόραση -την περσινή- για να ακούμε κάπου στο βάθος του σαλονιού τις κραυγές αγωνίας της αγοράς και των εντεταλμένων της.

ΜΟΝΟΙ ΚΑΙ ΕΡΗΜΟΙ

Χωρίς επιθυμία, όνειρο ή θέληση.

Αυτά θα έχουν παραμείνει στα ράφια μαζί με τα παρκαρισμένα «προϊόντα», γιατί πάντα μαζί πήγαιναν.

Πόσο θα διαρκέσει το πένθος της απώλειας;

Ανάλογα με τον βαθμό εξάρτησης του καθενός.

Πολύ ή λιγότερο, πάντως οι περισσότεροι, για να μην πω όλοι, θα το περάσουμε. Κι όταν αυτό θα συμβεί, ίσως ξυπνήσουμε αλλιώς.

Ισως όταν πάψουμε να απολαμβάνουμε με τον τρόπο που ξέρουμε, αρχίσουμε να αναρωτιόμαστε για τα χρήσιμα και τα αναγκαία.

Ισως καταλάβουμε ότι ο χρόνος είναι πλουσιότερος από το χρήμα αν τον ξοδέψουμε σε μία βόλτα με τα παιδιά μας στο βουνό ή στη θάλασσα, αντί για το Mall της συνοικίας μας. ΄Η ότι το πρωινό της Κυριακής είναι πανέμορφο μόνο και μόνο γιατί το σπίτι έχει πλημμυρίσει από τη μυρωδιά του φαγητού που μαγειρεύουμε. Οτι στο τέλος τέλος, και τα παιδιά μας μπορεί να γίνουν πιο ευτυχισμένα, μεγαλώνοντας μέσα σε σπιτικές μυρωδιές και όχι στην πλαστική τσίκνα του ταχυφαγείου. Οτι ήρθε η ώρα -με το ζόρι και χωρίς τη θέλησή μας, το ξέρω- να τα μετρήσουμε όλα από την αρχή. Να αναμετρηθούμε με τις ανάγκες μας και να ανακαλύψουμε εκείνες που μέχρι σήμερα αγνοούσαμε πεισματικά παρασυρμένοι από τη δίνη των καιρών.

Nα βρούμε αλλού τη χαρά και την απόλαυση.

Να ξαναβρούμε ο ένας τον άλλον

Μπορεί, πάλι, να μην συμβεί τίποτα από τα παραπάνω.

Αν η εξάρτηση έχει γίνει εθισμός, τότε κάποιοι θα δυσκολευτούν πολύ να δουν τον κόσμο τους με άλλα μάτια. Θα πιαστούν ακόμα πιο πεισματικά από όσα θεωρούν σημαντικά και ποθητά και θα βιώσουν τη θλίψη τους σε όλο της το μεγαλείο. Και δεν θα έχουν και χρήματα για ψυχοθεραπεία, διότι ως γνωστόν, κοστίζει.

Είναι προφανές ότι για κάποιους δεν θα υπάρχει καν η πολυτέλεια όλων αυτών των διλημμάτων και της ανακάλυψης του άλλου εαυτού, παρά μόνο ο πραγματικός, σκληρός και αμείλικτος αγώνας για την επιβίωση. Και δυστυχώς, είναι πολλοί αυτοί. Οι εσωτερικές αναζητήσεις είναι για εκείνους που θα μπορούν να επιβιώσουν, αλλά θα αναμετρηθούν με την πρόκληση να διαβιώσουν τελείως διαφορετικά απ’ ό,τι ήξεραν."

 
Πηγή Καθημερινή
19.2.2010
 
* Οι εικόνες είναι πίνακες του ζωγράφου Γιάννη Γαϊτη

Η τεχνολογία και τα παιδιά (χρήστες, δημιουργοί ή τι?)

Ελα, μ΄ακούς??? Πότε μπορώ να βγώ????

Η παραπάνω φωτογραφία φυσικά δεν είναι αληθινή. Αντικατοπτρίζει όμως την ολοένα και μικρότερη ηλικία από την οποία τα παιδιά έρχονται σε επαφή με τις νέες τεχνολογίες με αποτέλεσμα να γίνονται όλο και περισσότερο δυσδιάκριτα τα όρια ανάμεσα στην live επικοινωνία των ανθρώπων και την εικονική πραγματικότητα.

Παλαιότερα μιλούσαμε για τη " γενιά του 30", τη "γενιά του 60"κλπ

Επειτα μιλούσαμε για την

"γενιά των 700 Ευρώ"

Τώρα πια η επιστήμη μιλά για

-τη γενιά του διαδικτύου (τη γενιά που γεννήθηκε τη δεκατεία του 1980) ή για

-τη "γενιά i" (τη γενιά που γεννήθηκε μετά το 1990)

Τον τελευταίο καιρό όπου βρεθώ κι όπου σταθώ βλέπω γύρω μου παιδάκια αμίλητα, καθισμένα σε ένα τραπέζι, να είναι αφοσιωμένα σε κάποια ηλεκτρονική συσκευή και να πληκτρολογούν αδιάκοπα....

Ακόμη και αν υπάρχουν συνομίληκα παιδιά δεν επικοινωνούν μεταξύ τους παρά μονάχα αν είναι να ρωτήσουν το ένα το άλλο κάτι σχετικό με αυτό που πληκτρολογούν. Αμίλητα παιδάκια, δίχως κοινωνικότητα, δίχως διάθεση για επικοινωνία. Μοναδικό τους ενδιαφέρον το πλήκτριγκ.

Ομολογώ πως κάποιες φορές τα ζηλεύω όταν βλέπω την ταχύτητα και την ευκολία με την οποία μαθαίνουν να χρησιμοποιούν κάθε νέα συσκευή ή γκατζετάκι όταν εγώ για να μάθω να χρησιμοποιώ μια συσκευή κάνω 100 ώρες. Κι όταν καταφέρω να μάθω το χειρισμό ενός προγράμματος τσουπ αλλάζει το πρόγραμμα και πρέπει να αρχίσεις να μαθαίνεις φτου κι απ΄την αρχή το νέο αναβαθμισμένο πρόγραμμα έως ότου καταργηθεί και αυτό και βγει το νέο κλπ κλπ Η τεχνολογία τρέχει και με αυτήν πρέπει να τρέχεις κι εσύ όχι για να δημιουργείς αλλά για να μαθαίνεις να χρησιμοποιείς ότι σου σερβίρει η κάθε εταιρεία.... 

Κάποιες φορές πάλι με καταλαμβάνει ένας φόβος. Φόβος για μια αυριανή κοινωνία όπου πολύ πιθανόν οι ενήλικες εθισμένοι από πολύ μικροί στις νέες τεχνολογίες να επικοινωνούν μέσω messenger και υπολογιστών αντί να συναναστρέφονται με τους γείτονές τους με τους φίλους τους.

...Συνομιλία μόνο μέσω πλήκτριγκ.... 

Αγορές μέσω πλήκτριγκ, εργασίες μέσω πλήκτριγκ, βιβλία μέσω πλήκτριγκ, έρωτας μέσω πλήκτριγκ, εκμυστηρεύσεις μέσω πλήκτριγκ....και όλα αυτά δίχως να ακούς μια  ανθρώπινη φωνή, μονάχα τσουκ πλικ πλικ ο ήχος των πλήκτρων...

Για μια πολυλογού σαν και μένα φαντάζει αδιανόητο να ζήσω σε μια κοινωνία με αυτά τα χαρακτηριστικά. Ισως να φταίει το γεγονός πως μεγάλωσα διαφορετικά, σε γειτονιά, μέσα σε κόσμο που μπαινόβγαινε στο σπιτικό μας.  

Εν τέλει μήπως οι αυριανοί ενήλικες θα ανακαλύπτουν τον κόσμο μέσω του google (ή του κάθε αυριανού google) αντί να προσπαθούν να γνωρίσουν τον κόσμο μέσα από τα πραγματικά ταξίδια, πραγματικές διαδρομές, σοκάκια και λαβυρίνθους???

Είναι άραγε η εικονική πραγματικότητα σε θέση να υποκαταστήσει την αληθινή πραγματικότητα???? Για παράδειγμα την ίδια χαρά έχει να βόσκεις γελάδια live σε καταπράσινα λιβάδια με το να βόσκεις (ψεύτικα) γελάδια σε ένα εικονικό (διαδικτυακό) λιβάδι????

Τι επιπτώσεις θα μπορούσε να έχει αύριο αυτός ο νέος τρόπος ζωής και αυτά τα βιώματα στην ψυχοσύνθεση των σημερινών παιδιών????

Τι θα γίνει με τη συνασθηματική τους νοημοσύνη????

Θα είναι για καλύτερα αφού όλη η επικοινωνία θα γίνει ευκολότερη????

Η μήπως η αυξημένη χρήση της τεχνολογίας τελικά οδηγήσει στη δημιουργία στρατιάς απλών χρηστών ηλεκτρονικών συσκευών και πάψουμε να βγάζουμε ανθρώπους-δημιουργούς με πρωτότυπες ιδέες, με αυξημένη φαντασία και με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο????

Μήπως είμαι υπερβολική με τις ανησυχίες μου????

....Είναι απόγευμα 4 η ώρα....έξω χαρά Θεού.....ανοιξιάτικος ο καιρός...

....Κι εγώ μέσα σε ένα κλειστό χώρο να καταγράφω σκέψεις και προβληματισμούς

μέσω πλήκτριγκ....

Τι λέγαμε λοιπόν για τα παιδιά???

*Ενα ενδιαφέρον άθρο με τίτλο "η τεχνολογία δημιουργεί χάσμα μεταξύ γενεών" μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Ο 25χρονος νεκρός στον Βύρωνα (ή οι άνθρωποι του μεροκάματου)

Συγκλονίστηκε η γειτονιά μας από εκρήξεις χειροβομβίδων και από το πιστολίδι που ξέσπασε χθες κάπου εκεί ανάμεσα στις 4 με 5 το απόγευμα. Ούτε στην Καμπούλ να βρισκόμασταν....Ο ήχος της διαπεραστικής σειρήνας των αστυνομικών οχημάτων έσκισε τον αέρα. Πεταχτήκαμε όλοι έξω. Ετρεξε όλη η γειτονιά να μάθει τι συμβαίνει. "Κάποιος σκοτώθηκε, ένας Αλβανός κρατάει όμηρο την υπάλληλο του φούρνου" μου λέει ένα νεαρός. Ποιός νάναι ο νεκρός?????...Μην είναι κανένας γνωστός? Κι η αγωνία να κορυφώνεται μην ξέροντας τι θα απογίνει η υπάλληλος του φούρνου, όμηρος του Αλβανού κακοποιού, μια συμπαθέστατη κοπέλα που όλοι γνωρίζουμε.....(σχετικό άρθρο για το χθεσινό μακελιό στο Βύρωνα εδώ) 

Κι η αστυνομία να έχει περικυκλώσει την περιοχή και να μην αφήνει κανέναν να πλησιάσει. Μια κλούβα γεμάτη με αστυνομικούς να έχει σταματήσει στην οδό Φορμίωνος. Μα τι ήρθε να κάνει τόσο μεγάλη αστυνομική δύναμη τώρα καθυστερημένα, αφού το κακό ήδη έγινε, σκέφτομαι......Λίγο παρακάτω βρίσκονται σχολεία, δημοτικά και νηπιαγωγεία, "μην είναι νεκρό κανένα παιδί"? Ρωτάω με αγωνία. Κανείς δεν ξέρει τίποτα, μονάχα πανικός επικρατεί....Αργότερα μια ηλικιωμένη μου λέει "ένας Αλβανός είναι ο νεκρός". Ονομα δεν έχει σκέφτομαι? Σήμερα έμαθα πως  τον έλεγαν Νικόλα και ήταν Βορειοηπειρώτης. Καταγόταν μου είπε μια φίλη Βορειοηπειρώτισα από το χωριό Νάρτα της Αυλώνας. Τραγική ειρωνεία....Οι κάτοικοι της Νάρτας λέγανε πως το χωριό τους φτιάχτηκε από Ελληνες που κατάγονταν από την Αρτα. Οι νέοι του χωριού ήρθαν εδώ να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη. Πολλά κτήματά τους εκεί στην Αλβανία τώρα πια ρημάζουν και καταπατώνται. Ο Νικόλας δεν πρόλαβε να φτιάξει μια καλύτερη ζωή όπως την ονειρευόταν. Αφησε την τελευταία του πνοή στην Ελλάδα. Αραγε να ήταν η χειροβομβίδα ή κάποια σφαίρα που του έκοψε το νήμα της ζωής? Εχει σημασία???? Αφησε ένα ορφανό παιδί 18 μηνών, παιδί κι ο ίδιος μόλις 25 ετών.

Δεν ξέρω αν ο Νικόλας γεννήθηκε εδώ, δεν ξέρω αν οι γονείς του είχαν νόμιμα χαρτιά ή αν είχαν έρθει παράνομα στην Ελλάδα, δεν ξέρω αν είχε πάρει την ελληνική ιθαγένεια. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι πως με μοναδικό του όπλο το μυστρί θέλησε να χτίσει έναν καλύτερο κόσμο για τον ίδιο και την οικογένειά του. Δεν πρόλαβε. Αφορμή στάθηκαν  δύο άλλα άτομα γεννημμένα και αυτά στην Αλβανία που αντί για το μυστρί που επέλεξε ο Νικόλας, αυτοί επιλέγουν να ζουν σε βάρος των άλλων χρησιμοποιώντας βαριοπούλες και χειροβομβίδες. Μπαινοβγαίνουν στις φυλακές αφού η δημοκρατία μας ορίζει να τους δίνει πενθήμερες άδειες (λες και είναι φανταράκια). Ανθρώπινα δικαιώματα σου λένε. Μα αφού κάθε φορά που βγαίνουν από τη φυλακή τα ίδια αδικήματα κάνουν. Δεν ξέρω κιόλας μα σάμπως έχει γίνει άραγε καμιά επιστημονική έρευνα να διαπιστωθεί πόσοι από τους φυλακισμένους ξαναπέφτουν στα ίδια παραπτώματα κατά την άδειά τους από τις φυλακές και σε τι ποσοστό έχει συντελέσει (αν έχει συντελέσει το μέτρο αυτό) στη μείωση της εγκληματικότητας????

Ασκήθηκε εισαγγελική δίωξη λένε προς τους δράστες για τα αδικήματα της εγκληματικής οργάνωσης, ληστειών κατά συρροή, παράνομης οπλοφορίας, οπλοχρησίας και οπλοκατοχής, απόπειρας ανθρωποκτονίας που αφορά ληστεία που είχαν κάνει στο Ναύπλιο, διακεκριμένων κλοπών, αποδράσεων και διακεκριμένης κατοχής όπλων και εκρηκτικών. Ε και???? Τι έγινε???? Και να μπουν στη φυλακή θα ξαναβγουν....
Ζήτησαν συγγνώμη λέει. Ε και??? Σάμπως θα ξαναφέρουν το Νικόλα στη ζωή???

Και νάταν μονάχα αυτό. Το σώμα του Νικόλα έμεινε για πάνω από 2,5 ώρες σαν το σκυλί εκεί χάμω πάνω στο κρύο πεζοδρόμιο. Περίμεναν λέει τους πυροτεχνουργούς να έρθουν να απασφαλίσουν 4 χειροβομβίδες που δεν είναι εκπυρσοκροτήσει. Πάνω από 2,5 ώρες!!!!!! Ούτε στη Πάτρα να κατοικούσαν οι πυροτεχνουργοί. Αλλά ξέχασα, ο Βύρωνας δεν είναι Κολωνάκι.....Στην έκρηξη που έγινε λίγες ώρες αργότερα στη JP Morgan στο Κολωνάκι τσακίστηκαν να φτάσουν γρήγορα. Στο Κολωνάκι βλέπεις μένουν όλοι οι επώνυμοι. Ηταν και η πολυεθνική στη μέση....Ενώ στο Βύρωνα, ένας Βορειοηπειρώτης νεκρός, μια υπάλληλος φούρνου όμηρος....Ε και????

Γιατί τόση απανθρωπιά? Γιατί τόση αδικία? Γιατί να μην υπάρχει σεβασμός προς τον νεκρό???

Αραγε να ενδιαφέρθηκε κανείς να πιάσει το σφυγμό του παλικαριού να δουν αν ζούσε ακόμη? Δεν ξέρω....Ομως γιατί κανείς δεν ενημέρωσε τους δικούς του ανθρώπους παρά έτρεχαν οι άνθρωποι από κανάλι σε κανάλι για να μάθουν που μεταφέρθηκε το άψυχο σώμα του Νικόλα?  (τηλεοπτική δημοκρατία έχουμε τελικά ε?)

1 νεκρός + 3 τραυματίες (2 νεαρούδια αστυνομικοί και 1 κακοποιός) ο απολογισμός αυτής της αστυνομικής επιχείρησης. Και να βγαίνει ο διοικητής της Ασφάλειας να δηλώνει δημόσια πως ήταν μία από τις επιτυχημένες επιχειρήσεις των αστυνομικών. Και να λέει πως δυστυχώς κάποιος περαστικός φαίνεται πως πανικοβλήθηκε και μπήκε εκεί που διασταυρώνονταν τα πυρά (λες κι ο Νικόλας θέλησε να φάει τη χειροβομβίδα, ούτε το όνομά του δεν γνώριζε). Αλήθεια γιατί δεν είχαν αναλάβει τη συγκεκριμένη υπόθεση τα ΕΚΑΜ??? Αυτή δεν είναι η εκπαιδευμένη δύναμη για τέτοιες περιστάσεις δηλαδή όπου εμπλέκονται επικίνδυνοι κακοποιοί???? Γιατί οι χειροβομβίδες κυκλοφορούν πιο εύκολα και από τις ανθοδέσμες???? Πως τόσο ογκώδη όπλα μπαίνουν τόσο εύκολα στη χώρα μας???? Ποιά είναι μωρέ η επιτυχία όταν υπάρχουν νεκροί και τραυματίες???

Τραγική ειρωνεία :

Τα κλεφτρόνια είναι ζωντανά και στην επόμενη άδεια από τις φυλακές το πιθανότερο είναι πως θα ξανακλέψουν κάποιους άλλους φουκαράδες. Θα εξακολουθήσουν να διακινούν χειροβομβίδες και να τις πετούν άκριτα στους αθώους πολίτες. Μα ο Νικόλας κι ο κάθε μεροκαματιάρης Νικόλας ή όπως αλλοιώς τον λένε θα χάνει τη ζωή του στην άσφαλτο επειδή εγκλημάτισε :

ΒΓΗΚΕ ΣΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟΥ

Και κάτι άλλο...Δεν πρόφτασε να κλείσει χρόνος....

Στις 12.3.2009 πάλι εδώ στο Βύρωνα έχασε τη ζωή της μια 32χρονη κοπέλα που εργαζόταν στο κατάστημα Γερμανός (το σχετικό άρθρο εδώ). Και εκείνη είχε βγει σε αναζήτηση του μεροκάματου. Και εκείνη σκοτώθηκε όταν ένας άλλος Αλβανός κλεφτρόνι θέλησε με εργαλεία του (τα πυροβόλα) να ζήσει σε βάρος των άλλων. 

Συγγνώμη Νικόλα!!!!! 

Συγγνώμη 32χρονη!!!!

Συγγνώμη που δεν καταφέραμε σαν κοινωνία να σας προστατέψουμε....

Φαίνεται πως ο τόπος ετούτος άλλαξε δεν σηκώνει πια τους ανθρώπους του μεροκάματου.

Από τόπος για ανθρώπους του μεροκάματου μετατράπηκε σε

τόπο για κλεφτρόνια και για ακαμάτηδες. 

(Στην εικόνα μικρό αγόρι, υπαίθριος πωλητής, παίρνει ένα σύντομο μεσημεριανό υπνάκο,
έξω από το Ζάππειο Μέγαρο τής Αθήνας - φωτό: συλλογή Κωστή Ηλ. Παπαδάκη)

Ο Γιάννης Τσαρούχης και οι Αποκριές (+ προτάσεις για 1 βιβλίο, 1 έκθεση και 1 τηλεοπτική εκπομπή)

Η θρυλική μεταμφίεση του Τσαρούχη σε "Κυρία με τας καμελίας"

(©Αρχείο Μιχάλη Μακρουλάκη)

Πολλές είναι οι άγνωστες στιγμές της ζωής του Γιάννη Τσαρούχη που ξεδιπλώνονται στο βιβλίο της Μαρίας Καραβία με τίτλο "Ο στοχαστής του Μαρουσιού" (εκδ. Καπόν). Μία από αυτές τις άγνωστες πτυχές είναι οι θρυλικές μεταμφιέσεις και οι εμφανίσεις του στα κατοχικά Αποκριάτικα πάρτυ με κοστούμια που κατασκεύαζε ο ίδιος.  Παρ΄όλες τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν οι Αθηναίοι κατά τη διάρκεια της κατοχής λόγω της απαγόρευσης της κυκλοφορίας που τους είχε επιβληθεί, δεν το έβαζαν κάτω. Στις Απόκριες διοργάνωναν ξεχωριστά "πάρτυ" όπου εμφανίζονταν μεταμφιεσμένοι με κοστούμια κατασκευασμένα από τους ίδιους με όποια μέσα διέθετε καθένας από αυτούς.  Οσο για τις μεταμφιέσεις του Γιάννη Τσαρούχη, αυτές επιβίωσαν στην προφορική παράδοση της αθηναϊκής κοινωνίας και τώρα καταγράφονται σε αυτό το μικρό αλλά τόσο ενδιαφέρον βιβλιάρακι που περιλαμβάνει σπάνιο και ανέκδοτο φωτογραφικό υλικό για τον Τσαρούχη.

Διαβάζουμε πως κάποτε σε ένα από αυτά τα Αποκριάτικα πάρτυ που διαδραματίζονταν στα μαύρα χρόνια της κατοχής, ο Τσαρούχης εμφανίστηκε μεταμφιεσμένος ως "Κυρία με τας καμελίας" (γνωστή ηρωίδα του ομώνυμου μυθιστορήματος του Αλέξανδρου Δουμά) και άρχισε να τραγουδά άριες από την "Τραβιάτα" (traviata="η παραστρατημένη") ένα μελοποιημένο έργο που βασίστηκε στην υπόθεση του μυθιστορήματος του Δουμά. Οπως λένε τραγούδησε τόσο όμορφα ώστε η Ελένη Παπαδάκη δεν άντεξε και του είπε :

"Γιάννη μου, ήσουνα υπέροχος. Και όπου δεν έφτανε η φωνή σου, έφτανε η βεντάλια σου".

*Σε χθεσινή τηλεοπτική με τίτλο εκπομπή με τίτλο "Πολιτιστικό Ημερολόγιο" * , η Μαρία Καραβία έλεγε πως, σύμφωνα με τον Τσαρούχη, η ηρωίδα του γνωστού μυθιστορήματος "η Κυρία με τας καμελίας" η οποία έζησε κατά τον 19ο αι. ήταν Ελληνίδα και ονομαζόταν Δουβλέτη.  

Το κουστούμι του κατασκευασμένο με απίστευτη φαντασία αποτυπώνει τη βαθειά γνώση που είχε ο ίδιος για το ύφασμα, την ιστορία του ενδύματος και του θεάτρου. Μπορούσε με ένα κουρέλι να ντυθεί καλόγρια ή να διακωμωδήσει το τάδε ή το δείνα πρόσωπο της Αθήνας. Μάλιστα ήταν τόσο επιτυχημένες οι μεταμφιέσεις του ώστε όταν κάποτε εμφανίστηκε στο χορό των Συντακτών ως «λαίδη Χάμιλτον εν χηρεία», έκανε τον αείμνηστο Κώστα Σταματίου να αναφωνήσει: «Βάζει κάτω και τη Βίβιαν Λη!». Ολες οι μεταμφιέσεις του Τσαρούχη στα χρόνια της κατοχής ήταν καλά προετοιμασμένες και οργανωμένες, και συχνά είχαν και αντιστασιακό σκοπό.

Στο ίδιο βιβλιαράκι διαβάζουμε πως  ο Τσαρούχης έβλεπε το Καρναβάλι ως φυγή από την πραγματικότητα, μια κατά βάθος τραγική δυνατότητα να ενδυθείς κάποιον άλλο χαρακτήρα, κάτι που αποκαλύπτει ίσως μια μορφή παράνοιας καταχωνιασμένη στα άδυτα της ανθρώπινης ύπαρξης. Οπως έλεγε χαρακτηριστικά
Βλέπουμε τον εαυτό μας σαν κάποιον, κάτι που είναι μια ανθρωποφαγική ικανοποίηση. Ενας ζωγράφος αποφασίζει να ζωγραφίσει τον εαυτό του, όταν τον δει σε κάποιον άλλον. Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον Εγγονόπουλο που μου είχε πει μια φορά :
Εκανα μια πολύ ωραία αυτοπροσωπογραφία του Μιαούλη!!!!(βλ. παρακάτω πίνακα)

Νίκου Εγγονόπουλου - Πορτραίτο του ναυάρχου Μιαούλη

(ή κατά τον Τσαρούχη η αυτοπροσωπογραφία του Εγγονόπουλου)

Αυτά και άλλα πολλά μας παραθέτει η κ. Μαρία Καραβία στο ευκολοδιάβαστο βιβλίο της με πολλές άγνωστες αλλά και αποκαλυπτικές πτυχές για τον χαρακτήρα του Γιάννη Τσαρούχη. Σας το προτείνω ανεπιφύλακτα. 

(μια γεύση από το περιεχόμενο του βιβλίου μπορείτε να πάρετε εδώ)

Επίσης υπενθυμίζουμε πως μέχρι τις 19/3 μπορείτε να επισκεφθείτε την πρώτη αναδρομική έκθεση έργων του Γιάννη Τσαρούχη με αντιπροσωπευτικά έργα από όλες τις περιόδους δημιουργίας του καλλιτέχνη. Η έκθεση με τίτλο "Γιάννης Τσαρούχης 1910-1989" παρουσιάζεται από το Μουσείο Μπενάκη στο κτίριο οδού Πειραιώς (εδώ) 

*Η  χθεσινή εκπομπή "Πολιτιστικό Ημερολόγιο" ήταν αφιερωμένη στον Γιάννη Τσαρούχη. Η εκπομπή που προβάλλεται κάθε Σάββατο στο κανάλι της Βουλής στις 16.00  είναι από τις λιγοστές που παρακολουθώ στην τηλεόραση και παρουσιάζει πολύτιμα θέματα που άπτονται του πολιτισμού. Σας προτείνω να την παρακολουθείτε, αξίζει τον κόπο...

Εν τω μεταξύ εύχομαι

Καλά Κούλουμα

Καλή Σαρακοστή

και

ΚΑΛΕΣ ΑΠΟΚΡΙΕΣ

Arkadiy Stavrovskiy

(1903-1980)

Guitar and masks 1937

(Oil on canvas. 120.5 x 100.5cm)

 

.....Μεταμφιεστείτε σε ότι αγαπάτε.....

......Φύγετε από την πραγματικότητα έστω για 1-2 ημέρες.....

.....Ετσι για λίγη ψυχική ανάταση που έχουμε τόσο ανάγκη......

"Αν ήμουν....άλλος δημόσιος υπάλληλος" (Πορφυρογέννητοι και πλέμπα)

Διάβασα την παρακάτω επιστολή του κ. Στάθη Χριστοδουλόπουλου ο οποίος απευθυνόμενος στην  εφμ Το Βήμα της 6.2.2010 γράφει:

"Είμαι δημόσιος υπάλληλος, εργάζομαι στην Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας, ΔΕ κατηγορίας, έχω 26 χρόνια στο Δημόσιο, επιπλέον 10 χρόνια ιδιωτικό τομέα, 2,5 χρόνια στρατιώτης, παίρνω καθαρές απολαβές 1.280 ευρώ, ούτε λεπτό επιπλέον, ούτε υπερωρίες ούτε έξοδα κίνησης, φορολογούμαι με 27%, νοσηλεύομαι στο... ΕΣΥ. Αντίθετα, αν είχα διοριστεί ή καταταγεί ρουσφετολογικώς σε οποιαδήποτε υπηρεσία του υπουργείου Οικονομικών (κεντρική, τελωνείο, Κτηματική, ΔΟΥ, Ταμείο Παρακαταθηκών, Ταμείο Πρόνοιας, ΔΥ Γενικό Λογιστήριο, Στατιστική κτλ.) θα είχα:

1) 3.000 ευρώ μηνιαίο μισθό για εργασία εντός ωραρίου (1.500 επίδομα ΔΙΒΒΕΤ/ΔΕΤΕ, ΔΕΧΕ + 220 ευρώ τον μήνα ως έξοδα κίνησης- χωρίς να μετακινούμαι!). Το 50% του μηνιαίου επιδόματος των 1.500 να φορολογείται μόνο με 15% και από τα 220 ευρώ, φόρος μηδέν." (Η συνέχεια της επιστολής στο  Το Βήμα)

Μέχρι τώρα στις αναρτήσεις μας έχουμε επισημάνει και κατακρίνει την προνομιακή μεταχείρηση των "πορφυρογέννητων golden boys" του Δημοσίου τα οποία απολαμβάνουν προνόμια που οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα ούτε στον ύπνο τους δεν έχουν δει π.χ.

Μονιμότητα εργασίας, τρελλά επιδόματα έξω από κάθε λογική τα οποία μάλιστα φορολογούνται αυτοτελώς με χαμηλά ποσοστά φόρου, δικαιώματα σε Χ μέρες "αναρρωτικής" ετησίως - από πότε η "αναρρωτική άδεια" είναι ορισμένου χρόνου? Μέχρι τώρα γνώριζα πως η έννοια της αναρρωτικής άδειας είναι να κάθεσαι στο σπίτι σου όταν λόγω ασθένειας είσαι ανήμπορος να εργαστείς. Δικαίωμα όμως για αναρρωτική άδεια προκαθορισμένου χρόνου ετησίως ,μόνο στον Δημόσιο τομέα στην Ελλάδα μπορεί να συμβαίνει. Ακόμη, σε περίπτωση που για κάποιο λόγο κλείσει η Δημόσια επιχείρηση στην οποία εργάζονται δεν χολοσκάνε, αφού "τακτοποιούνται" σε κάποια άλλη υπηρεσία του Δημοσίου τομέα (είτε υπάρχουν οργανικές θέσεις, είτε όχι, είτε έχουν προβλεφθεί κονδύλια για αυτό το σκοπό είτε όχι) κλπ κλπ κλπ

Για να λέμε όμως και του στραβού το δίκιο.....Θα μπορούσαμε να κατατάξουμε το 100% των δημοσίων υπαλλήλων στην κατηγορία των "golden boys" ????? Απολαμβάνει το 100% των δημοσίων υπαλλήλων πολλαπλά και υψηλά επιδόματα? Ειναι το 100% των Δημοσίων Υπαλλήλων πολυθεσίτες που συμμετέχουν σε επιτροπές και κόντρα επιτροπές επ΄αμοιβή????

ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΟΧΙ

Οπως φαίνεται από την παραπάνω επιστολή εκτός από τις άδικες κοινωνικές διακρίσεις που υπάρχουν ανάμεσα σε εργαζόμενους στον Ιδιωτικό και στον Δημόσιο τομέα, διακρίσεις υπάρχουν ακόμη και ανάμεσα στους Δημοσίους Υπαλλήλους οι οποίοι χωρίζονται στους πορφυρογέννητους και  στην πλέμπα (για ορισμό της πλέμπας εδώ) . Σημαντικές είναι οι μισθολογικές ανισότητες, ακόμη σημαντικότερο είναι το εύρος των ειδικών επιδομάτων που εισπράττουν κάποιες κατηγορίες υπαλλήλων ενώ κάποιες άλλες όχι. Με ποιά κριτήρια όμως μπορεί ένας Δημόσιος υπάλληλος να αλλάξει status και να "μεταταγεί/ανελιχθεί" από την κοινωνική κατηγορία της πλέμπας στην κατηγορία των πορφυρογέννητων??? Να είναι άραγε οι ατομικές ικανότητες του ή να είναι το φιλότιμο, η προσήλωσή του στα εργασιακά καθήκοντα και η παραγωγικότητά του???? Δυστυχώς τίποτα από όλα αυτά....

Τρία είναι τα μυστικά της επιτυχίας στον Δημόσιο τομέα για να ξεφύγει κανείς από την πλέμπα, να ενταχθεί στους προφυρογέννητους, και να επιτύχει την επαγγελματική αλλά και την οικονομική του ανέλιξη  :

-Να ενταχθεί στους κόλπους κάποιου από τα 2 μεγάλα κόμματα οπότε απολαμβάνει πλέον την προστασία του συνδικάτου  (κάτι σαν τις φαμίλιες της ιταλικής μαφίας δηλαδή)

-Να  είναι από τη φύση του γλυψιματίας ώστε ακόμη και με τις εναλλαγές των κομμάτων στην κυβέρνηση να δηλώνει "παντός καιρού".  Σε αυτή τη περίπτωση καταφέρνει κανείς να επιβιώσει ακόμη και κάτω από δύσκολες συνθήκες (όπως π.χ. να έχει Διευθυντή ΝΔ και Υποδιευθυντή ΠΑΣΟΚ ή/και το αντίστροφο)

-Να βολευτεί/εργαστεί σε κάποια Δημόσια υπηρεσία στρατηγικής σημασίας έτσι ώστε σε κάθε διεκδίκησή του να μπορεί να πατάει πόδι (κοινώς να εκβιάζει) όπως π.χ. όταν μια κυβέρνηση έχει άμεση ανάγκη από ρευστότητα (όπως καλή ώρα τώρα) να εργάζεται στην εφορία και να πει κατεβαίνω σε πολυήμερη απεργία. Τι θα κάνει η (εκάστοτε) κυβέρνηση ? Θα ικανοποιήσει τα αιτήματά του προκειμένου να μην τιναχτεί στον αέρα ο προϋπολογισμός της. Η για παράδειγμα να εργάζεται κανείς στην ΥΠΑ (υπηρεσία πολιτικής Αεροπορίας) και να διοργανώνει απεργία εν μέσω τουριστικής σαιζόν οπότε προκειμένου να μην γίνουμε ρεζίλι των σκυλιών διεθνώς με τους αλλοδαπούς επιβάτες να διεκδικούν αποζημιώσεις για τις καθυστερήσεις, η (εκάστοτε) κυβέρνηση ικανοποιεί τα αιτήματα δίχως δεύτερη σκέψη....Αν πεις όμως πως εργάζεσαι σε καμιά Δημόσια Βιβλιοθήκη και κατεβαίνεις σε απεργία διεκδικώντας κάποια αιτήματα....Ποιός θα σε ακούσει???? Το πολύ πολύ να κοπεί η παροχή γνώσης στους ερευνητές, στους επιστήμονες, στους φοιτητές.  Ε και???? Κάτι τρέχει στα γύφτικα.....Τα αιτήματά σου δεν θα ικανοποιηθούν ποτέ..... 

Πολλές είναι οι κοινωνικές ανισότητες, πολλά και τα χρονίζοντα προβλήματα. Είναι βέβαιο  πως στρεβλές και χρόνιες πρακτικές δεν μπορούν να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλα. Ομως είναι πολύ σημαντικό να αρχίσουν άμεσα κάποιες από τις αλλαγές με κύριο στίγμα την κοινωνική δικαιοσύνη. Μόνο τότε θα υπάρξει κοινωνική συναίνεση....

Η γνώμη μου είναι πως η κυβέρνηση θα πρέπει να θέσει ως άμεσες προτεραιότητες  τα εξής :

1. Να καταργήσει κάθε διάκριση που υπάρχει ανάμεσα στους εργαζόμενους στον Δημόσιο και τον Ιδιωτικό τομέα και να επιβάλλει την κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα τόσο στα εργασιακά δικαιώματα όσο και στα Ασφαλιστικά δικαιώματα

2. Να επιβάλλει κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα ανάμεσα στους εργαζόμενους σε διαφορετικές Υπηρεσίες του Δημοσίου. Θα πρέπει κατά τη γνώμη μου όλοι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι να παίρνουν τον ίδιο βασικό μισθό και οι μισθοί να διαφοροποιούνται μοναχά ως προς

-τη μόρφωση κάθε υπαλλήλου (επιδόματα πτυχίων, ξένων γλώσσών, χρήση υπολογιστών κλπ)

-τη κοινωνική κατάσταση (παντρεμένος, αριθμός τέκνων κλπ)

-τη θέση ευθύνης που έχει κάθε υπάλληλος (τμηματάρχης κλπ)

-την αποδοτικότητα που έχει κάθε υπάλληλος (πριμ παραγωγικότητας με συγκεκριμένη μετρησιμότητα της εργασίας που παράγει κάθε υπάλληλος)

-την προϋπηρεσία (σύνολο χρόνων εργασίας)

-το ανθυγιεινό της εργασίας (δεν μπορεί όμως  επειδή οι καθαρίστριες ενός Υπουργείου δικαιούνται ανθυγιεινό επίδομα να το εισπράττει και ο διοικητικός υπάλληλος που εργάζεται στο ίδιο Υπουργείο....!!! )

-κάποια λιγοστά και πολύ εξειδικευμένα επιδόματα σε συγκεκριμένους τομείς όπως π.χ. λογιστήρια όπου δικαιολογείται ένα επίδομα ισολογισμού λόγω φόρτου εργασίας σε μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο (π.χ. τέλος χρόνου) Δεν μπορεί όμως να εισπράττουν ΚΑΙ επίδομα ισολογισμού ΚΑΙ υπερωρίες.....

Τα επιδόματα θα πρέπει να εξομοιωθούν με εκείνα που υπάρχουν στον ιδιωτικό τομέα και να φορολογούνται με ενιαία κλίμακα στο σύνολο των εισοδημάτων (και όχι αποσπασματικά).   Οταν αρχίζουν οι εξαιρέσεις (ειδικό επίδομα στον ένα κλάδο , ειδική φοροαπαλλαγή στον άλλο) τότε το παιχνίδι έχει χαθεί......

Και κάτι άλλο :

Οταν λέει η κυβέρνηση πως θα καταργηθούν ή θα μειωθούν τα επιδόματα στους Δημοσίους Υπαλλήλους δεν μπορεί να εξαιρούνται από αυτή τη ρύθμιση  ο κλάδος των βουλευτών, των δικαστικών, των εργαζομένων στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους και των στρατιωτικών δηλαδή όλων εκείνων των "πορφυρογέννητων" που σε τελική ανάλυση είναι εκείνοι στους οποίους κατά κύριο λόγο οφείλονται τα χάλια της σημερινής μας οικονομίας (μιλάμε για την νομική, διοικητική και εκτελεστική εξουσία του τόπου μας!!!!!!). Εστω και αν όπως ισχυρίζονται υπάρχει ειδική ρύθμιση και προστατεύονται από Νόμο, ο Νόμος θα πρέπει (ΧΘΕΣ) να αλλάξει.....Παντού υπάρχουν διμερείς συμφωνίες για τις αποδοχές, δεν μπορεί λοιπόν οι Νομοθέτες να βγάζουν νόμους για τις δικές τους αποδοχές και μάλιστα να μην μπορεί άλλος να τους τις πειράξει....
Η κατάσταση αυτή μου θυμίζει τη λαϊκή παροιμία "Γιάννης κερνάει, Γιάννης πίνει..."
Οχι τίποτα άλλο αλλά να! Είναι που βαρεθήκαμε πια εμείς οι υπόλοιποι (η πλέμπα) να τρέφουμε όλους αυτούς τους  πορφυρογέννητους Γιάννηδες....

"Αυτοκίνητο και καθημερινότητα" - Διαγωνισμός Φωτογραφίας του DPGR

«Θυμάμαι τα σιδερένια αυτοκινητάκια που τσουλάγαμε στα κράσπεδα των πεζοδρομίων, με κιμωλίες χαράζαμε τους δρόμους ή φτιάχναμε διαδρομές στους αμμόλοφους των οικοδομών......Επειτα, το αυτοκίνητο έγινε λαχτάρα, ανάγκη, αφορμή για φυγή, ελευθερία.....κατάρα πάμπολλες φορές.»

Με αυτά τα λόγια ξεκινά το κείμενο του DPGR το οποίο προκηρύσσει τον νέο διαγωνισμό καλλιτεχνικής-δημιουργικής φωτογραφίας με θέμα 

"Αυτοκίνητο και καθημερινότητα"

Στον διαγωνισμό αυτό οι συμμετέχοντες θα πρέπει με τις φωτογραφίες τους, χρησιμοποιώντας μια ευαίσθητη και ποιητική φωτογραφική γλώσσα, να αποδώσουν τη σχέση του αυτοκινήτου με την καθημερινότητα του ανθρώπου, μέσα στο φυσικό ή αστικό περιβάλλον. Ο άνθρωπος ως πρωταγωνιστής μπορεί να "εμφανίζεται" στις φωτογραφίες ή μπορεί να δηλώνεται διακριτικά η παρουσία του. Μπορεί όμως θαυμάσια να «λάμπει δια της απουσίας του»......

Πλούσια είναι τα δώρα αλλά και τα κίνητρα για τη συμμετοχή στον διαγωνισμό, αν και  σύμφωνα με τους διοργανωτές το πνεύμα των διαγωνισμών του dpgr προσδιορίζεται κυρίως από το  φωτογραφικό ταξίδι του και όχι τόσο από το αποτέλεσμα και από την απόκτηση ενός ακόμη καταναλωτικού αγαθού.....

Οσοι λοιπόν είστε εραστές της φωτογραφίας - δεν χρειάζεται να είστε επαγγελματίες- σπεύσατε....

Ο διαγωνισμός ξεκίνησε τη Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2010 και η τελευταία ημέρα υποβολής συμμετοχών είναι η Παρασκευή 19 Μαρτίου 2010.

Τους όρους τους διαγωνισμού μπορείτε να διαβάσετε εδώ

Τουρισμός-Πολιτισμός : Ξενοδοχεία Xenia (Ανεπανόρθωτες καταστροφές στο Xenia της Σάμου)

Στην Αρχαία Ελλάδα η φιλοξενία θεωρούνταν πράξη αρετής. Από την αρετή της φιλοξενίας λοιπόν πήραν το όνομά τους τα ξενοδοχεία "Xenia" τα οποία σχεδιάστηκαν και κατασκευάστηκαν από τον ΕΟΤ στις δεκαετίες '50 και '60. Μισό αιώνα προτού η έννοια της "πράσινης ανάπτυξης" αποκτήσει τη σημερινή ψευτοκουλτουριάρικη σημασία της, τα κτίρια των Xenia  ενταγμένα και εναρμονισμένα στο φυσικό τους περιβάλλον αποτέλεσαν πρότυπο αρχιτεκτονικής τάσης η οποία ακόμη και σήμερα μελετάται τόσο στην Ελλάδα (Ε.Μ.Π.) όσο και σε αρχιτεκτονικές σχολές του εξωτερικού. Το κτιριακό τους πρόγραμμα σκοπό είχε να προβάλλει την ελληνική φύση την οποία χρησιμοποίησαν οι αρμόδιοι αρχιτέκτονες για να σχεδιάσουν τους χώρους όπου οι επισκέπτες θα περνούσαν τον ελεύθερο χρόνο τους. Η μελέτη έγινε από ομάδα αρχιτεκτόνων της Τεχνικής Υπηρεσίας του ΕΟΤ με προϊστάμενο τον Άρη Κωνσταντινίδη (1957-1967) ο οποίος αποτύπωσε τη θέώρησή του γύρω από την αρχιτεκτονική στη φράση "Η αρχιτεκτονική φυτρώνει στην γη που βρίσκεται και έχει άμεση σχέση με αυτήν όπως το δένδρο ή ο θάμνος"(πληροφορίες αλλά και σχετικά βίντεο για τον Αρη Κωνσταντινίδη βρίσκετε εδώ) και η κατασκευή έγινε με χρήματα του ελληνικού λαού.

Από το 1970 και μετά τα Xenia παραμελήθηκαν, ερήμωσαν, βεβηλώθηκαν και άλλοτε οδηγήθηκαν στην εγκατάλειψη και τον μαρασμό, άλλοτε κακοποιήθηκαν βάναυσα από σύγχρονες ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις στις κτιριακές υποδομές και άλλοτε απλώς κατεδαφίστηκαν......(διαβάστε σχετικές μαρτυρίες εδώ) Η κατεδάφιση, απαξίωση και εγκατάλειψη, αλλά και η κακοποίηση των κτιριακών υποδομών έχει από καιρό προκαλέσει αντιδράσεις της ελληνικής και ξένης αρχιτεκτονικής κοινότητας  (βλ. εδώ)  αφού τα ξενοδοχεία Xenia αποτέλεσαν κομμάτι της σύγχρονης πολιτιστικής-αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της χώρας μας  και πρότυπα μιας ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής τάσης. Μαζί με τα xenia αργοσβήνουν και χάνονται πολύτιμα τεκμήρια τέχνης επώνυμων καλλιτεχνών με τα οποία τα Xenia είχαν στολιστεί/διακοσμηθεί.

Στο blog  "Σάμος ώρα να φεύγουμε;" διαβάζουμε σε ένα κέιμενο με τίτλο "Βάνδαλοι και άξεστοι ή ανεύθυνοι και ανόητοι;" (ολόκληρη την ανάρτηση τη διαβάζετε εδώ) πως στη Σάμο ζητήθηκε από την ιδιοκτήτρια Εταιρεία Τουριστικών Ακινήτων να προβεί σε καθαρισμό του χώρου στο Xenia. Πράγματι, η εταιρεία έστειλε εργολάβο να καθαρίσει το ΧΕΝΙΑ...Κανείς δεν σκέφτηκε ότι καλό θα ήταν να στείλουν κάποιον να επιβλέψει...Κάποιον να ρίξει μια ματιά έστω, να δει τι υπάρχει μέσα σε αυτό το ξενοδοχείο...Μα μήπως εκείνοι τα πλήρωσαν; Δικό τους είναι και ό,τι γουστάρουν κάνουν....Και μιας και μάλλον δεν έχουν ακόμα "ξεμπερδέψει"...αλλά και επειδή δεν έχω δει ακόμα πουθενά στο διαδίκτυο φωτογραφία της...Σας επισημαίνω "κύριοι" και αυτή τη μικρή τοιχογραφία...(έργο του Φασιανού) Φαντάζομαι ότι θα φροντίσετε να αφαιρέσετε την κάσα για να ... ολοκληρώσετε το έργο σας ...

....Ετσι η πολύτιμη επίπλωση των χώρων του Xenia (ρημαγμένη πια) πετάχτηκε στα σκουπίδια ενώ κανείς δεν έδωσε σημασία στα ιδιαίτερα διακοσμητικά στοιχεία που στόλιζαν συνήθως όλα τα  Xenia ζωγραφισμένα από γνωστούς και αναγνωρισμένους ζωγράφους όπως ο Βασιλείου, ο Τσαρούχης κλπ Συνεχίζοντας στο άρθρο του ο Ντίνος λέεει αναφερόμενος στις ζωγραφιές που μας άφησε  ως παρακαταθήκη ο Φασιανός αλλά πετάχτηκαν στη κυριολεξία από τους βάρβαρους Νεοέλληνες:

Ναυτάκια και ... καμάκια και αεροπλανάκια....Οι απελπισμένοι μετανάστες που είχαν βρει καταφύγιο μέσα στο κτήριο, σεβάστηκαν τον τοίχο αυτό... Είναι από τους λίγους (τοίχους) που δεν έγραψαν συνθήματα...

Δε νομίζω να γνώριζαν την χρηματική ή συλλεκτική του αξία....Απλή, ανθρώπινη ευαισθησία διέθεταν που οι "κύριοι" της ΕΤΑ, ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ........Δεν συνηθίζω τέτοιους χαρακτηρισμούς σε αυτό το μπλογκ...Αξίζει όμως να κάνω μια εξαίρεση...ΝΤΡΟΠΗ ΣΑΣ "ΚΥΡΙΟΙ". Δεν είστε απλώς ανίκανοι και ανεύθυνοι! Είστε ΗΛΙΘΙΟΙ, ΑΞΕΣΤΟΙ, ΒΑΝΔΑΛΟΙ ΚΑΙ ΑΠΟΛΙΤΙΣΤΟΙ!

Εμείς ενώνουμε τη φωνή μας με τη φωνή του Ντίνου μήπως και ευαισθητοποιηθεί κανένας αρμόδιος.
- Με ποιό δικαίωμα στερούμε τα έργα αυτά από τις αυριανές γενιές?
- Δεν θα μπορούσαν άραγε τα κτίρια να διασωθούν και να τα χρησιμοποιήσει η τοπική κοινωνία για σχολεία ή για σχολές τουριστικών επαγγελμάτων αντί να χτίζονται διαρκώς καινούργια κτίρια?
- Δεν θα μπορούσαν άραγε τα πολύτιμα διακοσμητικά στοιχεία αυτών των φωτισμένων δημιουργών να μεταφερθούν και να εκχωρηθούν σε κάποια Μουσεία ????
- Αυτό είναι τελικά το όραμα και το νέο δόγμα για την έννοια "Πολιτισμός-Τουρισμός"???????

- Πότε επί τέλους θα δούμε στον τόπο μας να σχεδιάζεται μια οργανωμένη πολιτιστική πολιτική που στόχο θα έχει να διασώσει την υπάρχουσα Δημόσια περιουσία (την οποία εμείς οι πολίτες έχουμε πληρώσει) και να την αξιοποιήσει για το κοινό καλό ?????
- Γιατί οι Δημόσιες Αρχές είναι τόσο ανεύθυνες και τόσο σπάταλες???? Αλλοι  ακριβοπληρώνουν για να αποκτήσουν τα έργα φωτισμένων δημιουργών και το Δημόσιο τα πετάει???? Γιατί????

*Οι φωτό είναι από το blog Σάμος ώρα να φεύγουμε;  εκτός από την πρώτη που είναι από ένα φοιτητικό blog αρχιτεκτόνων το οποίο παρέλειψα να σημειώσω

Προσθήκη 1η
Μετά από πρόταση του Πέπε έψαξα να βρω εξωτερική φωτογραφία του Ξενία Σάμου. Βρήκα λοιπόν το παρακάτω βίντεο που τραβήχτηκε από ένα ζευγάρι Ολλανδών (επισκεπτών του νησιού) και είναι αποκαλύπτικό αλλά και σοκαριστικό. 
 

Οι Τράπεζες, ο μύθος των 28 δις και η ενδεχόμενη αύξηση των επιτοκίων δανεισμού

Πολύς λαϊκισμός έχει πέσει τα 2 τελευταία χρόνια με θέματα που σχετίζονται με το Τραπεζικό σύστημα. Πολλά από αυτά που λέγονται είναι ψεύδη και ανακρίβειες.

1. Λέγεται πως το Δημόσιο "χάρισε" 28 δις στις Τράπεζες και αυτές αντί να τα δανείσουν στις επιχειρήσεις τα χρησιμοποίησαν για να αυξήσουν την κερδοφορία τους

Μύθος. Σε αυτή τη ζωή τίποτα δεν χαρίζεται. Οσον αφορά τους όρους λειτουργίας των πιστωτικών ιδρυμάτων που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη, αυτοί είναι πολύ αυστηροί και ελεγχόμενοι αφού οι Τράπεζες είναι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο, λειτουργούν με βάση Διεθνή Λογιστικά Πρότυπα και όντας  πολυμετοχικοί οργανισμοί απαιτείται πλήρης διαφάνεια για τους μετόχους.

Το πολυσυζητημένο πακέτο των 28 δις βασίζεται

• στον   Ν. 3723/2008
• στο με αρ. πρωτοκόλλου 2139/2.12.2008 έγγραφο της Τραπέζης της Ελλάδος καθώς και
• στην με αρ. πρωτοκόλλου 54201/Β΄ 2884 διευκρινιστική υπουργική απόφαση.

Σύμφωνα με τα παραπάνω το ποσό των 28 δισ αναλύεται ως εξής :

- Μόνο το ποσό των 5 δισ αφορά μετρητά.
Το ποσό των 5 δισ ΔΕΝ χαρίστηκε στις Τράπεζες, χορηγήθηκε με την προϋπόθεση ότι οι Τράπεζες που θα υπάγονταν στη σχετική ρύθμιση θα προέβαιναν σε ισόποση αύξηση μετοχικού κεφαλαίου με παράλληλη έκδοση προνομιούχων μετοχών. Η αύξηση μετοχικού κεφαλαίου είχε ως σκοπό την κεφαλαιακή επάρκεια των Τραπεζών προκειμένου να δανείσουν περισσότερα χρήματα στις επιχειρήσεις (με την εγγύηση του Δημοσίου). Στο μέτρο συμμετέχουν Τράπεζες των οποίων οι γενικές συνελεύσεις δέχτηκαν να συμμετάσχουν  (βάσει του Ν. 2190 απαιτείται έγκριση της γενικής συνέλευσης των  μετόχων) - κατά κύριο λόγο κρατικές ή με συμφέροντα από δραστηριότητες που σχετίζονται με τον Δημόσιο τομέα (π.χ. ΕΤΕ, ΑΤΕ, ΤΤ κλπ). Το Δημόσιο εισπράττει προμήθεια 1% για αυτή τη χρηματοδότηση και παρακρατεί τις προνομιούχες μετοχές ως εγγύηση έως ότου οι Τράπεζες επιστρέψουν το σύνολο των 5 δισ. 

- Από τα υπόλοιπα 23 δισ το ποσό των 15 δισ. € ΔΕΝ είναι μετρητά αλλά εγγυήσεις του Δημοσίου. 

Εγγυήσεις συνολικής αξίας 15 δισ προσφέρθηκαν από το Δημόσιο στα πιστωτικά ιδρύματα που θα συμμετείχαν στο πακέτο των 28 δις με την προϋπόθεση
α. να δοθούν αντίστοιχης αξίας δάνεια σε επιχειρήσεις (μέχρι την 31.12.09). Η εγγύηση αφορούσε μόνο το 80% του ποσού του δανείου ενώ για το υπόλοιπο 20% το ρίσκο σε περίπτωση μη αποπληρωμής του δανείου το αναλάμβανε η Τράπεζα.
και
β. τα πιστωτικά ιδρύματα να αποδεχτούν τη συμμετοχή εκπροσώπων του ελληνικού Δημοσίου στο Δ.Σ. τους.

- Τα υπόλοιπα 8 δισ. € του πακέτου των 28 δισ ΔΕΝ είναι μετρητά αλλά τίτλοι (Ομόλογα) του Δημοσίου.

Ο ΟΔΗΧΧ (Οργανισμός Διαχείρησης Δημοσίου Χρέους) εξέδωσε τίτλους του ελληνικού δημοσίου διάρκειας έως 3 έτη τα οποία πρόσφερε το Δημόσιο στα πιστωτικά ιδρύματα έναντι προμήθειας. 

Με λίγα λόγια το Δημόσιο δανείστηκε μετρητά από τα Πιστωτικά ιδρύματα για να καλύψει τις βραχυπρόθεσμες υποχρεώσεις του και τα Πιστωτικά ιδρύματα από τη πλευρά τους επένδυσαν ένα μέρος του ρευστού τους στους τίτλους του Δημοσίου έναντι ενός ικανοποιητικού επιτοκίου. Τα πιστωτικά ιδρύματα από την πλευρά τους έχουν δικαίωμα όποτε κρίνουν πως έχουν ανάγκη από  ζεστό χρήμα να χρησιμοποιούν ως εγγύηση αυτούς τους τίτλους προκειμένου να αντλήσουν είτε από την εγχώρια αγορά είτε από τη Διεθνή Κοινότητα την απαιτούμενη ρευστότητα (δηλαδή δάνεια) . Παρ΄όλο όμως που η ονομαστική αξία των τίτλων ανέρχεται σε 8 δισ οι τίτλοι αυτοί είναι διαπραγματεύσιμοι και η εμπορική τους αξία κυμαίνεται και καθορίζεται από τους κανόνες της αγοράς (δηλαδή προσφορά-ζήτηση).

Πόση πέραση έχουν όμως σήμερα οι τίτλοι του Ελληνικού Δημοσίου?

Η αναμονή για την απάντηση της θετικής ή αρνητικής απόφασης της Ευρωπαϊκής Ενωσης για το Πρόγραμμα Σταθερότητας, οι φήμες περί ενδεχόμενης πτώχευσης της χώρας μας καθώς και  οι πολλαπλές άστοχες δηλώσεις που εκφωνούνται από επίσημα χείλη, οδήγησαν τους τίτλους  Ελληνικού Δημοσίου στην απαξίωση. Πλέον όταν ένα πιστωτικό ίδρυμα δανείζεται προτάσσοντας ως εγγύηση τους τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου οι όροι είναι ιδιαίτερα επαχθείς (δηλαδή είτε το επιτόκιο με το οποίο δανείζονται είναι ιδιαίτερα υψηλό- αφού θεωρητικά εμπεριέχει υψηλό ρίσκο- είτε οι Τράπεζες καλούνται να προσφέρουν πρόσθετες εξασφαλίσεις/εγγυήσεις σε εκείνον τον φορέα από τον οποίο έχουν δανειστεί).

Το συμπέρασμα είναι πως δεν μπορεί να μιλάμε για 28 δισ που "χαρίστηκαν" στις Τράπεζες αφού οι  Τράπεζες άδειασαν τα θησαυροφυλάκιά τους από ρευστό και τα γέμισαν με εγγυήσεις του Δημοσίου  (χαρτιά δηλαδή τα οποία σήμερα δυσκολεύονται να καταθέσουν ακόμη και ως εγγυήσεις για να αντλήσουν αληθινό χρήμα από τη Διεθνή αγορά. Το καύσιμο όμως για να κινηθεί η αγορά είναι το ζεστό χρήμα και όχι τα χαρτιά - εγγυήσεις).

2. Λέγεται πως οι Τράπεζες αγόραζαν από την ΕΚΤ με την εγγύηση του Δημοσίου στο 1% και δάνειζαν το Δημόσιο με 6%

Μύθος. Θεσμικά μιλώντας τα πιστωτικά ιδρύματα μπορούν να αντλήσουν δανεισμό από την ΕΚΤ (Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα) οποτεδήποτε επιθυμούν και ΔΙΧΩΣ την εγγύηση του Δημοσίου αφού οι όροι δανεισμού των Τραπεζών που δραστηριοποιούνται στην Ευρώπη διέπονται από κανόνες που σχετίζονται με την κεφαλαιακή τους επάρκεια και από σχετική οδηγία που έχει εκδοθεί από την Ευρωπαϊκή Ενωση (Βασιλεία ΙΙ) ενώ ο τρόπος με τον οποίο διαμορφώνονται τα επιτόκια των Τραπεζών δεν είναι τόσο απλός όσο φαίνεται. 

-Οι Τράπεζες δεν δανείζονται μόνο από την ΕΚΤ αλλά και από άλλες πηγές η κυριότερη των οποίων είναι οι καταθέτες τους (καταβάλλοντας το ανάλογο επιτόκιο). Η ιδανική θέση για μια τράπεζα θεωρείται πως είναι (περίπου) 1/1 όσες καταθέσεις=τόσα δάνεια . Οταν όμως τα πιστωτικά ιδρύματα  δίνουν μακροχρόνια δάνεια (5-10 ή και 20 και 35 χρόνια) αναγκάζονται να υπολογίσουν και να  προσθέσουν στο βασικό επιτόκιο (1% ή όσο είναι) με τη μορφή προβλέψεων κάποιο ποσοστό που θα τους καλύψει σε μια ενδεχόμενη αύξηση επιτοκίων (ας μην ξεχνάμε πως μέχρι πριν από μόλις μερικά χρόνια το επιτόκιο αλλά και το κόστος δανεισμού ανερχόταν σε 25-35% !!!!)

Οι Τράπεζες επενδύουν τις καταθέσεις που τους εμπιστεύονται οι πελάτες τους σε χρηματοοικονομικά προϊόντα με σκοπό την αύξηση των λειτουργικών εσόδων και της κερδοφορίας τους με όσο το δυνατό υψηλότερες αποδόσεις. Η επιδιωκόμενη απόδοση δεν είναι πάντα εγγυημένη αφού εγκυμονεί κινδύνους (όπως π.χ.έντονες μελλοντικές διακυμάνσεις επιτοκίων, διατραπεζική κρίση, απώλεια εισοδήματος από πτωχεύσεις δανειοδοτούμενων επιχειρήσεων κλπ) . Αυτοί οι ενδεχόμενοι κίνδυνοι λειτουργούν θετικά ή αρνητικά στη διακύμανση των επιτοκίων (όταν οι αγορές λειτουργούν σε ομαλές και ασφαλείς συνθήκες τα επιτόκια χαμηλώνουν ενώ αντίθετα όταν οι συνθήκες είναι ασταθείς, όταν δείχνουν πως εγκυμονούν κάποιους κινδύνους ή όταν γίνονται άστοχες δηλώσεις από επίσημα χείλη τότε τα επιτόκια δανεισμού αυξάνονται σημαντικά)

- Το 1% ΔΕΝ αποτελεί το μοναδικό κόστος ενός πιστωτικού ιδρύματος. Είναι σαν να λέμε πως ένας έμπορος ρούχων αγοράζει πανωφόρια από το εξωτερικό με τιμή ex factory 3.000 Ευρώ. Δεν θα συμπεριλάβει στην τιμή πώλησης των πανωφοριών τα έξοδα μεταφοράς μέχρι την αποθήκη του? Τα έξοδα ασφάλισής τους? Τους τόκους που πληρώνει στην Τράπεζα για να αγοράσει το εμπόρευμα έως ότου τα πωλήσει και εισπράξει τα χρήματά του? Τα ενοίκιά του? Τα έξοδα του ανθρώπινου δυναμικού? (πωλητές κλπ) Τη φθορά κάποιων από αυτά ??? Τη φορολογία που πληρώνει στο κράτος???

Περίπου το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με τις Τράπεζες. Οταν τα επίσημα χείλη μιλούν για διόγκωση των επιτοκίων από πλευράς των Τραπεζών ξεχνούν επιμελώς να αναφέρουν πως μέσα στο επιτόκιο που χρεώνουν οι Τράπεζες εμπεριέχεται το κόστος "ειδικών φόρων" που εισπράττουν οι Τράπεζες για λογαριασμό του Δημοσίου στο οποίο και τους αποδίδουν. Ενα τρανταχτό παράδειγμα αποτελεί το ποσοστό για την εισφορά του Ν.128/1975 φόρος που αν και το 1975 θεσμοθετήθηκε με σκοπό την ενίσχυση των εξαγωγών του τόπου μας, σήμερα δεν εκτελεί αυτή την υποχρέωση αφού οι εξαγωγές δεν πριμοδοτούνται. Ο φόρος όμως όχι μόνο δεν έχει καταργηθεί αλλά εξακολουθεί να εισπράττεται από τις Τράπεζες (για λογαριασμό του Δημοσίου) και αποτελεί ποσοστό του επιτοκίου  επί κάθε ποσού δανειακής σύμβασης το οποίο όμως υποχρεούνται να αποδίδουν στο Δημόσιο. Η κατάθεση των εσόδων από το Ν.128  - δεν ξέρω εάν τώρα έχει αλλάξει- πάντως μέχρι πριν από 2 χρόνια δεν καταγραφόταν ως έσοδο στον Προϋπολογισμό. Τα έσοδα από αυτόν τον φόρο κατατίθενται σε ειδικό λογαριασμό του πρώην Υπουργείου Εθνικής Οικονομίας που τηρείται στην Τράπεζα της Ελλάδος. Το 2006 τα έσοδα για το Δημόσιο από αυτόν τον "ειδικό φόρο" (Ν.128) ανήλθαν σε 771 εκατ. ευρώ!!!! δηλαδή ποσό μεγαλύτερο από το σύνολο του ποσού που αποδόθηκε στο Δημόσιο από το 10% φορολόγηση επί του συνόλου των τόκων των καταθέσεων, ρέπος και ομολόγων.....(περισσότερες πληροφορίες για τον ειδικό φόρο του Ν.128/75  εδώ).

- Εκτός από τους "ειδικούς" φόρους που αποδίδουν οι Τράπεζες στο Δημόσιο, στο βασικό επιτόκιο (έστω πως στη περίπτωσή μας είναι το 1%) θα πρέπει να προστεθούν τα λειτουργικά έξοδα των πιστωτικών ιδρυμάτων (λειτουργικά κόστη, μισθοδοσία προσωπικού, ασφάλειες κλπ), το εμπορικό τους κέρδος (κανείς δεν δουλεύει για τη ψυχή της μαμάς του) αλλά και άλλα κόστη (τα πιστωτικά ιδρύματα δεν κερδίζουν πάντα από τα δάνεια, χάνουν κιόλας από επιχειρήσεις που πτωχεύουν, από ιδιώτες που δεν αποπληρώνουν τα δάνειά τους, από επιτήδειους που ανταλλάσσουν "μαϊμούδες" μεταχρονολογημένες επιταγές οι οποίες δεν πληρώνονται τελικά κ.α.) 

Εάν ζούσαμε στην  Αμερική θα κατανοούσα το μένος εναντίον των Τραπεζών αφού η οικονομική κρίση ξεκίνησε από 2 Επενδυτικές Τράπεζες οι οποίες δημιούργησαν τοξικά προϊόντα και τα πούλησαν σε άλλους φορείς. Αδυνατώ όμως να κατανοήσω το μένος προς τις Ελληνικές Τράπεζες οι οποίες και κερδοφόρες είναι και προτίμησαν να κινηθούν σε γνώριμα επενδυτικά μονοπάτια και να αποφύγουν τα ανοίγματα σε "τοξικά προϊόντα". Στην Ελλάδα η οικονομική κρίση ξεκίνησε αποδεδειγμένα από κακούς δημοσιονομικούς χειρισμούς και τις πελατειακές σχέσεις του ίδιου του Δημοσίου. Οι κακοί χειρισμοί των πολιτικών ηγεσιών έσπρωξαν την οικονομία στο χείλος του γκρεμού ενώ οι Τράπεζες προσπαθούν απεγνωσμένα και με πολλές δυσκολίες εδώ και περίπου 2 χρόνια να χαλιναγωγήσουν τη κατάσταση στην αγορά.

Μεταξύ άλλων η επικείμενη νομοθετική ρύθμιση που σε κάποιο σημείο αναφέρεται στο πάγωμα ή/και το χάρισμα οφειλών των μπαταχτσήδων προς τις Τράπεζες  πιστεύω πως όχι μόνο δεν βοηθά στη παρούσα φάση αλλά θα δημιουργήσει πρόσθετα προβλήματα στην οικονομία του τόπου μας αφού θα στηρίξει τους μπαταχττσήδες (εκείνους που είναι ασυνεπείς προς τις δανειακές τους υποχρεώσεις) ενώ θα προβληματίσει τους συνεπείς δανειολήπτες (μ.... είμαστε εμείς???) που μπορεί και αυτοί στη συνέχεια να γίνουν ασυνεπείς. Τα πιστωτικά ιδρύματα μέχρι τώρα κατάφεραν να απορροφήσουν επιτυχώς τους κλυδωνισμούς της οικονομίας μας και να συγκρατήσουν την περαιτέρω επιδείνωση της. Τι θα γίνει όμως εάν αναγκαστούν να αυξήσουν τα επιτόκιά τους λόγω έλλειψης ρευστότητας????

Οντας δανειολήπτης (θα κατέτασσα τον εαυτό μου σε εκείνους που δεν ζητούν να τους χαρίσουν τα χρέη μα θεωρούν τίμιο και ηθικό να επιστρέφει κανείς τα δανεικά χρήματα) δεν σας κρύβω πως πολύ ανησυχώ για τους ανεύθυνους χειρισμούς των  επισήμων σε ένα τόσο ευαίσθητο θέμα. Μια ενδεχόμενη αύξηση των επιτοκίων δανεισμού σε αυτή τη φάση θα ήταν καταστροφική για τον οικογενειακό μου προϋπολογισμό (όπως φαντάζομαι και για τον οικογενειακό προϋπολογισμό όλων των συνεπών και τίμιων δανειοληπτών).

Μήπως να επικαλεστώ κι εγώ "οικονομική αδυναμία" και να ακολουθήσω το ρεύμα της εποχής μας που θέλει την πτώχευση να είναι πολύ "trendy" ???? Απλό είναι άλλωστε, μεταβιβάζεις εάν έχεις κινητά και ακίνητα σε κάποιο συγγενικό σου πρόσωπο και άμα σου ζητήσουν να επιστρέψεις τα χρήματα που σου δάνεισαν απαντάς "ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος"......