Διαδρομή κάτω από τη γέφυρα (Θεσσαλονίκη)

Είναι κάποιες φορές που σε βασανίζουν διλήμματα, θυμίζουν τα λόγια του ποιητή :

Είπες:"Θα πάγω σ'άλλη γη, θα πάγω σ'άλλη θάλασσα.
Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη απο αυτή.

Οπως όταν περπατάς σε μια πολύβοη λεωφόρο και πρέπει να επιλέξεις ανάμεσα σε δύο διαδρομές :
Η μία διαδρομή σε ανεβάζει ψηλά, φαίνεσαι από παντού, η διαδρομή είναι γνώριμη και εξασφαλισμένη αφού ο ασφαλτοστρωμένος δρόμος σου εξασφαλίζει (εκτός απροόπτου) την ασφαλή διέλευση. Εξ άλλου το να επιλέξεις τη γνώριμη διαδρομή πάνω από τη γέφυρα σημαίνει πως δεν ξεφεύγεις, μόνο ακολουθείς την πεπατημένη. 

Η άλλη διαδρομή είναι κατηφορική, πιο σκοτεινή, είναι άγνωστη και σου προκαλεί ανασφάλεια. Ο δρόμος δεν είναι τόσο πολυσύχναστος, η διαδρομή είναι σιωπηρή και το κυριότερο δεν σου εξασφαλίζει πως θα σε βγάλει σε γνώριμα μονοπάτια.Ισως και να βρεθείς σε κάποιο αδιέξοδο και να επιστρέψεις πάλι πίσω αναζητώντας την γνωστή πεπατημένη.

Δεν ξέρω εσείς ποιά διαδρομή θα επιλέγατε, τα δικά μου βήματα πάντως με οδήγησαν στο μικρό μονοπάτι δίπλα από τη γέφυρα.

Δεν επέλεξα να ακολουθήσω τη διαδρομή πάνω από τη γέφυρα γιατί δεν αγαπώ τον θόρυβο και την πολυκοσμία.

 Προτιμώ τις πιο ήσυχες διαδρομές με λιγότερους και πιο ψαγμένους ανθρώπους, ανθρώπους που εξερευνούν τις διαδρομές τους, δεν ακολουθούν το ρεύμα που ακολουθεί η πλειοψηφία των ανθρώπων. Αυτή τους η επιλογή  άλλοτε μπορεί να οφείλεται στο γεγονός πως ακολουθούν το ένστικτό τους και άλλοτε επειδή  απλά επιθυμούν να ανακαλύψουν καινούργια πράγματα και να θέσουν νέα ερωτηματικά προς επίλυση στον εαυτό τους.

 Κάτω από την πολύβοη γέφυρα της Θεσσαλονίκης λοιπόν από εκεί που εκατοντάδες τροχοφόρα διασχίζουν την συμπρωτεύουσα, τα μάτια μου αντίκρυσαν έναν αρχαιολογικό χώρο. Δεν είμαι σε θέση να σας πω ποιός ήταν αφού δεν είχε καμία πινακίδα, καμία ένδειξη που να πληροφορεί τον επισκέπτη τι βλέπει.

Η ματιά μου ταξίδεψε γύρω, το λιγοστό φως που έμπαινε από τις χαραμάδες κάποιας υποτυπώδους περίφραξης έσκιζε το σκοτάδι και έκανε πιο μυστηριώδη την ατμόσφαιρα.






Στον χώρο επικρατούσε η απόλυτη σιγή, ενώ ο απόμακρος θόρυβος που ακουγόταν από τα οχήματα που διέσχιζαν τη γέφυρα δημιουργούσε αντθέσεις ανάμεσα στην πόλη του χθες και τη πόλη του σήμερα, τον πολιτισμό του χθες και τον πολιτισμό του σήμερα. Εμοιαζε με σκηνικό στημένο για μια επικείμενη θεατρική παράσταση.

Η συνύπαρξη δύο κόσμων που ο ένας είναι λαμπερός, προβεβλημένος και λουσμένος από  το φως. Ο άλλος μισοκρυμμένος μέσα στο σκοτάδι......

Για να θυμαται άραγε η πόλη πως κατοικείται από την αρχαιότητα ή μήπως για να εντείνει τις διαφορές  ανάμεσα στη σύγχρονη (τη φωτεινή) και την αρχαία (σκοτεινή) πόλη??? Μήπως για να ξεχάσει η καινούργια πόλη το παρελθόν της?

Αλλο ένα δίλημμα, ένας γρίφος που δεν κατάφερα να λύσω....

Η ώρα πέρασε γρήγορα, ούτε ξέρω πόση ώρα κάθησα σε αυτή τη μυστική γωνιά της πόλης....

Μα φεύγοντας της υποσχέθηκα πως θα επιστρέψω....

Και τότε θα απαιτήσω από την πόλη να μου αποκαλύψει κι άλλες ξεχασμένες διαδρομές, διαδρομές  κάτω από τη γέφυρα.

Σαν μια μύηση για λίγους που αγαπούν να μοιράζονται αυτά που ανακαλύπτουν ....έστω κι αν πρόκειται για διαδρομές κάτω από τη γέφυρα,  διαδρομές που σου αποκαλύπτουν θαμμένες και απόκρυφες τοποθεσίες, τοποθεσίες που απευθύνονται σε όλο και πιο λίγους....Αυτοί  οι λίγοι που έχουν απομείνει δεν ενδιαφέρονται για τους εντυπωσιασμούς και το "φαίνεσθαι". Ενδιαφέρονται  μοναχά για  το "είναι" του σήμερα, προσπαθούν να φανταστούν πως  να ήταν το "είναι" του χθες ....και προβληματίζονται για το "είναι" του αύριο....βουτηγμένοι στα διλήμματα που  συνοδεύουν  τις πόλεις, τις απόκρυφες τοποθεσίες τους και τα μυστικά τους.... αλλά συνάμα και αυτό το τόσο ιδιόμορφο "είναι"......