Το στέκι......

Τρέχω.......
Θέλω να ξεφύγω και να φτάσω στο στέκι μου, στο καταφύγιό μου.......
Στους δρόμους κόσμος πολύς.....Αυτοκίνητα πολλά.....Τα πεζοδρόμια μεταμορφώθηκαν σε τροχοδρόμια.....
Τι κι αν λέγονται πεζοδρόμια αφού φιλοξενούν πλέον μοναχά μηχανές μεγάλου κυβισμού.....
Κορναρίσματα....θόρυβος.....οι άνθρωποι δεν ακούνε πια ο ένας τον άλλον...τσιρίζουν....προσπαθούν ο ένας να ξεπεράσει τη φωνή του άλλου....να ακουστεί....

Αργησα ! Εχω ραντεβού με την κολλητή μου τη Δήμητρα. Εκεί συναντιόμαστε με τους και τις κολλητές μου. Εκεί θα αμπελοφιλοσοφήσουμε, εκεί θα κουτσομπολέψουμε, εκεί θα διαφωνήσουμε για θέματα της επικαιρότητας, εκεί θα ξεχαστούμε για λίγη ώρα λες και νοιώθουμε την ανάγκη να συνεχίσουμε την παράδοση των αρχαίων Ελλήνων που συναντιόνταν στα καφενεία της αρχαίας Αθήνας τα αποκαλούμενα "θερμοπώλεια".

Και μόλις φτάσεις και πιάσεις το καθιερωμένο τραπεζάκι δίπλα στο παράθυρο,
αμέσως άθελά σου στρέφεις το βλέμμα προς τον λόφο.
Ναι, ακόμη εκεί βρίσκεται η Ακρόπολη....Ησυχάζεις και λες αφού η Ακρόπολη βρίσκεται ακόμη στο βράχο της τότε πάει να πει πως εξακολουθείς να βρίσκεσαι στην Αθήνα, στην πόλη που γεννήθηκες.
Φευγαλέα ανάμεσα στις κουβέντες "ταξιδεύεις" γιατί είναι το μέρος τέτοιο που σε προδιαθέτει να ταξιδέψεις.....

Στους τοίχους βρίσκονται κρεμασμένες αφίσες με μορφές αλλοτινών εποχών από παλαιά έντυπα και εκδόσεις όπως ο περίφημος "Νέος Αριστοφάνης"......
(στην εικόνα ο Τρικούπης ξεδοντιάζει την Ελλάδα που κάθεται στην καρέκλα)

Ο Τρικούπης, ο Κουταλιανός και άλλες μορφές της παλιάς Αθήνας, χοροπηδούν στα μάτια σου ενώ απολαμβάνεις το ουζάκι που επίμονα ζητάς να συνοδεύεται κάθε φορά με το
Κρητικό απάκι. Τις στιγμές αυτές νοιώθω πως συμβαίνει κατι μαγικό....λες και συναντιέμαι με εκείνη την Αθήνα που δεν έχω ζήσει (δεν είμαι δα και υπεραιωνόβια.....) και όμως νοιώθω τόσο οικεία. Θάλεγε κανείς πως δεν είμαι γεννημένη στη σύγχρονη Αθήνα μα στην παλιά Αθήνα, κάπου εκεί προς τα μισά η τα τέλη του 19ου αι.
Μπορεί να φταίνε και οι ομοιότητες της σημερινής μας εποχής με εκείνην που με παρασύρουν...

Αδειάζω από τις παράξενες σκέψεις το μυαλό μου......
Παύω να σκέφτομαι.......
Προτιμώ να αφουγκραστώ κάποιους άλλους ήχους, εκείνους που ακούς εσύ και εγώ όταν γαληνεύουμε....εκείνους που προσπερνάμε καθημερινά επειδή ο χρόνος μας πιέζει....τις στιγμές που καθένας μας αναζητά το δικό του καταφύγιο.
Αλλος σε μια ακροθαλασιά ρεμβάζοντας ένα ρομαντικό ηλιοβασίλεμα, άλλος χωμένος μέσα στο δωμάτιό του βυθισμένος σε ένα βιβλίο, άλλος ζωγραφίζοντας αφού η ζωγραφική είναι το δικό του καταφύγιο.
Κι εγώ σε ένα καφενείο.
Να φταίνε τα παλιά αντικείμενα που κρέμονται στους τοίχους που με κάνουν να νοιώθω έτσι?
Δεν ξέρω.....ίσως......Το στέκι μου ονομάζεται "Καφενείον η Ωραία Ελλάς" και βρίσκεται στο κέντρο της Αθήνας στην περιοχή του Μοναστηρακίου. Συμπτωματικά έχει το ίδιο όνομα με ένα καφενείο της Παλιάς Αθήνας (1839) που βρισκόταν λίγο παρακάτω στην οδό Ερμού και Αιόλου. Το παλιό Καφενείο το είχε ιδρύσει ένας Ιταλός ονόματι Santo.
Το δικό μου στέκι, το σύγχρονο, δημιουργήθηκε γύρω στο 1980 (νομίζω) . Στολισμένο με αντικείμενα που παραπέμπουν στην παλιά Αθήνα, μια Αθήνα που τότε όπως και σήμερα αποτελούνταν από ανθρώπους που κατάγονταν από διαφορετικά μέρη. Βαυαροί αξιωματούχοι, άνθρωποι που προέρχονταν από τις (τότε) σκλαβωμένες Ελληνικές περιοχές, άνθρωποι από την επαρχία που ήθελαν να ζήσουν "το όνειρο"
(ένα καλύτερο αύριο στην πρωτεύουσα)....
όλοι συνέρρεαν κατά δεκάδες στην Αθήνα.

Δίπλα ένα κομμάτι του χώρου (σαν μικρός εκθεσιακός χώρος) είναι αφιερωμένος σε μιαν "άλλη"Ελλάδα.
Στην Ελλάδα των Σαρακατσάνηδων, νομάδων που ασχολούνταν με την κτηνοτροφία, ανθρώπων που η κοινωνική τους οργάνωση βασιζόταν στο τσελιγκάτο.
Ξυλόγλυπτα, πέτρες σκαλισμένες με δεξιοτεχνία, σεντούκια αλλά και γκλίτσες σκαλισμένες με σύμβολα που δέσποζαν άλλοτε στη ζωή των ανθρώπων , στην προβιομηχανική εποχή, μια εποχή που οι άνθρωποι παρήγαγαν και κατανάλωναν μοναχά όσα προϊόντα τους ήταν χρήσιμα.

Ομως στο στέκι μου θα βρεθώ και χωρίς τη Δήμητρα ή τους κολλητούς.
Τότε το μόνο που αποζητώ είναι η γαλήνη.....και ένα ζεστό καφεδάκι......
Μακριά από χέρια που απλώνονται για να σου προσφέρουν επίμονα αναπτήρες, χαρτομάντηλα και χίλια δυό καλούδια έστω και αν και δεν τα έχεις ζητήσεις.
......Μακριά από τον θόρυβο της σύγχρονης πόλης....
Οι στιγμές αυτές είναι που ανακαλύπτεις πως
"και όμως η καρδιά μου εξακολουθεί και χτυπά"
και εκείνος ο εσωτερικός ρυθμός το τικ τακ σου υπενθυμίζει πως παραμένεις ένα ζωντανό ον
και τότε ησυχάζεις.
Σε αυτό το στέκι λοιπόν, στο "Καφενείον η Ωραία Ελλάς" συντροφιά με τη σιωπή, και ενώ στα αυτιά σου ηχεί το ρυθμικό τικ τακ, νοιώθεις πως μπορείς να πάρεις την πένα και να σύρεις μερικές γραμμές πάνω στο κάτασπρο χαρτί....γιατί σε τέτοιες στιγμές ο εσωτερικός ρυθμός ενός ανθρώπου μετουσιώνεται σε γραπτό λόγο....

Να! Σαν αυτές εδώ τις γραμμές.....