Εγκλημα στην βίλλα Ζωγράφου

Δήμος Ζωγράφου - Η σύγχρονη πόλη
Ο Ζωγράφος πρώτος κτηματίας της περιοχής η οποία πήρε το όνομά του εικονίζεται πρώτος από αριστερά δίπλα στον Ελ. Βενιζέλο
Δήμος Ζωγράφου - Σούρουπο στην σύγχρονη πόλη

Χθές διάβασα ένα άρθρο του Γιάννη Ελαφρού με τίτλο "Εγκλημα" στη βίλλα Ζωγράφου στο οποίο περιγράφεται πράγματι ένα "έγκλημα" το οποίο σχεδιάζεται να συντελεστεί στον Δήμο Ζωγράφου. Σύμφωνα με το άρθρο στη θέση του μοναδικού χώρου πρασίνου της περιοχής, πρόκειται μετά από συμφωνία ανάμεσα στον Δήμο Ζωγράφου και την οικογένεια Ζωγράφου να κατασκευαστεί στην έκταση που περιβάλλει την βίλλα Ζωγράφου, ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο. Οι κάτοικοι αυτού του πυκνοκατοικημένου δήμου έκαναν προσφυγές και ζητούν την πολιτική παρέμβαση του ΥΠΕΧΩΔΕ προκειμένου να ΜΗΝ ανοικοδομηθεί ο τελευταίος πνεύμονας πρασίνου που διαθέτει η περιοχή αφού κάτι τέτοιο εκτός από τα υπόλοιπα προβλήματα που θα προκαλέσει, θα επιβαρύνει την ήδη κυκλοφοριακή συμφόρηση που επικρατεί στην περιοχή.

Θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας πως προτού να οδηγηθούν σε συμφωνία ο Δήμος με την οικογένεια Ζωγράφου, σύμφωνα πάντα με το άρθρο η έκταση είχε χαρακτηριστεί από την Νομαρχία ως έκταση κοινόχρηστου πρασίνου,όμως δεν λήφθηκε μέριμνα προκειμένου να εξασφαλιστούν τα απαραίτητα κονδύλια για την διαμόρφωση του χώρου, και έτσι η οικογένεια Ζωγράφου διεκδίκησε δικαστικά την έκταση και προτού να εκδοθεί η σχετική απόφαση από τις αρμόδιες δικαστικές αρχές, ο Δήμος ήρθε σε συμφωνία με την οικογένεια για την ανέγερση του εμπορικού κέντρου.

Θα ήθελα να σημειώσω πως ο Δήμος Ζωγράφου αποτελεί έναν από τους πλέον πυκνοκατοικημένους δήμους της Αθήνας (150000 κάτοικοι σε μόλις 3,5 στρέμματα) και έναν από τους πιο άναρχα δομημένους δήμους της Αθήνας. Εχει χαρακτηριστεί ως ο πιο πυκνοκατοικημένος Δήμος της Ευρώπης!!!!

Ενα θέμα λοιπόν που με προβληματίζει είναι η ρευστότητα των αποφάσεων οι οποίες παίρνονται από επίσημους δημόσιους φορείς οι οποίες καταλύονται με τόσο μεγάλη ευκολία ώστε να καταντά επικίνδυνη. (Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι προηγούμενο post με θέμα τα κτίρια της Αρεοπαγίτου τα οποία παρ΄όλο που είχαν χαρακτηριστεί διατηρητέα, κινδυνεύουν με κατεδάφιση). Η ρευστότητα αυτή αποκτά επικίνδυνες διαστάσεις αφού τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται και μάλιστα με γοργούς ρυθμούς.

Ενα δεύτερο θέμα που με απασχολεί εδώ και χρόνια είναι το πως μπορεί να χαρακτηριστεί μια συνοικία ως ο πιο πυκνοκατοικημένος Δήμος της Ευρώπης? Πόσα χρόνια χρειάστηκε να περάσουν προκειμένου να αποκτήσει αυτόν τον τίτλο? Πόσο εύκολο είναι ένας Δήμος να κωφεύει στην απαίτηση των κατοίκων για την διατήρηση του στοιχειώδους δικαιώματος σε ελεύθερους χώρους με πράσινο το οποίο αποτελεί και στοιχείο της βασικής ποιοτικής διαβίωσης των κατοίκων μιας συνοικίας? Και τελικά αφού καταστραφεί το περιβάλλον πόσο εύκολο είναι στη θέση των πολυκατοικιών και των εμπορικών κέντρων να ξαναγίνει κάποτε δάσος,πράσινο,να δημιουργηθούν και πάλι ελεύθεροι χώροι αναψυχής?

Μετά από αυτούς τους προβληματισμούς αναλογίστηκα πως η ιστορία της συνοικίας Ζωγράφου έχει πολλά κοινά σημεία με τη διαδρομή μέσα στο χρόνο πολλών άλλων Αθηναϊκών συνοικιών. Τα λάθη επαναλμβάνονται διαρκώς από ότι έχει αποδειχθεί. Στο επόμενο post λοιπόν θα σας προσκαλέσω σε μια περιπλάνηση μέσα στον χρόνο τότε που η περιοχή του Ζωγράφου ήταν γεμάτη από δάση και την κατοικούσαν λιγοστοί κάτοικοι. Σκοπός είναι να βγάλει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα για την σημερινή οικιστική κατάντια της Αθήνας και να κατανοήσει (αν θέλει να υποστηρίξει κιόλας) τον αγώνα των λιγοστών ευαισθητοποιημένων συμπολιτών μας οι οποίοι αγωνιούν για το λιγοστό πράσινο που έχει απομείνει στην περιοχή τους. Ας προσπαθήσουμε να εμποδίσουμε την τσιμεντένια "λαίλαπα" που μαστίζει την Αθήνα τα τελευταία χρόνια.........