Μια άγνωστη (αληθινή) ιστορία : Χάτσικο- Η ιστορία ενός σκύλου (Ταινία)

Το τελευταίο διάστημα ολοένα και λιγότερο παρακολουθώ τηλεόραση, επειδή οι ταινίες που προβάλλει είναι κατά κύριο λόγο άθλιες, γεμάτες βία και δίχως κάποιο μήνυμα....μόνο προβολή βίας. Χτες βράδυ όμως με καθήλωσε μια πολύ όμορφη ταινία στο Star. Η συγκεκριμένη ταινία με μάγεψε με την τρυφερότητα και την ευαισθησία της. Η υπόθεση εκτυλίσσεται γύρω από την προβολή της ιδιαίτερης σχέσης ανάμεσα στον άνθρωπο και τον αρχαιότερο πιστό του σύντροφο, τον σκύλο. Μια σχέση που στις μέρες μας δύσκολα βρίσκει κανείς ακόμη και ανάμεσα στους ανθρώπους. Αυτό όμως που αποτέλεσε έκπληξη και παράλληλα προσέλκυσε το ενδιαφέρον μου ήταν ότι στο τέλος η ταινία μας πληροφορούσε πως πρόκειται για αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκε στις αρχές του 20ού αιώνα. Ετσι θέλησα να μάθω περισσότερα για αυτήν την ιδιαίτερη και τόσο τρυφερή ιστορία. Ο,τι πληροφορίες βρήκα λοιπόν,  σκέφτηκα να τις μοιραστώ μαζί σας. Ομως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή :

Ο τίτλος της ταινίας είναι Χάτσικο: Η ιστορία ενός σκύλου (Hachiko : Α dog's tale) (2009) και βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία.

Υπόθεση : Από μία διαβολική σύμπτωση ένας καθηγητής Πανεπιστημίου βρίσκει τυχαία ένα κουταβάκι ράτσας Ακίτα (μια σπάνια Ιαπωνική ράτσα σκύλου γνωστής για την ιδιαίτερη αφοσίωση σε εκείνον που θα αναλάβει τη φροντίδα τους). Κάθε Σογκούν εξέτρεφε από ένα Ακίτα αλλα΄δεν επιτρεπόταν να του μιλά παρά μοναχά σε μια ειδική γλώσσα που είχε αναπτυχθεί ειδικά για αυτά, ούτε επιτρεπόταν να τα αναφέρει. Ηταν τόσο προστατευμένα τα Ακίτα ώστε μόνο μετά τον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο φαίνεται να έφυγε κάποια Ακίτο από τα νησιά της Ιαπωνίας οπότε και διαδόθηκε η ράτσα στην Αμερική. Ο Χάτσικο λοιπόν, το κουταβάκι με το οποίο θα ασχοληθούμε εδώ συναντήθηκε με τον καθηγητή στον σταθμό του τραίνου όπου περιφερόταν κι έδειχνε σαν χαμένο. Αν και ο καθηγητής προσπάθησε, δεν κατάφερε να εντοπίσει τον ιδιοκτήτη του, οπότε αποφάσισε να τον υιοθετήσει ο ίδιος και να τον κρατήσει. Μεταξύ τους αναπτύχθηκε μία ιδιαίτερα τρυφερή σχέση με αποτέλεσμα ο Χάτσικο να γίνει μέρος της καθημερινότητας του καθηγητή. Κάθε μέρα τον συντρόφευε μέχρι τον σταθμό του τραίνου και τον περίμενε κάθε απόγευμα την ίδια ώρα (στις 5) όταν αυτός επέστρεφε από τη δουλειά του. Πάντα στο ίδιο σημείο απέναντι από την εξοδο του σταθμού. Μέχρι.....μια ημέρα που ο καθηγητής δεν επέστρεψε. Ο Χάτσικο όμως δεν παρέλειψε αυτή του την καθημερινή συνήθεια και εξακολούθησε για τα επόμενα 9 χρόνια (!!!!) να προσμένει τον αγαπημένο του καθηγητή στο ίδιο σημείο έως ότου άφησε και ο ίδιος την τελευταία του πνοή. Η ιστορία του Χάτσικο έγινε τυχαία γνωστή από εναν νεαρό που έμαθε για αυτόν και έγραψε ένα άρθρο στην εφημερίδα (διαβάστε περισσότερα στην αληθινή ιστορία).
Πρωταγωνιστεί ο Ρίτσαρντ Γκίρ (2009, Hachiko: A dog's story)
(Απόσπασμα της ταινίας μπορείτε να δείτε στο βίντεο που ακολουθεί)



Η ταινία αποτελεί ριμέϊκ μιας παλαιότερης Ιαπωνικής ταινίας που γυρίστηκε το 1987.

Στο επόμενο βίντεο μπορείτε να δείτε κάποιες σκηνές από την παλαιότερη ταινία:

Ο αληθινός Χάτσικο (τον βλέπετε στις ασπρόμαυρες φωτογραφίες) ήταν ένας λευκός σκύλος ράτσας Ακίτα (πληροφορίες για τα Ακίτα εδώ) ο οποίος γεννήθηκε στις 10 Νοεμβρίου το 1923, στην πόλη Οντάτε της Ιαπωνίας. Έγινε διάσημος για την αξιοθαύμαστη αφοσίωση στον κύριό του, στον οποίο έμεινε πιστός για όλη του την ζωή. Χάτσικο στα Ιαπωνικά σημαίνει ο όγδοος ευοίωνος πρίγκηπας δηλαδή αυτός που φέρνει καλή τύχη.

Τον Χάτσικο τον βρήκε ο καθηγητής Χιντεσάμπουρο Ουένο, που δίδασκε στο Πανεπιστήμιο του Τόκυο.

Περνώντας ο καιρός ο καθηγητής και ο Χάτσικο έγιναν πραγματικά αχώριστοι και καθημερινά περπατούσαν μαζί μέχρι τον σιδηροδρομικό σταθμό της Σιμπούγια, όπου ο καθηγητής έπαιρνε το τρένο για να πάει στο πανεπιστήμιο.

Ο Χάτσικο πήγαινε κατόπιν σπίτι αλλά το απόγευμα την ίδια ώρα κάθε ημέρα ξαναγύριζε στον σταθμό, όπου περίμενε την επιστροφή του κύριού του μέχρι που ο καθηγητής δεν επέστρεψε. Ο σκύλος όμως εξακολούθησε να περιμένει τον κύριό του στο ίδιο ακριβώς σημείο καθημερινά για τα 9 επόμενα χρόνια.

Το 1925, ένας μαθητής του Ουένο ο οποίος ήταν ειδικός στα σκυλιά Ακίτα, αναγνώρισε τον μεγαλόσωμο σκύλο. Παρατήρησε πως ο Χάτσικο περίμενε στον σταθμό μέχρι να βγει και ο τελευταίος επιβάτης και ρωτώντας τους περαστικούς και τους θαμώνες του σταθμού οι οποίοι ταϊζαν τον Χάτσικο, έμαθε για την αναμονή του.

Λίγο καιρό μετά δημοσίευσε μια εργασία για τα σκυλιά Ακίτα, την μεγαλύτερη από τις επτά ιαπωνικές φυλές τύπου Σπίτζ, η οποία αριθμούσε τότε μόνο τριάντα καθαρόαιμα σκυλιά: ένα από αυτά ήταν και ο Χάτσικο.

Εκτοτε ο Χάτσικο όχι μόνο έγινε γνωστός αλλά και σύμβολο αφοσίωσης. Χαρακτηρίστηκε ως ένας ζωντανός θρύλος, μάλιστα ένας διάσημος γλύπτης φιλοτέχνησε μπρούτζινο άγαλμά του που τον απεικονίζει καθιστό, να περιμένει το αφεντικό του.

Το άγαλμα αυτό τοποθετήθηκε σε μια έξοδο του σταθμού της Σιμπούγια, ενώ στα αποκαλυπτήρια ήταν παρών και ο ίδιος ο Χάτσικο.

Η ιστορία του έγινε η αιτία της αναθέρμανσης του ενδιαφέροντος των Ιαπώνων για τους σκύλους Ακίτα, τους οποίους περιγράφουν ως "θαρραλέους σαν σαμουράϊ και συνάμα τρυφερούς σαν γατάκια, με μεταξένια καρδιά αλλά αλύγιστους σαν ατσάλι".

Η έξοδος του σταθμού της Σιμπούγια όπου βρίσκεται το άγαλμά του ονομάστηκε "έξοδος του Χάτσικο" . Μάλιστα κάθε χρόνο στις 8 Απριλίου, πραγματοποιείται μια σεμνή τελετή στον σταθμό της Σιμπούγια και εκατοντάδες Ιάπωνες έρχονται για να τιμήσουν την μνήμη του και την θρυλική αφοσίωση που έδειξε σε όλη του την ζωή.

Ο Χάτσικο μέχρι τη στιγμή που άφησε την τελευταία του πνοή (8.3.1935) εξακολούθησε καθημερινά να πηγαίνει στο ίδιο σημείο καθημερινά εκεί έξω από τον σταθμό του τραίνου να περιμένει τον αγαπημένο του καθηγητή. Οι Ιάπωνες συγκλονίστηκαν όταν έμαθαν για τον θάνατό του.

Πλήθος ανθρώπων τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία εκεί παραδίπλα στον τάφο του αγαπημένου του καθηγητή.

Λένε πως ο Χάτσικο βρίσκεται βαλσαμωμένος στο Εθνικό μουσείο φυσικής ιστορίας και επιστημών του Τόκιο.
Στο επόμενο βίντεο η ιστορία του Χάτσικο με μουσική υπόκρουση από το τραγούδι "wherever you go" (Wherever you go, Whatever you do, I will be right here waiting for you , Whatever it takes , Or how my heart breaks , I will be right here waiting for you)

Σας συνιστώ να ψάξετε να βρείτε την ταινία.
Είναι πολύ συγκινητική αλλά και ιδιαίτερη ιστορία.
Εγώ τουλάχιστον θα το κάνω.
Θα την ξανάβλεπα ευχαρίστως αν την ξαναπρόβαλλε κάποιο κανάλι.
Περισσότερες πληροφορίες για τον αληθινό Χάτσικο μπορείτε να βρείτε εδώ
από όπου και πήρα μερικές από τις φωτογραφίες της παρούσας ανάρτησης.