Το δώρο του φτερωτού επισκέπτη....

Φτερωτέ μου επισκέπτη,
Γνωρίζω πως τις σκέψεις που καταγράφω στο ιστολόγιό μου εσύ δεν μπορείς να τις διαβάσεις αφού ούτε blogger είσαι ούτε ξέρεις να διαβάζεις την ανθρώπινη γραφή. Ομως ένοιωσα την ανάγκη να σου εκμυστηρευτώ κάποια πράγματα.

Ενα από τα πλάσματα της φύσης είσαι, καθημερινός επισκέπτης στο μπαλκόνι μου.
Αντιλήφθηκα την παρουσία σου πριν από 2 χρόνια περίπου όταν στάθηκες εκεί που στέκεσαι τώρα και μου χάρισες για πρώτη φορά το όμορφο τραγούδι σου. Παραξενεύτηκα γιατί φωνές σαν και τη δική σου δεν ακούγονται συχνά εδώ στην πολύβοη Αθήνα. Βγήκα να σε ευχαριστήσω μα έφυγες, δεν στάθηκες, δεν είσαι εσύ μαθημένος στην ανθρώπινη παρουσία. Εσύ βλέπεις ζεις ελεύθερος στα δάση, αυτά τα δάση που λιγοστεύουν όσο περνά ο καιρός επειδή εμείς οι άνθρωποι δεν τα προστατεύουμε.
Μετά γίνατε τέσσερεις κι ήρθες κουβαλώντας ολάκερη την κοτσυφο-οικογένεια. Κι αντί να χαρώ που απόκτησες οικογένεια εγώ θύμωσα.....Ακόμη θυμάμαι το μπάχαλο που δημιουργήσατε στη βεράντα μου....Αδυνατούσα να καταλάβω τι στο καλό ψάχνατε να βρείτε σε εκείνες τις γλάστρες και πετάγατε όλα τα χώματα έξω. Και δεν είναι μονάχα αυτό.... καθημερινά καιροφυλακτούσατε... με το που σκούπιζα το μπαλκόνι κι έκλεινα τη μπαλκονόπορτα πίσω μου, εσείς προσγειωνόσασταν σαν τα μαχητικά αεροπλάνα και αρχίζατε να παίζετε έναν ιδιόρρυθμο "χωματοπόλεμο"....Και τότε θύμωνα μαζί σας....και παίζαμε κυνηγητό....εσείς παραμονεύατε να δείτε πότε θα φύγω από το μπαλκόνι για να δράσετε και να το κάνετε μαντάρα κι εγώ παρακολουθούσα μέσα από το τζάμι να δω πότε θα έρθετε....για να σας κυνηγήσω και να σας εξηγήσω πως είστε ανεπιθύμητοι....μάλιστα αν είχα τρόπο επικοινωνίας ήθελα να σας πω να αλλάξετε μπαλκόνι, να μην είναι το δικό μου αυτό που θα αναστατώσετε.....Μα εσείς χαμπάρι δεν παίρνατε....με το που έφευγα.....τη δουλειά σας....χώματα, φύλλα σκορπισμένα παντού....λες και τόχατε βάλει πείσμα...Κι εγώ ολημερίς με μια σκούπα στο χέρι να μουρμουράω.... Ενοιωθα πως η γνωριμία με έναν κότσυφα με ανασκαφικές ανησυχίες δεν είναι ότι καλύτερο μπορεί να προκύψει στη ζωή κάποιου.
Κι ήρθε εκείνη η καλοκαιρινή ημέρα το 2007 που ξέσπασε πυρκαγιά στο κοντινό αλσύλλιο....λυσσομανούσε ο αγέρας......οι φλόγες πλησίαζαν το σπίτι μου, άρχισα να σκέφτομαι το μοιραίο....και τότε μέσα στον τρόμο που νοιώθει κανείς όταν απειλείται...

.....είναι παράξενο....

η σκέψη μου ταξίδεψε σε σένα....ανησύχησα.....αναρωτήθηκα αν γλυτώσατε από την πυρκαγιά εσύ και η τετραμελής οικογένειά σου, αν το δικό σου σπιτικό (η φωλιά) γλύτωσε από τη φωτιά....Παράξενες σκέψεις θα μου πεις....
Η φωτιά σβήστηκε μα εσύ έκανες μέρες να φανείς.....κι ένοιωσα τύψεις....τύψεις για όσα σου έσερνα όλο αυτό το διάστημα.....

....Φοβήθηκα πως σε έχασα για πάντα...

Τι κι αν έπαιζες με τα χώματα και λέρωνες το μπαλκόνι????

Τι κι αν ένοιωθα πως με παρακολουθούσες για να κάνεις τις σκανταλιές σου με το που θα γύριζα την πλάτη????

Το τραγούδι που μου χάριζες σκαρφαλωμένος στο κάγκελο χωρίς να ζητάς ανταλλάγματα δεν το σκεφτόμουν????

Την τιμή που μου έκανες να με επισκέπτεσαι καθημερινά εσύ και η κοτσυφοοικογένειά σου δεν την εκτιμούσα????

Τις κινήσεις που έκανες με χορογραφική ακρίβεια κι ήταν χάρμα οφθαλμών δεν την σκεφτόμουν????

Κι ήταν τότε που άρχισα να σε αποζητώ, μα δεν ήξερα που να σε βρω...Κι όσο περνούσαν οι ημέρες με κυρίευε μια θλίψη.....Μέχρι που.....μέχρι που μια μέρα ξαναείδα την βεράντα να είναι μαντάρα, με χώματα σκορπισμένα εδώ και εκεί και μαδημένα φύλλα να έχουν τρυπώσει παντού.....και χάρηκα(?), δεν ξέρεις πόσο χάρηκα.....κατάλαβα πως ήσουν εσύ...σώος....

Κι από τότε έμαθα να αφήνω τα χώματα σκόρπια...δεν με ενδιέφερε πια....μου αρκούσε να ακούω το κελάηδημά σου. Ποιός νοιάζεται για τα χώματα????

Καθημερινά πλέον άρχισα να γεμίζω μια κούπα με νερό και να την αφήνω στο ίδιο σημείο. Ηθελα με αυτόν τον τρόπο να σε κάνω να με επισκέπτεσαι καθημερινά....Κάθε φορά που τοποθετούσα την κούπα με το νερό στο γνώριμο σημείο, έμπαινα μέσα και με κολλημένο το πρόσωπο στο τζάμι περίμενα να φανείς....

Καμιά φορά θόλωνε το τζάμι από τα χνώτα και τα σφούγγιζα μην τύχει κι έρθεις και δεν προλάβω να σε δω....

Δεν με άφηνες να σε πλησιάσω...

Τρόμαζες φαίνεται κι έφευγες μόλις αντιλαμβανόσουν την ανθρώπινη παρουσία.

Δεν έχεις άδικο, τόσα και τόσα σου έσερνα κάθε φορά....Κατάλαβες όμως πως κάποτε άλλαξα....από τότε δεν περνά μέρα που να μην με επισκεφτείς. Καταλαβαίνω τώρα πια το κελάηδημά σου άλλοτε χαρούμενο, άλλοτε θλιμμένο. Καμιά φορά το νοιώθω να ακούγεται παραπονιάρικο και τότε καταλαβαίνω πως είναι από τις φορές που έρχεσαι και βρίσκεις το κουπάκι στεγνό, χωρίς νερό επειδή ξεχάστηκα να το γεμίσω. Και τότε τραγουδάς άλλες μουσικές βγάζεις άλλους ήχους παραπονιάρικους......και τότε θυμώνω μα όχι πια μαζί σου...θυμώνω με την δική μου παράλειψη.....επειδή σε ξέχασα...επειδή δεν σε νοιάστηκα....

Κι άμα γεμίσει το κουπάκι με νερό αρχίζεις πάλι να τραγουδάς το γνώριμο σκοπό σου, με εκείνη την υπέροχη φωνή που μοναχά τα κοτσύφια διαθέτουν.....

Μα σήμερα μου χάρισες το ομορφότερο δώρο....
Σήμερα με άφησες να σε φωτογραφίσω.....το ξέρω πως με αντιλήφθηκες....δεν είσαι χαζός....κοντοστάθηκες.....με έμαθες πια 2 χρόνια πέρασαν....κατάλαβες πως όπως θα έλεγε ο "μικρός πρίγκηπας" με έχεις ημερώσει.....
Παραφράζοντας τα λόγια του μικρού πρίγκηπα είναι σαν να μου λες
"....θα είσαι παντοτινά φίλη μου....θα σου έρχεται η όρεξη να γελάς μαζί μου....

και θα ανοίγεις το παράθυρό σου έτσι για κέφι.....

και οι φίλοι σου θα απορούν που θα σε βλέπουν να με κοιτάς.....

κι εσύ θα τους λες...

-Ναι τα κοτσύφια πάντα με κάνουν να γελώ

...και θα σε παίρνουν για τρελλή....απλά επειδή δεν θα καταλαβαίνουν τι πάει να πει να κάνεις φίλους που σε ημερώνουν....
Να σε ημερώνουν σημαίνει να δημιουργείς δεσμούς
Για μένα δεν είσαι παρά ένας άνθρωπος όμοιος με εκατό χιλιάδες ανθρώπους και δεν σε έχω ανάγκη.....Μήτε κι εσύ με έχεις ανάγκη...Για σένα δεν είμαι παρά ένας κότσυφας όμοιος με εκατό χιλιάδες κότσυφες....
Αν όμως με ημερώσεις, ο ένας θα έχει ανάγκη τον άλλον...
Για μένα εσύ θα εἰσαι μοναδική στον κόσμο.
Για σένα θα είμαι μοναδικός στον κόσμο....."
Εκλεισα το τζάμι....Εξακολουθώ να σε κοιτάζω....

Συγχώρεσέ με που δεν είχα προσέξει πόσο όμορφος είσαι...
Τοποθετώ την μοναδική φωτογραφία που μου χάρισες σε μια κορνίζα.

Την στολίζω δίπλα στον υπολογιστή και την κοιτάζω τρυφερά.....
Μπορεί να είναι η συγκίνηση που χάρισες στην ψυχή μου και με κάνει να σε βλέπω τόσο όμορφο....
Μπορεί να είναι που με βοήθησες να αντιληφθώ πως υπάρχουν τόσο πολλές μικρές ομορφιές γύρω μας και όμως σπάνια στρέφουμε το βλέμμα για να τις δούμε.....
Μπορεί να είναι που με βοήθησες να διακρίνω τις σημαντικές από τις ασήμαντες στιγμές της ζωής μας...
Μπορεί να είναι όλα μαζί....

Δεν ξέρω.....

Φτερωτέ μου επισκέπτη, σε ευχαριστώ για το όμορφο δώρο που μου χάρισες.
.....Είσαι ό,τι πολυτιμότερο έχω στον κόσμο....