Κινητοποιήσεις ως αντίδραση πολιτών για τις καταστροφές νεοκλασικών κτηρίων του κέντρου της Αθήνας

Φωτό : Κώστας Σταμάτης - Βουβή συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τις καταστροφές στο κέντρο της Αθήνας

Χθες βράδυ μπροστά στον παλαιό κινηματογράφο "Αττικόν" ο οποίος στεγάζεται σε ένα από τα νεοκλασικά κτήρια του ιστορικού κέντρου της Αθήνας και έπεσε θύμα των βανδαλισμών την Κυριακή που μας πέρασε, πραγματοποιήθηκε βουβή διαμαρτυρία από πολίτες μετά από ένα  αυθόρμητο διαδικτυακό κάλεσμα. Σκοπός αυτής της κίνησης ήταν οι πολίτες να εκφράσουν την αντίθεσή τους σε κάθε μορφής βανδαλισμού που έχουν ως στόχο το πολύπαθο ιστορικό κέντρο της Αθήνας και φυσικά της κοινωνικής ζωής του. Μ'ένα κερί στο χέρι έξω από το Αττικόν οι πολίτες εξέφρασαν τον αποτροπιασμό τους και την απάιτησή τους για γρήγορη αποκατάσταση του ιστορικού κτηρίου όπως και των υπολοίπων νεοκλασικών που υπέστησαν ζημιές και την εύρεση και παραδειγματική τιμωρία των υπευθύνων.

Τα παρακάτω στοιχεία για την ιστορικότητα του κτηρίου τα βρήκα εδώ.

Το κτίριο, στην οδό Σταδίου, που στέγασε τον κινηματογράφο «Αττικόν» χτίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1910 από τον μεγάλο αρχιτέκτονα των αρχών του 20ου αιώνα και καθηγητή τότε του Εθνικού Μετσόβειου Πολυτεχνείου, Αλέξανδρο Νικολούδη (1874-1944), σε σχέδια του Ερνέστου Τσίλλερ για λογαριασμό του Χιώτη τραπεζίτη Σταμάτη Δεκόζη-Βούρο. Ανήκει στην περίοδο του εκλεκτικισμού (Νέος Νεοκλασσικισμός) που βασικό χαρακτηριστικό του έχει την εκλεκτική επιλογή αρχιτεκτονικών στοιχείων από διάφορα ρεύματα, χωρίς ενιαίο ύφος. Την περίοδο 1914-1920 πραγματοποιείται μια βασική επέμβαση σε ρυθμό «Νεομπαρόκ». Είναι η περίοδος κατά την οποία σε τμήμα του κτιρίου στεγάζεται το κινηματοθέατρο «Αττικόν».

Το «Αττικόν», χαρακτηρίζεται «Κινεμακολόρ» γιατί προβάλλει «ταινίας χρωματιστάς εκ του φυσικού». Καθώς, δε, διαθέτει και αίθουσα «κομψήν και θερμασμένην με καλοριφέρ», μετατρέπεται σε «Κέντρον του άνθους της αθηναϊκής κοινωνίας, του διπλωματικού σώματος, της Αυλής, κέντρον του καλλιτεχνικού κόσμου». (Από το βιβλίο του Νίκου Θεοδοσίου "Στα Παλιά τα Σινεμά")

Είναι ο πρώτος «παρλάν», όταν βρίσκεται ήδη κάτω από τον έλεγχο των Ελληνο-αμερικανών αδελφών Σκούρα. Η πρώτη προβολή γίνεται στις 22 Οκτωβρίου 1929. Το πρόγραμμα περιλαμβάνει επίκαιρα και τη μουσικοχορευτική ταινία του Ντέϊβιντ Μπάτλερ «Fox Follies». Τεχνικά το αποτέλεσμα είναι κακό.«Η απόδοσίς του είναι καθαρά γραμμοφωνική και ο ήχος της φωνής αποδίδεται τόσο αλλοιωμένος που με κόπο ξεχωρίζει κανείς την ανδρική από τη γυναικεία», γράφει η κριτικός Ίρις Σκαραβαίου στην «Πρωτοπορία» (Δεκ. 1929).

Την περίοδο της Κατοχής, οι γερμανικές δυνάμεις επιτάσσουν το «Αττικόν» για την ψυχαγωγία των στρατιωτών.

Τα μαγαζιά που στεγάζονται στο κτίριο ποικίλουν. Παντοπωλεία, φαρμακεία, καταστήματα κρυστάλλων.

Τη δεκαετία του '30 δημιουργείται και η δεύτερη κινηματογραφική αίθουσα, «Απόλλων», στο υπόγειο, ενώ εγκαθίστανται εδώ τα γραφεία της «Σκούρας Φιλμς», υπό τη διεύθυνση της οποίας λειτουργούν οι δύο κινηματογράφοι.

Το 1960 οι αδελφοί Γρηγοριάδου και ο Άγγελος Αγαλιώτης εξασφαλίζουν άδεια για επισκευές από την Πολεοδομία Αθηνών και το 1982 πραγματοποιούνται γενικές εργασίες συντήρησης και αναπαλαίωσης πάνω σε μελέτη του αρχιτέκτονα Ι. Χριστακόπουλου.

Η αποκατάσταση του κτιρίου θεωρείται υποδειγματική και αποτελεί πρότυπο αποκατάστασης και συντήρησης και για άλλα νεοκλασσικά κτίρια της πόλης.

Ενας άλλο κινηματογράφος το «ΑΣΤΥ», επί της πλατείας Κοραή, σύμφωνα με τους ιδιοκτήτες του, Γιώργο και Δημήτρη Στεριάκη, διασώθηκε την τελευταία στιγμή. 

Συγκλονίζει η μαρτυρία ότι οι εμπρηστές προκειμένου να μην κάψουν τα κτήρια και τα μαγαζιά απαιτούσαν λύτρα.....!!!! (Πηγή : εδώ )

 Δεν είναι η πρώτη φορά που στη διαδικτυακή μου περιπλάνηση διαβάζω σχόλια του στυλ...εδώ ο κόσμος καίγεται και μερικοί ασχολούνται με τα "νεοκλασσικά ντουβάρια". 

Ανταπαντώ ότι η σταδιακή υποβάθμιση του ιστορικού κέντρου και η καταστροφή νεοκλασσικών κτηρίων που συνδέονται με την ιστορία της Αθήνας εκτός από στόχο συμβολικό, έχουν και στόχο κερδοσκοπικό. Μαζί με την καταστροφή της ζωής στο κέντρο της Αθήνας και κατά συνέπεια του κοινωνικού ιστού της και της πνευματικής της ζωής, σε πρώτο πλάνο δεσπόζει η επιθυμία εξαγοράς της περιοχής έναντι πινακίου φακής και η κατασκευή πολυκατοικιών από μεγαλοεργολάβους. (Ηδη έχουν τοποθετήσει τα χρήματά τους μεγαλοεργολάβοι σε περιοχές που όταν και όποτε γίνει ανάπλαση φυσικά θα κερδοσκοπήσουν). Οσα άτομα δεν το κατανοούν και επιτρέπουν σε κάποιους να τους χρησιμοποιούν ως πιόνια εκμεταλλευόμενοι την- κατά τα άλλα δίκαιη αγανάκτησή τους - για τα πολιτικά τεκταινόμενα στον τόπο μας, με το πρόσχημα της "αντίστασης στην εξουσία" -αλήθεια, το κάψιμο ενός κινηματογράφου, ενός χώρου πολιτισμού,  τι σχέση μπορεί να έχει με αυτήν την αιτιολογία; - τότε μάλλον το δικό τους το μυαλό θα μπορούσε να παραλληλιστεί με "ντουβάρι" εγκλωβισμένο μάλιστα σε δύσβατα στεγανά.(Αν και μεταξύ μας, οι πολύ συγκεκριμένες επιλογές των κτηρίων με κάνουν να υποθέτω ότι οι καταστροφείς καμία σχέση δεν έχουν με ιδεολογίες. Είμαι  βέβαιη πλέον πως πρόκειται για μισθοφόρους σε διατεταγμένη υπηρεσία)