Ομαδικός γάμος, σαν ομαδική εκτέλεση ακούγεται. Άνοιξα τη φωτογραφία, από κοντά φαίνεται στα μάτια τους η φρίκη και ο πόνος της προσφυγιάς. Από προσφυγική οικογένεια και εγώ, θυμάμαι πως έλαμπαν τα μάτια της γιαγιάς μου όταν έλεγε για το πατρικό της σπίτι στα Βουρλά της Σμύρνης. Δεν ξέρω ίσως τα βιώματα, τα ακούσματα να περνάνε σαν γονίδια, με το DNA.
Όταν τα πλοία ξεφορτώνανε τον κόσμο στα λιμάνια, πρώτοι από όλους οι σωματέμποροι σπρώχναν ο ένας τον άλλον, τα κορίτσια να αρπάξουνε, αυτά που δεν είχανε πια την θαλπωρή μιας οικογένειας, την άνεση ενός έστω καθαρού ρούχου κι ένα πιάτο φαΐ. Από άρχοντες δούλοι, έτσι έγινε, μου έλεγε όσο ζούσε μία από τις γιαγιάδες μου... Η εξαθλίωση ήρθε σαν ευλογία και για τους εργοδότες της εποχής. Οι φάμπρικες για λίγο καιρό, δεν θα είχανε πρόβλημα με τα φτηνά εργατικά χέρια. Τουλάχιστον μέχρι τότε, που οι πρόσφυγες τους ψιθύρους θα αρχίζανε φωνές να κάνουνε, την αλληλεγγύη σημαία, τον λόγο συμβόλαιο και την μαγκιά άμυνα. Μέχρι τότε, που η εξαθλίωση δεν ήταν ένδυμα αρκετό να σκεπάσει το μεγαλείο της ψυχής, όπως αυτό πυρώθηκε στην φλόγα και το ξίφος, τις νέες ιδέες που φαίρνανε, κάτι πρωτάκουστο για τους μέχρι τότε αγρίκους, κι αγράμματους εργάτες της εποχής. Όλα αρχίσανε να αλλάζουνε... Και οι γειτονιές υου ονείρου, γίνανε αυλές, φωνές παιδιών ευλογημένες, νχώρος για τον καφέ με την γειτόννισα... Κι οι πόρτες πάντα ξεκλείδωτες σαν τις καρδιές των ανθρώπων,. Κι αν κάτι καλό έφτασε ως τις μέρες μας από αυτή την ιστορία, είναι αυτή η σύμπνοια κι ο πολιτισμός, η σκέψη που τιμάει την πράξη... Νόμιζα πως υπάρχει σε κάθε τόπο. Σε κάθε τόπο, ναι, θα βρεις εξηγημένους. Μα στον τόπο που ανθίσανε οι πρόσφυγες, κι αυτή είναι η διαφορά, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Και τώρα , πιο πολύ από όσα μου λείπουνε από τον τόπο μου, την Νίκαια του Πειραιά, είναι αυτό. Οι μπεσαλήδες... Την καλημέρα μου! :)) Κια συγνώμη αν παρασύρθηκα. :))
@ανεμοσκορπίσματα "Από άρχοντες δούλοι γίνανε"...και όμως "οι πόρτες ήταν πάντα ξεκλείδωτες σαν τις καρδιές των ανθρώπων". Με συγκίνησες με τα λόγια σου. Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη περιγραφή της κατάστασης που επικράτησε για τους πρόσφυγες. Να παρασύρεσαι συχνά..... Την καλημέρα μου
@tzonako Η αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι ήταν πιο ανοιχτοί "με ξεκλείδωτες καρδιές" όπως ειπώθηκε παραπάνω, όμως είχαν να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες. Ο δικός μου παπούς θα έλεγε "ποτέ να μην ζήσετε αυτά που ζήσαμε εμείς". Μα νομίζω πως θα τον ικανοποιούσε εάν απλά "ποτέ δεν ξεχνάγαμε αυτά που έζησαν αυτοί"
1923: Προσφυγοπούλες σε ομαδικό γάμο (15 νύφες και γαμπροί)
Ομαδικός γάμος, σαν ομαδική εκτέλεση ακούγεται. Άνοιξα τη φωτογραφία, από κοντά φαίνεται στα μάτια τους η φρίκη και ο πόνος της προσφυγιάς. Από προσφυγική οικογένεια και εγώ, θυμάμαι πως έλαμπαν τα μάτια της γιαγιάς μου όταν έλεγε για το πατρικό της σπίτι στα Βουρλά της Σμύρνης. Δεν ξέρω ίσως τα βιώματα, τα ακούσματα να περνάνε σαν γονίδια, με το DNA.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑληθινές ιστορίες άλλης εποχής... Πόσο μακριά φαντάζουν τώρα, σαν παραμύθι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακρινές σαν παραμύθι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑληθινές σαν την ζωή
Ποτέ δεν το έβαλαν κάτω αυτοί
οι άνθρωποι
Πραγματικοί Έλληνες
Πάλι με συγκίνησες Δυοσμαράκι μου
Καλο σου βράδυ και
καλή βδομάδα
τσίου!!!
Και τον βρήκαν τον τρόπο όλοι τους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠραγματικοί έλληνες που λέει και ο κερομύτης κότσυφας!
τότε δεν υπήρχε το συμβόλαιο συμβίωσης.. ;-)
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν τα πλοία ξεφορτώνανε τον κόσμο στα λιμάνια, πρώτοι από όλους οι σωματέμποροι σπρώχναν ο ένας τον άλλον, τα κορίτσια να αρπάξουνε, αυτά που δεν είχανε πια την θαλπωρή μιας οικογένειας, την άνεση ενός έστω καθαρού ρούχου κι ένα πιάτο φαΐ. Από άρχοντες δούλοι, έτσι έγινε, μου έλεγε όσο ζούσε μία από τις γιαγιάδες μου... Η εξαθλίωση ήρθε σαν ευλογία και για τους εργοδότες της εποχής. Οι φάμπρικες για λίγο καιρό, δεν θα είχανε πρόβλημα με τα φτηνά εργατικά χέρια. Τουλάχιστον μέχρι τότε, που οι πρόσφυγες τους ψιθύρους θα αρχίζανε φωνές να κάνουνε, την αλληλεγγύη σημαία, τον λόγο συμβόλαιο και την μαγκιά άμυνα. Μέχρι τότε, που η εξαθλίωση δεν ήταν ένδυμα αρκετό να σκεπάσει το μεγαλείο της ψυχής, όπως αυτό πυρώθηκε στην φλόγα και το ξίφος, τις νέες ιδέες που φαίρνανε, κάτι πρωτάκουστο για τους μέχρι τότε αγρίκους, κι αγράμματους εργάτες της εποχής. Όλα αρχίσανε να αλλάζουνε... Και οι γειτονιές υου ονείρου, γίνανε αυλές, φωνές παιδιών ευλογημένες, νχώρος για τον καφέ με την γειτόννισα... Κι οι πόρτες πάντα ξεκλείδωτες σαν τις καρδιές των ανθρώπων,. Κι αν κάτι καλό έφτασε ως τις μέρες μας από αυτή την ιστορία, είναι αυτή η σύμπνοια κι ο πολιτισμός, η σκέψη που τιμάει την πράξη... Νόμιζα πως υπάρχει σε κάθε τόπο. Σε κάθε τόπο, ναι, θα βρεις εξηγημένους. Μα στον τόπο που ανθίσανε οι πρόσφυγες, κι αυτή είναι η διαφορά, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας. Και τώρα , πιο πολύ από όσα μου λείπουνε από τον τόπο μου, την Νίκαια του Πειραιά, είναι αυτό. Οι μπεσαλήδες...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην καλημέρα μου! :)) Κια συγνώμη αν παρασύρθηκα. :))
...μια φωτογραφία πόσα πολλά μπορεί να 'λέει'..
ΑπάντησηΔιαγραφήαξιέπαινοι άνθρωποι όλοι τους..
Νομίζω οτι έχουμε να διδακτούμε πολλά απο όλους τους..
Πωπωω, συγκινήθηκα !
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ παππούς μου ήρθε απο τη Μικρασία και όποτε βλέπω κι ακούω κάτι θέλω να πάω πίσω στο χρόνο σε κείνους τους ανθρώπους !
@pafa64
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως τα λες είναι, τα μάτια καθρεφτίζουν την βασανισμένη ψυχή τους.
@kitsosmitsos
ΑπάντησηΔιαγραφήΕνα παραμύθι που όσο περνούν τα χρόνια μοιάζει μακρινό,όμως είναι αληθινό...
@karaflokotsifas
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπημένε μου karaflokotsifa
Οταν ανέβαζα την φωτογραφία σε σκέφτηκα. Ηξερα πως θα σε συγκινούσε.
@Λακων
ΑπάντησηΔιαγραφήΟπως τα λες Λάκωνα, μάζεψαν τα κομματάκια τους και προχώρησαν
@νίκος κ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧα χα χα! Οχι Νίκο.
Τότε δεν είχαν τέτοιες πολυτέλειες αφού η συμβίωση ήταν αναγκαία για την επιβίωση και την δημιουργία οικογένειας.
@ανεμοσκορπίσματα
ΑπάντησηΔιαγραφή"Από άρχοντες δούλοι γίνανε"...και όμως "οι πόρτες ήταν πάντα ξεκλείδωτες σαν τις καρδιές των ανθρώπων".
Με συγκίνησες με τα λόγια σου.
Δεν θα μπορούσε να υπάρξει καλύτερη περιγραφή της κατάστασης που επικράτησε για τους πρόσφυγες. Να παρασύρεσαι συχνά.....
Την καλημέρα μου
@roadartist
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η φωτογραφία πράγματι πιστεύω πως μιλάει από μόνη της. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν θέλησα να την σχολιάσω....
@tzonako
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως οι άνθρωποι ήταν πιο ανοιχτοί "με ξεκλείδωτες καρδιές" όπως ειπώθηκε παραπάνω, όμως είχαν να αντιμετωπίσουν πολλές δυσκολίες.
Ο δικός μου παπούς θα έλεγε "ποτέ να μην ζήσετε αυτά που ζήσαμε εμείς". Μα νομίζω πως θα τον ικανοποιούσε εάν απλά "ποτέ δεν ξεχνάγαμε αυτά που έζησαν αυτοί"
Χαμένες πατρίδες!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλή σου μέρα αγαπημένο μου
Δυοσμαράκι
τσίου!!!
Πω πω πάλι Βύρωνας σήμερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι πού έγινε ο γάμος; Στην Ανάληψη;
@karaflokotsifas
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαμένες ναι! Ξεχασμένες τσου!
Καλό απόγευμα αγαπημένε μου karaflokotsifa
@ασκαρδαμυκτί
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίδες? Αφού μου είπες πως είναι η παλιά σου γειτονιά, είπα να ανοίξω το σεντούκι και να ξεσκονίσω ότι έχω διαθέσιμο για τον Βύρωνα!
Δυστυχώς δεν γνωρίζω αν ο γάμος έγινε στην Ανάληψη.
Τουλάχιστον αν κανείς αναγνώριζε κάποιο από τα πρόσωπα της φωτογραφίας ίσως μπορούσαμε να μάθουμε, για να λυθεί η απορία...
απίστευτη η φώτο και απίστευτα και τα συναισθήματα που προκαλεί, καλό βράδυ!
ΑπάντησηΔιαγραφή@basnia
ΑπάντησηΔιαγραφήΜιλούν τα μάτια και οι ψυχές των ανθρώπων καλέ μου basnia.
Καλό σου βράδυ