Αντρέας ο μετανάστης...(Μια άγνωστη ιστορία)

Η φωτό από εδώ

Δύο άνθρωποι, δύο οικογένειες, δύο βίοι παράλληλοι με διαφορετική κατάληξη....

1. Αντρέας ο Βορειοηπειρώτης (σήμερα 45άρης)

Ηρθε στην Ελλάδα στα 25 του χρόνια. Δούλεψε σκληρά στην οικοδομή από νησί σε νησί.  Επειτα από πολλές περιπλανήσεις εγκαταστάθηκε στην Αθήνα και παντρεύτηκε μια κοπέλλα από το χωριό του,  απέκτησαν δυό παιδάκια. Εξακολούθησε όμως να πηγαίνει στα νησιά όπου έβρισκε δουλειά. Μοναχή την άφηνε τη γυναίκα του στο κυνήγι του μεροκάματου. Κι όταν επέστρεφε, η χαρά της οικογένειας ήταν να τρώνε όλοι μαζί πάνω  στη  χαρτόκουτα  που είχαν για τραπέζι. Τα χρόνια πέρασαν, σήμερα με τον κόπο τους μάζεψαν κάποιες οικονομίες και αναζητούν να αγοράσουν σπίτι για να γλυτώσουν το κόστος τους ενοικίου. Τα λιγοστά ένσημα όμως που του κόλλαγαν οι εργοδότες στην οικοδομή δεν δικαιολογούν μεγάλο δάνειο από την Τράπεζα. Για αυτό το λόγο εδώ  και ένα χρόνο  ο Αντρέας αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την οικοδομή για μια δουλειά που να του κολλάνε ένσημα....και ας τον πληρώνουν μόλις 700 ευρώ το μήνα!!!! Με τη κρίση που μαστίζει την οικοδομή το ζευγάρι προβληματίστηκε αν θα πρέπει να αγοράσει σπίτι στην Ελλάδα ή στην Αλβανία.  Στην Αλβανία, στα μέρη τους  όμως τώρα πια που τα άτομα  που είναι στη παραγωγική ηλικία λείπουν όλα ,μοναχά γέροι έχουν απομείνει.  Τα χωράφια τους τα καταπατούν οι Αλβανοί, τις ελιές τους πάνε και τις μαζεύουν αυτοί δίχως φυσικά να τους ρωτήσουν. Τα παιδιά όμως που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην Ελλάδα δεν επιθυμούν να φύγουν από εδώ. Εδώ είναι η πατρίδα τους, εδώ έχουν τους φίλους τους, εδώ είναι η γειτονιά τους, το σχολειό τους. Με τη πατρίδα στην οποία μεγάλωσαν οι γονείς τους λιγοστές είναι οι επαφές, δεν τα δένουν τα βιώματα που κάποτε έδεναν τους γονείς τους.

Μετά από ταλαιπωρίες χρόνων πήραν και ελληνική ταυτότητα. Τι να το κάνεις όμως? Πολλές φορές αναρωτιούνται μήπως αντί για τη βοήθεια που δόθηκε στην ελληνική μειονότητα (στους Βορειοηπειρώτες) θάπρεπε να είχε δοθεί βοήθεια για να παραμείνουν στα μέρη τους. αντί να μεταναστεύσουν όλοι στην μητέρα πατρίδα Τώρα τα χωριά που κάποτε κατοικούσε ο ελληνισμός ερημώνουν. Τα γερόντια που μένουν τι να κάνουν και αυτά??? Ούτε τις ελιές μπορούν πια να μαζέψουν ούτε τα συμφέροντα του χωριού τους είναι σε θέση να υπερασπιστούν. Φύλακα άρχισαν να πληρώνουν για να κάνει περιπολίες να μην τους ανοίξουν τα σπίτια. Και καλά όσο ζουν οι γέροι γονείς, έχουν κάποιο λόγο να επισκέπτονται τη γενέτειρά τους. Αμα πεθάνουν εκείνοι? Είναι και ακριβό πια το ταξίδι μέχρι το χωριό. Πρόσφατα στο χωριό τους που ήταν κοντά σε θάλασσα  εκεί που κάποτε έκαναν τα καλοκαιρινά τους μπάνια, κατασκευάστηκε ερήμην τους σταθμός παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας και η παραλία καταστράφηκε, δεν προσφέρεται πια για θαλασσινά μπάνια .  Η ζωή στον τόπο τους ολοένα και υποβαθμίζεται. Επομένως μοναδική διέξοδος είναι να συνεχίσουν να μένουν εδώ. Πως όμως??? Στην οικοδομή ολοένα και περισσότερο εργάζονται πια ανειδίκευτοι μελαψοί εργάτες που οι εργοδότες τους έχουν ανασφάλιστους. Τον Αντρέα που ξέρει τη δουλειά του δεν τον παίρνουν πια αφού οι εργοδότες βρίσκουν (σχεδόν) τσάμπα εργατικό δυναμικό. Μιλιούνια οι μελαψοί ανασφάλιστοι και αδήλωτοι εργάτες στις οικοδομές.......

Ετσι ο Αντρέας ο Βορειοηπειρώτης το πιθανότερο είναι να παραμείνει στην Ελλάδα και στα 45 του πια να συγκαταλέγεται και αυτός στη γενιά των 700 Ευρώ μόνο και μόνο για να του κολλάνε ένσημα και για να μπορέσει να εξασφαλίσει ένα καλύτερο αύριο στα παιδιά του (εάν του εγκρίνουν το περιπόθητο στεγαστικό δάνειο.....)

2. Αντρέας ο Πολωνός (σήμερα 40άρης)

Ομορφάντρας δυό μέτρα ο Αντρέας ο Πολωνός. Τον γνώρισα όταν θέλησα να κάνω επισκευές στο σπίτι μου πριν από ένα χρόνο. Από τότε η δουλειά στην οικοδομή είχε αρχίσει να μειώνεται/. Εξυπνος και εργατικός όμως ο Αντρέας, σαν είδε πως δεν  έβρισκε πια δουλειά στην οικοδομή, μάζεψε κάποιους συμπατριώτες του και έφτιαξαν ένα συνεργείο με διάφορετικές ειδικότητες: άλλος πλακάς, άλλος μπογιατζής, άλλος να ασχολείται με τα μπάζα. Για όλους αναλάμβανε να κάνει τις συνεννοήσεις ο Αντρέας και στο τέλος μοιράζονταν τα χρήματα. Ο λόγος του συμβόλαιο. Αμα σου έλεγε πως θα τελειώσει τη δουλειά σε 2 εβδομάδες, αυτό ήταν. Δε σε γέλαγε ποτέ. 

Ηρθε στην Ελλάδα στα 20 του χρόνια, παλλικαράκι. Αργότερα παντρεύτηκε με μια κοπέλλα από την πατρίδα του. Απέκτησαν 3 κοριτσάκια. Η γυναίκα όμως και τα παιδιά δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν στο "greek way of living". Ετσι τα μάζεψαν και γύρισαν νωρίς στην πατρίδα τους. Ο Αντρέας δεν μπορούσε να φύγει, όλες τις επαγγελματικές γνωριμίες τις είχε εδώ, που να ξεκινήσει από το μηδέν στη Πολωνία???? Δύσκολη η ζωή του, να έχει να παλέψει με τη μοναξιά του εδώ στην Ελλάδα και να ακούει τις παιδικές φωνούλες από το τηλέφωνο να τον ρωτούν πότε θα γυρίσει  ο μπαμπάς στο σπίτι και να μην καταφέρνει να συγκρατήσει  το δάκρυ στο μάγουλο....Οι δουλειές στην οικοδομή μειώνονταν ολοένα και περισσότερο και ο Αντρέας προσπαθούσε να δουλεύει όλο και πιο πολύ για να τα βγάλει πέρα. Να δουλεύει σε άλλη δουλειά το πρωί και σε άλλη το βράδυ μέχρι όσο άντεχε. Κάποια μέρα μου είπε : "Το αποφάσισα: Θα φύγω και άμα ξανανοίξουν οι δουλειές στην Ελλάδα θα ξανάρθω. Εμάς δεν μας θέλει κανείς πια επειδή πρέπει να μας κολλήσει ένσημα. Γέμισε η οικοδομή από μελαψούς εργάτες που δεν ξέρουν από οικοδομή. Δουλεύουν για 5 Ευρώ την ημέρα και δεν ζητάνε ασφάλιση. Ετσι στη θέση τη δική μου οι εργολάβοι παίρνουν 3 εργάτες και δεν τους ασφαλίζουν οπότε γλυτώνουν πολλά λεφτά....Δεν τους νοιάζει πια η ποιότητα στη δουλειά, να κερδίσουν περισσότερα χρήματα τους νοιάζει...."

Και μια μέρα έμαθα πως γύρισε στη πατρίδα του ο Αντρέας ο Πολωνός που  τα 20 από τα 40 του χρόνια τα είχε ζήσει στην Ελλάδα.

Την τελευταία φορά που του τηλεφώνησα για να μάθω νέα του μου είπε....

" Δύσκολα τα πράγματα. Από τη μια είμαι ευτυχισμένος γιατί ξαναενώθηκα με την οικογένειά μου...Ζω πια από κοντά τα παιδιά μου που μεγαλώνουν....Από την άλλη όμως με τα επαγγελματικά άστα να πάνε...δραματική η κατάσταση.....από το μηδέν έπρεπε να ξεκινήσω όπως τότε που ήμουν 20 χρονών.....βλέπεις είμαι "ξένος" στη πατρίδα μου, έλειπα τόσα χρόνια......τις δουλειές τις παίρνουν όσοι δεν έφυγαν ποτέ από τη Πολωνία.....αυτούς προτιμούν οι ντόπιοι"

Του είπα πως εδώ η γειτονιά ρωτάει να μάθει νέα του (όλα τα σπίτια της γειτονιάς  μου έχουν συνεργαστεί με τον Αντρέα τον Πολωνό) και πως του στέλνουν χαιρετίσματα.

Με ευχαρίστησε, μου είπε να τους ανταποδώσω τους χαιρετισμούς και να τους πω πως η σκέψη του είναι πάντα στην Ελλάδα, του λείπει, του λείπει πολύ, βλέπεις σαν δεύτερη πατρίδα την έχει αφού τα μισά του χρόνια τα έζησε εδώ. Αμέσως μετά έβγαλε ένα βαθύ αναστεναγμό και πρόσθεσε:

"....Μονάχα που.....

όποιος έχει δυό πατρίδες, δεν έχει καμιά πατρίδα....

.....ξένος είναι και στη μια, ξένος και στην άλλη....."