Ταβέρνα "η Κληματαριά" (η ιστορία της από το 1927 μέχρι και σήμερα)

Αν και το όνομα της ταβέρνας το είχα ακούσει από τη μητέρα μου, ως μία από τις παλιές λαϊκές ταβέρνες της παλιάς Αθήνας δεν είχε τύχει ποτέ στο παρελθόν να την επισκεφθώ. 

Το κτήριο της ταβέρνας βρίσκεται κοντά σε παλαιό Ιερό του Απόλλωνα (ή Ασκληπιείο?) - που σήμερα πάνω του βρίσκουμε χτισμένο ένα εκκλησάκι - και δίπλα από την περιοχή όπου χτίστηκε το πρώτο σκεπαστό θέατρο της Αθήνας (Δημοτικό Θέατρο) από όπου πήρε το όνομά της η Πλ. Θεάτρου.

Το πρώτο σκεπαστό Δημοτικό Θέατρο της Αθήνας - Κατεδαφίστηκε το 1939

Ο χώρος που στεγάζει τη σημερινή ταβέρνα χρησιμοποιούνταν στα τέλη του 19ου αιώνα ως καφενείο για τις συναθροίσεις μετά τις τελετές μιας μικρής μονόκλιτης ξυλόστεγης βασιλικής με χαρακτηριστικό στοιχείο το αρχαίο κορινθιακό κίονα ο οποίος βρίσκεται στο Ιερό Βήμα και εξέχει από τη στέγη. Ο ναός ο οποίος βρίσκεται στην οδό Ευρυπίδου 70, ονομάζεται Αη Γιάννης στην κολώνα (ή Αη Γιάννης ο θερμαστής) και γιορτάζει την 7 Ιανουαρίου και την 29 Αυγούστου.  Η κολώνα που διαπερνά το ναό λέγεται πως ανήκε σε ιερό του Ασκληπιού. Οι παλαιοί Αθηναίοι πίστευαν πως ο Αη Γιάννης είχε θαυματουργή ιδιότητα ως προς την ίαση από πυρετό. Ο Καμπούρογλου διέσωσε μια παράδοση που έλεγε ότι ο Ιωάννης ο Πρόδρομος «στα τελευταία του έστησε μια κολώνα, και στο θεμέλιό της έδεσε όλες τις αρρώστιες με μετάξια λογιώ-λογιώ χρώματα, και τα έχωσε εκεί βαθιά και από πάνω τους έβαλε την κολώνα και είπε: Σαν θα πεθάνω, όποιος αρρωστήσει, να έρθει να δέσει ένα μετάξι στην κολώνα τρείς κόμπους, με ό,τι χρώμα έχει η αρρώστια του, και να πει τρείς φορές: “Αϊ- Γιάννη μου, εγώ δένω την αρρώστια μου και η χάρη σου ναν τήνε λύσει” και ευθύς θα γιατρευτεί».Το χριστιανικό εκκλησάκι αναδείχθηκε σε σπουδαίο κέντρο προσευχής και ταμάτων για προστασία και θεραπεία από τους πυρετούς της ελονοσίας που μάστιζε την Αθήνα έως και τις αρχές του 20ού αι.

 

Το καφενείο λοιπόν της εκκλησίας μετατράπηκε σε Οινομαγειρείο το 1927 από τον κ. Γεροδήμο και έκτοτε πήρε το όνομα "ΚΛΗΜΑΤΑΡΙΑ". 

Η ταβέρνα βρίσκεται κάτω από τη Βαρβάκειο Αγορά (Πλ.Θεάτρου 2), σε μια περιοχή που κάποτε ήταν διάσπαρτη από δερματάδικα και τσαγκαράδικα ενώ δραστηριοποιούνταν αρκετές ταβέρνες όπως:

• το Δίπορτο (λέγεται πως πρόκειται γαι την "υπόγεια την ταβέρνα" στην οποία αναφέρεται ο Βάρναλης στους «Μοιραίους» του («Μες την υπόγεια την ταβέρνα / μες σε καπνούς και σε βρισιές / (απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα) / όλη η παρέα πίναμε εψές...»)
• Η Στοά του Βαγγέλη κλπ 

Στην Κληματαριά σύχναζαν οι έμποροι της περιοχής και γενικότερα οι επαγγελματίες των συντεχνιών οι οποίοι απολαύναναν φασολάδα, ρέγγα, γαρδούμπα και απλά μαγειρευτά φαγητά συνοδεία άφθονου κρασιού που έρρεε από δρύϊνα βαρέλια (μάννες). Οι άνθρωποι μαζεύονταν γύρω από μαντεμένιες ξυλόσομπες για να ζεσταίνονται.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της ταβέρνας (www.klimataria.gr) , στο αρχείο της Κληματαριάς υπήρχε έγγραφο - κάηκε από πυρκαγιά - όπου γινόταν αναφορές σε μηνύσεις που δέχτηκε ο Γεροδήμος όταν θέλησε να μετατρέψει το Οινομαγειρείο σε Διασκεδαστήριο. Λέγεται επίσης ότι σε αυτό εδώ το στέκι έπαιξαν κάποτε ο Μ. Βαμβακάρης και ο Γ,. Παπαϊωάννου με τις ορχήστρες τους.

Το 1996 ανέλαβε την ταβέρνα ο νέος (και νυν) ιδιοκτήτης της ο Περικλής και παρά την νέα προσπάθεια να αλλάξει το όνομα, η "κληματαριά" εξακολούθησε να λειτουργεί στη συνείδηση του κόσμου με το όνομα που της δόθηκε το 1927.

Ο Περικλής όντας ο ίδιος μουσικός (Καφωδείο, Κοτταρού, Σκορδόπιστη) προσπάθησε να αναβιώσει  στην Κληματαριά την μουσική ατμόσφαιρα και το ύφος αλλοτινών εποχών με αξιόλογα μουσικά σχήματα.

Τα ξημερώματα της  23ης Ιουλίου 2005 η Κληματαριά τυλίχτηκε στις φλόγες οπότε κρίθηκε αναγκαία η ανακαίνισή της πάντα όμως προσπαθώντας να διατηρηθεί το γνώριμο ύφος της παλιάς ταβέρνας. Την ανακαίνιση επιμελήθηκε ο ζωγράφος και αγιογράφος Τ. Ρήγας ο οποίος επιμελήθηκε τα χρώματα και ζωντάνεψε τη πέτρα και τους πεσμένους σοβάδες με απόλυτο σεβασμό στην ιστορία και την αισθητική του χώρου.

Η ταβέρνα παρά τις γνωστές γενικότερες δυσκολίες που επικρατούν στο κέντρο της Αθήνας, εξακολουθεί να λειτουργεί στην Πλ. Θεάτρου και να προσφέρει καλό φαγητό και καλό ζωντανό μουσικό πρόγραμμα.