17 Νοέμβρη (1973 - 2008) -Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ

Στο όνομα της ελπίδας χάθηκαν ζωές.
Ηταν ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη του 1973....
Η απελευθέρωση από το σκοτάδι που είχε τυλίξει την Ελλάδα, εξαιτίας της χούντας που είχε καταλάβει με βία την εξουσία, όπλισε με δύναμη τις ψυχές κάποιων ανθρώπων.
Διεκδίκησαν το δικαίωμά τους στην παιδεία.
Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, της σκέψης και της διακίνησης ιδεών.
Συνοδοιπόροι τους οι απλοί πολίτες που πίστεψαν στον αγώνα τους.
Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή για την πτωτική πορεία της χούντας που κυβέρνησε την Ελλάδα από το 1967 έως το 1974.

Εκείνο το βράδυ όλη η Ελλάδα παρακολουθούσε με αγωνία αυτό που συνέβαινε στο Πολυτεχνείο. Νέα παιδιά αποφασισμένα να διεκδικήσουν το δίκιο τους κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Εφτιαξαν με δυσκολίες έναν ερασιτεχνικό ραδιοφωνικό σταθμό για να ακουστεί ελεύθερα η φωνή τους.
Οι παρεμβολές στις συχνότητες του σταθμού τους ήταν σκόπιμες και διαρκείς.
Οι οικογένειές τους με αγωνία παρέμεναν κολλημένες δίπλα στο ραδιόφωνο για να μάθουν νέα τους, αφού γνώριζαν πως τέτοιες ενέργειες δεν έμεναν ατιμώρητες από την χούντα.
Εκείνο το βράδυ κανείς δεν κοιμήθηκε.
Στόμα με στόμα μεταδόθηκαν τα νέα

Ενωμένοι φοιτητές και πολίτες βροντοφώναξαν ΟΧΙ στην χούντα.
ΟΧΙ στο φίμωμα της σκέψης και του ελεύθερου λόγου.....Ο αγώνας εστιαζόταν στα συνθήματα για
"ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ"
αλλά και στα αντιαμερικανικά συνθήματα αφού ήταν γνωστό πως η χούντα στηρίχθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Αμερική.
...."ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ" φώναξαν...
Υπερβήκανε τους εαυτούς τους, ενώ γνώριζαν το τίμημα.
Οσοι εναντιώνονταν στο χουντικό καθεστώς χαρακτηρίζονταν "αντιφρονούντες" κι έπρεπε να υποστούν εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, να σταλούν σε εξορίες και να χωριστούν από τις οικογένειές τους.
Ακόμη και αν είχες κάποιον συγγενή που τόλμησε κάποια στιγμή να σιγομουρμουρίσει την αντίθεσή του για το καθεστώς της χούντας, τότε ολόκληρο το σόϊ θα βρισκόταν υπό παρακολούθηση.
Αλλωστε εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της χούντας υπήρχαν και πολλοί καλοθελητές.
Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες σε όλα υπήρχε λογοκρισία.

Και όμως εκείνη τη βραδυά μερικά νέα παιδιά βρήκαν τη δύναμη να διεκδικήσουν.
Να διεκδικήσουν τα ιδανικά τους, επειδή πίστευαν στο δικαίωμα της ελευθερίας.
Ηταν αποφασισμένα για όλα.
Προσπάθησαν να ευαισθητοποιήσουν τους φαντάρους που οδηγούσαν τα άρματα μάχης και να αποτρέψουν την είσοδό τους στο Πολυτεχνείο κραυγάζοντας και επαναλαμβάνοντας
"αδέλφια είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι"
Δεν τα κατάφεραν
Η εντολή είχε δοθείΤα χαράματα η κεντρική πόρτα θα ισοπεδωνόταν και μαζί της όλοι όσοι βρίσκονταν κρεμασμένοι πάνω της.
Οσοι γλύτωσαν από τον θάνατο ξυλοκοπήθηκαν άγρια....
Πολλοί οι νεκροί, πολλαπλάσιοι οι τραυματίες, τεράστιος ο αριθμός των συλλήψεων....
Οι κάτοικοι των γύρω πολυκατοικιών ξεπερνώντας τους φόβους τους, άνοιξαν τις πόρτες τους και προσπάθησαν να περιθάλψουν τους τραυματίες με όσες γνώσεις διέθεταν. Τους πρόσφεραν καταφύγιο, τους έκρυψαν.
Βλέπετε δεν μπορούσαν να τους πάνε στα νοσοκομεία αφού αμέσως θα συλλαμβάνονταν.
Κάθε στενό γύρω από το Πολυτεχνείο βρισκόταν σε κατάσταση πολιορκίας.
....Ξημέρωσε....

Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος.

Η χούντα προσπάθησε να υποβαθμίσει την έκταση των γεγονότων.
Πρωί-πρωί οι αστυνομικοί ξέπλεναν με μάνικες τους δρόμους και τα πεζοδρόμια από τα αίματα.
Αν τα σημάδια από τα αίματα ξεπλύθηκαν από τα πεζοδρόμια, και δεν άφησαν ίχνη από τις συμπλοκές, τα σημάδια από τις μνήμες όσων έζησαν εκείνη τη βραδυά δεν θα μπορέσουν ποτέ να εξαφανιστούν.
Οσων βρίσκονταν κλεισμένοι μέσα.
Οσων συγκεντρώθηκαν έξω από το Πολυτεχνείο για συμπαράσταση.
Οσων άκουσαν τις εκκλήσεις των φοιτητών στον ερασιτεχνικό Ραδιοφωνικό σταθμό από όπου ζητούσαν από τους πολίτες να ενώσουν τη φωνή με τη δική τους για να απελευθερωθεί η χώρα από το τυραννικό καθεστώς.
Οσων έσπευσαν να προσφέρουν τρόφιμα και ιατρική περίθαλψη σε εκείνους που αψηφώντας τον κίνδυνο διεκδίκησαν ένα καλύτερο και ελεύθερο ΑΥΡΙΟ.

Καθώς λένε, άμα θελήσεις να εξαφανίσεις μια ιδέα ή μια λέξη,
θα πρέπει να εξαφανίσεις και όσους την σκέφτηκαν ή την είπαν...

Ομως ακόμη και σήμερα ζουν πολλοί από εκείνους που βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο στις
17 Νοέμβρη του 1973.
Το Πολυτεχνείο εξακολουθήσει να ΖΕΙ μέσα στις καρδιές μας.
Ας μην επιτρέψουμε ποτέ να ξεχαστεί πως εκείνη τη βραδυά κάποιοι συμπολίτες μας αγωνίστηκαν για τη διασφάλιση και τη διαφύλαξη του υπέρτατου αγαθού της δημοκρατίας :
την
Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α

Τους νεκρούς εκείνης της βραδυάς δεν μπορούμε να τους αναστήσουμε.
Η συμμετοχή στην πορεία,
ένα λουλούδι στη μνήμη τους,
αλλά και ο διαρκής αγώνας για την προάσπιση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορούμε να τους αποδώσουμε...