ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2009

Ο κυρ Τάκης, ο γείτονας της διπλανής πόρτας (του Βύρωνα)

Ησυχος άνθρωπος ο κυρ Τάκης. Δεν έδωσε ποτέ δικαιώματα στη γειτονιά. Πάντα με μια καλημέρα στο στόμα. Η μοίρα τα έφερε έτσι που έχασε τη πρώτη του γυναίκα, για την οποία η γειτονιά έχει να λέει τα καλύτερα λόγια, πολύ καλή νοικοκυρά. Ξαναπαντρεύτηκε. Τυχερός ήταν αφού έτυχε και η δεύτερη γυναίκα του να είναι πρώτη στη νοικοκυροσύνη. Οποτε πέρναγες απ΄έξω από το σπιτικό τους, θα μέθαγες από τις μοσχοβολιές. Από τη μια τα φαγητά, τα γλυκά και τα καλούδια που έφτιαχνε η κυρά Λένη (έτσι τη λέγανε τη δεύτερη γυναίκα του) και από την άλλη τα λουλούδια του κήπου τους που τα περιποιούνταν σαν νάταν παιδιά τους, αφού παιδιά δεν τους χάρισε ο Θεός. Κάθε πρωί από νωρίς έβλεπες την κυρά Λένη με μια σκούπα να καθαρίζει όχι μόνο τους εξωτερικούς χώρους της μονοκατοικίας τους αλλά και κάθε σκουπιδάκι που έπεφτε στο μάτι της κι ας βρίσκονταν καταμεσής στο δρόμο...κι ας ήξερε πως αργότερα θα πέρναγε ο καθαριστής του Δήμου. Ετσι ήταν οι γυναίκες της γενιάς της, αγαπούσαν την τάξη και φρόντιζαν για την καθαριότητα ολοκληρης της γειτονιάς τους, κάθε μια με τον τρόπο της. Κι όταν τέλειωναν τα μαγειρέματα και τις δουλειές του σπιτιού το απογευματάκι μαζεύονταν όλες οι νοικοκυράδες για να πιουν καφεδάκι. Λέγανε τις απόψεις τους για κάθε θέμα που τύχαινε να συζητηθεί...Αλλοτε για όσα έδειχνε η τηλεόραση, άλλοτε για ό,τι κουτσομπολιά μάθαινε η κυρά Λένη για τη γειτονιά. Εδώ και μερικά χρόνια που ήταν κατάκοιτος ο κυρ Τάκης, η κυρά Λένη αποτελούσε την μοναδική επαφή του με τον έξω κόσμο. Δύσκολη η μετακίνησή του, μοναχή της πάλευε η κυρά Λένη να τον φροντίσει. Κι όταν έμεναν μόνοι συζητούσαν πολύ μεταξύ τους....πολύ αγαπημένο ζευγάρι.
Στην παρακάτω φωτογραφία (τη βρήκα από έναν γείτονα) βλέπετε το σπίτι του κυρ Τάκη, μια μονοκατοικία, όταν ακόμη χτιζόταν, δηλαδή πριν από περίπου 35 χρόνια.

Οπως μου είπαν οι παλιοί κάτοικοι της περιοχής, τότε η γειτονιά ήταν αραιοκατοικημένη με μερικές μονοκατοικίες σαν του κυρ Τάκη. Δεν υπήρχαν ακόμη πολυκατοικίες. Σήμερα λίγες μονοκατοικίες έχουν απομείνει πια στη γειτονιά, οι πολυκατοικίες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια και έχουν κατακλύσει την περιοχή....

Τα χρόνια πέρασαν, γέρναγαν μαζί ο Τάκης και η Ελένη. Αρχίνισαν τα προβλήματα υγείας,το νοσοκομείο έγινε καθημερινότητα. Μια τα νεφρά, μια η πίεση, μια το κυκλοφορικό.....έτσι είναι τα γεράματα....Αρχισε να κουράζεται ο κυρ Τάκης που είχε μάθει να είναι δραστήριος, δεν μπορούσε τη ζωή του να την περνά ξαπλωμένος σε ένα κρεββάτι. Στεναχωριόταν να βλέπει την κυρά Λένη να ταλαιπωρείται έχοντας αναλάβει μοναχή της όλα τα βάρη και τις φροντίδες του ίδιου αλλά και του σπιτιού τους.
Την τελευταία φορά που μπήκε στο νοσοκομείο, ο κυρ Τάκης τους είπε πως δεν ήθελε να καθήσει άλλο μέσα στο νοσοκομείο, ζήτησε να τον πάνε στο αγαπημένο του σπιτάκι....Ετσι την προ-προηγούμενη Κυριακή (8 Φεβρουαρίου) του έκαναν το χατήρι. Εφτασαν μεσημέρι στο σπίτι. Εκεί στο σπίτι που ζούσε τα τελευταία 35 χρόνια ο κυρ Τάκης, λίγες ώρες αργότερα θα άφηνε την τελευταία του πνοή.

Στην τελευταία του κατοικία τον συντρόφεψαν εκτός από τους συγγενείς, ελάχιστοι γείτονες, οι παλιοί εκείνοι γείτονες της μικρής μονοκατοικίας αυτής της γειτονιάς του Βύρωνα. Αυτοί είναι μαθημένοι, από τότε ακόμη που ήταν λιγοστοί και μετρημένοι στα δάχτυλα των δύο χεριών να συντροφεύουν ο ένας τον άλλον, όχι μόνο στις ευχάριστες μα καμιά φορά και στις δυσάρεστες στιγμές. Ηταν πάντα (ή σχεδόν πάντα τέλος πάντων) μονιασμένοι μεταξύ τους. Οσο για τους άλλους τους γείτονες εκείνους των πολυκατοικιών αυτοί δεν έμαθαν καν πως ο κυρ Τάκης δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας... Ετσι είναι η ζωή εδώ στην πόλη, στις πολυκατοικίες άμα κλείσει η εξώπορτά σου δεν ξέρεις τι γίνεται στη διπλανή πόρτα...δεν ξέρεις τι συμβαίνει στον γείτονά σου, στον συνάνθρωπό σου..... Αποξένωση σκέτη.....
Προχθές πήγαν οι γειτόνισες να συμπαρασταθούν στην κυρά Λένη που απόμεινε μοναχή της. Την βοήθησαν να μαζέψει τα πράγματα του κυρ Τάκη.....
Ανάμεσα στα πράγματά του βρέθηκε ένα σημείωμα

...."Νοιώθω ἀσχημα που άθελά μου σε παιδεύω και δεν σου αξίζει τέτοια ταλαιπωρία", έγραφε ο κυρ Τάκης στην Ελένη, "κουράστηκα δεν πάει άλλο τέτοια ζωή. Οποτε και ό,τι και να μου τύχει θέλω να φανείς δυνατή, να μην στεναχωρηθείς, αφού το ξέρεις πως έτσι είναι η ζωή....Σε ευχαριστώ για όσα μου πρόσφερες. Σε φιλώ, ο δικός σου Τάκης"

Ετσι λιτό ήταν το σημείωμα του κυρ Τάκη..... έτσι λιτός ήταν και ο ίδιος....δεν ήθελε να φύγει δίχως να ευχαριστήσει την κυρά Λένη που τον συντρόφεψε στις δύσκολες στιγμές του.
Τότε είναι που έχει ανάγκη ο άνθρωπος, άμα γερνάει....

Θα μου πείτε γιατί σας αφηγήθηκα αυτήν την ιστορία????

Ε! Να! Είναι που με πειράζει οι άνθρωποι στις μέρες μας να ενδιαφέρονται μόνο για το lifestyle των επώνυμων, των πολιτικών αλλά και όσων έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα. Με αυτόν τον τρόπο καταγράφεται μια ψεύτικη, μια εικονική ζωή με αποτέλεσμα ο βίος και η πολιτεία αυτών των ανθρώπων να διαιωνίζεται στη μνήμη των υπολοίπων σε βάρος των ζωών κάποιων άλλων που δεν είναι επώνυμοι.

Αυτοί οι άλλοι, οι μη επώνυμοι, είναι αυτοί οι άνθρωποι με τους οποίους κανείς δεν ασχολείται...είναι αυτοί που λέμε "νομοταγείς","καθημερινοί"άνθρωποι. Αυτοί που ξεχνιούνται, αυτοί που κανείς δεν τους θυμάται σαν "φύγουν". Ετσι και ο κυρ Τάκης δεν συγκαταλέγεται στην πρώτη κατηγορία αφού ήταν ένας απλός καθημερινός άνθρωπος, ένας από "εμάς". Τίποτα δεν βρήκε έτοιμο, εργάστηκε κατά τη διάρκεια όλης του της ζωής και πλήρωνε κανονικά τους φόρους του. Ισα-ίσα κατάφερε να βάλει ένα κεραμίδι στο κεφάλι του και να πάρει μια σύνταξη στα γεράματά του.

Το πιθανότερο είναι πως μετά από μερικά χρόνια κανείς δεν θα θυμάται (εκτός ίσως από τους δικούς του ανθρώπους και την κυρά Λένη) πως κάποιος κυρ Τάκης πέρασε από αυτήν τη ζωή και έζησε εδώ σε αυτή τη γειτονιά του Βύρωνα. Για αυτόν ακριβώς τον λόγο ένοιωσα την ανάγκη να γράψω αυτές τις γραμμές....γιατί πιστεύω πως κάθε ανθρώπου αν μη τι άλλο, του πρέπουν δυό γραμμές και μια θύμηση....
Ισα-ίσα για να μην ξεχαστεί πως ένας γείτονας της διπλανής πόρτας, περπάτησε κάποτε στα σοκάκια της μικρής αυτής γειτονιάς του Βύρωνα....
Κάπου εδώ παραδίπλα, εδώ που εξακολουθούμε να περπατάμε κι εμείς....


*Ο ζωγραφικός πίνακας είναι ο Διπλός χειμώνας (1929) του Σπύρου Βικάτου

28 σχόλια:

  1. Αυτοί είναι οι πραγματικοί άνθρωποι της διπλανής πόρτας...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Καλησπέρα..
    Ωραία περιγράφεις την ιστορία..
    Αυτοί οι άνθρωποι είναι που μένουν στις δικές μας τις καρδιές...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. μια ιστορία, τόσο μα τόσο συνηθισμένη ..ναι σαν και μας...
    να εισαι καλά Δυοσμαράκι
    φιλιά καρυστινά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. καλησπερα Δυοσμαρακι..
    τετοιοι οι ΑΝΘΡΩΠΟΙ μενουν στις αναμνησεις μας..
    νασαι καλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. αυτη ειναι η πραγματικη ζωη...οχι η αλλη η ψευτικη με την οποια μας κατακλυζουν τα media...σε λιγο δε θα ζεχωριζουμε που τελειωνει η μια και πού αρχιζει η αλλη...ελεος...
    πολυ τρυφερο και ανθρωπινο κειμενο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Μια πολύ ανθρώπινη ιστορία, δύο απλών ανθρώπων. ΄Ετσι, μακρυά απο τα φώτα που το μόνο που κάνουν είναι να παραποιούν καταστάσεις και συναισθήματα.Και είναι οι παρόμοιες ιστορίες που δείχνουν οτι υπάρχουν ακόμα ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. καθημερινη ζωη ενος ανθρωπου που ισως να ηταν γειτονας μας και ποτε να μην τον γνωρισαμε πραγματικα

    ηρωες μικροι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. όμορφη ιστορία. τρυφερή. συγκινητική. σαν χιλιάδες άλλες. καθημερινές μας. διπλανές μας. και κυρίως αληθινές. καλό απόγευμα! φιλιά πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. να ξερες ποσα μου θυμησες για τετοιες ιστοριες που οσο παει τεινουμε να ξεχναμε.
    εμενα μικρη καποτε σε τετοια γειτονια.
    μετα εγινα κι εγω απλος καθημερινος ανθρωπος της πολυκατοικιας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Αυτές οι απλές ζωές είναι οι πιο αληθινές. Όσο για τους επώνυμους, εφήμεροι είναι οι περισσότεροι, τίποτα δεν θ' αφήσουν πίσω τους. Ενώ ο κυρ Τάκης άφησε κάτι. Μέρα καλή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Πόσο λίγοι κυρ-Τάκηδες και οι γειτονιές τους έχουν μείνει σήμερα....Άσπρισμα στα πεζοδρόμια, νερό να τρέχει στα αυλάκια και τα εγγονάκια να τρέχουν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Hfaistiwnas

    Ναι Ηφαιστίωνα προτιμώ αυτές τις σχέσεις καρδιάς...είναι πιο απλές..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. @vebceremos

    συνηθισμένοι όπως είμαστε και μείς καλή μου καρυστινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. @cook

    Ετσι είναι καλή μου. Αυτό που βλέπουμε στους δέκτες μας είναι μια "εικονική"πραγματικότητα. Δεν είναι η πραγματικότητα....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @leondokardos

    Ανθρωποι πιστεύω πως υπάρχουν. Αρκεί να τους γυρέψουμε γιατί τους έχει φάει το σκοτάδι και η λησμονιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @skouliki

    Μικροί ήρωες που πράγματι κυκλοφορούν γύρω μας. Μα έχουμε αποξενωθεί, δεν τους γνωρίζουμε πια κι ας κατοικούμε δίπλα-δίπλα.
    Αρκεί μια καλημέρα για να ανοίξουμε έναν δίαυλο επικοινωνίας με τον γείτονα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @basnia

    Ομολογώ πως με συγκίνησε πολύ όταν έμαθα για τη σκέψη του κυρ Τάκη να αφήσει εκείνο το γράμμα.

    Καλημέρες πολλές

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @yet another

    Κι εγώ το ίδιο yet another. Δεν συγκαταλέγομαι σε αυτούς που έτρεξαν από τη πρώτη στιγμή κοντά στην κυρά Λένη, αφού και εγώ ένας άνθρωπος της πολυκατοικίας είμαι. Με στεναχώρησε και με προβλημάτισε που το έμαθα καθυστερημένα αν και γνώριζα τους ανθρώπους.
    Καλώς ώρισες

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Λάκης Φουρουκλάς

    Εφήμεροι αυτοί οι άνθρωποι, εφήμερος και ο τρόπος ζωής στον οποίο μας ωθούν.
    Οι αληθινές σχέσεις βασίζονται στην ανθρωπιά και τη συμπαράσταση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @barel

    Φαντάζει σαν ένας τρόπος ζωής πάρα πολύ μακρυνός. Και όμως έτσι ζούσαν οι άνθρωποι πριν λίγα ακόμη χρόνια.Θα μπορούσαμε άραγε να ξαναφτιάξουμε ανθρώπινες γειτονιές??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. δυσκολο θεμα υμπιασες
    γλυκο δυοσμαρακι
    ειναι ομως η φυση της σημερινης
    ζωης που ολους μας γκελωνει
    η πολυκατοικια καποτες
    φανταζε σαν την λυση
    κι ομως τις ανθρωπινης
    ειλικρινης ζωης
    εσφυριξε την ληξη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Πολύ ζεστό, άμεσο, ανθρώπινο!! Καλή σου μέρα dyosmaraki :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. @the lonely skipper

    Εληξε οριστικά άραγε η ειλικρινής ζωή καλο μου Κασιωτοκουσέλι η μήπως υπάρχει ακόμη περιθώριο να επαναπροσδιορίσουμε τις ανθρώπινες σχέσεις με τους γείτονές μας?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. @gvarvakis

    Καλημέρες πολλές και ένα υπέροχο ΣΚ εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. oταν τη ζωη μας,χρωματιζουν ανθρωποισαν και του λογου σου.υπαρχει οντως περιθωριο
    για επαναπροσδιορισμο,και ελπιδα
    αραγε θα το τολμησουμε?
    και ομως πρεπει

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @the lonely skipper

    Ολοι έχουμε βαθειά κρυμμένα μέσα μας αισθήματα ανθρωπιάς. Το ζήτημα είναι να μην τα αφήνουμε κρυμμένα αλλά να τα βγάλουμε προς τα έξω και να τα μοιραστούμε με τους συνανθρώπους μας.
    Τότε μόνο θα αλλάξουν πολλά πράγματα στον κόσμο μας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιά είναι η γνώμη σας;