Μια άγνωστη ιστορία : Η Φοίβη, ο Δημήτρης και το ΕΑΠ

Η Φοίβη ευτυχισμένη που ο αγώνας της για το πτυχίο έφτασε σε αίσιο τέλος. Στην ορκωμοσία του ΕΑΠ - Πάτρα 6.11.2011

Πάνε μερικά χρόνια που αντάμωσε η στράτα μου με τα μονοπάτια που διάβαινε εκείνη την εποχή η Φοίβη. Τα γραφεία μας ήταν δίπλα - δίπλα στην πολυεθνική που εργαζόμασταν. Εκείνη έγκυος,  περίμενε με αγωνία να φέρει το δεύτερο παιδάκι της στον κόσμο. Και ο Δημήτρης ο σύντροφός της να την νοιάζεται και να της τηλεφωνεί καθημερινά στο γραφείο για να ρωτά εάν όλα πάνε καλά. Ο Δημήτρης και η Φοίβη ήταν ενα πολύ ευτυχισμένο ζευγάρι που πολλοί θα το ζήλευαν. Ο καιρός περνούσε, το μωρό ήρθε στον κόσμο και η χαρά του Δημήτρη και της  Φοίβης ήταν απερίγραπτη.  Μα δεν κράτησε πολύ. Κάποια μέρα επισκέφτηκα για τυχαίο λόγο ένα Νοσοκομείο. Εκεί με έκπληξη συνάντησα τη Φοίβη. Οταν τη ρώτησα τι γύρευε στο νοσοκομείο μου αποκάλυψε ότι ο Δημήτρης αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα υγείας και έκανε εξετάσεις. Επειτα για κάμποσο καιρό δεν ανταμώσαμε πάλι. Εγώ έφυγα από την εταιρεία όπου εργαζόμουν  και αργότερα έμαθα από μια πρώην συνάδελφο ότι μετά από μεγάλη ταλαιπωρία στα νοσοκομεία, ο Δημήτρης (αν θυμάμαι καλά δεν ήταν πάνω από 33 ετών) δεν βρισκόταν στη ζωή πια. Ετσι απλά, τόσο γρήγορα και τόσο ξαφνικά....

"Ο άνθρωπος μοιάζει με πνοή
και σαν φευγαλέα σκιά οι μέρες της ζωής του"

Η Φοίβη εκείνη τη περίοδο φοιτούσε στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο και έπρεπε να μελετά και να δίνει εξετάσεις. Δίχως τη βοήθεια όμως του Δημήτρη έπρεπε πλέον να βγάλει το μεροκάματο για να θρέψει τα δύο της κοριτσάκια. Επρεπε να τα διαβάσει, να φροντίσει για τη τροφή τους, να παίξει το διπλό ρόλο του πατέρα και της μάνας μαζί. Επρεπε να κρύψει τον δικό της πόνο και να υπερβεί τον εαυτό της προκειμένου να καλύψει το κενό που άφησε πίσω του ο Δημήτρης. Επρεπε...έπρεπε....έπρεπε....έπρεπε....

Τα χρόνια πέρασαν....Λένε πως ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός. Ο φετεινός Νοέμβρης ήταν σημαδιακός : tην προηγούμενη Κυριακή 6.11.11, η Φοίβη ταξίδεψε στην Πάτρα για να παραστεί στην τελετή ορκωμοσίας του Πανεπιστημίου. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, κατάφερε να τελειώσει τις σπουδές της και να πάρει το πτυχίο της. Ανάμεικτα συναισθήματα την κυρίευσαν : από τη μια η χαρά, ο ενθουσιασμός για το τέλος μιας δύσκολης διαδρομής προς το περιπόθητο πτυχίο και από την άλλη....η απουσία του Δημήτρη ο οποίος....τι ειρωνεία....Νοέμβρη μήνα έφυγε (12.11.2005) διχως να προφτάσει να καμαρώσει την αποφοίτηση της αγαπημένης του.

 Με τρυφερά λόγια η Φοίβη περιγράφει τα ανάμεικτα συναισθήματά της στην ιστοσελίδα της στο facebook :

"Μια έντονη και συγκινητική μέρα! Μια μέρα γεμάτη ανάμεικτα συναισθήματα! Γεμάτη δάκρυα χαράς και συγκίνησης γιατί κάποτε η μέρα αυτή φάνταζε σαν ένα τρελό κατόρθωμα που όμως τελικά είχε ένα αίσιο τέλος. Δεν ήταν όμως τίποτε λιγότερο από μια βαθιά κίνηση αγάπης, ένα δείγμα μιας όμορφης σχέσης, ένα ανεκτίμητο δώρο-έκπληξη που έλαβα από τον αγαπημένο μου Δημήτρη! Στην 10η επέτειο του γάμου μας μου αποκάλυψε ότι είχε βάλει τα στοιχεία μου για την διαδικασία επιλογής στο Πανεπιστήμιο! 

Την έκπληξη, ακολούθησαν οι αντιρρήσεις μου για τις δυσκολίες που δεν θα μπορούσα να ανταποκριθώ. Σαν απάντηση έλαβα την διαβεβαίωσή του ότι θα ήταν δίπλα μου, θα αναλάμβανε εκείνος ότι χρειαζόταν για να με βοηθήσει. Αρχίζοντας το Πανεπιστήμιο, συνεχίσαμε τα όνειρα και τα σχέδιά για την ζωή που είχαμε μπροστά μας, μέχρι που ένα χρόνο αργότερα τα πάντα είχαν ανατραπεί! Ο Πατέρας μας είχε άλλα σχέδια! Kοιτώντας την ζωή μου μια δεκαετία πίσω θεωρούσα το Πανεπιστήμιο σαν ένα τεράστιο βουνό! Όμως έζησα δυσκολότερες κοιλάδες σκιάς και θανάτου και με ευγνωμοσύνη κοιτώντας πίσω μπορώ να δω το χέρι Του το δυνατό μέσα στη ζωή μας κάθε στιγμή. Ήταν δίπλα μας σε όλα! Τα ευχάριστα και τα δυσάρεστα! 

Σήμερα κατεβαίνοντας το βουνό αυτής της προσπάθειας νιώθω ευγνωμοσύνη για τους γονείς μου και ιδιαίτερα την μητέρα μου που ήταν δίπλα μου σε αυτή την προσπάθεια! Νιώθω πως χωρίς την συμπαράσταση και την υποστήριξη που είχα από τα δυο μου κοριτσάκια δεν θα τα είχα καταφέρει!

Μαζί το καταφέραμε! 

Νιώθω όμορφα γιατί με αφορμή τις εργασίες που έπρεπε να παραδοθούν, μας απασχόλησαν στο σπίτι τα βράδια θέματα προβληματισμού, που σκύψαμε στο λόγο του Θεού για να κρίνουμε την ανθρώπινη γνώση και να βρούμε την θέση μας μέσα στον κόσμο γύρω μας! Ήταν εκπληκτική και συγκινητική η ενθάρρυνση των φίλων μου.

Σας ευχαριστώ όλους για την αγάπη σας και νιώθω χαρά και ικανοποίηση γιατί η υπόσχεση που έδωσα στον Δημήτρη μου να τελειώσω την προσπάθεια αυτή και χωρίς αυτόν – αυτόν που ήθελα τόσο πολύ δίπλα μου σήμερα- εκπληρώθηκε! και είμαι για όλα αυτά 

ΒΑΘΥΤΑΤΑ ΣΥΓΚΙΝΗΜΕΝΗ!"

....Από τα βάθη της καρδιάς μου συγχαίρω την Φοίβη για την ψυχική της δύναμη και για την ολοκλήρωση των σπουδών της..... 

....Και κρατώ το μήνυμα που μας στέλνει : 

η ζωή συνεχίζεται παρά τις όποιες δυσκολίες που προκύπτουν....