Αγαπημένη μου γραφομηχανή, δεν θέλω να σε αποχωριστώ....

....Τικ....ντοκ-ντοκ....τακ-τακ....πλιτς....τικ....ντοκ-ντοκ...τακ-τακ....πλιτς.....

Αυτόν τον ζωηρό ήχο άκουγε κανείς σαν διέσχιζε τους μακρόστενους διαδρόμους των κτιρίων του κέντρου της Αθήνας πριν από 30 περίπου χρόνια εκεί όπου στεγάζονταν οι μικρές και μεγάλες επιχειρήσεις του κέντρου, τα δικηγορικά γραφεία, τα συμβολαιογραφεία...

Πίσω από τις κλειστές πόρτες φανταζόσουν όμορφες και γοητευτικές γραμματείς να χτυπούν ρυθμικά με τα λεπτά χέρια τους τα πλήκτρα των γραφομηχανών και να γοητεύουν τους διευθυντές τους, το όνειρο κάθε κοπέλλας από φτωχή οικογένεια, όπως ακριβώς συνέβαινε στις σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου (Θυμίζω την "Μοντέρνα σταχτοπούτα" κ.α.). Τότε για να πιάσεις δουλειά σαν γραμματέας απαραίτητο προσόν ήταν η γνώση του τυφλού συστήματος και η ταχύτητα στην πληκτρολόγηση.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και σταδιακά τη θέση των γραφομηχανών κατέλαβαν οι υπολογιστές.

Τα πλήκτρα των γραφομηχανών σιγά σιγά άρχισαν να σιωπούν....

Λιγοστοί ήταν οι άνθρωποι που αντιστάθηκαν στο "ρεύμα της εποχής" και εξακολούθησαν να χρησιμοποιούν την αγαπημένη τους γραφομηχανή....μέχρι...μέχρι νάρθει εκείνη η μέρα που άρχισαν να εκλείπουν οι "γιατροί" των γραφομηχανών (όσοι τις επισκεύαζαν) και τώρα πια και όσοι παρήγαγαν τα απαραίτητα για τη λειτουργία τους αξεσουάρ....

Αναζητώντας λοιπόν κάποιες πληροφορίες στο διαδίκτυο έτυχε να διαβάσω Εδώ ένα νοσταλγικό οδοιπορικό σε μιαν άλλη Αθήνα, 30 χρόνια πριν. Το οδοιπορικό κατέγραφε μνήμες από μια επίσκεψη στο γραφομηχανάδικο του επονομαζόμενου "ψείρα των γραφομηχανών" του μακαρίτη σήμερα Κώστα Μηλιώνη του πρώτου έλληνα τεχνικού γραφομηχανών που εκπαιδεύτηκε από την τότε ηγέτιδα στο χώρο ADLER .

Αντιγράφω από το άρθρο:

Ήταν εκπληκτικό να βλέπεις το γέρο-Μηλιώνη να φροντίζει τις γραφομηχανές , είχε κάνει την τέχνη του επιστήμη και τη δουλειά του απολαυστική ενασχόληση .
Ένας "μυστήριος" κοντόχοντρος χαμογελαστός τύπος , ακαθορίστου ηλικίας που ψόφαγε για κουβέντα. Τη γραφομηχανή την έλυνε τελείως , έπλενε κάθε εξάρτημα ξεχωριστά ένα ένα ,την λάδωνε με ένα μείγμα λαδιού και βενζίνης αφού ίσιωνε τα συνήθως στραβωμένα από τη σκληρή χρήση λεβιέ , ευθυγράμμιζε και αντικαθιστούσε τα στοιχεία που χτυπώντας πάνω στον ελαστικό κύλινδρο και την ταινία με το μελάνι σχημάτιζαν τα γράμματα στο χαρτί, περιποιόταν τον κύλινδρο και τα κυλινδράκια του σαριό και την άφηνε να στεγνώσει με υπομονή στα σκαλιά του υπογείου και στο τέλος έβαζε πάνω και το σαριό και όταν όλα είχαν γίνει κατά την άποψή του σωστά στην παρέδιδε , ολόκληρη ιεροτελεστία για να πάρεις την γραφομηχανή σου καλύτερη και από καινούργια.

Είχα την τύχη να τον δω να δουλεύει , πίνοντας τον καλύτερο ελληνικό καφέ που έχω πιει και που τον έφτιαχνε σε ένα χάλκινο μπρίκι και που αντί για καμινέτο έβαζε φωτιά σε ένα μπαμπάκι με οινόπνευμα.

Όταν πέθανε , ο γιος του άνοιξε δίπλα ένα μαγαζί που όχι μόνο έφτιαχνε αλλά και πουλούσε μηχανές γραφείου. Σήμερα τα εγγόνια του δυο πολύ ευγενικά παιδιά , ο Κώστας και ο Αγγελος συνεχίζουν στο Νο 14 της Φειδίου την οικογενειακή παράδοση προσαρμοσμένη στην νέα τεχνολογία (υπολογιστές) αλλά και διατηρώντας το τμήμα πώλησης και φροντίδας των γραφομηχανών .

Θα μου πείτε σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν με γραφομηχανή; και όμως υπάρχουν, όχι μόνο "αρχαιολάτρες" και γραφιάδες που δεν μπόρεσαν να προσαρμοστούν στη νέα τεχνολογία αλλά και πολλοί άλλοι ποιος ξέρει γιατί ;

Υπάρχουν άνθρωποι που γράφουν με γραφομηχανή?

αναρωτιόταν ο blogger που έγραψε την παραπάνω ανάρτηση....

Και όμως υπάρχουν....

Διαβάζω τακτικά το εκπληκτικό "Σημειωματάριο" της εξέχουσας μορφής της Ελληνικής δημοσιογραφίας κ. Ελένη Μπίστικα της εφμ Καθημερινής. Κατά καιρούς η ίδια στα άρθρα της είτε έχει αναφερθεί στην αγάπη που τρέφει στην γραφομηχανή της είτε έχει φωτογραφηθεί με αυτήν.

Η κ.Ελένη λοιπόν μόλις πληροφορήθηκε πως το τελευταίο εργοστάσιο που κατασκεύαζε κορδέλλες για γραφομηχανές έκλεισε!!!!!

Είναι γνωστό πως οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές με τα κατάλληλα προγράμματα επεξεργασίας κειμένου, μπορούν να κάνουν πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν οι γραφομηχανές κι έτσι αυτές τείνουν να εξαφανιστούν συμπαρασύροντας μαζί τους ένα σωρό συναφή επαγγέλματα που σχετίζονται με τη συντήρηση αλλά και την παραγωγή των απαραίτητων για τη λειτουργία των γραφομηχανών. Το αποτέλεσμα ???

Να καθίσταται απαγορευτική η δυνατότητα να συντηρήσεις τη γραφομηχανή σου ακόμη και αν εσύ το θέλεις.

Πως θα συνεχίσει να γράφει τα άρθρα της με τη γραφομηχανή η κ. Ελένη,

αφού το ρεύμα της εποχής μας θέλει να χρησιμοποιούμε τους υπολογιστές????

Η αγάπη της για την γραφομηχανούλα της την ώθησε να απευθύνει έκκληση σε όποιον γνωρίζει που μπορεί να προμηθευτεί τα αναγκαία αξεσουάρ για τη συνέχιση της αγαπημένης της συνήθειας λέγοντας :

"Αυτά τα λίγα από μια δημοσιογράφο που επιμένει να γράφει στη γραφομηχανή της και που χθες ωϊμέ! έμαθε ότι δεν υπάρχουν πια κορδέλες.

Εκλεισε το εργοστάσιο που τις κατασκεύαζε!

Και τώρα τι γίνεται, καλή μου γραφομηχανή?

Πάει και η δική σου εποχή?

Και η μουσική από τα δάχτυλα καθώς γοργά χτυπούν τα πλήκτρα και γεμίζουν το χαρτί, φτερώνουν λες την έμπνευση?
Οποιος μπορεί να μας προμηθεύσει τέτοιες κορδέλες - decon, din black nylon, 13 m.m. 2 SP- γράφει το τελευταίο κουτί, παρακαλώ να τηλεφωνήσει στο τηλεφωνικό κέντρο της "Κ" (για στήλη "Σημειωματάριο") 210-48.08.000.

Το θέμα επείγει...."

(Ολόκληρο το άρθρο της κ. Μπίστικα εδώ)

Εάν λοιπόν μπορεί κάποιος βοηθήσει την κ. Ελένη να βρει τις κορδέλλες που ζητάει για να μην σιγήσει και η δική της γραφομηχανή ας της τηλεφωνήσει.

Νομίζω πως πολύ θα το χαρεί, και μαζί της θα χαρώ και εγώ.....

Ισως γιατί δεν θέλω να παραδεχτώ πως έφτασε το τέλος της εποχής της γραφομηχανής, ιδιαίτερα αφού πρόκειται για κάτι που δεν επιλέγουμε εμείς οι ίδιοι,

μα μας επιβάλλεται λόγω των περιστάσεων, όπως στην περίπτωση της κας Ελένη Μπίστικα η οποία δεν θέλει να αποχωριστεί την αγαπημένη της γραφομηχανή...

Καλό ΣΚ

και.....καλό βόλι