Είναι φορές που ενώ περνάς τακτικά έξω από κάποιες πόλεις δεν σου δημιουργείται η επιθυμία να τις επισκεφτείς, είτε επειδή τις έχεις συνδυάσει με διάφορους παράγοντες όπως π.χ. βιομηχανικές ζώνες είτε επειδή δεν σε συγκινούν ως πόλεις. Ετσι ενώ η πόλη της Κορίνθου απέχει μόλις 85 χλμ. από την Αθήνα, ποτέ δεν μου είχε δημιουργηθεί η επιθυμία να την επισκεφτώ αν και κάθε φορά που διέσχιζα την εθνική οδό Αθηνών Κορίνθου για άλλους προορισμούς, η ματιά μου ταξίδευε αφηρημένα στον εντυπωσιακό πέτρινο όγκο του Ακροκορίνθου (του κάστρου της Κορίνθου) που σκαρφαλωμένος σε υψόμετρο 575 μ. πάνω από την σύγχρονη πόλη δεσπόζει στην ευρύτερη περιοχή.
Την εβδομάδα πριν το Πάσχα αποφασίσαμε λοιπόν να αφιερώσουμε μια ημερήσια εκδρομή για την εξερεύνηση της παλιάς πόλη της Κορίνθου (αφού η νέα ομολογώ πως δεν με συγκινεί). Πρώτος σταθμός ο Ακροκόρινθος, έτσι ονομάζεται η παλαιότερα οχυρωμένη Ακρόπολη της αρχαίας και μεσαιωνικής Κορίνθου στην οποία φτάνει κανείς ακολουθώντας τη διαδρομή από το στρατόπεδο της Κορίνθου. Το όριο της παλιάς πόλης της Κορίνθου ξεκινά από μια παλιά Τουρκική κρήνη όπου στρίβοντας αριστερά κατευθύνεσαι πλέον προς το Κάστρο. Η άνοιξη πιστεύω πως ενδείκνυται για τέτοιου είδους περιπάτους αφού όντας οι μέρες αυτή την εποχή δροσερές δεν σε κουράζουν, η ανάβαση και η περιήγηση ανάμεσα στα χαλάσματα γίνεται μια απολαυστική εμπειρία και οι μυρωδιές που αναδύονται από τη γη σε μεθούν.
Η ημέρα ήταν ηλιόλουστη, η φύση είχε τα κέφια της και όπου έστρεφες το βλέμμα νόμιζες πως αντίκρυζες τοπιογραφίες καμωμένες από τους διασημότερους ζωγράφους. 
Πολύχρωμα λουλούδια ξεπρόβαλλαν μέσα από τα χαλάσματα και θαρρείς πως σου χαμογελούσαν. 
Το θέαμα ήταν απίστευτο. Το κάστρο βρίσκεται σε στρατηγική θέση αφού όποιος το κατείχε μπορούσε από εκεί ψηλά να ελέγχει την μοναδική είσοδο από την ηπειρωτική Ελλάδα προς την Πελοπόννησο αλλά και την επικοινωνία του Κορινθιακού με τον Σαρωνικό κόλπο. Οχυρώθηκε ήδη από τα τέλη του 8ου αιώνα π.Χ., όταν η Κόρινθος γνώρισε την πρώτη μεγάλη ακμή ιδρύοντας πλούσιες αποικίες, όπως την Κέρκυρα και τις Συρακούσες. Στα χρόνια που ακολούθησαν κατακτήθηκε από Μακεδόνες, Ρωμαίους, Βυζαντινούς, Φράγκους, Φλωρεντινούς, Ιωαννίτες Ιππότες της Ρόδου, Τούρκους και Ενετούς που καθένας άφησε τα αποτυπώματά του στη σημερινή μορφή του κάστρου. 
Σύμφωνα με τις αρχαιολογικές μαρτυρίες που βρέθηκαν, η περιοχή θα πρέπει να κατοικήθηκε ήδη από τα νεολιθικά χρόνια (5000-3000 π.Χ.). Είναι γνωστό άλλωστε πως οι άνθρωποι τα παλιά χρόνια δημιουργούσαν τις εστίες τους όπου έβρισκαν νερά (η περιοχή διέθετε πλούσια νερά) και σε ψηλά μέρη για να προστατεύονται από τις εχθρικές επιδρομές. Περπατώντας μπορεί κανείς να θαυμάσει τις εντυπωσιακές πύλες, τους θολοσκέπαστους διαδρόμους και τα βυζαντινά αψιδώματα που σμίλεψαν οι τεχνίτες των διαφόρων κατακτητών που πέρασαν από εδώ... 
Ενα πάντρεμα τεχνοτροπιών και ένας συνδυασμός από ογκώδεις προμαχώνες, βενετσιάνικες επάλξεις αλλά και στενές πολεμίστρες δηλώνουν με την παρουσία τους πως το κάστρο έπαιζε το ρόλο του φύλακα αγγέλου της περιοχής ενάντια σε κάθε λογής εχθρικές προθέσεις.
Είναι παράξενο να περπατάς ανάμεσα σε φράγκικους πύργους, σε πολεμίστρες και πλατώματα για κανόνια και να απολαμβάνεις το ανοιξιάτικο τοπίο με μοναδική συνοδεία το κελάηδημα των πουλιών, αν και γνωρίζεις πως κάποτε το Κάστρο θα ήταν γεμάτο από πολεμιστές που ζούσαν σε ένα διαρκές εχθρικό περιβάλλον αφού το συγκεκριμένο Κάστρο το ζήλεψαν πολλοί κατακτητές. 
Μπαίνοντας σε ένα μισογκρεμισμένο οίκημα σήκωσα το βλέμμα προς την οροφή η οποία είχε γκρεμιστεί. Η οροφή σαν ένα είδος στεφανιού η ενός ουράνιου θόλου αποκάλυπτε το γαλάζιο χρώμα του ουρανού όπου είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται λίγα σύννεφα. Σκέφτηκα πως σε τίποτα δεν διαφέρει η εικόνα αυτή από ένα έργο τέχνης, έναν πίνακα ζωγραφικής. Σκέφτηκα επίσης πως μέσα από τη γαλήνη και την ομορφιά της περιοχής ίσως και να καταφέρει κανείς να γίνει ένα με τον ουρανό, τόσο ψηλά που βρίσκεται το κάστρο. Λίγο να απλώσεις το χέρι σου είχες την αίσθηση πως θα μπορούσες να αγγίξεις τα σύννεφα....
Λίγο παραπέρα συναντά κανείς τον ναό του Αγ. Δημητρίου 
με τοιχογραφίες του 17ου αι. και στους τοίχους να κρέμονται κεντίδια-αφιερώματα από πιστούς με τη μορφή του Αγ.Δημητρίου έφιππου που σκοτώνει (στη θέση του δράκου που γνωρίζουμε από τον εικονογραφικό τύπο του Αη Γιώργη) τους άπιστους. Στην φαντασία μου εκείνη τη στιγμή οι άπιστοι μεταμορφώθηκαν σε οτιδήποτε γκρίζο μας κακοφορμίζει την καθημερινότητα, σε οτιδήποτε μας κάνει να κατσουφιάζουμε...
Οι υπόλοιποι της παρέας είχαν απομακρυνθεί, κάποιοι λιγοστοί επισκέπτες απολάμβαναν την ομορφιά της ανθισμένης φύσης... 
....η ησυχία ήταν απερίγραπτη...κάποια πουλάκια επιδίδονταν σε εκείνη τη μυστική συνομιλία που μοναχά εκείνα γνωρίζουν να αποκωδικοποιούν. Ακούμπησα στο πεζούλι κάτω από την μικρή καμπάνα κι ελευθέρωσα τα μάτια και τη ψυχή μου για να γεμίσω από ελευθερία και ομορφιά (τουλάχιστον για εκείνες τις λιγοστές στιγμές που θα παρέμενα μακριά από την πολύβοη πόλη...)
Μεθυσμένη από την ομορφιά της στιγμής που μου επέτρεψε να βρεθώ για λίγο κοντά στη φύση, επισκέφτηκαν τη μνήμη μου τα λόγια του ποιητή : " Εάν η ζωή μου ήταν αναγκαία σε μία άλλη ζωή η σε άλλες συνθήκες,
ΧΩΡΙΣ
το αγκάθι της καταστροφής, τα θλιμμένα παιδιά, τους ανθρώπους που τρέχουν και δεν φτάνουν, τους σκλάβους των μοντέρνων καιρών, τις ταχύτητες που ξεπερνάνε τα όρια της ταχύτητας,
ΜΕ
αρχηγούς φιλοσοφικής σκέψης ανοίξεις, όπως οι ανοίξεις της ωραίας μου γης, χώρους μεγάλους όπως η έρημος, χωρίς τη σταγόνα που στο πέρασμά της θυμίζει την έλλειψη,
τελικά, με τοπία χρωμάτων της ίδιας δύναμης
ΘΑ ΗΘΕΛΑ
αυτή η ζωή ή παρουσία
να είναι όπως η ζωή μέσ΄το κεφάλι μου αυτή τη στιγμή
σαν τη ζωή ενός παιδιού ευτυχισμένου....."
ΥΓ. Εκ των υστέρων κατάφερα να ανεβάσω το παρακάτω βίντεο με περισσότερες φωτογραφίες απο το κάστρο...
