Αγορές : Μήπως ψάχνετε για ημερολόγια?

Πάει και ο Νοέμβρης! Μπαίνουμε στην τελική ευθεία για τις γιορτές και για το τελείωμα της χρονιάς. Ερχονται Χριστούγεννα, ημέρες που συνηθίζεται η ανταλλαγή δώρων. Ενα από τα δώρα που προτιμώ να προσφέρω στους φίλους είναι το ημερολόγιο. Πιστεύω πως εκτός από λειτουργικό, τα τελευταία χρόνια μπορεί κανείς να βρεί ημερολόγια που συμπεριλαμβάνουν ολόκληρες ιστορίες για κάθε γούστο. Βγήκα λοιπόν μια γύρα στην αγορά με στόχο τον εντοπισμό πρωτότυπων ημερολογίων. Κάθε χρόνο στέκομαι πάνω από τους πάγκους των βιβλιοπωλείων και χαζεύω τα λογής λογής πολύχρωμα ημερολόγια. Ημερολόγια επιτραπέζια, ημερολόγια τοίχου, ατζεντούλες μικρές για την τσάντα κλπ κλπ χοροπηδούν μπροστά μου και ανταγωνίζονται το ένα με το άλλο σαν να λένε "εγώ είμαι το ομορφότερο, θα με προτιμήσεις?" Και εγώ να στέκομαι μπροστά στον πάγκο και δεν θέλω κανένα να κακοκαρδίσω, μα δεν μπορεί παρά να επιλέξω αυτά που με σαγηνεύουν περισσότερο, για διαφορετικό λόγο το καθένα. Δείτε λοιπόν τα ημερολόγια του 2008 που μου άρεσαν περισσότερο :

1) ΕΛΛΗΝΟΜΟΥΣΕΙΟΝ - Εκδ. Μίλητος - Ευρώ 19

Επιτραπέζιο ημερολόγιο με απεικόνιση έργων ζωγραφικής σε κάθε εβδομαδιαία σελίδα. Εκτός από τις πανέμορφες εικόνες αναφέρονται χρήσιμες απόψεις σχετικές με την τέχνη.
"Ολόκληρη η εποχή του Μεσοπολέμου χαρακτηρίζεται από την άνθηση των -ισμών : Κυβισμός, Ντανταϊσμός, Σιμουλτανεϊσμός, Πουρισμός, Βιμπρασιονισμός, Ορφισμός, Φουτουρισμός, Σουρρεαλισμός, κομμουνισμός, νασιοναλισμός, σοσιαλισμός κ.α. Καθένας από αυτούς είχε τους αρχηγούς του, τους οπαδούς, τους ήρωές του. Ο καθένας τους ισχυριζόταν ότι πρέσβευε την αλήθεια, αλλά η μοναδική"αλήθεια" έδειξε πως όταν οι -ισμοί αυτοί ξεχάστηκαν (και πολύ γρήγορα), μέσα στα αναχρονιστικά τους ερείπια απόμεινε μονάχα η αυθεντικότητα ορισμένων ατόμων" (Salvador Dali)
Αυτά και πολλά άλλα αναφέρονται μέσα σε αυτό το πανέμορφο επιτραπέζιο ημερολόγιο το οποίο βασίστηκε στο 2τομο έργο Ελληνομουσείον, έξη αιώνες ελληνικής ζωγραφικής του Μάνου Στεφανίδη.

Που είσαι Antoine?

2) ΣΤΗΝ ΜΙΚΡΑ ΑΣΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΟΛΗ - Εκδ. Μεταίχμιο - Ευρώ 20 - Επιτραπέζιο

Ενα ταξίδι στον χρόνο στις αλησμόνητες πατρίδες. Γνωστά και άγνωστα μνημεία του Ελληνισμού μέσα από κιτρινισμένα από τον χρόνο ταχυδρομικά δελτάρια, γραμματόσημα αλλά και φωτογραφίες φθαρμένες από τον χρόνο. Οι εικόνες συνοδεύονται από πολύτιμα ιστορικά αλλά και λογοτεχνικά κείμενα τα οποία τελικά σκιαγραφούν με γλαφυρό τρόπο μια από τις ιστορίες που ακόμη δεν έχουν ερευνηθεί πλήρως.

3) ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΛΟΤΥΧΙΑΣ - Εκδ. Μύρτος

(Δυστυχώς ξεκόλησα το καρτελάκι και δεν θυμάμαι την τιμή, όμως ΕΔΩ γράφει τιμή Ευρώ 16,20). Μου άρεσε πολύ, προσεγγίζει την έννοια της καλοτυχίας μέσα από μία λαογραφική ματιά. Το θεωρώ ένα επιτραπέζιο ημερολόγιο για να σας πάνε όλα καλά!
Για τον μήνα Σεπτέμβρη γράφει :
"Μια φιλία στην καρδιά αν τύχει και ριζώσει όλα τα πλούτη του Θεού θα έχει να σου δώσει". Πως να μην το λατρέψει κανείς?
Το ημερολόγιο είναι διακοσμημένο με 12 πανέμορφους πίνακες της ζωγράφου Μάρσα Λυν-Σπυριδογιαννάκη

4) ΤΙ ΠΑΙΖΕΙ ΣΗΜΕΡΑ ? ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ - Εκδ. Σιούρτης, Χαλάνδρι - Ευρώ 14,90 το ημερολόγιο τοίχου και Ευρώ 5,90 το επιτραπέζιο.

Από τα αγαπημένα μου ημερολόγια εδώ και χρόνια είναι αυτά που αναφέρονται στον παλαιό Ελληνικό κινηματογράφο. Το ημερολόγιο τοίχου με δώδεκα σελίδες μία για κάθε μήνα, που ξεχειλίζουν από το "χρώμα" και το "άρωμα" μιας άλλης εποχής που σημάδεψε τη μνήμη μας και την καρδιά μας.

Υπάρχει και σε επιτραπέζιο


5) ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΩΝ ΝΕΡΑΙΔΩΝ του φίλου μας του μελωμένου το οποίο δεν έχω πάρει ακόμη αλλά μου φάνηκε ενδιαφέρον. Για περισσότερες πληροφορίες δείτε ΕΔΩ.

Οι πρώτες αυτές επιλογές είναι για φίλους και γνωστούς, ακόμη όμως δεν έχω καταλήξει ποιό θα κρατήσω. Βλέπετε ακούω διαρκώς εκείνους τους ψιθύρους ...."εγώ είμαι ομορφότερο, εμένα να διαλέξεις...." και εξακολουθώ να παραμένω αναποφάσιστη.

Εσείς βρήκατε κάποιο ενδιαφέρον ημερολόγιο η δεν έχετε ψάξει ακόμη? Αν ναι ρίξτε καμιά ιδέα....μέρες που είναι.......

Ζωγραφίζοντας μια ιστορία - Χρήστος ο Αράπης - Νικόλαος Γύζης

Γύρω στα τέλη του 19ου αι. αρκετοί καλλιτέχνες όπως ο Νικόλαος Γύζης, ο Νικηφόρος Λύτρας, ο Γιώργος Ιακωβίδης αλλά ακόμη και λιγότερο γνωστοί ζωγράφοι όπως και ένας γλύπτης ο Ιωάννης Βιτσώρης αποθανάτισαν την μελαψή μορφή ενός νεαρού. Η μορφή αυτή που ήταν αταύτιστη τόσα χρόνια αποκαλύφθηκε πως αντιπροσώπευε έναν γραφικό τύπο της Αθήνας του 19ου αι. και άγνωστου στις μέρες μας, τον αποκαλούμενο "Χρήστος ο Αράπης". Αλλά ας παρακολουθήσουμε την ιστορία από την αρχή.


Στον παραπάνω πίνακα του Νικολάου Γύζη ο Χρήστος ο Αράπης εικονίζεται με ζωηρό βλέμμα και παιγνιώδη διάθεση. Το χαμόγελο που φωτίζει το πρόσωπό του αποκαλύπτει μια υπόλευκη οδοντοστοιχία. Ο συγκεκριμένος πίνακας με την προσωπογραφία του Χρήστου του Αράπη που φιλοτεχνήθηκε από τον Νικόλαο Γύζη στο Μόναχο το 1876, εκτέθηκε στο Glaspalast, στη γερμανική έκθεση τέχνης και βιομηχανίας. Ο πίνακας έκτοτε ανήκε σε ιδιωτική συλλογή στην Γερμανία και δεν είχε ποτέ εκτεθεί με αποτέλεσμα να παραμένει άγνωστος στους ειδικούς της τέχνης. Οταν πριν από ενάμισυ χρόνο πουλήθηκε έναντι του ποσού των 127000 Ευρώ σε έναν Ελληνα συλλέκτη εκείνος γεμάτος από ενθουσιασμό αλλά και περιέργεια για το νέο του απόκτημα αποφάσισε να κινήσει γη και ουρανό για να μάθει περισσότερα για την μορφή που απεικόνιζε ο πίνακας. Κανείς δεν γνώριζε τίποτα για αυτή τη μελαψή μορφή μέχρι τη στιγμή που ο συλλέκτης έτυχε να απευθυνθεί στον επικεφαλής του ΕΛΙΑ κ. Μάνο Χαριτάτο ο οποίος τον οδήγησε στην έρευνα σε εφημερίδες της εποχής. Σιγά - σιγά άρχισε να ξετυλίγεται ο μύθος γύρω από αυτή τη χαρακτηριστική μελαψή φυσιογνωμία που στην εποχή του όπως αποκαλύφθηκε ήταν πασίγνωστος και αγαπητός. Εκείνη την εποχή ο Γύζης ο οποίος ζούσε μόνιμα στο Μόναχο εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και έμεινε από το 1871 έως το 1874. Μαθαίνοντας για αυτή τη γραφική φυσιογνωμία βάλθηκε να τον αποθανατίσει σε κάποια από τα έργα του.

Με την έρευνα που έγινε αποκαλύφθηκαν λεπτομέρειες για αυτόν τον συμπαθέστατο και πάντα γελαστό μελαψό αράπη και γνώριμο τύπο τόσο στους λαϊκούς ανθρώπους όσο και στους αστούς. Ο Χρήστος τριγυρνούσε στα σοκάκια της Αθηναϊκής αγοράς και σύμφωνα με τον Χαρίλαο Πατέρα στο βιβλίο του "100 και.....γραφικοί τύποι της παλιάς Αθήνας" κυκλοφορούσε η φήμη πως ο Χρήστος καταγόταν από τζάκι. Λέγεται πως η σκούφια του κράταγε από τον Αράπη των τουρκοκρατούμενων Αθηνών, που είχε τον τίτλο του Ζαμπίτη (Ζαμπίτης=ο αρμόδιος επί Τουρκοκρατίας για τη φορολογία). Ο Χρήστος περιγράφεται σε εφημερίδα της εποχής ως ανεξάρτητος και εφευρετικός τύπος ο οποίος πάντα πρώτος έστελνε ανθοδέσμη σε όποιον γιόρταζε ένα ευτυχές γεγονός όπως μνηστεία γάμου,γέννηση τέκνου, ονομαστική γιορτή η επέτειο γενεθλίων.

Η ιστορία όμως δεν σταματά εδώ. Με αφορμή τον πίνακα που αγόρασε στη δημοπρασία ο Ελληνας συλλέκτης διαπιστώθηκε ότι ο Χρήστος ο αράπης φιγουράριζε και σε άλλους πίνακες της εποχής και σε λίγο πρόκειται να βγουν στο φως δημοσιεύματα με περισσότερες πληροφορίες. Είναι άξιο λόγου το γεγονός πως η απλή περιέργεια ενός Έλληνα συλλέκτη για το νέο έργο τέχνης που απέκτησε ξετύλιξε ένα κουβάρι που σιγά σιγά αποκαλύπτει νέες πτυχές για μια από τις πολύ γνώριμες φυσιογνωμίες της παλιάς Αθήνας.

Δεν ξέρω για εσάς αλλά εγώ περιμένω με αγωνία να μάθω τα ευρήματα των ειδικών για αυτή τη χαμογελαστή μελαψή φυσιογνωμία, τον Χρήστο τον Αράπη.

Πηγή εφμ Καθημερινή 3.1.2007

Πάνε χρόνια.... (Κράσι - Κρήτη)

Πλάτανος - Χωριό Κράσι Κρήτης - Καλοκαίρι 2007 - Προσωπικό αρχείο Dyosmaraki

Διασχίζοντας τα Κρητικά χωριά.....Καλοκαίρι του 2007.....
Κάνω στάση ένα μεσημέρι με καύσωνα στο χωριό Κράσι το οποίο βρίσκεται στα ορεινά της Κρήτης, στο Οροπέδιο. Μου φαίνεται φτωχό το χωριουδάκι, μα έχει δροσιά ετούτη την καυτή μεσημεριανή ώρα της ημέρας.....Λίγα μέτρα πιο μακριά από το μέρος που στάθμευσα το αυτοκίνητο, ακούγεται ο χαρούμενος ήχος από γάργαρα νερά που κυλούν με απίστευτη ταχύτητα....Τι να θέλουν να προλάβουν άραγε?
Απολαμβάνω το τραγούδι των τρεχούμενων νερών που το συνοδεύει στον ίδιο ρυθμό (σαν ισοκράτημα) το κελάηδημα ενός πουλιού. Το βλέμμα μου πλανιέται γύρω, έχει πολλά τραπεζάκια παραταγμένα το ένα δίπλα στο άλλο σαν να σου γνέφουν και να σου λένε : "Ελα περαστικέ διαβάτη κάτσε να ξαποστάσεις".

Τραπεζάκια - Χωριό Κράσι Κρήτης - Kαλοκαίρι 2007 - Προσωπικό αρχείο Dyosmaraki

Μπαίνω στον πειρασμό να κάτσω σε ένα τραπεζάκι για λίγη ξεκούραση μετά από την πολύωρη περιήγηση στα βουνά της Κρήτης. Σε κάτι τέτοιες στιγμές το μάτι αρχίζει την δική του περιήγηση.....Παρατηρώντας λοιπόν την φυλλωσιά του τεράστιου πλάτανου σκέφτηκα πως αν ο πλάτανος είχε ανθρώπινη λαλιά πόσα πράγματα δεν θα μπορούσε να εξιστορήσει. Μα από εδώ δεν πέρασαν οι Μινωίτες προτού να πάνε στην Κνωσό και να στήσουν τα παλάτια τους? Μα τι λέω? Αφού λίγο παρακάτω βρίσκεται το ανάκτορο των Μαλίων, επομένως δεν μπορεί να κάνω λάθος, είμαι σίγουρη πως από εδώ θα πέρασαν οι Μινωίτες. Αμέσως μετά οι σκέψεις αρχίζουν και γίνονται απαισιόδοξες .....Στη σκέψη των Μαλίων κατσουφιάζω....Και που πέρασαν οι Μινωίτες τι έγινε? Από όσο μπορώ να κρίνω για τα Μάλια πέρα από μια περιοχή γεμάτη μπαράκια και πολλή κίνηση από μεθυσμένους τουρίστες, (μου θύμισε το Φαληράκι της Ρόδου), δεν μπορώ να βρώ κάτι που να θυμίζει την αίγλη του Μινωικού πολιτισμού. Μάλλον επειδή περάσανε πολλά χρόνια από την εποχή των Μινωιτών οι άνθρωποι εδώ θα κουράστηκαν να τους λένε για το σπουδαίο παρελθόν τους και αποφάσισαν να χτίσουν τον δικό τους νεότερο πολιτισμό, με τις δικές τους νεότερες αξίες και τα δικά τους πιστεύω.

Υδραγωγείο - Χωριό Κράσι Κρήτης - Καλοκαίρι 2007 Προσωπικό αρχείο Dyosmaraki

Αντιλαμβάνομαι πως τα μάτια μου ασυναίσθητα ψάχνουν να βρούν ένα σημάδι από το παρελθόν, τελικά δεν το βρήκα εκείνη την στιγμή αφού δεν ήξερα, ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόμουν την περιοχή......Παύω την αναζήτηση σημαδιών του σπουδαίου παρελθόντος και το ενδιαφέρον μου στρέφεται σε κάποιες λέξεις γραμμένες πάνω από την πηγή. Διαβάζω :

"Στόχαση, Γνώση κι ομορφιά έσμιγαν - πάνε χρόνια -το Κράσι και του πλάτανου την φυλλουριά. Και μέσα τους ανάδευαν θεριακωμένα κλωνιά,η Ανθρωπιά, η Προκοπή, το Δίκιο, η Λευτεριά......."

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και απομακρύνομαι από το μικρό αυτό ορεινό Κρητικό χωριό, το Κράσι. Στον δρόμο κλωθογύριζαν μέσα στο μυαλό μου οι λέξεις

Ανθρωπιά, Προκοπή, Δίκιο.....

Τι ήθελε να πει αυτή η επιγραφή? Προτού φτάσω εξαντλημένη από τον καύσωνα στο ξενοδοχείο, αποφάσισα να πάψω να συλλογίζομαι αυτές τις δύσκολες έννοιες. Μα μέρα μεσημέρι τι με έπιασε? Ηταν η ζέστη ήταν η κούραση.....Μπα σε καλό μου....Εξ άλλου τα λόγια μιλούν για πλατάνια.... Χαιρέτα μου τον πλάτανο.....Αντε να βρείς πλατάνια στις μέρες μας.......

Επεσα για ύπνο....Οταν ξύπνησα επανήλθαν οι εικόνες από εκείνη την ημερήσια εκδρομή στο μυαλό μου.......Απολαμβάνοντας το δροσερό καφεδάκι και αγναντεύοντας την θάλασσα σκεφτόμουν:

Ανθρωπιά, Προκοπή, Δίκιο......

Αλήθεια πόσα χρόνια είχα να ακούσω αυτές τις λέξεις?

ΠΑΝΕ ΧΡΟΝΙΑ.......... μονολόγησα φωναχτά.........

Ο νεαρός σκακιστής

Πριν από λίγο καιρό διάβαζα πως συνελήφθη ένας ψυχοπαθής δολοφόνος, ο οποίος τύχαινε να είναι και λάτρης του σκακιού. Το ανατριχιαστικό σε αυτήν την υπόθεση ήταν πως σύμφωνα με το δημοσίευμα σκότωνε όπως λέει με σκοπό να φτάσει σε αριθμό θυμάτων τον αριθμό που έχει σε νταμάκια η σκακιέρα.

Αμέσως μετά θυμήθηκα κάποια απογεύματα των καλοκαιρινών μου διακοπών, κατά τα οποία συνήθιζα να κατεβαίνω στην θάλασσα για μπάνιο. Η ώρα του ηλιοβασιλέματος είναι η αγαπημένη μου ώρα, τότε που η φύση ντύνεται με τα μαγευτικότερα χρώματά της... Κάθε απόγευμα την ίδια ώρα κατέβαινε και ένα νεαρό αγόρι, θα πρέπει να ήταν γύρω στα 12. Στην άκρη της παραλίας πάνω σε έναν χώρο με τετραγωνάκια (σκακιέρα) βρίσκονταν στημένα ισάριθμα λευκά και μαύρα πιόνια υπερμεγέθη.

Φωτό : Προσωπικό αρχείο dyosmaraki-Λουτράκι (Καλοκαίρι 2007)

Καθώς έφτανε το νεαρό αγόρι αφού παρέτασσε αντικρυστά τα πιόνια σε συγκεκριμένη θέση, ξεκίναγε την παρτίδα σκάκι με την μετακίνηση κάποιου λευκού πιονιού και αμέσως μετά έπαιρνε τη θέση του αντιπάλου, μετακινώντας κάποιο από τα μαύρα πιόνια και συνέχιζε να κάνει εναλλάξ αυτές τις κινήσεις μέχρι που σουρούπωνε.

Από όσα θυμάμαι από το σκάκι κάνοντας μια και μόνη κίνηση (την αποκαλούμενη ματ) θα μπορούσε να τελειώσει το παιχνίδι. Το νεαρό αγόρι όμως συνέχιζε την παρτίδα παίζοντας πότε ως "λευκός" και πότε ως "μαύρος" κάθε απόγευμα με την ίδια ψυχική γαλήνη,θαρρείς και δεν ήθελε να τελειώσει την παρτίδα, σαν να απολάμβανε την διαδικασία και δεν τον ενδιέφερε το τέλος της παρτίδας η η νίκη.

Φωτό : Προσωπικό αρχείο dyosmaraki - Λουτράκι (Καλοκαίρι 2007)

Φωτό: Προσωπικό αρχείο dyosmaraki - Λουτράκι (Καλοκαίρι 2007)

Με μια ιδιαίτερη τελετουργία που θύμιζε αρχαίες μυσταγωγίες συνέχιζε να κάνει τις αρμονικές κινήσεις σαν να χόρευε μέχρι να σουρουπώσει οπότε άφηνε την παρτίδα ατελείωτη. Και το επόμενο απόγευμα ήταν πάλι εκεί, σε στιγμές διαλογισμού να συνεχίζει μια παρτίδα σκάκι, με αντίπαλο τον εαυτό του.....

Με αφορμή το δημοσίευμα για τον δολοφόνο-σκακιστή και την εμπειρία από το καθημερινό τελετουργικό που ακολουθούσε ο μικρός σιωπηρός σκακιστής σκεφτόμουν πόσο διαφορετικά αντιλαμβανόμαστε εμείς οι ενήλικες κάποιες έννοιες (όπως στην απλή περίπτωση του σκακιού) σε σχέση με τα παιδιά.....

Γελιο-γράφοντας.......Ελ Ζωνιανά

http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=4667&subid=2&pubid=344443

http://paramythia.pblogs.gr/tags/mylopotamos-gr.html

......Και αναρωτιόμουν διασχίζοντας την περιοχή το καλοκαίρι που μας πέρασε, γιατί οι λιγοστές πινακίδες που υπάρχουν στην περιοχή είναι όλες διάτρητες από σφαίρες????
Τώρα καταλαβαίνω.........

Γιώργος Προβιάς - Ο άγνωστος δημιουργός του χορού του Ζορμπά (συρτάκι)

(1960) Το τρίο χορεύει στο Περιστέρι σε ένα ταβερνάκι όπου τραγουδούσε ο Μπιθικώτσης

(1962) Ο Προβιάς στα Ηλιοβασιλέματα της παραλίας, στο Ελληνικό
(1963) Ο Θόδωρος, ο Δήμος και ο Γιώργος

Είναι κάποια τυχαία γεγονότα τα οποία καμιά φορά σηματοδοτούν τη ζωή ενός τόπου. Την δεκαετία του ΄60 δύο σημαντικές ταινίες έμελλαν να ταράξουν την καθημερινότητα της τότε απλοϊκής "Ελληνικής" ζωής: Η μία ήταν το "Ποτέ την Κυριακή" (1960) μια ταινία που παρουσίαζε με πολύ παραστατικό τρόπο την καθημερινότητα μιας Ελληνικής πόλης και συγκεκριμένα στο λιμάνι του Πειραιά. Η δεύτερη ταινία "Zorba the Greek" (1965), σε αντίθεση με την πρώτη ασχολήθηκε με τον παραδοσιακό τρόπο ζωής σε ένα απόμακρο χωριό της Κρήτης. Η ταινία βασίστηκε στην νουβέλλα "The fantastic life of Alexis Zorbas" του Νίκου Καζαντζάκη (1949). Η πρώτη ταινία επενδύθηκε μουσικά από τον Μάνο Χατζιδάκι και η δεύτερη από τον Μίκη Θεοδωράκη.

Στο τέλος της ταινίας Ζορμπάς παρουσιάζεται ένας χορός διάρκειας μόλις τριών λεπτών. Κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί την επιτυχία και την δημοτικότητα που θα αποκτούσε αυτός ο χορός ο οποίος στις μπροσούρες της ταινίας αναφερόταν ως "Zorbas's dance" ενώ στις επεξηγήσεις έγραφε πως επρόκειτο για έναν παλιό παραδοσιακό χορό που ονομάζεται "συρτάκι". Ετσι ο "Zorba's dance" ή "συρτάκι" χρίστηκε από το ξετρελλαμένο κοινό της αλλοδαπής ως ο κατ΄εξοχήν Ελληνικός χορός. Στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια χορογραφία η οποία γεννήθηκε για τις ανάγκες της ταινίας, αλλά βασίστηκε στο αργό του κομμάτι στα βήματα του "Χασάπικου" χορού. Την ονομασία "συρτάκι" πιθανολογώ πως ο χορογράφος την εμπνεύστηκε από τους παραδοσιακούς "συρτούς" χορούς οι οποίοι χορεύονταν κατά κόρον σε όλη την Ελλάδα.

Ο "χορός του Ζορμπά" είχε τόσο μεγάλη απήχηση στην αλλοδαπή ώστε περί τα τέλη του 1960 η πίεση που ασκήθηκε προς τους χοροδιδασκάλους να διδάξουν τα βήματα του "Ελληνικού" χορού "Ζορμπάς" οδήγησε τους χοροδιδασκάλους να μάθουν και αυτοί με τη σειρά τους τον συγκεκριμένο χορό αφού είχαν αξασφαλισμένη πελατεία. Μέσω του "χορευτικού κινήματος" που δημιουργήθηκε (επιτρέψτε μου την αυθαιρεσία του όρου) ταξίδεψε και ο ήχος του μπουζουκιού ανά την υφήλιο, και μετά το Greek salad,mousaka και την χωριάτικη σαλάτα, οι λέξεις "bouzouki" και "Zorba's dance" η "syrtaki" έγιναν συνώνυμα της Ελλάδας ανάμεσα στους αλλοδαπούς τουρίστες.

Ενώ κανείς θα περίμενε η μόδα αυτή να έλθει και να παρέλθει, όπως κάθε μόδα άλλωστε, το ενδιαφέρον του κοινού για τους Ελληνικούς χορούς συνεχίστηκε αμείωτο για πολλά χρόνια (να μην πω πως φτάνει μέχρι τις μέρες μας). Το 1975 ένας Ελληνοαμερικάνος χοροδιδάσκαλος, ο Ted Petrides, έγραψε το βιβλίο "Greek dances" στην Αγγλική γλώσσα, το οποίο είχε φοβερή επιτυχία. Σε αυτό περιγράφει με σχήματα τα βήματα πολλών ελληνικών λαϊκών και παραδοσιακών χορών, μεταξύ των οποίων και του χορού του Ζορμπά. Ισως μάλιστα στις μέρες μας να αποτελεί συλλεκτικό βιβλίο, αφού είναι δυσεύρετο.

Ο χορός του Ζορμπά οδήγησε τους δίσκους με την μουσική του Ζορμπά σε μεγάλη εμπορική επιτυχία, η ταινία παίχτηκε πολλές φορές σε κάθε γωνιά της γης ενώ η Ελλάδα έγινε πασίγνωστη και από τότε άρχισε να σημειώνεται αύξηση του αριθμού των τουριστών προς την "πατρίδα του Ζορμπά". Στις μέρες μας οι "ελληνικές βραδιές" που διοργανώνονται από την τουριστική βιομηχανία αποφέρουν "χρυσά" έσοδα και φυσικά καταλήγουν πάντα σε ξεφάντωμα με τον "χορό του Ζορμπά".

Και ενώ η χορογραφία που τελικά έγινε χορός (το συρτάκι) σχεδόν εξομοιώθηκε με τα "εθνικά μας σύμβολα" (συγχωρέστε με για την αυθαιρεσία του όρου), εκείνος που δεν είχε την ίδια μοίρα ήταν ο αυθεντικός δημιουργός της χορογραφίας , ο Γιώργος Προβιάς (η όπως τον έλεγαν " ο Νουρέγιεφ των λαϊκών χορών"), ένας απλός άνθρωπος , μπετατζής στο επάγγελμα.Τα πρωϊνά δούλευε στις οικοδομές και τα βράδυα για να συμπληρώσει το μεροκάματο πήγαινε και χόρευε λαϊκούς χορούς στο κέντρο ο "Παράδεισος" στο Μπαρουτάδικο όπως ονομαζόταν παλαιότερα μια περιοχή του Δήμου Αιγάλεω. Εκεί γνωρίστηκε με τον Θόδωρο Καλπαξίδη, τορναδόρο στο επάγγελμα και τον Δήμο Αμπατζόγλου, ζαχαροπλάστη και δημιούργησαν ένα χορευτικό τρίο που έκανε γνωστούς τους λαϊκούς χορούς στα κέντρα αλλά και στις Κάννες όπου κλήθηκαν να χορέψουν.

Ηταν λοιπόν κατά τη διάρκεια μιας βραδιάς εκεί στο κέντρο "Ηλιοβασιλέματα" μόλις το χορευτικό τρίο είχε τελειώσει τον χορό (με την συνοδεία του Χιώτη και της Λίντας στο τραγούδι) όταν προτάθηκε στον Προβιά να αναλάβει να μάθει χορό στον Αντονυ Κουίν, για να χορέψει στην ταινία "Ζορμπάς" του Μιχάλη Κακογιάννη.

Αν και ο διάσημος ηθοποιός διδάχθηκε την χορογραφία από τον Προβιά, ο αυθεντικός δημιουργός της χορογραφίας όχι μόνο δεν χόρεψε μαζί του στην ταινία, αλλά έμελλε να παραμείνει άγνωστος εξ αιτίας μιάς παρεξήγησης. Οταν ο Προβιάς το καλοκαίρι του 1963 κατέβηκε στα Χανιά με τον Αντονυ Κουϊν, τον Αλαν Μπέτς και ένα συγκρότημα τεχνικών για τα γυρίσματα του Ζορμπά, είχε συμφωνηθεί αρχικά ανάμεσα στον Χιώτη, τον ιδιοκτήτη του κέντρου Ηλιοβασιλέματα και τον Σπέντζο (κινηματογραφικό παραγωγό) να μένει ο Προβιάς με τους ξένους πέντε ημέρες την εβδομάδα στην Κρήτη και δύο ημέρες να επιστρέφει στα Ηλιοβασιλέματα για να χορεύει, κάτι για το οποίο όπως ισχυρίζεται ο ίδιος ο Προβιάς δεν του είχε γνωστοποιηθεί. Η δουλειά χάλασε όταν το κέντρο και ο Χιώτης ζήτησαν αποζημίωση 60000 δραχμές για τους δύο μήνες που ο Προβιάς έπρεπε να απουσιάζει για τα γυρίσματα της ταινίας στην Κρήτη.

Ετσι ο Προβιάς αναγκάστηκε να επιστρέψει νωρίτερα στην Αθήνα μη καταφέρνοντας να παραμείνει μέχρι την ολοκλήρωση των γυρισμάτων της ταινίας αφού το ύψος της αποζημίωσης που ζητιόταν ήταν μεγάλο. Ετσι εξ αιτίας μιας παρεξήγησης με τον Κουίν,τον Κακογιάννη και τον Θεοδωράκη και λόγω της πρόωρης αποχώρησής του από την ταινία, το όνομα του αυθεντικού δημιουργού του χορού του Ζορμπά έμελλε να παραμείνει άγνωστο αφού όχι μόνο δεν χόρεψε στην ταινία αλλά ούτε το όνομά του δεν μπήκε ως χορογράφος στους υπότιτλους της ταινίας.

Ο Προβιάς μέχρι πριν από μερικά χρόνια μάθαινα πως ζούσε ξεχασμένος σε ένα φτωχόσπιτο στο Αιγάλεω. Ο χορός του όμως ζεί μέχρι τις μέρες μας με όλες τις δόξες και τις τιμές που απέκτησε. Ο ίδιος λέει:

"Είμαι ρεμπέτης και Ζορμπάς, ο χορός μου ήταν απλά ένας αυτοσχεδιασμός της στιγμής"......
Και συνεχίζει :
"Δεν ξέρω αν σταματάει ο χρόνος την ώρα που χορεύω......Πάντως νομίζω πως τελικά εγώ πήρα την μεγαλύτερη ικανοποίηση γιατί μαθαίνοντας συρτάκι τον Αντονι Κουίν και τους άλλους ηθοποιούς που έπαιζαν στην ταινία έκανα όλη την υδρόγειο να χοροπηδάει σε ελληνικό ρυθμό!!!!"