Μια άγνωστη ιστορία: Ο Φειδίας του 20ού αιώνα

Ο Φειδίας χορεύει ζεϋμπέκικο σε κάποια γειτονιά της Αθήνας (πιθανόν στους Αμπελοκήπους)

 Ο Φειδίας του 20ού αιώνα, (Σεπτέμβρης 1925-Ιανουάριος 2013), κατατάσσεται σε μια γενιά κατατρεγμένη, μια γενιά που ανδρώθηκε σε εποχές ταραχώδεις (Πόλεμοι, έλευση Μικρασιατών προσφύγων στην Ελλάδα το 1922, Εμφύλιος, Δικτατορία κ.ά.)  Οι γονείς του δεν είχαν οικονομική ευχέρεια, επομένως δύσκολα μπορούσαν να μεγαλώσουν τέσσερα παιδιά. Ετσι ο αδελφός του πατέρα του, ο Γιάννης, προθυμοποιήθηκε να υιοθετήσει τον Φειδία, μια και ο ίδιος δεν είχε παιδιά και να τον πάρει μαζί του στο εργαστήρι που διατηρούσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, διδάσκοντάς του την τέχνη της ξυλογλυπτικής την οποία ο ίδιος κατείχε καλά. Η μάνα του Φειδία όμως αρνήθηκε να αποχωριστεί τον μονάκριβό της γιό. Δέχτηκε όμως να βαφτίσει το μωρό Φειδία, όπως έλεγαν τον αρχαίο Ελληνα γλύπτη, σύμφωνα με την επιθυμία του Γιάννη, του φημισμένου ξυλογλύπτη της Αλεξάνδρειας.

Από μωρό ο Φειδίας πειραματιζόταν παίζοντας με τα εργαλεία στο ξυλουργικό εργαστήρι του πατέρα του αντί για τα συνηθισμένα παιχνίδια. Μεγαλώνοντας, όπως ήταν φυσικό, ακολούθησε το επάγγελμα του πατέρα του. Ξύλο άγγιζε, καλλιτεχνήματα δημιουργούσε. Σαν έφηβος την περίοδο του πολέμου αναγκάστηκε να κατασκευάζει ξυλοπάπουτσα που αντάλλασσε με λίγο ψωμί για να ζήσουν ο ίδιος οι γονείς του και τα άλλα τρία αδέλφια του. Μια φορά έφυγε ξυπόλυτος μέσα στα χιόνια, για να πάει στο διπλανό χωριό από το δικό του για να πουλήσει τα ξυλοπάπουτσα αλλά κουράστηκε και έγειρε να αποκοιμηθεί μέσα στα χιόνια με αποτέλεσμα να πάθει κρυπαγήματα. Από τότε ήταν που του έμεινε το κουσούρι και μειώθηκε η ακοή του στο ένα αυτί. Οταν τελείωσε ο πόλεμος άνοιξε ένα μικρό ξυλουργείο στην οδό Αλκιβιάδου κάπου στα Πατήσια και στη συνέχεια μετέφερε το εργαστήρι του στη Νέα Χαλκηδόνα.

Κατά τη διάρκεια της επαγγελματικής του δραστηριότητας συνεργάστηκε με γνωστούς αρχιτέκτονες και μηχανικούς την εποχή της άνθησης της οικοδομής (Ρίζος, Λαζαράτος κ.ά.). Οι ξυλουργικές εργασίες στην πλάζ της Βούλας, ξυλόγλυπτα τέμπλα σε εκκλησίες σε ολόκληρη την Ελλάδα, τα ξυλουργικά της Τράπεζας της Ελλάδος στην Κομοτηνή συγκαταλέγονται στις εργασίες του. 

Επειτα από 44 χρόνια αναγκάστηκε να διακόψει τη λειτουργία του μαγαζιού του και να καταθέσει τα χαρτιά του για να βγει στη σύνταξη αφού αν και ο ίδιος παρά το προχωρημένο της ηλικίας του επιθυμούσε να συνεχίσει να εργάζεται, τη δουλειά των χειροποίητων ξυλουργικών δημιουργιών είχαν αντικαταστήσει εδώ και χρόνια τα βιομηχανοποιημένα εισαγόμενα προϊόντα. Οι χειρωνάκτες ξυλουργοί δεν είχαν πια θέση στη βιομηχανοποιημένη εποχή. Παρά τη συνταξιοδότησή του, δεν έπαψε να εκτελεί καθημερινά το καθιερωμένο δρομολόγιο από το σπίτι του στο μαγαζί.....μέχρι τη στιγμή που άρχισε να κλονίζεται η υγεία του. 

Από τον περασμένο Σεπτέμβριο η υγεία του Φειδία κλονίστηκε, άρχισε να νοσηλεύεται σε νοσοκομεία και έκτοτε η υγεία του καθημερινά συνέχισε να επιδεινώνεται ραγδαία. Συγκαταλέγεται στους 30.000 συνταξιούχους του ΟΑΕΕ που δεν πρόφτασαν να απογραφούν αφού τα αγαπημένα του πρόσωπα ήταν απασχολημένα με τα προβλήματα υγείας που τον απασχολούσαν...

Κλινήρης, το Σάββατο που μας πέρασε από το πρωί ζητούσε επίμονα να δει την κόρη του, όπως ο παππούς τον εγγονό του στο λογοτέχνημα του Βιζυηνού "το μόνον της ζωής του ταξείδιον" :  

"Ο παππούς παλεύει με τον άγγελον! Αλλ΄ο παππούς γυρεύει κι εμένα-Αυτό ήτον ακόμη χειρότερο! Αυτο θα ειπή πως ο παππούς μοναχός του δεν ειμπορεί να τα βγάλη πέρα με τον άγγελο και με καλεί να τον βοηθήσω!........Γιατί διες αν δεν προφθάξης, θ΄αποθάνη και θα μείνουν ανοικτά τα μάτια του" 

Ομως ευτυχώς, η κόρη του τον πρόφτασε κι έτσι ο Φειδίας του 20ού αιώνα, δεν χρειάστηκε να παλέψει για πολύ με τον άγγελο. Αφού έριξε μία στερνή ματιά τριγύρω του αποχαιρέτησε τα αγαπημένα του πρόσωπα αφήνοντας την τελευταία του πνοή ήρεμα και γαλήνια, εγκαταλείποντας τον ταραγμένο ετούτο κόσμο για το ταξίδι προς την αιωνιότητα, για το "μόνον της ζωής του ταξείδιον". 

 

Σήμερα το απόγευμα στις 15.45 η οικογένειά του, πρώην συνεργάτες του και αγαπημένοι φίλοι θα τον συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία, στο Νεκροταφείο της Καισαριανής.

ΥΓ.  Ο Φειδίας του 20ού αιώνα ήταν γιός του Κατσαρόλα (βλ. προηγούμενη ανάρτηση εδώ) και αδελφός του Νικόλα (βλ. προηγούμενη ανάρτηση εδώ)