Πάσχα σε κάποιο μοναστήρι του Υμηττού....(Μονή Αστερίου)

Η γενικότερη καταθλιπτική ατμόσφαιρα που επικρατεί τους τελευταίους μήνες στον τόπο μας καθώς και οικονομικοί παράγοντες με έκαναν για φέτος να αποζητήσω την παραμονή στην Αθήνα και να γιορτάσω κάπως ήσυχα και γαλήνια τις γιορτινές αυτές ημέρες. 

Στο μυαλό μου πάντα συνδύαζα τις ημέρες του Πάσχα με τη φύση, την άνοιξη, το χωριό και αν με ρωτούσε κανείς τα προηγούμενα χρόνια θα του έλεγα πως θεωρώ άχρωμο τον εορτασμό του Πάσχα στη πρωτεύουσα....μέχρι φέτος....οπότε και αναθεώρησα....

Τελικά διαπίστωσα πως στη πρωτεύουσα υπάρχουν ακόμη ήσυχες γωνιές για να περάσει κανείς τις Πασχαλινές ημέρες, γωνιές που περιμένουν απλά να τις ανακαλύψεις...

Χάρη σε κάποιους αγαπημένους γείτονες βρεθήκαμε αυτές τις ημέρες στη Μονή Αστερίου (ή Μονή Ταξιαρχών) στον Υμηττό.

Οι πιστοί ήταν πολύ λίγοι, αφού το μοναστήρι όντας πρόσφατα ανακαινισμένο δεν έγινε ευρέως γνωστό πως θα λειτουργούσε αυτές τις ημέρες.

Τη Μ. Παρασκευή σε ένα λιτό και απέριττο περιβάλλον έγινε η τελετή της αποκαθήλωσης και της περιφοράς σε ένα πολύ ταπεινό, απέριττο και επιβλητικό περιβάλλον.Το εσωτερικό της Μονής ήταν σκοτεινό με λιγοστά καντήλια να φωτίζουν την ατμόσφαιρα. Τα πλουμιστά φώτα των πλούσιων πολυελαίων που στολίζουν τις περισσότερες εκκλησίες,  σε αυτήν εδώ τη Μονή,  έλαμψαν δια της απουσίας τους.

Οι ψαλμωδίες στο εσωτερικό της Μονής μπερδεύονταν με τους ψιθύρους των λιγοστών πιστών (θα ήταν καμιά 25ριά) ενώ όταν αρχίνισε η περιφορά του Επιταφίου στον ολοστόλιστο από φυσική πέτρα περίβολο της Μονής οι ψαλμωδίες μπερδεύονταν με τα τιτιβίσματα των πουλιών. Οι μυρωδιές από το λιβάνι και το μύρο ανακατεύονταν με τις μεθυστικές μυρωδιές των δέντρων και των πολύχρωμων λουλουδιών που περιέβαλλαν τη Μονή και βρίσκονται σε πλήρη ανθοφορία αυτή την εποχή.

Εδώ, η τελετή σε αντίθεση με τα όσα είμαστε συνηθισμένοι, άρχισε στις 3 το μεσημέρι με αποτέλεσμα η περιφορά του Επιταφίου να γίνει με το φως της ημέρας
(πρωτόγνωρη εμπειρία, τουλάχιστον για μένα)

Ψυχική ανάταση και γαλήνη ήταν τα συναισθήματα που μας κυρίευσαν ενώ λίγη ώρα έπειτα από τις λιγοστές φωτογραφίες που έβγαλα τη Μ. Παρασκευή και βλέπετε εδώ,

αποφάσισα να κρύψω τη φωτογραφική μηχανή.
Ξαφνικά συνειδητοποίησα πως η παρουσία μιας φωτογραφικής μηχανής έδειχνε τόσο παράταιρη σε αυτόν εδώ τον ειδυλλιακό και κατανυκτικό χώρο που βρίσκεται στη καρδιά του Υμηττού.
Ετσι προτίμησα να φυλάξω τις εικόνες από τις μοναδικές αυτές στιγμές (καθώς και εκείνες που ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες) στη μνήμη μου.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές αρκεί να αφεθείς στη γαλήνη του τοπίου και της στιγμής, δεν χρειάζεσαι ντοκουμέντα....

Οπως έμαθα η ιστορία της Μονής χάνεται μέσα στους αιώνες.

Αν και δεν είναι γνωστός ο κτήτορας της Μονής λέγεται πως το όνομά της το πήρε από κάποιον Επίσκοπο Αθήνών του 5ου αι. που ονομαζόταν Αστέριος. Ομως σύμφωνα με τους επισκοπικούς καταλόγους των Αθηνών δεν αναφέρεται κανένας επίσκοπος με το όνομα αυτό. Αλλοι μελετητές  ισχυρίζονται πως η ονομασία μονή Αστερίου πιθανότατα προέρχεται από την παραφθορά της φράσης "του εκ Στειρίου" αφού καθώς λέγεται εδώ μόνασε για κάποιο διάστημα ο Οσιος Λουκάς (ο εν Στειρίω) ο οποίος πιθανότατα να έλαβε εδώ το μοναχικό σχήμα όταν είχε έρθει ως έφηβος στην Αθήνα το 920 μ.Χ.

(Ο Οσιος Λουκάς είναι ο ιδρυτής της αντίστοιχης μονής στη Βοιωτία)

Εάν αληθεύει αυτή η εκδοχή, τότε η ίδρυση της Μονής χρονολογείται πριν από τον 10ο αι.

Δυστυχώς οι πολύτιμες τοιχογραφίες της Μονής που ανάγονται στον 16ο αι. καταστράφηκαν από πυρκαγιά που ξέσπασε κάποτε στη Μονή η οποία υπήρξε Πατριαρχικό Σταυροπήγιο (σύμφωνα με σωζόμενη επιγραφή) και άκμασε κατά τη διάρκεια της Τουρκοκρατίας παίζοντας σημαντικό ρόλο με τη Σχολή που λειτουργούσε εδώ καθώς και με τη σπουδαία Βιβλιοθήκη της η οποία μεταφέρθηκε το 1687 από τους καταφυγόντες εκεί μοναχούς στη Μονή Σαλαμίνας εξαιτίας της επιδρομής του Βενετού Μοροζίνη.

Μετά τη διάλυση των Μονών από τους Βαυαρούς η Μονή έγινε μετόχι της Ιεράς Μονής Ασωμάτων Πετράκη.

Δεν ξέρω τι ήταν αυτό που μου άρεσε περισσότερο σε αυτό εδώ το μικρό, παλαιϊκό και ξεχασμένο μέσα στη φύση μοναστηράκι. Σίγουρα θα ήταν η έλλειψη οχλαγωγίας και η παντελής απουσία του βαρελοτοπολέμου (βλέπε κροτίδες) μια και αποτελεί σπάνιο φαινόμενο τέτοιες ημέρες.

Μπορεί να ήταν και το ιδιαίτερο τραγούδι των γλυκόλαλων πουλιών που μοναχά εδώ στον Υμηττό τραγουδούν τόσο όμορφα.

(Εντάξει...ίσως να μεγαλοποιώ λίγο τα πράγματα....όμως ο Υμηττός κάθε Ανοιξη φαντάζει στα μάτια μου τόσο μοναδικός οπότε.....δικαιολογείστε μου αυτή τη κάποια υπερβολή....)