Eurovision : Διαγωνισμός τραγουδιού ή διαγωνισμός σκηνοθετικού παραληρήματος???

Τα τελευταία χρόνια έχω επιλέξει να μην παρακολουθώ τον διαγωνισμό της Eurovision.
Για ποιόν λόγο? Για πολλούς. Γενικότερα είμαι άνθρωπος που ενοχλούμαι όταν διαπιστώνω πως ένα καλλιτεχνικό γεγονός λούζεται από τα φώτα της δημοσιότητας και φτάνει στα όρια της υπερβολής (όσον αφορά την προβολή και κατά συνέπεια τα κόστη του) όταν κάποια άλλα αν και ποιοτικά ανώτερα παραμένουν στην αφάνεια.

Φέτος λόγω της πίεσης που ασκήθηκε από φίλους και γνωστούς του στυλ "είσαι αρνητική, δεν μπορεί να καταδικάζεις ένα καλλιτεχνικό γεγονός δίχως να το παρακολουθήσεις....σε τελική ανάλυση δεν θες να έχεις προσωπική άποψη" και άλλα πολλά αποφάσισα να ανοίξω τον δέκτη και να παρακολουθήσω τον τελικό της Eurovision μόνο και μόνο για να έχω το δικαίωμα να εκφράσω άποψη.

Οσο για τις εντυπώσεις μου? Ο απόλυτος προβληματισμός για το τι σημαίνει στις μέρες μας ΤΕΧΝΗ.

Ανάμεσα στους συμμετέχοντες, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν κατάφερα να διακρίνω την καλλλιτεχνική αξία των τραγουδιών, αφού αυτή επισκιαζόταν από την χρήση (σε σημείο υπερβολής) άλλων μέσων όπως:

1. Οι χορογραφίες τις οποίες θεωρώ αμφιβόλου ποιότητας αφού πιστεύω πως ο χορός έχει παραχωρήσει πια τη θέση του σε :
- απλές κινήσεις του στυλ push ups που συνηθίζει κάθε κοινός θνητός στο Γυμναστήριο

- ακροβατικά άλματα θυμίζοντας ζογκλέρ σε show των τσίρκων,

- κινήσεις που δημιουργούν συνειρμούς στυλ Cabaret...

Το βέβαιο είναι πως οι καλλίγραμοι χορευτές/τριες (ή μήπως αθλητές/αθλήτριες, ζογκλέρ κλπ?) προσκαλούσαν τον θεατή σε λογής-λογής....φαντασιώσεις ενεργοποιώντας με αυτό τον τρόπο.....τα ερωτικά του ένστικτα....!!!!

2. Τα πολλαπλά φωτορυθμικά που αποσπούν τη προσοχή του θεατή από τον τραγουδιστή και το ίδιο το τραγούδι, όταν σε μερικές περιπτώσεις τα φώτα αναβόσβηναν τόσο πολύ (μέχρι το σημείο της τύφλωσης) και με τόση ταχύτητα ώστε να σου δημιουργούν την αίσθηση πως όπου νάναι θα προσγειωθεί ο ιπτάμενος δίσκος από όπου θα ξεπηδήσουν ανθρωπάκια στυλ ΕΤ.

3. Η σκηνοθεσία αν και σε κάποια τραγούδια δεν ήταν κακή, πιστεύω πως δίχως να παρουσιάζει κάτι το "διαφορετικό", στην πλειοψηφία των εμφανίσεων επαναλαμβάνοντας γνώριμες μα και τετριμμένες εικόνες Χολυγουντιανού τύπου, κινήθηκε στο στυλ προηγούμενων ετών (φωτιές, λάβαρα, καπνοί, φωτεινοί πίδακες κλπ κλπ)

Οι εκφωνήτριες της κρατικής μας τηλεόρασης θα έλεγα (λίαν επιεικώς) πως ήταν απαράδεκτες. Η καλλιτεχνική αξία ενός τραγουδιού σε έναν διαγωνισμό οφείλει να μην κρίνεται αναλόγως του"δούναι και λαβείν" ανάμεσα στις χώρες που συμμετέχουν, γιατί τότε το τραγούδι παύει να κρίνεται ως δημιουργία, ως τέχνη....Οι αδελφές Μαγγίρα επιδόθηκαν σε έναν άκρατο λαϊκισμό του στυλ "εμείς δώσαμε ψήφους, αυτοί γιατί δεν μας έδωσαν" αναφερόμενες υποτιμητικά σε όσες χώρες δεν μας έδωσαν υψηλή βαθμολογία ή δεν μας έδωσαν καθόλου βαθμούς.

Ομως μάλλον δεν είμαι η μόνη που ενοχλήθηκα από τον σχολιασμό των παρουσιαστριών της κρατικής τηλεόρασης αφού η Μ.Τζιαντζή στην εφμ Καθημερινή χαρακτηρίζει τον τρόπο σχολιασμού ως "επίδειξη κολωνακιώτικης στριγγλίτιδας"!!!!! (ολόκληρο το άρθρο μπορείτε να διαβάσετε εδώ) .

Θυμάμαι τους παλαιότερους σοβαρούς παρουσιαστές οι οποίοι συνήθιζαν να σχολιάζουν τα θετικά και τα αρνητικά κάθε τραγουδιού και της σκηνικής παρουσίας του τραγουδιστή δίχως να εστιάζουν στο αν έχει τα κιλάκια της η τραγουδίστρια και αν τρώει λουκουμάκια.....

Στο τέλος (έστω για λόγους τακτ) ο εκφωνητής συνήθιζε να λέει ένα μπράβο για τον τελικό νικητή. Αυτό φυσικά δεν συνέβη στην προκειμένη περίπτωση αφού οι παρουσιάστριες δεν μπήκαν καν στον κόπο να επαινέσουν τον νικητή κάνοντας αισθητή τη δυσφορία τους μόνο και μόνο επειδή δεν βγήκε πρώτος ο Σάκης!!!!

(Τι να κάνουμε βρε κορίτσια, δεν μπορεί να βγαίνουμε πάντα πρώτοι...Υπάρχουν και καλύτεροι από εμάς σε αυτόν τον κόσμο, επί τέλους ας το παραδεχτούμε...)

Στο ίδιο άρθρο της Καθημερινής αναφέρεται , και όχι άδικα, πως η Eurovision από διαγωνισμός τραγουδιού μάλλον έχει μεταλλαχθεί σε έναν διαγωνισμό "τηλεοπτικού πακέτου" θέση με την οποία συμφωνώ για τους λόγους που προανέφερα (υπερβολή στη χρήση των οπτικών εφφέ)

Μέσα σε όλη αυτή την αρνητική διάθεση που μου προκάλεσε η παρακολούθηση του τελικού της Eurovision ομολογώ πως υποδέχτηκα με χαρά την πρωτιά του τραγουδιού "Fairy Tales". Ενα απλοϊκό τραγούδι που μιλά για μια παραμυθένια αγάπη (ίσως την πρώτη αγάπη αφού μιλά για εμπειρίες από την νιότη του ο ήδη νεαρός τραγουδιστής με το baby face). Απλά τα λόγια του τραγουδιού τα οποία περιγράφουν τα έντονα και τυφλά συναισθήματα που γεννιώνται στον άνθρωπο όταν αγαπάει (θυμός,θλίψη αλλά και χαρά) "I am in love with a fairytale even though it hurts cause I don' t care if I looose my mind"..."no one could make me sadder but no one else could lift me high above" Μια αγάπη που έχει τη δύναμη να τρελλαίνει τον άνθρωπο. Ο νεαρός Alexander Rybak (θα βρείτε πληροφορίες και φωτό εδώ ) πιστεύω πως είναι ένας χαρισματικός "τραγουδοποιός" αφού έγραψε ο ίδιος τους στίχους του τραγουδιού αλλά και τη μουσική. Γεννημένος από γονείς μουσικούς, ασχολείται από 5 χρονών με το πιάνο και το βιολί.
Κατά τη γνώμη μου ήταν η πιο πρωτότυπη σκηνική παρουσία. Η μορφή του θαρρείς βγαλμένη μέσα από κάποιο παραμύθι μάγεψε με την κίνησή του και με το βιολί του ακριβώς όπως στα παραμύθια, κερδίζοντας τους κριτές με μια απλοϊκή και καθημερινή ιστορία βγαλμένη από την ίδια τη ζωή...



Αραγε αυτή η επιλογή να υποδηλώνει στροφή προς την πρωτότυπη δημιουργία??

Δείγμα στροφής προς το απλοϊκό, το ποιοτικό και το καθημερινό????
Μήπως θα μπορούσε αυτή η επιλογή να σημαίνει την ταυτόχρονη φυγή από τα φαντασμαγορικά θεάματα με τα πολλά εφφέ και τις ανούσιες χορογραφίες που προβάλλουν τη γυναίκα μόνο ως ερωτικό αντικείμενο????

....Μακάρι....Πολύ θα το ευχόμουν.....