Στους διαδρόμους ενός Δημοσίου Νοσοκομείου....

Σάββατο πρωϊ, ώρα 7.15! Η ανάγκη οδήγησε τα βήματά μου σε ένα από τα μεγάλα Νοσοκομεία της Αθήνας για να κάνω εισαγωγή σε συγγενικό μου πρόσωπο.

Οχλαγωγία, κόσμος πολύς, ο ένας να πέφτει πάνω στον άλλον. Λίγο παραπέρα ακούγονται βογγητά. Μια υπερήλικη αφημένη μοναχή της σε μια γωνιά του διαδρόμου κοιτάζει με απλανές βλέμμα στο κενό. Φαίνεται ταλαιπωρημένη και αδύναμη. Κανείς δεν βρίσκεται κοντά της, αντιλαμβάνομαι πως ο τραυματιοφορέας την έχει αφήσει για να ρωτήσει που θα παραδόσει το ευάλωτο φορτίο του. Βογγητό πόνου από τη γιαγιά. Κραυγή απόγνωσης λίγο παραπέρα. Νοσοκόμοι τρέχουν πανικόβλητοι πέρα - δώθε. Το πρόσωπό τους έχει φορέσει μια παγερή μάσκα πανομοιότυπη, ανέκφραστη, ό,τι τους ρωτάς όλοι έχουν το ίδιο ύφος. Μοναδική εξαίρεση οι σεκιουριτάδες που απαντούν πρόθυμα και ευγενικά στις αναρίθμητες ερωτήσεις -έστω και αν αυτό δεν περιλαμβάνεται στα επίσημα καθήκοντά τους- που τους βομβαρδίζει κάθε απελπισμένος και μη εξοικειωμένος με τις διαδικασίες των Νοσοκομείων επισκέπτης. Μάταια το βλέμμα μου αναζητά μια κατατοπιστική πινακίδα με οδηγίες ή κάποιον διαθέσιμο υπάλληλο για να ρωτήσω και να με καθοδηγήσει μέσα σε αυτό το χάος. Πλησιάζω σε έναν κισέ για να ρωτήσω τη διαδικασία αφού δεν γνωρίζω από αυτά τα πράγματα. Μπροστά μου μια κυρία σε έξαλλη κατάσταση τα έχει βάλει με έναν άντρα και μια γυναίκα που βρίσκονται μέσα από τον κισέ.

Ο άντρας γραφικός τύπος βαριεστημένου δημοσίου υπαλλήλου κοιτά με βλοσηρό ύφος όποιον τολμήσει να ταράξει την απραξία του.

Οσοι τον ρωτούν κάτι παραπάνω από αυτό που είναι εντεταλμένος να κάνει, τους παραπέμπει μουγγά με ένα απλό νεύμα του κεφαλιού ...."από κει"!!!

(πάντως το ένα "απο κεί" που ακολούθησα με οδήγησε στην αποθήκη προμηθειών του Νοσοκομείου....Να μην κατάλαβα εγώ καλά?....)

Οικονομία λέξεων? Βαριεστημάρα ? Μάλλον το δεύτερο! Η έξαλλη κυρία μπροστά μου έχει φέρει ασθενή από επαρχία. Από τον όλο διάλογο που εξελίσσεται σε έντονο ύφος καταλαβαίνω πως την Πέμπτη και την Παρασκευή οι εργαζόμενοι στα Δημόσια Νοσοκομεία απεργούσαν. Η κυρία από τις 10 η ώρα της προηγούμενης βραδιάς εξακολουθεί να μην έχει εξυπηρετηθεί με αποτέλεσμα ο ασθενής που συνοδεύει να βρίσκεται μετά από 9 ώρες ξαπλωμένος πάνω σε ένα φορείο και να μην έχει γίνει ακόμη εισαγωγή. Η γυναίκα είναι αγχωμένη επειδή η ώρα είναι 7.15 το πρωί και στις 8 η εφημερία του Νοσοκομείου λήγει! Τρέμει μήπως και την στείλουν σε άλλο Νοσοκομείο μετά από τόσες ώρες αναμονής.

Κυρία : "Πότε επί τέλους θα γίνει η εισαγωγή στο Νοσοκομείο? Ελεος! Από τις 10 η ώρα το βράδυ ο ασθενής είναι πάνω στο φορείο εξαντλημένος, πεινασμένος, διψασμένος, ούτε τουαλέτα δεν έχει πάει. Δεν υπάρχει κανείς υπεύθυνος να μας πει, θα εισαχθεί ή όχι? Ποιός θα μας πει τι πρέπει να κάνουμε?"

Η υπάλληλος στον κισέ : "Κυρία μου έχετε συνειδητοποιήσει πως μέχρι πριν από λίγο είχαμε απεργία? Τι φωνάζετε?"

Κυρία : (στριγκλίζοντας πλέον) "Και εμένα τι με νοιάζει η δική σας απεργία? Εμένα με νοιάζει να μην πεθάνει ο ασθενής μου που τον έχετε τόσες ώρες εγκαταλελειμένο και αβοήθητο πάνω στο φορείο...Είναι 7.15 η ώρα, φιρί φιρί το πάτε να μου πείτε να πάω αλλού τον ασθενή επειδή στις 8 τελειώνει η εφημερία σας. Να ξέρετε πως δεν θα σας περάσει, θα το γκρεμίσω το Νοσοκομείο εάν τολμήσετε να κάνετε κάτι τέτοιο. Ούτε τσίπα ευαισθησίας δεν έχετε για ένα άρρωστο και ταλαιπωρημένο άνθρωπο?"

Η υπάλληλος στον κισέ : (κουνώντας αποδοκιμαστικά το κεφάλι της) "Κυρία μου πως κάνετε έτσι? Πως φαίνεται πως δεν ξέρετε τι σας γίνεται, Τς τς τς"

Κυρία : "Τι θέλεις να πεις" (παύουν οι φιλοφρονήσεις και περνάμε στον ενικό αριθμό)

Η υπάλληλος στον κισέ : (με τσιριχτή φωνή) "Κυρά μου δεν έχεις καταλάβει πως τα Νοσοκομεία ξεπουλιώνται στον Ιδιωτικό τομέα? Εμείς γιατί νομίζεις πως κάναμε την απεργία? Εμείς τους πολίτες σκεφτόμαστε ...."

Ανάθεμα κι αν κατάλαβα τι σχέση είχε τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή η σωστή εκτέλεση των καθηκόντων του υπαλλήλου ενός Νοσοκομείου με την ιδιωτικοποίηση των Νοσοκομείων....θεώρησα εντελώς άστοχη αυτή την αναφορά....και όπως ήταν επόμενο.....

Κυρία : (σε έξαλλη κατάσταση πλέον)

"Τι σχέση έχει αυτό που μου λες τώρα ε? Εμένα σκέφτηκες @#$%$#@ ?

Την θεσούλα σου σκέφτηκες που θα σε ξεκουνήσουν από τη μονιμότητά σου....

Φτάνει πια! Ειδικά εσύ δεν θέλω να με σκέφτεσαι! Με άκουσες? ΔΕΝ ΘΕΛΩ να με σκέφτεσαι. Γιατί αν με σκεφτόσουν θα είχες κάνει καλά τη δουλειά σου και ο ασθενής μου δεν θα βρισκόταν ακόμη εγκαταλελειμμένος πάνω σε ένα φορείο από χθες το βράδυ..."

Σε έξαλλη κατάσταση κοιτά όλους τους υπόλοιπους που παρακολουθούμε με αμηχανία τη σκηνή.....

"Ακουσον! Ακουσον! Εμένα σκέφτηκε και έκανε την απεργία της η κυρία"

(Κάνοντας τον σταυρό της) .....

Θεούλη μου κάνε να ιδιωτικοποιηθούν τα Νοσοκομεία μήπως και πάψουμε να περνάμε αυτό το μαρτύριο....

Κάνε να φύγουν καρακάξες σαν κι αυτήν που έχουν πιάσει κάποιες θέσεις και είναι και "μόνιμες".

Ας πάρουν υπαλλήλους ευαίσθητους που να νοιάζονται για τους αρρώστους μας...."

Περιττό να σας πως τι έγινε από κει και πέρα........Η μάχη του Βατερλώ!!!

Προσπάθησα να ξεφύγω από αυτή την κατάσταση που κάθε άλλο παρά ευχάριστη μου ήταν....(είχα άλλωστε τον δικό μου πόνο).....

Μη έχοντας άλλη επιλογή κατέφυγα στο "μη χείρον βέλτιστον" ......απηύθυνα ένα μελιστάλαχτο βλέμμα στον βαριεστημένο άντρα ο οποίος παρακολουθούσε με σουφρωμένα φρύδια αλλά και παγερή απάθεια την "μάχη του Βατερλώ" .

Εγώ: "Συγγγγγγνώωωωωωμη!!!! Μήπως μπορείτε να μου πείτε που πρέπει να δώσω το βιβλιάριο και τα υπόλοιπα χαρτιά για την εισαγωγή του τάδε ασθενή?"

Βαριεστημένος υπάλληλος : "Τι είναι αυτά?"

Εγώ : (Παίρνοντας ένα πανηλίθιο βλέμμα) "Χμμμμ! Νομίζω πως είναι χαρτιά για εισαγωγή ....έτσι μου είπανε...πως πρέπει να έρθω εδώ..θα μου πείτε εσείς που ξέρετε αν χρειάζεται κάτι άλλο????"

Και έτσι με όπλο το πανηλίθιο βλέμμα και την υπέρ των δικών μου δεδομένων ανοχή απέφυγα την μάχη του Βατερλώ που μαινόταν ακριβώς δίπλα..... ξέφυγα από τον βαριεστημένο υπάλληλο .....και κατάφερα τελικά να πάρω το περιπόθητο χαρτί και να προχωρήσω την διαδικασία φανερά ανακουφισμένη.

Ούτε όταν είχα πάρει το Lower στα Αγγλικά δεν ένοιωσα τόση ικανοποίηση!!!

Ομως η ιστορία δεν τελείωσε εκεί.....Προτού εισαχθεί ο ασθενής στο Νοσοκομείο υποχρεούται να περάσει από διάφορες εξετάσεις (καρδιολογικό έλεγχο, ακτινογραφίες κλπ). Σας διαβεβαιώνω πως δεν τηρήθηκε καμία απολύτως σειρά προτεραιότητας......

Αφότου παραδώσαμε το σχετικό χαρτάκι στον υπάλληλο σαν "καλά παιδιά" περιμέναμε καρτερικά τη σειρά μας . Παρ' όλα αυτά καθώς ενδιάμεσα βλέπαμε την πόρτα του εργαστηρίου να ανοιγοκλείνει διαπιστώσαμε πως αντί για τον επόμενο που είχε σειρά, η προτεραιότητα δινόταν σε κάθε "αλεξιπτωτιστή" ο οποίος προσκόμιζε ένα μαγικό χαρτάκι (έσκασα από την περιέργειά μου μα δεν κατάφερα να δω τελικά τι έγραφαν αυτά τα μαγικά χαρτάκια που έδιναν σειρά προτεραιότητας στον κάτοχό τους).

Κάποια στιγμή αρχίνησε και εδώ ο εκνευρισμός από όσους είχαν προτεραιότητα - δεύτερη μάχη του Βατερλώ!!!!

Εμείς περιμέναμε υπομονετικά μετά από ατελείωτες ώρες να έρθει η σειρά μας και αυτή η ευγενική καρτερικότητα μας οδήγησε που αλλού ? Στο να μας δεχτούν τελευταίους!!!! Είμασταν ηλίθιοι? Δεν ξέρω!

Θα προτιμούσα να δεχτώ τον όρο "αξιοπρεπείς"..... έστω και αν πρόκειται περί αξιοπρέπειας μέχρι του βαθμού της βλακείας.....

Δυστυχώς δεν έχω μάθει να λειτουργώ με άλλον τρόπο!!!!

Η περιπέτειά μας πήρε τέλος όταν καταφέραμε να κατακτήσουμε το περιπόθητο κρεβάτι σε ένα Δημόσιο Νοσοκομείο. Γιατί μάλλον περί κατάκτησης πρόκειται, ιδιαίτερα εάν κανείς σκεφτεί πως η κυρία από την επαρχία παρακαλούσε για το αυτονόητο :

Αυτό που κάποιοι ονομάζουν

"Δικαίωμα κάθε πολίτη στην δωρεάν Δημόσια Υγεία".....