Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ολυμπο της Καρπάθου.....(Μέρος Α)

Ετος 1997!

Ηταν τέτοιες μέρες, λίγο πριν από το Πάσχα! Βυθισμένη σε ταξιδιωτικά φυλλάδια και οδηγούς έψαχνα να βρω ένα "διαφορετικό" καταφύγιο για να περάσω τις λιγοστές ημέρες άδειας από τη δουλειά. Ημουν απογοητευμένη καθώς τα τελευταία χρόνια διαπίστωνα πως όλο και σε περισσότερα μέρη οι ημέρες αυτές δεν διέφεραν από τόπο σε τόπο, μα ήταν ίδιες και απαράλλαχτες. Αναρωτιόσουν λοιπόν γιατί να επιλέξεις το ένα η το άλλο μέρος. Καμία διαφορά στα έθιμα κάθε τόπου...Αντίθετα όπως θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια, κάθε τόπος γιόρταζε με διαφορετικό τρόπο αυτές αλλά και όλες τις άλλες "επίσημες" γιορτές.

Μία συνάδελφος με προέτρεψε να επισκεφτώ την Ολυμπο Καρπάθου ισχυριζόμενη πως σε αυτήν τη γωνιά της Ελλάδας πνέει "διαφορετικός" άνεμος!!!

Δεν γνώριζα τίποτα για το νησί και βέβαια τότε δεν κατάφερα να βρώ σπουδαίες πληροφορίες. Το μόνο που κατάφερα να μάθω ήταν πως υπήρχαν δύο δρομολόγια την εβδομάδα και πως το ταξίδι με το καράβι διαρκούσε 24 ώρες!!!!

Ούτε στην Αμερική να πήγαινε κανείς!!!!

Παρ' όλα αυτά αποφάσισα πως θα πήγαινα, με είχε φάει η περιέργεια......

"Πάμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα" είπα στον "συνοδό" μου ο οποίος δεν φάνηκε να ενθουσιάζεται από την ιδέα να κινήσουμε για ένα τόπο χωρίς να έχουμε κλείσει δωμάτιο και χωρίς να γνωρίζουμε τίποτα για αυτόν......

Τέλος πάντων ακολούθησε.....

Ημέρα 1η - Μεγάλο Σάββατο

Προτιμήσαμε να ταξιδέψουμε αεροπορικώς μέχρι Ρόδο και από εκεί να πάρουμε άλλη πτήση (με ένα από αυτά τα μικρά αεροπλανάκια) για την Κάρπαθο. Φτάνοντας στην Κάρπαθο, διαπιστώσαμε πως το αεροδρόμιο βρισκόταν στο νοτιότερο κομμάτι του νησιού ενώ η Ολυμπος βρισκόταν στο βορειότερο...και συγκοινωνία (λεωφορείο) δεν υπήρχε για το χωριό!!!!!

Πήραμε λοιπόν ταξί φτάσαμε στο ένα από τα δύο λιμάνια της Καρπάθου (τα Πηγάδια) περιμένοντας το πλοίο της γραμμής το οποίο όπως μας είπαν έπιανε μετά από καμιά ώρα στο δεύτερο λιμάνι (το Διαφάνι) και μετά έπρεπε να πάρουμε ένα κοινοτικό λεωφορείο για να ανεβούμε στο χωριό το οποίο απείχε 6 χιλιόμετρα. Ουφ!

Ρωτήσαμε μήπως μας πήγαινε ο ταξιτζής μέχρι την Ολυμπο, μα γρήγορα απογοητευθήκαμε από την άστρονομική τιμή την οποία μας ζήτησε -φαντάζομαι πως το ίδιο ποσό θα μας ζήταγε ένα ταξί για την διαδρομή Αθήνα- Θεσσαλονίκη!!!!

Η δικαιολογία ήταν πως η Ολυμπος δεν συνδεόταν με κανονικό δρόμο με την υπόλοιπη Κάρπαθο, και πως για να διασχίσει κανείς αυτόν το ανώμαλο χωματόδρομο πολλές φορές "έσπαγε" το αμάξι και έπρεπε μετά να το πάει στο συνεργείο (την άσχημη κατάσταση του δρόμου τη διαπιστώσαμε αργότερα,αλλά φυσικά δεν ήμουν διατεθειμένη να πληρώσουμε εμείς το συνεργείο του κυρίου ταξιτζή!).

Αστραπιαία σκέφτηκα πόσο δύσκολα θα πρέπει να γίνεται η κάλυψη των καθημερινών βασικών αναγκών για τους κατοίκους - ακρίτες που μένουν μόνιμα εδώ....

Σε λίγο ήρθε το πλοίο της γραμμής, επιβιβαστήκαμε και πράγματι σε μια ώρα κατεβήκαμε στο Διαφάνι. Είμασταν τυχεροί αφού σύμφωνα με την συνάδελφό μου, μέχρι το 1995 το καράβι δεν προσέγγιζε στο λιμάνι αλλά οι επισκέπτες αποβιβάζονταν σε "λάτζα" δηλαδή σε μια βαρκούλα η οποία τους μετέφερε στο λιμάνι, και καλά το καλοκαίρι μα τον χειμώνα με την θαλασσοταραχή????

Μάθαμε μάλιστα πως ένας εφοπλιστής που επισκέφτηκε την Ολυμπο, είδε την ταλαιπωρία που υφίστανται οι μόνιμοι κάτοικοι μα και οι επισκέπτες, και δώρισε ένα σημαντικό ποσό με το οποίο δημιουργήθηκε τελικά ένα λιμανάκι όπου μπορούσε να δένει το καράβι. Ετσι ευτυχώς δεν χρειάστηκε να ταλαιπωρηθούμε.

Μόλις φτάσαμε στη στεριά έστρεψα το βλέμμα μου.....Βρισκόμουν σίγουρα σε άλλη εποχή.....Ενα γαλήνιο τοπίο σαν ζωγραφιά μέσα στο οποίο ακούγονταν παιδικές φωνές από παιδάκια όλων των ηλικιών που έπαιζαν, ενώ οι γυναίκες ντυμένες με τις παραδοσιακές τους φορεσιές κυκλοφορούσαν με βήμα γοργό...

Αλλες είχαν έρθει στο πλοίο από όπου παρέλαβαν κάποια δέματα και κουβαλώντας τα στους ώμους τα μετέφεραν

Σκίτσο της Jill Bonet

....άλλες κρατούσαν τεράστια καρβέλια ψωμί στα χέρια τους, που φαίνονταν φρεσκο-φουρνισμένα, ενώ άλλες κουβέντιαζαν μεταξύ τους....Ολες τους όμως μιλούσαν μια παράξενη βαριά διάλεκτο που δύσκολα μπόρεσα να καταλάβω. Λέγεται πως η γλώσσα τους έχει διατηρήσει πολλά Δωρικά κατάλοιπα. Μου φάνηκε πως είχαν πολλά κοινά με την Κυπριακή διάλεκτο.......

Κοινοτικό λεωφορείο δεν έβλεπα και ρώτησα μία από τις γυναίκες με την παραδοσιακή φορεσιά.

"Ααααα κόρη μου μόλις έφυεν (=έφυγε) το κοινοτικό λεωφορείο"

"Και πότε έρχεται το επόμενο???" ρώτησα με αφέλεια .....

"Αύριο" μου λέει η γυναίκα.....

"Θα μου πείτε που μπορώ να καλέσω ένα ταξί να μας πάει στην Ολυμπο???" ρώτησα....

Η γυναίκα ξεκαρδίστηκε στα γέλια....

"Κόρη μου έν (=δεν) έχομεν εμείς εδώ τέτοιες πολυτέλειες...Ταξί??? που να το βρούμε???"

"Καλά και εσείς πως κινείστε"??? ρώτησα
"Με τα πόδια και με τους γάρους (=γαϊδάρους), εκτός αν περάσει κανένας γνωστός με φορτηγάκι"
Εκείνη τη στιγμή πέρναγε από μπροστά μας ένα φορτηγάκι με ένα γαϊδουράκι πάνω....!!!

Παράξενος τόπος σκέφτηκα......
Ξαφνικά η γυναίκα εξαφανίστηκε ξεφωνίζοντας "Μιχάααααααληηηηηηη".......
Ενοιωσα κάπως αμήχανα κάτω από το αγριεμμένο βλέμμα του συντρόφου το οποίο σκότωνε....
"Τώρα δηλαδή τι κάνουμε???" Ρώτησε
"Παίρνουμε τις βαλίτσες μας και ανηφορίζουμε" απαντώ σφυρίζοντας τάχα μου αδιάφορα και παρακαλώντας να ανοίξει η γη να με καταπιεί....

Προτού να αφήσω περιθώρια για παραπέρα συζητήσεις, άρχισα να σέρνω τη βαλίτσα (ευτυχώς που είχε ροδάκια) και να ανηφορίζω αδιαφορώντας για τα "@#$%$#@#%" που ακούγονταν από πίσω........

Καθώς ανηφορίζαμε αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν να μην εξυπηρετείται ένα ακριτικό μας νησί από τα στοιχειώδη:

- Eνα γρήγορο καράβι (όχι να χρειάζεται κανείς 24 ώρες να φτάσει),

- Tακτικά δρομολόγια καραβιών και

- Τουλάχιστον ένα δρομολόγιο λεωφορείου την ημέρα.

Αναρωτιόμουν, δηλαδή αυτοί οι άνθρωποι που επιμένουν να ζουν εδώ αντιμετωπίζοντας τέτοιες δυσκολίες, αντί να πληρώνονται, είναι δυνατόν να πληρώνουν και φόρους?????

"Μου είπαν πως πάτε στην Ολυμπο....." Ακούστηκε μια φωνή που μας ξάφνιασε..... Βλέπω έναν χαμογελαστό άνθρωπο με ένα φορτηγάκι να έχει σταματήσει δίπλα μας....

"Ρίξτε τις βαλίτσες σας στην καρότσα"..... είπε....
(Συνεχίζεται.......)