Προτάσεις: "Σκοποί και Χοροί της Βορειοδυτικής Μακεδονίας" - Τετάρτη 2/6 στο βιβλιοπωλείο Ιανός

Η επίσημη παρουσίαση της έκδοσης του IEMA (Ινστιτούτου Έρευνας Μουσικής & Ακουστικής  - Κέντρου Μουσικής Τεκμηρίωσης) με τίτλο

"Σκοποί και Χοροί της Βορειοδυτικής Μακεδονίας",

με καταγραφές, μεταγραφές και σχόλια του μουσικολαογράφου ερευνητή Παντελή Καβακόπουλου θα πραγματοποιηθεί την Τετάρτη 2 Ιουνίου στις 20:00, στον πολιτιστικό χώρο του βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟΣ.

Το βιβλίο αυτό αποτελεί έργο αναφοράς στον παραδοσιακό μουσικοχορευτικό πολιτισμό της ευρύτερης περιοχής της Βορειοδυτικής Μακεδονίας εντός και εκτός των ελληνικών συνόρων. Πρόκειται για μια συγκεντρωτική παρουσίαση, που πραγματοποιείται για πρώτη φορά, και περιλαμβάνει αναλυτικές μουσικές καταγραφές σε παρτιτούρα 200 τοπικών οργανικών σκοπών καθώς και ανάλυση και παρουσίαση με σκίτσα της μουσικοχορευτικής δομής 35 διαφορετικών τοπικών χορών. Αποτελεί προϊόν εργασίας 40 χρόνων του Π. Καβακόπουλου, ο οποίος γύρισε όλη την περιοχή καταγράφοντας, ηχογραφώντας και συζητώντας με τους ντόπιους μουσικούς. Με βάση το έργο αυτό μάλιστα, τιμήθηκε πρόσφατα με το "Βραβείο Ακαδημίας Αθηνών".

Το βιβλίο είναι δίγλωσσο (Ελληνικά-Αγγλικά) και περιλαμβάνει 2 CD ήχου με αποσπάσματα επιτόπιων ηχογραφήσεων, από τις οποίες προέκυψαν οι μουσικές καταγραφές που εμπεριέχονται σ’ αυτό.

Η έκδοση αυτή εντάσσεται στον ευρύτερο τομέα δραστηριοτήτων του Ινστιτούτου, που αφορά στην καταγραφή, την ψηφιοποίηση και την προβολή του Ελληνικού Μουσικού Πολιτισμού ενώ πρόκειται να ακολουθήσουν εκδόσεις και για άλλες περιοχές.

Στην παρουσίαση του βιβλίου θα συμμετάσχουν ως ομιλητές οι: Π. Καβακόπουλος, Γ. Παπαδάκης, Π. Μυλωνάς, Χαλδαιάκης, Ά. Ράφτης και Κ. Μόσχος. Η εκδήλωση θα πλαισιώνεται με μακεδονίτικη μουσική.

Πολιτιστικός χώρος του βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟΣ, Σταδίου 24, Αθήνα.

Και η ζωή συνεχίζεται.....

Συνεχίζοντας την περσυνή παράδοση, (λίγο νωρίτερα φέτος από ότι πέρσυ)  τα πλάσματα της φύσης τίμησαν το σπιτικό μου. Ηρθαν στα κρυφά κι έχτισαν εντελώς αθόρυβα τη φωλιά τους σε μια ζαρντινιέρα του μπαλκονιού. Τώρα μας εμπιστεύθηκαν τα μικρά τους....

Για να μας θυμίζουν πως η ζωή συνεχίζεται.....

Ευλογία να κατοικεί κανείς  στους πρόποδες του Υμηττού.......

Περσινές αφηγήσεις εδώ και  εδώ 

Εξοδος από τη κρίση

Η παραπάνω φωτογραφία είναι από την εφμ Εθνος (εδώ)

Η λεζάντα που τα συνοδεύει με βρίσκει απόλυτα σύμφωνη

Τα σαλιγκάρια απολαμβάνουν τον περίπατό τους έπειτα από μια ανοιξιάτικη βροχή

Δεν συνειδητοποιούν βεβαίως πως με βάση τη ταχύτητά τους οι πιθανότητες να περάσουν απέναντι χωρίς να έχουν συνθλιβεί από κάποιο διερχόμενο αυτοκίνητο δεν είναι και πάρα πολλές

Η μελαγχολική σκέψη είναι ότι ακριβώς το μοντέλο των σαλιγκαριών που πρέπει όμως όχι να περάσουν απέναντι αλλά να κινηθούν κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου εκατοντάδων χιλιομέτρων είναι το μοντέλο της ελληνικής οικονομίας κάτω από το καθεστώς υποτέλειας στο ΔΝΤ και την ΕΕ!

Οι πιθανότητες επιβίωσης είναι μηδαμινές "

Ισως πει κανείς πως μια απλή θλιβερή διαπίστωση δεν αρκεί, χρειάζονται προτάσεις

Συμφωνώ।

Πως όμως μπορεί να ελπίζει κανείς σε μια ανάκαμψη της θλιβερής οικονομικής κατάστασης στην οποία έχει περιπέσει η χώρα μας ακόμη και εάν δεχτούμε πως η ΕΕ και το ΔΝΤ διαθέτουν καλύτερη τεχνογνωσία από ότι η μπατηροελλαδίτσα μας και οι καρεκλοκένταυροι δημόσιοι λειτουργοί της???? Αφού αντί να ασφαλοστρωθούν και σφραγιστούν οι μαύρες τρύπες μέσα στις οποίες πέφτει και εξαφανίζεται το δημόσιο χρήμα (το δικό μου και το δικό σου χρήμα δηλαδή) μοναδικό μέλημα όλων (ΔΝΤ,ΕΕ και πασών των Κυβερνήσεων) είναι η τροφοδότηση της μαύρης τρύπας με νέο χρήμα μέσω :

*Νέων δανείων (που προστίθενται στα προηγούμενα και αυξάνουν τις δανειακές μας υποχρεώσεις, διογκώνουν τις μαύρες τρύπες δηλαδή)

*Βαριάς φορολόγησης εκείνων που ήδη καταβάλλουν φόρους και ασφαλιστικές εισφορές στη πηγή των εισοδημάτωντους (δηλαδή τους μισθωτούς και τους συνταξιούχους)

*Τιμωρίας όσων δηλώνουν μεγάλα εισοδήματα (πάνω από 100000ευρώ) με πρόσθετες επιβαρύνσεις। Ισως κάποιος ισχυριστεί πως αφού κάποιος κερδίζει πολλά χρήματα θα πρέπει να πληρώσει। Εγώ αναρωτιέμαι, εάν κανείς γνωρίζει πως θα κάνει συνεταίρο το Κράτος αφού υποχρεώνεται εάν κερδίζει 100000Ευρώ να δώσει τα 50000Ευρω στο κράτος (τα μεγάλα εισοδήματα φορολογούνται με έως και 50% φόρο) τότε γιατί να δηλώσει τόσο μεγάλα εισοδήματα ????

* Διατήρησης των προνομίων κάποιων "πορφυρογέννητων" κοινωνικών τάξεων

(βουλευτών, δικαστικών, τοπικών αρχόντων Νομαρχιών, Δήμων, ΔΕΚΟ, υπαλλήλων της Βουλής, υπαλλήλων του Εθνικού Τυπογραφείου που διατηρούν τα επιδόματά τους, στρατιωτικών, αστυνομικών, υπαλλήλων της παλιάς ΟΑ υπαλλήλων του ΟΤΕ που συνταξιοδοτήθηκαν με εθελουσία και εξασφάλισαν σύνταξη στα 45ενώ εσύ κι εγώ ίσως συνταξιοδοτηθούμε στα 70μας......)

Ναι ξέρω, είναι χιλιοειπωμένα αυτά τα θέματα και τα επαναλαμβάνω κι εγώ τώρα।Ομως αυτό που δεν ανέχομαι είναι να υποτιμούν τη νοημοσύνη μου।Οταν μια κυβέρνηση επιθυμεί πραγματικά να δώσει λύσεις σε χρονίζοντα προβλήματα δεν αναλώνεται στο να στήνει στον τοίχο και να στοχοποιεί τους άλλους για τα κακώς κείμενα του δικού της οίκου (όπου "οίκος" διάβαζε Δημόσιες Υπηρεσίες) । Για παράδειγμα το τελευταίο διάστημα γινόμαστε μάρτυρες ενός δίχως προηγούμενο κλίμα "διαπόμπευσης" κάποιων επαγγελματιών οι οποίοι φοροδιαφεύγουν। Προσωπικά όμως ποσώς με απασχολεί να μάθω ονόματα όσων φοροδιαφεύγουν। Τι θα κερδίσω δηλαδή εγώ ως πολίτης ? Θα πάψει το Δημόσιο να μου ζητά να πληρώσω τα δικά τους ελλείμματα???? Γιατί δηλαδή θα πρέπει να γνωρίζω πως ο κ।Παπαρόπουλος δεν κατέβαλλε τους φόρους που του αναλογούν ή απέκρυψε τα εισοδήματά του? Με αυτόν τον τρόπο το ελληνικό Δημόσιο εξευτελίζεται αφού αποκαλύπτεται περίτρανα η γύμνια του και η ανικανότητά του।

Η είδηση της ύπαρξης μεγάλου αριθμού φοροφυγάδων σε μένα δεν λέει τίποτα καινούργιο। αφού απλά επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά αυτό που ήδη όλοι γνωρίζουμε : πως ζούμε σε ένα κράτος που διαθέτει έναν ανίκανο εισπρακτικό και ελεγκτικό (ή ελλεεινό) μηχανισμό με ακόμη πιο ανίκανους διαχρονικά πολιτικούς προϊσταμένους το οποίο δεν μας προστατεύει Εάν εγώ ή κανένας γεράκος χρωστάει κάνα 100ευρώ στο Δημόσιο, τότε αυτό θα ασκήσει τη μέγιστη αυστηρότητά του ενώ σε κάποιους άλλους όχι μόνο χαρίζει τα εκατομμύρια που αυτοί χρωστούν (επειδή δεν πλήρωσαν τους φόρους που τους αναλογούν) αλλά όταν ετεροχρονισμένα το διαπιστώσει τότε θα καλέσει πάλι εμένα και τον γεράκο να πληρώσουμε τα ελλείμματα που άλλοι δημιούργησαν και το Ελληνικό Δημόσιο στάθηκε ανίκανο να εισπράξει!!!!!

Μα μπορεί να υπάρξει φως στο τούνελ με αυτόν τον τρόπο?

Καρφάκι δεν μου καίγεται για το αν είναι ο κ। Παπαρόπουλος ή ο κ। Βουλευτόπουλος δεν πλήρωσαν τους φόρους που τους αναλογούν ή απέκρυψαν εισοδήματα। Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να μάθω ΠΟΣΑ χρωστούν οι κ।, Παπαρόπουλος και κ। Νομαρχόπουλος, ΠΟΣΑ από αυτά κατάφερε να εισπράξει το Ελληνικό Δημόσιο, ΠΟΣΟ μειώθηκαν τα ελλείμματα των δημοσίων ταμείων και συνεπώς ΠΟΣΟ θα μειωθεί η δική μου αυξημένη φορολογική εισφορά αφού εγώ δεν φταίω ούτε για τα ελλείμματα που άλλοι δημιούργησαν ούτε επειδή το Ελληνικό Δημόσιο στάθηκε ανίκανο να τα εισπράξει....

Είναι κοινό μυστικό πως ο Δημόσιος τομέας είναι ο μεγάλος ασθενής αυτού του τόπου।

Αντί λοιπόν οι διάφοροι πολιτικάντηδες να επιτίθενται και να διαπομπεύουν τους άλλους ας κοιτάξουν να διορθώσουν τα κακώς κείμενα του Δημοσίου τομέα (τα του οίκου τους δηλαδή) και είμαι βέβαιη πως έπειτα όλα θα φτιαχτούν।

Και να πω και κάτι άλλο? Με εξοργίζει η πιπίλα του στυλ "δεν φταίμε εμείς, οι προηγούμενοι φταίνε"। Πάλιωσε αυτή η πιπίλα। Τα ίδια είπαν και οι προηγούμενοι। Εγώ τι φταίω???? Βρείτε τα μεταξύ σας και όποιος φταίει να πληρώσει τον λογ/σμό। Ακόμη και εάν πράγματι φταίνε οι (εκάστοτε) "προηγούμενοι", εξ ίσου φταίνε και οι (εκάστοτε) "τωρινοί" που δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να βρουν τρόπο να με προστατέψουν από τους "επόμενους" βαρβάρους που όταν έρθουν θα πουν πως πάλι οι "προηγούμενοι" έφταιξαν ।και θα ζητούν πάλι από μένα να πληρώσω τη νύφη. Πόσο δύσκολο δηλαδή θα ήταν να φτιαχτεί ένα πρωτόκολλο παράδοσης/παραλαβής κάθε φορά που αναλαμβάνει μια νέα κυβέρνηση??? Στην πολυεθνική που εργαζόμουν, κάθε φορά που αναλάμβανε νέος (αλλοδαπός) γενικός διευθυντής είχε το δικαίωμα (προτού αναλάβει επίσημα τα καθήκοντά του) να βάλει ορκωτούς λογιστές να ελέγξουν την επιχείρηση και να βγάλουν ένα πόρισμα όπου θα αναγράφονταν οι υποχρεώσεις της επιχείρησης, τα ταμειακά αποθέματα κλπ, το οποίο υπέγραφαν και τα δύο μέρη : η παλιά διοίκηση και η νέα διοίκηση। Αυτό πρακτικά σήμαινε πως δέχονταν τα αποτελέσματα ως σωστά και επίσης πως καθένας δεχόταν να αναλάβει τό βάρος των υποχρεώσεων για το μερίδιο που του αναλογούσε. Από εκεί και πέρα για όσες υποχρεώσεις απορρέανε από τη παλιά διοίκηση, η παλιά διοίκηση τα χρεωνόταν ακόμη και μετά την απομάκρυνσή της। Αντίστοιχα για όσες υποχρεώσεις δημιουργούνταν επί νέας διοίκησης την αποκλειστική ευθύνη την έφερε η νέα Διοίκηση (με απόδοση προσωπικών ευθυνών) । Εάν κάποιο λάθος δεν οφειλόταν ούτε στην παλιά Διοίκηση ούτε στη Νέα μα στους ελεγκτές ορκωτούς λογιστές τότε τη νύφη την πλήρωναν αυτοί (κατά το "την υπογραφή και την ψ.... σου να προσέχεις που τη βάζεις) ।Ετσι, οι ελεγκτές πρόσεχαν όταν υπέγραφαν το πόρισμα αφού η υπογραφή τους σήμαινε πως πιστοποιούσαν πως ότι αναγραφόταν ήταν σωστό (για αυτό άλλωστε εισέπρατταν την αμοιβή αυτοί και όχι εγώ) Δεν μπορεί ένα Κράτος να λειτουργεί ενεξέλεγκτα δίχως να αποδίδονται προσωπικές ευθύνες σε όσους έκαναν μπούρδες και ασέλγησαν σε βάρος του τόπου μας । Μια τέτοια διαδικασία λοιπόν φαντάζει τόσο αναγκαία όσο ποτέ για να αποφύγουμε στην επόμενη τετραετία να λέμε τα ίδια που λέμε σήμερα...

"οι προηγούμενοι φταίνε για τα ελλείμματα"

Το μυστικό για την έξοδο από την κρίση ας μην ψάχνει η κυβέρνηση να το βρει έξω από τον ίδιο τον Κρατικό μηχανισμό। Μοναδική λύση είναι η πλήρης αναδιάρθρωση/αναβάθμιση της λειτουργίας του Δημόσιου τομέα με ξεκάθαρα καταγεγραμμένες αρμοδιότητες/νομικές προσωπικές ευθύνες όσον αφορά το ποιός κάνει τι και ποιός φέρει την ατομική/προσωπική ευθύνη για ποιά καθήκοντα। Δεν μπορεί το κράτος να συνεχίζει να λειτουργεί εν πλήρη ασυδοσία, οι δημόσιοι λειτουργοί να μη φταίνε ποτέ και σε τίποτα, οι μαύρες τρύπες να διογκώνονται (τα χρήματα που λείπουν από τα κρατικά Ταμεία δεν τα εξαφάνισε το μαγικό ραβδάκι κάποιας νεράϊδας μα κατευθύνθηκαν σε πολύ συγκεκριμένες άπληστες τσέπες) και κάποιοι όχι μόνο να μην πληρώνουν τους φόρους που τους αναλογούν αλλά να έχουν την απαίτηση να πληρώσουν κάποιοι μισθωτοί (εξαιρουμένων των παρατρεχάμενων πορφυρογέννητων) και κάποιοι συνταξιούχοι (εξαιρουμένων των παρατρεχάμενων συνταξιούχων βουλευτών, δικαστικών, 45ρηδων απόμαχων προβληματικών ΔΕΚΟ κλπ) ।

Μαζί στα ελλείμματα και στις ενοχές, χώρια στη μάσα και στις βουτηχτές δεν γίνεται ρε αδελφέ!

Με αφήνει παγερά αδιάφορη εάν η παραμέληση καθήκοντος προέρχεται από Νεοδημοκράτες ή Πασόκους δημόσιους λειτουργούς।

Γιατί με αφήνει παγερά αδιάφορη?

Γιατί σε τελική ανάλυση όταν εγώ (ο πολίτης) πληρώνω τους φόρους μου, πάνω στο παραστατικό γράφει "ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΗΜΟΣΙΟ"

δεν γράφει ούτε ΝΔ ούτε ΠΑΣΟΚ!!!

Μοναδικός τρόπος επομένως να βγούμε από τη κρίση είναι το Ελληνικό Δημόσιο να κάνει το αυτονόητο:

ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥ

Μια επίσκεψη στον κήπο του Προεδρικού Μεγάρου

Την Κυριακή που μας πέρασε επισκεφθήκαμε το Προεδρικό Μέγαρο ο κήπος του οποίου εδώ και ένα μήνα είναι πλέον επισκέψιμος για το κοινό (κάθε Κυριακή 10.00-14.00).

Το σημερινό Προεδρικό Μέγαρο είναι ένα τριώροφο νεοκλασικό κτίριο με λιτή και αυστηρή συμμετρική πρόσοψη που ακολουθεί τους νόμους της συμμετρίας, άρχισε να χτίζεται το 1891 με σχέδια του αρχιτέκτονα Ερνστ Τσίλλερ (1837-1923) ως ιδιαίτερο ανάκτορο του διαδόχου (τότε) Κωνσταντίνου, με δωρεά του Ελληνικού Δημοσίου. Οι εργασίες ολοκληρώθηκαν το 1897.
Στο δεύτερο όροφο μία σειρά από διπλά παράθυρα αφήνουν ενδιάμεσα κενά όπου διακρίνονται ανάγλυφα εραλδικά σύμβολα, παραστάσεις των τεσσάρων εποχών, τα μονογράμματα Κ και Σ - Κωνσταντίνος και Σοφία (Χοεντζόλερν), καθώς και πρόσωπα της ελληνικής μυθολογίας. .

Στη στέψη του κτιρίου ο Τσίλλερ είχε τοποθετήσει αγάλματα.

Στο αρχικό κτίριο προστέθηκαν το 1909 η αίθουσα χορού (μονώροφη επέκταση προς βορρά του κυρίως κτιρίου, σημερινής αίθουσας διαπιστευτηρίων)

και στις αρχές του 1960 η πίσω πτέρυγα (σημερινή αίθουσα δεξιώσεων).

Η περιοχή όπου βρίσκεται το Προεδρικό Μέγαρο ήταν μέχρι τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα εκτός σχεδίου πόλεως της πρωτεύουσας. Τα Ανάκτορα (δηλαδή η σημερινή Βουλή που βρίσκεται στο κέντρο της πρωτεύουσας) ήταν το Ανατολικότερο όριο της πόλης!!! Εάν κάναμε ένα ταξίδι στο χρόνο θα διαπιστώναμε πως εκείνα τα χρόνια τα κτίσματα της Αθήνας περιορίζονταν γύρω από την περιοχή της Πλάκας. Πίσω από τη σημερινή Βουλή  απλώνονταν άκτιστες εκτάσεις, χωράφια και περιβόλια!! Τα μοναδικά  κτίρια που διακρίνουμε στους χάρτες της εποχής είναι τα "Ιλίσια" (το Μέγαρο της Δουκίσσης Πλακεντίας και σημερινό Βυζαντινό Μουσείο) και η Μονή Πετράκη, κτισμένα και τα δύο στην (τότε) εξοχική Αθήνα (στις αρχές του 19ου αι. ο πληθυσμός της Αθήνας δεν ξεπερνούσε τους 10-12.000 κατοίκους ενώ στα τέλη του 19ου αι. οι κάτοικοι ανέρχονταν περίπου στους 70.000!!!).

Στη θέση που βρίσκεται σήμερα το Προεδρικό Μέγαρο κάποτε βρισκόταν ο βασιλικός λαχανόκηπος αφού το υπέδαφος εκεί ήταν εύφορο. Στο διπλανό οικόπεδο του Προεδρικού Μεγάρου (μεταξύ των οδών Ηρ. Αττικού, Λυκείου και Στησιχόρου) είχε χτιστεί το 1854 το "Αμαλίειον οικοτροφείον θηλέων" και ήταν το πρώτο ελληνικό ορφανοτροφείο θηλέων. Εκείνο το χρόνο έπεσε θανατικό χολέρας στην Αθήνα και, για να προστατευτούν τα παιδιά που έμειναν χωρίς γονείς, η βασίλισσα Αμαλία με άλλες κυρίες ίδρυσαν το ορφανοτροφείο που πήρε το όνομα της βασίλισσας το οποίο αργότερα κατεδαφίστηκε. Σήμερα βρίσκεται ανάμεσα στη περιοχή του Αμαρουσίου και της Κηφισιάς.

Τα επί του άξονα της λεωφόρου Κηφισίας (σημερινής Βασ. Σοφίας) ήταν άκτιστα αφού το κράτος τα προόριζε για ανέγερση Υπουργείων. Τελικά στις αρχές του 1870 το δημόσιο επέτρεψε την πώληση των συγκεκριμένων οικοπέδων σε ιδιώτες (εύπορους Ελληνες της διασποράς). Ετσι ξεπρόβαλλαν κατά μήκος της σημερινής Βασ. Σοφίας τα πρώτα ιδιωτικά μέγαρα που στέγασαν τις μεγαλοαστικές οικογένειες της Αθήνας, (Ενα χαρακτηριστικό δείγμα ιδιωτικής κατοικίας των τότε μεγαλοαστικών οικογενειών είναι το  (σημερινό) Κυκλαδικό Μουσείο!!

Μετά τη μεταπολίτευση του 1974 και την οριστική εγκαθίδρυση της δημοκρατίας στη χώρα, το κτίριο χρησιμοποιείται πλέον ως Προεδρικό Μέγαρο και ως κατοικία των εκάστοτε Προέδρων.
Η συνολική έκταση που καταλαμβάνει το Προεδρικό Μέγαρο ανέρχεται σε 27 στρέμματα ενώ το μεγαλύτερο μέρος καταλαμβάνει ο πανέμορφος κήπος. 140 διαφορετικά είδη και ποικιλίες καλλωπιστικών δένδρων, θάμνων, αναρριχώμενων φυτών στολίζουν τον κήπο με μερικά από τα φυτά αυτά να είναι σπάνια, ενώ πολλά από τα δέντρα -π.χ. αριές και κυπαρίσσια- ξεπερνούν έναν αιώνα ζωής. Τον κήπο στολίζουν όμορφα γλυπτά όπως  αίγαγροι, κούροι, γυναικείες μορφές αλλά και ένας λαϊκός οργανοπαίκτης που παίζει τσαμπούνα!!! Οι άνθρωποι που εποπτεύουν το χώρο ομολογουμένως ήταν πολύ ευγενικοί και απαντούσαν πρόθυμα σε όλες μας τις ερωτήσεις. Το φυσικό τοπίο ήταν προσεγμένο και έλαμπε από καθαριότητα. Οι κήποι ήταν φροντισμένοι και οι ευωδιές από τα φυτά πλημμύριζαν τον αέρα. 

Η  έκταση βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας και περικυκλώνεται από τις πολύβοες αρτηρίες που σχεδόν πάντα είναι φορτωμένες με αυτοκίνητα, μηχανάκια, ταξί, λεωφορεία. Παρ΄όλα αυτά ανάμεσα στις φυλωσιές των δέντρων του κήπου του Προεδρικού Μεγάρου έχουν βρει καταφύγιο κάποια πουλάκια που τραγουδούν ασταμάτητα.  Εάν ξεχνιόσουν για λίγο κι έκλεινες τα μάτια, θα νόμιζες πως βρισκόσουν σε μια άλλη Αθήνα, μιαν άλλη Ελλάδα.....

Στην Ελλάδα του Πολιτισμού....

Στην Ελλάδα της φιλοξενίας....

Στην Ελλάδα του αρχαίου κάλλους...

Στην Ελλάδα με το τόσο πλούσιο φυσικό περιβάλλον....

Στην Αθήνα, στην Ελλάδα που θα ήθελα να ζώ......

Σημ: Η είσοδος είναι από Βασ. Γεωργίου 2 και είναι ελεύθερη. Εάν αποφασίσετε να επισκεφτείτε το χώρο θυμηθείτε να κρατάτε απαραιτήτως την αστυνομική σας ταυτότητα. Για ομαδικές επισκέψεις (σχολεία, σύλλογοι κ.λπ.) μπορείτε να επικοινωνείτε στα τηλ. 210-7283289 και 210-7224939.



*Το σκίτσο του Αμαλιείου Ορφανοτροφείου είναι από το περιοδικό Ποικίλη Στοά του 1882
*Πληροφορίες άντλησα από εδώ και εδώ

Ο εκθεσιακός χώρος του Ιδρύματος της Βουλής

Κάπου διάβαζα πως ο κ. Πετσάλνικος εξετάζει τη διακοπή της συνέχισης της λειτουργίας του εκθεσιακού χώρου του Ιδρύματος της Βουλής επειδή διαπίστωσε πως το μίσθωμα που καταβάλλεται μηνιαίως ανέρχεται σε 50.000 Ευρώ. Δεν γνωρίζω εάν αυτό αληθεύει. Αν και ομολογουμένως δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα οικονομικά του Ιδρύματος της Βουλής, αυτό που είμαι σε θέση να γνωρίζω είναι πως σε αυτόν τον εκθεσιακό χώρο έχω απολαύσει πολύτιμες εκθέσεις-αφιερώματα που πραγματικά είναι άξιες συγχαρητηρίων. Παραθέτω μερικές από αυτές που παρακολούθησα εγώ προσωπικά :

• Δημοτικά Τραγούδια. Ιστορία – Παράδοση – Ταυτότητα
• Η αττική γη υποδέχεται τους πρόσφυγες του ΄22
• «Βιβλιοθήκες του Ελληνισμού - Τεκμήρια από την Ανδριανούπολη και τη Βάρνα»
• Μαρία Κάλλας, 30 χρόνια μετά
• Έκθεση «Μίκης Θεοδωράκης: Συνθέτης - Πολιτικός - Στοχαστής» (Σχετικό αφιέρωμα είχα κάνει εδώ)
• «Στης Βουλής τα πέριξ: Το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και ο Εθνικός Κήπος»

Η θεματολογία είναι ποικίλη ενώ κάθε έκθεση συνοδεύεται από ένα βιβλίο όπου παρατίθεται σημαντικό και σπάνιο αρχειακό υλικό συνοδευόμενο από πλήρη βιβλιογραφία (για όποιον θέλει να το ψάξει παραπέρα).

Σε αντίθεση με άλλες εκθέσεις που διοργανώνονται από λογής λογής Δημοσίους φορείς (από αυτές που μπαίνεις και νοιώθεις τους ιστούς της αράχνης να σου αγγίζουν τις τρίχες της κεφαλής σου και που στον αέρα είναι διάχυτη η μυρωδιά της μούχλας) οι εκθέσεις του συγκεκριμένου χώρου έχουν οργανωθεί και στηθεί με βάση τις αρχές της σύγχρονης μουσειολογίας και χρησιμοποιούν τη σύγχρονη τεχνολογία (οπτικοακουστικό υλικό).

Το σημείο όπου βρίσκεται ο εκθεσιακός χώρος είναι ύψιστης προβολής (εμπορικής και τουριστικής). Ο χώρος είναι εύκολα προσβάσιμος για όλες τις κοινωνικές ομάδες (αφού βρίσκεται δίπλα στο μετρό του Συντάγματος).

Ο χώρος βρίσκεται σε ανοιχτό διάλογο με τη Βουλή αφού βρίσκεται σχεδόν αντίκρυ της. 

Τα κείμενα που συνοδεύουν την έκθεση είναι γραμμένα και στα Αγγλικά, οπότε ο αλλοδαπός επισκέπτης μπορεί να ενημερωθεί και για τη νεότερη ιστορία του τόπου μας (έχουμε κολλήσει μόνο στην Αρχαιότητα) .

Οταν μπήκα (εντελώς τυχαία) για πρώτη φορά στο χώρο πληροφορήθηκα για την ύπαρξη του Ιδρύματος της Βουλής την ύπαρξη του οποίου δεν γνώριζα έως τότε αλλά και το σημαντικό έργο των εκδόσεων της Βουλής το οποίο διατίθεται και με ηλεκτρονικό τρόπο!!!! (εδώ) Δυστυχώς οι εκδόσεις του Ιδρύματος της Βουλής δεν προβάλλονται πουθενά έτσι ώστε όποιος πολίτης ενδιαφέρεται να τις αγοράσει, οπότε θεωρώ πως ο εκθεσιακός χώρος αποτελεί έναν κομβικό χώρο που κοινωνεί το έργο του Ιδρύματος προς τα έξω βγάζοντάς το από την εσωστρέφειά του.   

Ο χώρος είναι επισκέψιμος από σχολεία αφού γίνονται εκπαιδευτικά προγράμματα προσαρμοσμένα στην ηλικία των παιδιών.

Πιστεύω πως θα είναι άδικο να μην συνεχιστεί η λειτουργία αυτού του εκθεσιακού χώρου. Ετσι κι αλλοιώς ο πολιτισμός στην Ελλάδα είναι γνωστό πως όχι μόνο δεν στηρίζεται μα η έννοιά του αναλώνεται σε μερικές χαζοπεριστασιακές εκδηλώσεις. Τουλάχιστον ας στηρίξουμε χώρους που προάγουν το ερευνητικό έργο και κοινοποιούν πολύτιμα στοιχεία της νεότερης ιστορίας μας στο ευρύ κοινό.  

Οσον αφορά τα κόστη, συμφωνώ πως ίσως να είναι υψηλό το ενοίκιο. Ομως πιστεύω πως θα μπορούσε αντί να κλείσει ο χώρος, να γίνει επαναδιαπραγμάτευση ενοικίου με σκοπό τη μείωσή του. Εάν αυτό δεν είναι δυνατόν και πάλι υπάρχει λύση: Θα πρέπει να αυξηθούν τα έσοδα. Για παράδειγμα αντί η είσοδος να είναι τσάμπα θα μπορούσε να μπει συμβολικά ένα εισητήριο, τόσοι επισκέπτες περνούν από εκεί. Πιστεύω πως σε καμία περίπτωση  ο εκθεσιακός χώρος δεν θα πρέπει να απομακρυνθεί από το ιστορικό κέντρο. 

Ακόμη και αν τα παραπάνω δεν πείθουν τότε προτείνω το Δημόσιο να αρχίσει να εισπράττει ενοίκιο από τόσα νεοκλασσικά τα οποία έχει παραχωρήσει δωρεάν στα Ιδρύματα των πρώην Πρωθυπουργών και να εκχωρήσει τα έσοδα αυτά για τη λειτουργία του Ιδρύματος της Βουλής. Δεν φτάνει που τα συγκεκριμένα Ιδρύματα επιδοτούνται από το Ελληνικό Δημόσιο, τους παρέχονται εξαιρετικά νεοκλασσικά κυριότητας του Δημοσίου για τη στέγασή τους δωρεάν ην ίδια στιγμή που το Ιδρυμα της Βουλής αναγκάζεται να πληρώνει υψηλό ενοίκιο για τον δικό του εκθεσιακό χώρο!!!

Εάν πέρναγε από το χέρι μου, προκειμένου να σωθεί ο εκθεσιακός χώρος του Ιδρύματος της Βουλής θα επέλεγα να γίνει περικοπή δαπανών σε άλλους χώρους αμφιβόλου αποτελεσματικότητας όσον αφορά την προβολή της χώρας μας όπως για παράδειγμα η συμμετοχή μας στη  Eurovision προκειμένου να μην κλείσει ο συγκεκριμένος εκθεσιακός χώρος. 

Τρόποι υπάρχουν για να γίνει ένας χώρος βιώσιμος (οικονομικά) πέρα τη λογική του "πονάει χέρι .... κόψει χέρι". Βούληση να υπάρχει και στοχοθεσία με προτεραιότητες που προάγουν και δεν καταβαραθρώνουν τον πολιτισμό στα τάρταρα.

Η Ιθάκη, ο Φιλοκτήτης και η Marfin

Σε επιστολή του στην εφμ Καθημερινή ο κ. Μιχαήλ Πασχάλης Καθηγητής Πανεπιστημίου Κρήτης γράφει : τις τελευταίες μέρες ο πρωθυπουργός έχει επανειλημμένα χαρακτηρίσει την έξοδο από την κρίση ως επιστροφή στην «Ιθάκη». Αρχικά ήταν φανερό ότι είχε κατά νου το ομότιτλο ποίημα του Καβάφη. Είχα σκεφτεί τότε να γράψω πως το μήνυμα που θέλει να περάσει, δηλαδή της επιστροφής «στον τόπο που ξέραμε», είναι αντίθετο προς το θέμα της καβαφικής Ιθάκης. Εκεί ο ταξιδιώτης καλείται να καθυστερήσει τον νόστο του. Σημασία έχει, όπως όλοι ξέρουμε, το «ωραίο ταξίδι» με τις ηδονές και τις απολαύσεις του. Υποθέτω ότι κάποιος του υπέδειξε να παύσει κάθε συσχετισμό της παρούσας δεινής κατάστασης με την καβαφική Ιθάκη, γιατί η μεταφορά του θα μπορούσε να εκληφθεί ως ειρωνική. Πιο πρόσφατα ο πρωθυπουργός έγινε γενικόλογος: «Βρισκόμαστε σε μια δύσκολη πορεία, μια νέα Οδύσσεια για τον Ελληνισμό. Ομως, πλέον, ξέρουμε τον δρόμο για την Ιθάκη και έχουμε χαρτογραφήσει τα νερά». Ακούγοντάς τον άρχισα να αναθεωρώ την προηγούμενη αντίρρησή μου.

Σκέφτηκα τότε ότι μπορεί να είναι προσφορότερη για την ελληνική πραγματικότητα η καβαφική Ιθάκη. Γιατί σε ποια Ιθάκη εύχεται ο πρωθυπουργός να γυρίσουμε? Τoυ διεφθαρμένου, σπάταλου, γραφειοκρατικού, αναποτελεσματικού, κομματικού και πελατειακού κράτους; Μήπως είναι συνετότερο να μην επιστρέψουμε ποτέ στην Ιθάκη; Μήπως έκαναν καλύτερα ο Οδυσσέας του Δάντη που δεν προσέγγισε ποτέ στο νησί, αλλά συνέχισε το ταξίδι του και ο Οδυσσέας του Τένισον και του Καζαντζάκη που την εγκατέλειψαν και ξαναβγήκαν στο ταξίδι; Και για να τελειώνω: ως πρωθυπουργός με ναυτικές φιλοδοξίες μήπως ο κ. Παπανδρέου θα πρέπει να ανασυστήσει το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας και να το αναθέσει σε κάποιον έμπειρο πολιτικό; Στον 21ο αιώνα η σχεδία του Οδυσσέα δεν επαρκεί για τόσο μακρόχρονα και επικίνδυνα ταξίδια: Ας την αφήσει στους λογοτέχνες και τους κριτικούς που ξέρουν να της δίνουν νόημα.

Αφού διάβασα το παραπάνω γράμμα και έχοντας κατά νου τον συσχετισμό του Πρωθυπουργού για αυτά που βιώνει η χώρα μας με την Ιθάκη, με αφορμή τα θλιβερά γεγονότα που είχαν ως θύματα τους εργαζόμενους στην Marfin, σχεδόν αυθόρμητα αναρωτήθηκα κι εγώ  : Για ποιάν Ιθάκη μιλά ο Πρωθυπουργός, για ποιάν Ιθάκη μιλούν οι πολίτες? Εκείνη που δεν κατάφερε να προστατέψει 3 Τραπεζοϋπαλλήλους και ένα μωρό????

Η ιστορία μοιάζει με την τραγωδία του Σοφοκλή όπου ο Οδυσσέας και οι σύντροφοί του εγκατέλειψαν σε ένα ερημονήσι (τη Λήμνο) τον Φιλοκτήτη μόνο και αβοήθητο όταν τον δάγκωσε ένα φαρμακερό φίδι, πληγωμένο. Η διαφορά είναι πως στην Ιθάκη (τραγωδία) του Σοφοκλή ο Φιλοκτήτης έζησε, ενώ στη σύγχρονη Ιθάκη οι 4 Φιλοκτήτηδες όχι.

Στην τραγωδία του Σοφοκλή ο Φιλοκτήτης εκστρατεύει μαζί με τους υπόλοιπους Έλληνες εναντίον των Τρώων. Στη Λήμνο, όπου κάνουν στάση, ο Φιλοκτήτης πλησιάζει πολύ κοντά σε ένα ναό της Αθηνάς και μια ύδρα (σμέρνα), δηλητηριώδες ερπετό, τον δαγκώνει στο πόδι. Η πληγή του δε θεραπευόταν και ο ίδιος υπέφερε. Ο στρατός με προτροπή του Οδυσσέα και των Ατρειδών τον εγκαταλείπει στο νησί μόνο, αβοήθητο και πληγωμένο. Εκεί, παραμένει ξεχασμένος για δέκα χρόνια, καθ' όλη τη διάρκεια του Τρωικού Πολέμου. Οταν όμως σύμφωνα με τον χρησμό του μάντη μαθεύτηκε πως οι Αχαιοί δε θα κυριεύσουν την Τροία αν δε βοηθήσει ο Φιλοκτήτης (ο οποίος κατείχε το ανίκητο τόξο του Ηρακλή) τότε ο πολυμήχανος Οδυσσέας έβαλε τον νεαρό Νεοπτόλεμο να ξεγελάσει τον Φιλοκτήτη για να του αποσπάσει με δόλο το τόξο και τα βέλη του Ηρακλή. Ο Φιλοκτήτης όμως έπειτα από 10 ολόκληρα χρόνια που τον είχαν εγκαταλείψει οι σύντροφοί του αρνήθηκε να προσφέρει τη βοήθειά του.

Στις αρχαίες τραγωδίες τα αδιέξοδα τα έλυνε ο από μηχανής Θεός, ο οποίος τελικά έπεισε τον Φιλοκτήτη να συμμετάσχει στην εκστρατεία κατά της Τροίας, κι έτσι οι Αχαιοί κέρδισαν τον πόλεμο. Στις μέρες μας όμως ποιός θα δώσει τη λύση???

  

O Γιάννης Ρίτσος στον δικό του "Φιλοκτήτη" (συγκεντρωτική έκδοδη Ποιήματα τ. ΣΤ 1978) καταλήγει στο ερώτημα :

Γιατί ήρθαμε? Γιατί πολεμήσαμε? Που επιστρέφουμε?

"Σεβάσμιε φίλε, είμουνα βέβαιος για τη βαθειά σου κατανόηση.

Εμείς οι νεότεροι που κληθήκαμε, όπως λένε,

την ύστατη στιγμή για να δρέψουμε τάχα

τη δόξα την ετοιμασμένη με τα δικά σας όπλα,

με τις δικές σας πληγές, με το δικό σας θάνατο,

γνωρίζουμε κ' εμείς κι αναγνωρίζουμε, κ' έχουμε,

ναι, κ' εμείς τις πληγές μας

σ' άλλο σημείο τού σώματος — πληγές αθώρητες,

χωρίς το αντίβαρο της περηφάνειας και του αξιοσέβαστου αίματος

του χυμένου ορατά, σε ορατές μάχες, σε ορατά αγωνίσματα.

Μια τέτοια δόξα ας μας έλειπε∙ — ποιος τους την ζήτησε;

Μήτε μιαν ώρα δεν είχαμε δική μας, πληρώνοντας

τα χρέη και τις υποθήκες άλλων. Μήτε καν προφτάσαμε

να δούμε μιαν αυγή ένα ήσυχο χέρι ν' ανοίγει το παράθυρο απέναντι

και να κρεμάει απ' έξω, στην πρόκα του τοίχου, ένα κλουβί καναρίνια

με τη σεμνότητα μιας περιττής κι αναγκαίας χειρονομίας.

Απ' έξω απ' τις κρεββατοκάμαρές μας τύμπανα και σάλπιγγες,

κόκκινες σπίθες και μουγγές σφυριές σε μυστικά σιδηρουργεία

όπου νυχτοήμερα σφυρηλατούσαν ασπίδες κι ακόντια,

κι άλλες σφυριές σε υπόγεια εργαστήρια

για προτομές κι ανδριάντες πολεμικών θεών,

πολεμικών ανθρώπων, κι όχι διόλου

αθλητών και ποιητών.

 τι κερδίσατε άλλωστε; τι κερδίσαμε;

"Απεργοσπάστες" αποκάλεσε τους τραπεζοϋπαλλήλους της Marfin ο όχλος και αδιαφόρησε όταν αυτοί καίγονταν ζωντανοί. Πόσο θα πρέπει να μας ανησυχεί το γεγονός πως κάποιοι συνάνθρωποί μας αφέθηκαν στη μοίρα τους να καούν ζωντανοί επειδή έτσι αποφάσισαν κάποιοι ψυχοπαθείς πληρωμένοι δολοφόνοι?? Πόσο θα πρέπει να μας ανησυχεί το γεγονός πως στάθηκαν ανίκανοι να τους προστατέψουν τόσο εκείνοι που βάσει Συντάγματος είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν όσο και οι συνάνθρωποί τους που βρίσκονταν εκεί κοντά????  Αλλά ξέχασα.....τα σύγχρονα στερεότυπα που είναι "in" θέλουν κάθε τι που σχετίζεται με τις Τράπεζες, από τον Τραπεζοϋπάλληλο μέχρι τον συνδετήρα και τον κονδυλοφόρο που βρίσκεται μέσα σε μια Τράπεζα, σύμβολο του Κεφαλαίου!!!! Μπούρδες!!!!! Σιχαίνομαι τα κροκοδείλια δάκρυα όλων αυτών που κατόπιν εορτής σαν απλοί θεατές ενός επαναλαμβανόμενου σκηνοθετημένου σεναρίου δήλωσαν συντετριμμένοι.   

Στην περίπτωση του Φιλοκτήτη οι Αχαιοί επέστρεψαν έπειτα από 10 χρόνια για να τον βρούν. Από ανθρώπινη ευαισθησία? Οχι! Παρά μόνο από συμφέρον. Παρά τη ψυχολογική βία που άσκησαν ο Οδυσσέας και οι Αχαιοί στον Φιλοκτήτη εκείνος δεν υπέκυψε παρά μόνο όταν του μίλησε ο από μηχανής Θεός (στις μέρες μας που είναι σπάνιο να εμφανιστεί ο από μηχανής Θεός στην θέση του "από μηχανής Θεού" διάβαζε "εσωτερικός Θεός" του καθενός μας, η δική μας κρίση).

Η τραγωδία του Σοφοκλή μας δείχνει πως η απανθρωπιά και η άσκηση ψυχολογικής βίας είναι καταδικαστέες πράξεις. Η προστασία της ανθρώπινης ζωής προέχει παντός ιδεολογήματος, σκοπού ή σκοπιμότητας.

Κάθε ένας από εμάς είναι ένας Φιλοκτήτης, κάθε ένας από εμάς έχει δικαίωμα στη ζωή.

Στις πορείες ανάμεσα σε όσους διεκδικούν ένα καλύτερο αύριο πάντοτε κυκλοφορούσαν, κυκλοφορούν και θα κυκλοφορούν ψυχασθενή (και εγκληματικά) στοιχεία. Χρέος όλων μας είναι πρωταρχικά να μην παρασυρόμαστε από στερεότυπα που ισοπεδώνουν κάθε κριτική σκέψη (όπως αυτή της συσχέτισης των εργαζομένων στις Τράπεζες με τους ίδιους τους Τραπεζίτες) και από την άλλη να προστατέψουμε ο ένας τον άλλον αφού εκείνοι που υποτίθεται πως πρέπει να το κάνουν, όπως αποδεικνύεται έμπρακτα δεν το κάνουν (ή δεν θέλουν να το κάνουν). Οσο για τους κυβερνώντες, ούτε τα ΘΑ, ούτε τα διαγγέλματα λύνουν προβλήματα παρά μόνο οι ΠΡΑΞΕΙΣ που στηρίζονται στην ηθική και στη δικαιοσύνη.

*Η γελιογραφία είναι του ΚΥΡ