Η Καλλικατζαρελένη.......

Σήμερα είναι των Φώτων. Ημέρα που μας θυμίζει πως οι γιορτινές ημέρες έφθασαν στο τέλος τους. Από σήμερα τα σπίτια θα ξεγυμνωθούν από τα γιορτινά τους στολίδια και θα επανέλθουν στην καθημερινή ρουτινιάρικη μορφή τους. Η σημερινή ημέρα όμως σηματοδοτεί ακόμη ένα γεγονός : Tην αναχώρηση των καλλικάντζαρων από τη γη. Αποκαμωμένα από τις σκανταλιές του 12ήμερου προετοιμάζουν τις βαλιτσούλες τους για το ταξίδι προς την πατρίδα τους την Καλλικαντζαρία μέχρι του χρόνου τέτοιο καιρό που θα μας ξαναεπισκεφθούν όπως συνηθίζουν εδώ και πολλούς αιώνες, ακολουθώντας τα γνώριμα μονοπάτια που χάραξαν από τα παλιά τα χρόνια οι νομάδες πρόγονοί τους.

Τι είπατε? Πως δεν υπάρχουν καλλικάντζαροι και πως όλα αυτά είναι παραμύθια? Εγώ σας βεβαιώνω λοιπόν πως υπάρχουν......Αυτιά ορθάνοιχτα να ακούσετε την εμπειρία μου τότε που πείστηκα και εγώ πως υπάρχουν ακόμη καλλικάντζαροι....Ηταν μια κρύα νύχτα πριν από πολλά χρόνια που γνωρίστηκα με την Καλλικατζαρελένη. Η υπόλοιπη οικογένεια είχε αποκοιμηθεί. Εγώ λαγοκοιμόμουν. Εξω η φύση είχε ντυθεί στα άσπρα, το χιόνι θαύμαζε τις θυγατέρες του τις νυφάδες να χορεύουν με καβαλιέρο τον άνεμο αγκαλιασμένοι σε έναν υπέροχο κυκλικό χορό. Στο τέλος σαν κουράζονταν από τον πολύ χορό, προσγειώνονταν στο έδαφος, στις χαραμάδες, στα δέντρα, όπου έβρισκαν. Με το ένα μάτι ψιλογλαρωμένο παρατηρούσα μερικές ατίθασες νυφάδες να ξεχωρίζουν από τις υπόλοιπες και να κάθονται πάνω σε μια μοναχική φιγούρα που έστεκε ακίνητη μέσα στο σκοτάδι : τον χιονάνθρωπο που κάθε χρόνο φτιάχναμε με τον αδελφό μου. Εκείνα τα χρόνια βλέπετε το χιόνι μας επισκεπτόταν τακτικά. Ο χιονάνθρωπος χαιρόταν για την επίσκεψη των νιφάδων αφού του διηγούνταν Χριστουγεννιάτικες ιστορίες και εκείνος τους έλεγε καθημερινές ιστορίες που άκουγε από τους ανθρώπους που πέρναγαν δίπλα του. Ενοιωθα πως ξημερώνονταν επίτηδες έξω από το σπίτι μας για να μας προστατεύουν και να μην πλησιάσουν οι καλλικάντζαροι που καθώς λένε τριγυρνούν στη γη κατά τη διάρκεια του 12μέρου των Χριστουγέννων.

Ομως εκείνη τη βραδιά ο χιονάνθρωπος και οι νυφάδες δεν άντεξαν και αποκαμωμένοι από την φλυαρία τους αποκοιμήθηκαν. Εκείνη (που αργότερα θα μάθαινα πως την λένε Καλλικαντζαρελένη) κατάφερε να τρυπώσει πηδώντας από την καμινάδα μέσα στο σπίτι. Ενας δυνατός γδούπος ακούστηκε στο διπλανό δωμάτιο και με ξύπνησε. Με νυσταγμένο βλέμμα κατευθύνθηκα προς το αναμμένο τζάκι. Στο αμυδρό φως ξεχώρισα μια ψιλόλιγνη φυσιογνωμία με μυτερά αυτάκια. Στο πόδι της ήταν περασμένη μία κάλτσα ενώ το άλλο πόδι ήταν γυμνό. Μια ουρίτσα που κουνιόταν πέρα - δώθε μου ταίριαζε στις περιγραφές των μεγάλων για τα καλλικαντζαράκια. Αρχισα να τρέμω από τον φόβο μου.....

"Κίλι,κίλι,κίλι,κάρη,

Με καινούργια τώρα χάρη,

τριγυρνάμε οι καλλικαντζάροι,

Ρόπο,ρίπα,ρόπο,ρους

σέρνουμε και τους χορούς

με της κρήνης τους ρυθμούς"

Γρηγορότερο ακόμη και από την ταχύτητα του φωτός το πλασματάκι βούτηξε μέσα στα μελομακάρονα. Θυμήθηκα πως η μητέρα κάθε χρόνο άφηνε πάνω στο τραπέζι μια πιατέλλα με μελομακάρονα, κουραμπιέδες και όλες αυτές τις Χριστουγεννιάτικες λιχουδιές λέγοντάς μας να μην τα αγγίξουμε γιατί είναι προσφορά στα καλλικαντζαράκια για να μην αναστατώσουν και να μη μαγαρίσουν το υπόλοιπο σπίτι. Το πλασματάκι έδειχνε αφοσιωμένο στις λιχουδιές. Δεν πέρασε πολλή ώρα και παρ'όλες τις προφυλάξεις μου για να μην με δει, ακούω μια ψιλή διαπεραστική φωνούλα : Θέλεις να φας και εσύ γλυκουδάκια? Ελα....κόπιασε! Εμένα με λένε Ελένη εσένα πως σε λένε?

- Μα τι θράσος είχε αυτό το πλάσμα? Δεν φτάνει που παραβίασε το σπίτι μας με προσκαλεί κιόλας να φάω τα γλυκά της μητέρας? Αυτό είναι άνω ποταμών!!! Τα λόγια μετά δυσκολίας βγήκαν από τα χείλη μου : "δυοσμαράκι με λένε, μα ποιός.....τι είσαι....τι κάνεις μέσα στο σπίτι μας.......πως μπήκες ????? Και πως είναι δυνατόν να σε λένε Ελένη? Αφού αυτό είναι ανθρώπινο όνομα.......και εσύ δεν είσαι άνθρωπος"

Το πλασματάκι ξεκαρδίστηκε στα γέλια. "Δεν ξέρεις πως το όνομα Ελένη είναι το χαϊδευτικό του Καλλικαντζαρελένη? Ολες οι Ελένες κατάγονται από την θρυλικό γένος των Καλλικαντζαρέων. Ειδικά αυτές που γεννήθηκαν μέσα στο δωδεκαήμερο. Οι άλλες που γεννήθηκαν άλλη εποχή του χρόνου, είναι απλά μακρινοί μας συγγενείς, δεύτερα, τρίτα ξαδέλφια. Ελα, κόπιασε λοιπόν, μη φοβάσαι, δεν θα σε πειράξω"

Ενοιωθα τα πόδια μου να τρέμουν, να ήταν από τον φόβο? Πλησίασα δίπλα στο τζάκι που φαινόταν άνω κάτω πιθανά από την κάθοδο του παράξενου πλάσματος από την καπνοδόχο και κάθησα σε μια γωνίτσα. Τι να είχε κατά νου αυτός ο περίεργος εισβολέας????

" Καταλαβαίνω τους φόβους σου", συνέχισε εκείνη, "εσείς οι άνθρωποι είστε τόσο παράξενα πλάσματα. Οχι μόνο διαστρεβλώνετε την ιστορία της φοβερής γενιάς των Καλλικαντζαρέων, αλλά φοβίζετε τους συνανθρώπους σας λέγοντας πως εμείς είμαστε μοχθηρά και κακά δαιμόνια. Και εκείνοι σας πιστεύουν. Ισχυρίζεστε πως ζούμε κάτω από τη γη, εκεί που υπάρχει ένα τεράστιο δέντρο και στηρίζει τη γη με τους ανθρώπους. Λέτε μάλιστα πως όλο το χρόνο δουλεύουμε ακατάπαυστα προκειμένου να καταφέρουμε να κόψουμε τον κορμό του δέντρου που στηρίζει τη γη για να τη δούμε να γκρεμίζεται και να γελάμε. Χι χι χι ......Κούνια πους σας κούναγε .......Ε! Λοιπόν τα πράγματα δεν είναι έτσι".Το πλασματάκι συνέχισε να μασουλάει τα μελομακάρονα της μαμάς.......

Πρώτη μου φορά έβλεπα καλλικάντζαρο και μάλιστα θηλυκό. Αλλο πάλι και τούτο......

"Η αλήθεια είναι" συνέχισε την πολυλογία της η Καλλικαντζαρελένη, η όπως την λέγανε τέλος πάντων αυτήν την περίεργη ύπαρξη που φανερά αδιαφορούσε για την δική μου αμηχανία," πως κάθε χρόνο πράγματι ανεβαίνουμε στον πάνω κόσμο από την παραμονή των Χριστουγέννων και ξαναγυρνάμε στην χώρα μας την παραμονή των Φώτων προτού οι παπάδες κάνουν τον αγιασμό των υδάτων. Ομως σκοπός μας δεν είναι να βλάπτουμε τους ανθρώπους αλλά να τους θυμίζουμε......."

"Ναι! καλά! Εσείς? Τι μπορεί να θυμίζετε εσείς στους ανθρώπους?" Είπα ειρωνικά. Η φωνή μου έδειχνε να δυναμώνει.

"Χμ! " Το πλασματάκι παράτησε την ασχολία του με τα μελομακάρονα και φάνηκε προβληματισμένο......."Είδες ούτε εσύ γνωρίζεις......Καλέ, θυμίζουμε στους ανθρώπους αυτά που οι ίδιοι ξεχνούν, η που τέλος πάντων κάποιοι θέλουν να τους κάνουν να ξεχάσουν. Για παράδειγμα κάποτε εσείς οι άνθρωποι λατρεύατε τα δέντρα ως ιερά. Τώρα μεταχειρίζεστε τα δέντρα για να στολίζετε τα σπίτια σας χωρίς να νοιάζεστε καθόλου για αυτά. Να! Δες! Στολίζετε το Χριστουγεννιάτικο δέντρο και μετά αφού κάνετε το κέφι σας, το πετάτε άψυχο και κακοποιημένο στους δρόμους. Εμείς όμως κάθε χρόνο ανεβαίνουμε στη γη,τριγυρνάμε στους σκουπιδοντενεκέδες και μαζεύουμε τα δέντρα που πετάτε εσείς και τα παίρνουμε στη χώρα μας όπου ειδικοί επιστήμονες τα βάζουν στην εντατική για να τα σώσουν. Επειτα κλέβουμε κανένα φαναράκι από αυτά τα παλιά σπιτάκια που εσείς κατεδαφίζετε, και με αυτά στολίζουμε τα μαραζωμένα κλαράκια για να φωτίζονται. Μετά μαζευόμαστε γύρω από αυτά τα αδύναμα δεντράκια και τους τραγουδάμε. Και εκείνα αρχίζουν να συνέρχονται γιατί τα παλιά τραγούδια που εσείς οι άνθρωποι δεν τραγουδάτε πια, μιλάγανε για δέντρα, για τιτιβίσματα πουλιών, για τη φύση. Φαίνεται λοιπόν πως αυτά τα τραγούδια αρέσουν στα δέντρα αφού κολακεύονται. Απόδειξη είναι πως μέσα σε μια εβδομάδα τα ξεραμένα δεντράκια πετούν τρυφερά βλαστάρια. Και σαν δούμε πως ένα δέντρο πέταξε νέα βλαστάρια, σημάδι πως θα ζήσει, τότε από τη χαρά μας ξεφαντώνουμε στον χορό"

"Ναι! καλά! Σιγά μην ξέρετε εσείς να τραγουδάτε και να χορεύετε. Αυτά είναι παραμύθια"ξεφώνισα με θυμό.

"Μα το παραμύθι δεν είναι συνώνυμο του ψεύδους. Πολλές αλήθειες κρύβονται μέσα στα παραμύθια. Εξ άλλου βρε κουτό, συνέχισε η Καλλικαντζαρελένη, από εσάς τους ανθρώπους μάθαμε τα τραγούδια και τους χορούς. Μοναχά που εμείς εξακολουθούμε να αγαπάμε τα δέντρα αλλά και τα τραγούδια που μιλάγανε για αυτά, ενώ εσείς οι άνθρωποι δεν ξέρω τι έχετε πάθει, θαρρείς και στοιχηματίσατε μεταξύ σας ποιός θα ξεχάσει γρηγορότερα τα τραγούδια και ποιός θα φυτέψει αντί για δέντρα τα περισσότερα τσιμέντα στη γη με αποτέλεσμα να διώχνετε τα δέντρα και στη θέση τους φυτεύετε μπετά. Εμείς όμως οι κάτοικοι της Καλλικαντζαρίας προσπαθούμε να σας σώσουμε. Αυτά τα δεντράκια που θα αναστηθούν με την φροντίδα μας την επόμενη φορά που ερχόμαστε στη γη (το 12ήμερο δηλαδή), τα φέρνουμε μαζί μας. Πάμε στα δάση,τα φυτεύουμε και αυτά από την ευχαρίστησή τους αρχίζουν και σιγομουρμουράνε τα τραγούδια που άκουγαν όταν βρίσκονταν στην εντατική. Μάλιστα αν θυμάσαι το 2004 θάτανε που εσείς οι άνθρωποι είχατε πετάξει τόσα πολλά δέντρα που όταν τα κατεβάσαμε στην Καλλικαντζαρία έγειρε η γη από το πολύ βάρος. Γελούσα όταν άκουγα από τα δελτία ειδήσεών σας πως μετακινήθηκε λέει ο άξονας της γης. Χι χι χι. Φέτος όμως κινδυνέψαμε να μη βρούμε δάση να φυτέψουμε τα δέντρα που φέραμε, έτσι όπως τα καταφέρατε με τις φωτιές εσείς οι άνθρωποι. Δεν αφήσατε τίποτα όρθιο. Μάλιστα αφού ψάχναμε να βρούμε τα γνώριμα δάση, στο τέλος παρά λίγο να πιστέψουμε πως βγήκαμε από λάθος τρύπα σε λάθος πλανήτη".

" Δεν ήξερα πια τι να πω......Αυτά τα πρωτάκουστα που μου έλεγε η Καλλικαντζαρελένη μου ανέτρεπαν όσα είχα μάθει μέχρι εκείνη τη στιγμή για τους καλλικάντζαρους. Δεν ήθελα να την πιστέψω, όμως τα έλεγε με τόσο πειστικό τρόπο. Για να βγω από τη δύσκολη θέση ψιθύρισα "Ξημερώνει...."

Την ίδια ώρα μια ηλιαχτίδα τρύπωσε από τα παραθυρόφυλλα.

Το πλασματάκι πανικοβλήθηκε. "Ωχ! Πρέπει να φύγω προτού έρθει ο παπάς με την αγιαστούρα του. Ξεχάστηκα με την πολυλογία μου" είπε η Καλλικαντζαρελένη και ανασηκώθηκε από εκεί που πριν υπήρχε η πιατέλα με τα μελομακάρονα. Στη θέση τους μόνο τρίμματα υπήρχαν πια......

Λες και σήμανε συναγερμός η Καλλικαντζαροελένη πετάχτηκε πάνω, μάζεψε κάτι σακουλάκια που είχε αφήσει λίγο παραπέρα, κατάλαβα πως βιαζόταν να φύγει.....

"Πρέπει να φύγω"........"Αντίο δυοσμαράκι,ήρθε η ώρα να γυρίσω στον τόπο μου"...Οπου νάναι θα αγιασθούν τα νερά και δεν πρέπει να είμαι εδώ, δεν τα πάω πολύ καλά με τους παπάδες......

"Θα σε ξαναδώ Καλλικαντζαρελένη?", ρώτησα αφού μια ξαφνική θλίψη είχε πλημμυρίσει την ψυχή μου με την ξαφνική αναχώρηση αυτής της περίεργης παρουσίας.....Τι περίεργο, τα συναισθήματα φόβου που ένοιωσα αρχικά είχαν μετατραπεί σε συναισθήματα συμπάθειας. Ενοιωθα πως ήθελα να συνεχίσουμε την κουβέντα που διακόπηκε τόσο απότομα......Ηθελα να κάνω τόσες ερωτήσεις........

"Αν το θες...." μου είπε......"του χρόνου παραμονή Χριστουγέννων θα είμαι πάλι εδώ. Μέχρι τότε όποτε νοιώθεις την ανάγκη να επικοινωνήσεις μαζί μου, να βρείς ένα δέντρο που μόλις έχει βγάλει τρυφερά βλασταράκια και σε αυτά να ψιθυρίσεις ένα από τα παλιά ξεχασμένα τραγούδια......Τα τρυφερά βλασταράκια θα μεταφέρουν το τραγούδι σου στις ρίζες τουυ δέντρου μέσα από τις οποίες θα μάθω πως με ψάχνεις. Τα τρυφερά βλασταράκια των δέντρων θα είναι το μέσον της επικοινωνίας μας."

"Και πως θα ξέρω πως έλαβες το μήνυμά μου?", ρώτησα με παράπονο.......

"Κάποιο από αυτά τα τρυφερά βλασταράκια μια μέρα θα σου τραγουδήσει ένα τραγούδι που θα λέει το όνομά σου δυοσμαράκι μου, είπε η Καλλικαντζαρελένη......." Και εξαφανίστηκε.......

Εξω χιόνιζε. Ακουσα πολλή φασαρία που ερχόταν από τον χώρο της εξωτερικής αυλής. Κόλλησα το πρόσωπο στο παραθύρι, το τζάμι θόλωσε από την ανάσα μου. Έκατοντάδες πλασματάκια σαν την Καλλικαντζαρελένη κατευθύνονταν προς τις σπηλιές, τα πηγάδια της περιοχής,τις ρεματιές,τους υπονόμους και τις κάθε λογής τρύπες τους εδάφους από όπου εξαφανίζονταν. Μαζί τους εξαφανιζόταν και το τραγούδι που έλεγαν.......

Κίλι, κίλι, κίλι κάρη

Σήμερα των Φώτων φεύγουν οι καλλικαντζάροι

Εσείς οι άνθρωποι για κάντε μας τη χάρη

πάψετε να σκοτώνετε τα δέντρα και τη φύση

αλλοιώς νερό δεν θάβρετε να πίνετε στη βρύση.

Ρόπο, ρίπο , ρίπα, ράκι

Και για να διασκεδάσετε πείτε και ένα τραγουδάκι

Και του χρόνου νάσαστε καλά να ξανανταμώσουμε στο νέο ραντεβουδάκι

Εκλεισα την κουρτίνα και αποκοιμήθηκα. Στον ύπνο μου είδα ένα δέντρο και μέσα από το θρόϊσμα των φύλλων του ακουγόταν ένα τραγούδι.......

"Με το φεγγάρι περπατώ, με τ΄άστρα κουβεντιάζω......"