ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Σάββατο 15 Νοεμβρίου 2008

17 Νοέμβρη (1973 - 2008) -Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ

Στο όνομα της ελπίδας χάθηκαν ζωές.
Ηταν ξημερώματα της 17ης Νοέμβρη του 1973....
Η απελευθέρωση από το σκοτάδι που είχε τυλίξει την Ελλάδα, εξαιτίας της χούντας που είχε καταλάβει με βία την εξουσία, όπλισε με δύναμη τις ψυχές κάποιων ανθρώπων.
Διεκδίκησαν το δικαίωμά τους στην παιδεία.
Το δικαίωμα στην ελευθερία του λόγου, της σκέψης και της διακίνησης ιδεών.
Συνοδοιπόροι τους οι απλοί πολίτες που πίστεψαν στον αγώνα τους.
Το Πολυτεχνείο στάθηκε η αφορμή για την πτωτική πορεία της χούντας που κυβέρνησε την Ελλάδα από το 1967 έως το 1974.

Εκείνο το βράδυ όλη η Ελλάδα παρακολουθούσε με αγωνία αυτό που συνέβαινε στο Πολυτεχνείο. Νέα παιδιά αποφασισμένα να διεκδικήσουν το δίκιο τους κλείστηκαν στο Πολυτεχνείο. Εφτιαξαν με δυσκολίες έναν ερασιτεχνικό ραδιοφωνικό σταθμό για να ακουστεί ελεύθερα η φωνή τους.
Οι παρεμβολές στις συχνότητες του σταθμού τους ήταν σκόπιμες και διαρκείς.
Οι οικογένειές τους με αγωνία παρέμεναν κολλημένες δίπλα στο ραδιόφωνο για να μάθουν νέα τους, αφού γνώριζαν πως τέτοιες ενέργειες δεν έμεναν ατιμώρητες από την χούντα.
Εκείνο το βράδυ κανείς δεν κοιμήθηκε.
Στόμα με στόμα μεταδόθηκαν τα νέα

Ενωμένοι φοιτητές και πολίτες βροντοφώναξαν ΟΧΙ στην χούντα.
ΟΧΙ στο φίμωμα της σκέψης και του ελεύθερου λόγου.....Ο αγώνας εστιαζόταν στα συνθήματα για
"ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
"
αλλά και στα αντιαμερικανικά συνθήματα αφού ήταν γνωστό πως η χούντα στηρίχθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την Αμερική.
...."ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ" φώναξαν...
Υπερβήκανε τους εαυτούς τους, ενώ γνώριζαν το τίμημα.
Οσοι εναντιώνονταν στο χουντικό καθεστώς χαρακτηρίζονταν "αντιφρονούντες" κι έπρεπε να υποστούν εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, να σταλούν σε εξορίες και να χωριστούν από τις οικογένειές τους.
Ακόμη και αν είχες κάποιον συγγενή που τόλμησε κάποια στιγμή να σιγομουρμουρίσει την αντίθεσή του για το καθεστώς της χούντας, τότε ολόκληρο το σόϊ θα βρισκόταν υπό παρακολούθηση.
Αλλωστε εκείνη τη σκοτεινή περίοδο της χούντας υπήρχαν και πολλοί καλοθελητές.
Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και οι εφημερίδες σε όλα υπήρχε λογοκρισία.
Και όμως εκείνη τη βραδυά μερικά νέα παιδιά βρήκαν τη δύναμη να διεκδικήσουν.
Να διεκδικήσουν τα ιδανικά τους, επειδή πίστευαν στο δικαίωμα της ελευθερίας.
Ηταν αποφασισμένα για όλα.
Προσπάθησαν να ευαισθητοποιήσουν τους φαντάρους που οδηγούσαν τα άρματα μάχης και να αποτρέψουν την είσοδό τους στο Πολυτεχνείο κραυγάζοντας και επαναλαμβάνοντας
"αδέλφια είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι, είμαστε άοπλοι"

Δεν τα κατάφεραν
Η εντολή είχε δοθείΤα χαράματα η κεντρική πόρτα θα ισοπεδωνόταν και μαζί της όλοι όσοι βρίσκονταν κρεμασμένοι πάνω της.
Οσοι γλύτωσαν από τον θάνατο ξυλοκοπήθηκαν άγρια....
Πολλοί οι νεκροί, πολλαπλάσιοι οι τραυματίες, τεράστιος ο αριθμός των συλλήψεων....
Οι κάτοικοι των γύρω πολυκατοικιών ξεπερνώντας τους φόβους τους, άνοιξαν τις πόρτες τους και προσπάθησαν να περιθάλψουν τους τραυματίες με όσες γνώσεις διέθεταν. Τους πρόσφεραν καταφύγιο, τους έκρυψαν.
Βλέπετε δεν μπορούσαν να τους πάνε στα νοσοκομεία αφού αμέσως θα συλλαμβάνονταν.
Κάθε στενό γύρω από το Πολυτεχνείο βρισκόταν σε κατάσταση πολιορκίας.
....Ξημέρωσε....
Κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος.
Η χούντα προσπάθησε να υποβαθμίσει την έκταση των γεγονότων.
Πρωί-πρωί οι αστυνομικοί ξέπλεναν με μάνικες τους δρόμους και τα πεζοδρόμια από τα αίματα.
Αν τα σημάδια από τα αίματα ξεπλύθηκαν από τα πεζοδρόμια, και δεν άφησαν ίχνη από τις συμπλοκές, τα σημάδια από τις μνήμες όσων έζησαν εκείνη τη βραδυά δεν θα μπορέσουν ποτέ να εξαφανιστούν.
Οσων βρίσκονταν κλεισμένοι μέσα.
Οσων συγκεντρώθηκαν έξω από το Πολυτεχνείο για συμπαράσταση.
Οσων άκουσαν τις εκκλήσεις των φοιτητών στον ερασιτεχνικό Ραδιοφωνικό σταθμό από όπου ζητούσαν από τους πολίτες να ενώσουν τη φωνή με τη δική τους για να απελευθερωθεί η χώρα από το τυραννικό καθεστώς.
Οσων έσπευσαν να προσφέρουν τρόφιμα και ιατρική περίθαλψη σε εκείνους που αψηφώντας τον κίνδυνο διεκδίκησαν ένα καλύτερο και ελεύθερο ΑΥΡΙΟ.

Καθώς λένε, άμα θελήσεις να εξαφανίσεις μια ιδέα ή μια λέξη,
θα πρέπει να εξαφανίσεις και όσους την σκέφτηκαν ή την είπαν...


Ομως ακόμη και σήμερα ζουν πολλοί από εκείνους που βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο στις
17 Νοέμβρη του 1973.
Το Πολυτεχνείο εξακολουθήσει να ΖΕΙ μέσα στις καρδιές μας.
Ας μην επιτρέψουμε ποτέ να ξεχαστεί πως εκείνη τη βραδυά κάποιοι συμπολίτες μας αγωνίστηκαν για τη διασφάλιση και τη διαφύλαξη του υπέρτατου αγαθού της δημοκρατίας :
την
Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α

Τους νεκρούς εκείνης της βραδυάς δεν μπορούμε να τους αναστήσουμε.
Η συμμετοχή στην πορεία,
ένα λουλούδι στη μνήμη τους,
αλλά και ο διαρκής αγώνας για την προάσπιση της ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής που μπορούμε να τους αποδώσουμε...

40 σχόλια:

  1. τόσο μακρινά και τόσο κοντινά.
    και αυτό το ψωμί παιδεία ελευθερία ακόμα και μετά τόσα χρόνια μοιάζει επίκαιρο. άλλες συνθήκες, άλλα δεδομένα, μα μοιάζει τόσο επίκαιρο.
    σαν να μοιάζει ότι ο αγώνας ο τότε, από αρκετούς, χάθηκε στην πορεία.
    πολύ καλό βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Kαλησπέρα! Με συγκινεί η επέτειος αυτή, είναι τόσο κοντινή στο σήμερα. Έχω δει και ένα σωρό ντοκιμαντέρ..
    Αντιστάθηκαν και τους αξίζει να τους θυμόμαστε..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Απο μενα ο απολυτος σεβασμος στους απλους αγωνιστες του Πολυτεχνειου! Τους ευχαριστουμε πολυ!!!

    Ειναι το μονο σχολιο που μπορω να κανω για κεινες τις μερες του Νοεμβρη.


    *Παρα πολυ ωραια η αναρτηση σου Δυοσμαρακι!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δυστυχώς ακόμα και σήμερα ,αυτή την εποχή,το σύθημα "ψωμί,παδεία, ελευθερία" μπορεί κανείς να το ξαναφωνάξει.
    Και το Πολυτεχνείο παραμένει πάντα εθνικός οδηγός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Ζει,βρε Δυοσμαράκι μου,μα βλέπεις διάθεση πολλή για νέους αγώνες;
    -Απ'την άλλη οι επετειακές εκδηλώσεις οδηγούν πια στη μουσειοποίηση του,δυστυχως καταντουν σιγά σιγα γιορτές τύπου 28 Οκτωβρίου και 25 Μαρτίου,κρίμα ,βρε παιδί μου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. αναρωτιέμαι αν εμείς σήμερα έχουμε κάτι τόσο δυνατό να μας εμπνεύσει. αν έχει νόημα να παλέψεις και να αγωνιστείς σήμερα για κάτι απτό.
    και πόσο θα ακουστείς αν το βρεις..
    πολύ με συγκινεί αυτή η επέτειος, είναι η εγγύτητα η χρονική που με αγγίζει πολύ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. καλησπέρα καλή μας φίλη.
    Με σεβασμό στη μνήμη τους, δυό λόγια΄ Η εξέγερση του πολυτεχνείου , η κορυφαία στιγμή του αγώνα της νεολαίας,για ελευθερία και δημοκρατία'
    Γι΄αυτούς τους εξεγερμένους εκείνων των ημερών ,-λέει ο ποιητής-
    **Σήμερα φόρεσα τη μαύρη μπλούζα μου
    με το μαύρο τραγούδι
    παντελόνι μαύρο με περιβραχιόνιο κόκκινο...
    Κρίσιμη ώρα το πέρασμα του δειλινού.Βραδιάζει.
    Μετράς απ΄την αρχή.
    Λίγες οι μέρες.
    Μετράς απ΄το τέλος.
    Πάλι λίγες.
    Οι άνθρωποι πρόστεσαν τις μέρες τους και βγήκανε στους δρόμους.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @basnia

    Τα συνθήματα του Πολυτεχνείου εξακολουθούν να παραμένουν επίκαιρα.

    Ο αγώνας από μερικούς πιστεύω και εγώ πως χάθηκε στην πορεία. Ισως γιατί κάποτε τα συνθήματα ήταν λιγοστά μα είχαν νόημα.Σήμερα τα συνθήματα είναι πολλά, έγιναν του σειρμού και λέγονται καθημερινά.

    Λίγα όμως είχαν και εξακολουθούν να έχουν αληθινό νόημα.

    Καλή εβδομάδα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @hfaistiwnas

    Εχει μεγάλη σημασία εσείς οι νεότεροι να θυμάστε πως κάποτε οι νέοι μιας άλλης εποχής πολέμησαν με σημαία τους κάποια ιδανικά.

    Προ πάντων επειδή αυτά τα παιδιά αγωνίστηκαν μονιασμένα δίχως να προτάσσουν κομματικές ιδεολογίες που τους χώριζαν.

    Πρόταξαν μοναχά τις ιδέες που τους ένωναν, όπως η ανάγκη για ελεύθερη σκέψη και το δικαίωμα στον ελεύθερο λόγο.

    Για αυτό και μόνο αξίζει να μην τους ξεχάσουμε.

    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @αντώνης

    Οπως το λες :
    Ενα ταπεινό ευχαριστώ σε αυτά τα παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. @leondokardos

    Πάντα είναι επίκαιρα τα συνθήματα του Πολυτεχνείου καλέ μου leondokarde.

    Ας ελπίσουμε πως και η φλόγα της ψυχής εκείνων των παιδιών θα παραμείνει άσβεστη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @Vad

    Πιστεύω πως η διάθεση για νέους αγώνες εξακολουθεί να υπάρχει. Οσο υπάρχουν κοινωνικά προβλήματα ο κόσμος παλεύει να τα λύσει.

    Αυτό που έχει αλλάξει ίσως είναι η πίστη στο συλλογικό. Καθένας προσπαθεί να αγωνιστεί μοναχός του ως άτομο. Αυτό το μήνυμα έχει περάσει στον λαό που έχει απογοητευτεί από τα "ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα"...

    Οσο για τις επετειακές εκδηλώσεις δεν έχεις άδικο. Ομως αν δεν γίνονταν και αυτές ίσως το Πολυτεχνείο να οδηγούνταν στη λήθη.

    Είμαι υπέρμαχος της πορείας αφού καθιερώθηκε θα έλεγα σαν "έθιμο" από τους ίδιους τους ανθρώπους από την επόμενη χρονιά του συμβάντος.

    Από την άλλη πιστεύω πως (για τα νέα παιδιά) είναι σημαντικός ο ρόλος των εκπαιδευτικών.Σημασία έχει να τα ευαισθητοποιήσουν για να κατανοήσουν τα ιδανικά του Πολυτεχνείου και να εκλαμβάνουν την ημέρα του Πολυτεχνείου ως μία ακόμη ημέρα που γλυτώνουν το μάθημα.

    Διάβασα στο blog του Matrix για την περίπτωση μιας τέτοιας εκπαιδευτικού, που τα λόγια της έχουν χαραχτεί στη μνήμη του και τον επηρρεάσαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Ωραίο ποστ, ουσιαστικό, περιεκτικό, κατατοπιστικό και λιτό. Να είσαι καλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Πάνω στο χώμα το δικό σου λέμε τ' όνομά μας.
    Πάνω στο χώμα το δικό σου σχεδιάζουμε τους
    κήπους
    και τις πολιτείες μας.
    Πάνω στοχώμα σου Είμαστε . 'Εχουμε πατρίδα.
    'Εχω κρατήσει μέσα μου την τουφεκιά σου.
    Γυρίζει μέσα μου ο φαρμακερός ήχος του
    πολυβόλου.
    Θυμάμαι την καρδιά σου που άνοιξε κι έρχονται
    στο μυαλό μου
    κάτι εκατόφυλλα τριαντάφυλλα
    που μοιάζουνε σαν ομιλία του απείρου προς τον άνθρωπο.
    'Ετσι μας μίλησε η καρδιά σου.

    Κι είδαμε πως ο κόσμος είναι μεγαλύτερος
    κι έγινε μεγαλύτερος για να χωρά η αγάπη.
    Το πρώτο σου παιχνίδι , Εσύ.
    Το πρώτο σου αλογάκι, Εσύ.
    'Επαιξες τη φωτιά.'Επαιξες το Χριστό.'Επαιξες
    τον Αϊ Γιώργη και το Διγενή.
    'Επαιξες τους δείχτες του ρολογιού που
    κατεβαίνουν τα μεσάνυχτα.
    'Επαιξες τη φωνή της ελπίδας εκεί που δεν
    υπήρχε φωνή.
    Η πλατεία ήταν έρημη. Η πατρίδα είχε φύγει.


    Nικηφόρος Βρεττάκος, Ελεγείο πάνω στον Τάφο ενός Μικρού Αγωνιστή

    Η ιστορία του νέου που κρατούσε τη σημαία, όταν τα τανκς έμπαιναν στο Πολυτεχνείο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @tovene592

    Είναι αλήθεια πως επικρατεί μια γενική απογοήτευση. Τόσα βλέπουν τα μάτια μας και μας έχουν απογοητεύσει. Σε ποιόν να πιστέψουμε, σε τι?

    Ας με πει κάποιος ρομαντική. Θα το παραδεχτώ. Ομως εξακολουθώ και πιστεύω πως για τις ιδέες πάντα αξίζει να πολεμάς. Δεν γνωρίζεις εάν θα βγεις νικητής. Ομως αυτό σημαίνει πως είσαι ζωντανός. Γιατί προσπαθείς να κρατήσεις ζωντανή τη φλόγα της ψυχής σου. Οι ιδέες δεν πεθαίνουν, ούτε και οι ψυχές που έχουν ιδανικά.

    Φιλιά

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. @doraf

    Ταπεινά σιωπώ μπροστά στα λόγια του ποιητή και στο σχόλιό σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @εαρινή συμφωνία

    Νάσαι καλά για το ευγενικό σχόλιο.
    Σε καλωσορίζω σε αυτήν εδώ τη διαδικτυακή γωνιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. @αστερόεσσα

    Κάθε σου σχόλιο και ένας θησαυρός.

    "Κι είδαμε πως ο κόσμος είναι μεγαλύτερος
    κι έγινε μεγαλύτερος για να χωρά η αγάπη."

    Συγκινήθηκα από το link και από την ιστορία του νέου από την "άγνωστη γενιά του Πολυτεχνείου"

    Σε ευχαριστώ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. ισως αυτη η επετειος να μην εμπνεει για νεους αγωνες, τουλαχιστον συγκινει ακομα.
    πολυ ωραιο ποστ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Πολύ ωραίο το post σου Dyosmaraki.

    Αν κάτι μας δίδαξε εκείνη η εξέγερση είναι ότι για να κερδίσεις κάτι πρέπει να προσπαθήσεις μαζί με άλλους που μοιράζονται τα ίδια ιδανικά. Ηρωας δεν γίνεται κανένας μόνος του. Η συλλογική "δουλεια" είναι αυτή που φέρνει αποτελεσματα και αυτή που παράγει "έργο". Αν ο καθένας εκεί μέσα φρόντιζε τον ευατουλη του στην πρώτη απειλή από τους συνταγματάρχες θα είχανε διαλυθεί.

    Νομίζω πως οι νέοι έχουν όρεξη για αγώνες, αλλά τους λείπουν τα οινά ιδανικά που έγραψα παραπανω. Συνέπεια αυτού είναι να κοιτάζει ο καθένας τον εαυτό του. Δεν γνωρίζω αν αυτό μπορεί να αλλάξει, πάντως αν δεν αλλάξει δεν μπορούμε να πετύχουμε τίποτα.

    Καλημέρα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Ενα λιτό και ταπεινό...

    Μπράβο σου!!

    Περιττά τα οποιαδήποτε άλλα σχόλια αφήσω..

    Καλή εβδομάδα!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. ενα μεγαλο μπραβο κι απο μενα.
    πολυ σωστα αναρτημενο.
    φιλια καρυστινα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Την περασμένη Παρασκευή γύρισε απ' τον παιδικό σταθμό ο γιός του κολλητού μου και κει που πίναμε το ουζάκι μας, γυρίζει και μας λέει: "έχω ένα πολύ ευχάριστω νέο! Το πολυτεχνείο ζει"!
    Μου άρεσε πολύ ρε παιδιά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. σημερα 18 νοεμβρη 2008μια μερα μετα την επετειο του ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ.παλι φωναζομαι.ΨΩΜΙκαι
    ΔΟΥΛΕΙΑ για ολους.ΠΑΙΔΕΙΑ για ολους,ΕΚΤΟΣ ΑΥΤΑ ΣΗΜΕΡΑ ΖΗΤΑΜΕ
    ΦΑΡΜΑΚΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ,κατα τα αλλα η
    αποκατασταση της δημοκρατιας.επεβαλαι
    την την ισονομια (κατασχεσεις),αυθεραισειες αντιστασιακων υπουργων,και λαμογιες
    ΑΦΙΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ παλαιων συντροφων,
    και αυτιο τοτε κραυγαζαν συμπαρασταση ,τη εννωουσαν?αγησαμε
    να το καταλαβομαι.ΚΑΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΗΚΑΜΕΣ ΤΣΕ ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΒΟΛΛΑ
    ΚΑΣΙΩΤΟΚΟΥΣΕΛΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @nag

    Το να γνωρίζεις στην εποχή μας πως υπήρξαν νέα παιδιά που αγωνίστηκαν για ιδανικά όπως η ελευθερία και η δημοκρατία πιστεύω πως εκτός από συγκίνηση θα έπρεπε να μας εμπνέει και για νέους αγώνες. Βέβαια αυτή είναι η προσωπική μου άποψη.
    ΥΓ. που χάθηκες? Καλημέρα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @Ndn

    Θα συμφωνήσω πως στην εποχή μας υπάρχει δυσκολία να ανιχνεύσεις κοινά ιδανικά για τα οποία να θέλεις να αγωνιστείς.

    Μήπως όμως δεν φταίνε τα κοινά ιδανικά αλλά το γεγονός πως δεν υπάρχουν πια ήρωες (ήρωες εννοώ εκείνους που με τη στάση τους να σε εμπνεύσουν να τους ακολουθήσεις)

    Και έτσι καμιά φορά καταλήγεις να πολεμάς μοναχός σου. Οχι απαραίτητα γιατί σκέφτεσαι τον εαυτό σου αλλά ίσως γιατί σε έχουν κουράσει οι άλλοι που βάζουν τον εαυτό τους πάνω από το κοινό καλό, και τα κοινά ιδανικά.

    Μεγάλη συζήτηση σηκώνει το σχόλιό σου Ndn. Την καλημέρα μου!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. @protoplastos

    Μόνο η ταπεινότητα αξίζει σε εκείνα τα παιδιά καλέ μου protoplaste

    την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. @ασκαρδαμυκτί

    Και εμένα θα μου άρεσε askar. Σημαίνει πως η δασκάλα έκανε πολύ καλή δουλειά.
    Οπως γράφει ο Matrix στο http://christofas.blogspot.com/2008/11/10-73.html και εκείνος τις πρώτες μνήμες περί Πολυτεχνείου τις είχε από τη δασκάλα του Νηπιαγωγείου.
    Ετσι ευαισθητοποιούνται τα παιδιά.
    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. @Κασιωτοκουσέλι

    Πιστεύω πως της χθεσινής ημέρας της πρέπει μία τιμή ανεξάρτητη από την σημερινή πραγματικότητα.

    Το μήνυμά της πιστεύω πως είναι τα κοινά ιδανικά (όπως έγραψε και ο Ndn) αλλά και η αγάπη για την δημοκρατία και την ελευθερία.

    Εκείνα τα παιδιά έκαναν το καθήκον τους.Αγωνίστηκαν για τα κοινά τους ιδανικά. Αν θέλουμε να μιλήσουμε για τη σημερινή πραγματικότητα, εμείς πόσο βέβαιοι είμαστε πως ως πολίτες το κάνουμε?

    Εκείνα τα παιδιά συνετέλεσαν ως ένα βαθμό στην επαναφορά της ελευθερίας στην Ελλάδα. Εμείς πόσο βέβαιοι είμαστε πως αγωνιζόμαστε για τη διαφύλαξή της?

    Καλή σου ημέρα καλέ μου φίλε Κασιώτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. αγαπητο dyosmaraki
    δεν επιτρεπεται σε καποιους ,που βρεθηκαν εκεινη την εποχη στο
    πολυτεχνειο να διηγουνται,τι γινοταν τοτε,σε διαβεβαιω οτι γνωριζω πολλα ,ενα μονο μπορω να σου πω,αναγκασθηκα τοτε σπουδαστης.να ξυριστω με ενα σπασμενο γυαλι.γιατι μας κυνηγησαν.μετα απο καρφωμα.ενα απο τα video της εξεγερσης του ΕΜΠ,ΜΕΤΑΦΕΡΘΗΚΕ ΣΕ ΚΑΛΑΘΗ.απο μια
    κα ηλικιωμενη ,και παραδοθηκε στην
    ΝΤΟΙΤΣΕ ΒΕΛΕ........ΣΟΥ ΑΠΑΝΤΩ
    ΚΑΣΩΤΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΟΥ ΛΕΩ ΑΛΛΑ
    ΟΜΩΣ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΕ ΝΑ ΠΟΛΕΜΩ
    ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΕΑΛΑΑΑΑΑ........
    ΚΑΣΙΩΤΟΚΟΥΣΕΛΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. ΖΕΙ
    Το Πολυτεχνείο ΖΕΙ.
    Και μας εμπνέει.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. Αλλίμονο στην ιδέα ...
    που γίνεται έκθεμα
    βαλσαμωμένο σε μουσείο !!!
    Καλύτερα δαυλός για έξοδο απ' το τούνελ.
    Πιο άξια η προσφορά του τότε ...
    Άσε που δε μπορεί πια κανείς ...
    να την εξαγοράσει !!!


    Υ.Γ. Μη με παρεξηγείς ...
    Πέρασα απ' της Anze-ta κι ήρθα ...
    Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες
    περνώ κρίση ταυτότητας ...
    ίσως και ηλικίας !!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. @Κασιωτοκουσέλι

    Κρατώ τη φράση σου...
    ΟΜΩΣ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ ΘΕ ΝΑ ΠΟΛΕΜΩ
    ΓΙΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΕΑΛΑΑΑΑΑ........

    Γιατί αν δεν έχουμε όνειρα τότε τι την θέλουμε τη ζωή?

    Καλημέρα καλέ μου Κασιώτη

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. @pafa64

    Συμφωνώ.

    Μια όμορφη καλημέρα σου στέλνω

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  35. @side21

    Και βέβαια πιο άξια η προσφορά του τότε αφού αυτή ήταν η πραγματικότητα, το γεγονός. Σήμερα απλά τους τιμούμε. Τις ίδιες κοινωνικές συνθήκες δεν μπορούμε να τις προσομοιώσουμε.

    Τα βαλσαμωμένα εκθέματα στα Μουσεία θυμίζουν, δεν σε αφήνουν να λησμονείς. Σκέψου αν δεν είχαμε τα Μουσεία με τα υλικά κατάλοιπα της εξέλιξης του πολιτισμού μας. Πως θα μάθαιναν τα σημερινά παιδιά την ιστορία του τόπου μας?

    Μα οι ιδέες δεν βαλσαμώνονται μοναχά. Ζουν σαν φλόγα, σαν δαυλός για έξοδο από το τούνελ μοναχά σαν το καθένας μας βάλει το συλλογικό πάνω από το ατομικό.

    Οσο για την κρίση ταυτότητας και ηλικίας ίσως να είναι πολύ δημιουργική. Ισως να μας βοηθήσει να επαναπροσδιορίσουμε τον τρόπο με τον οποίο μπορούμε να βοηθήσουμς τις νεότερες γενιές. Ισως να μας κάνει να ανακαλύψουμε τον τρόπο με τον οποίο θα εμφυτεύσουμε τη φλόγα της ιδέας του Πολυτεχνείου στις νεότερες και πιο απαισιόδοξες γενιές και να μην τους επιτρέψουμε να πνίξουν τα όνειρά τους και ειδικά την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.

    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. μπραβο σε αυτους που εκαναν εμας να μαθουμε τι σημαινει ελευθερια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. @skouliki

    Καλημέρα σκουλικάκι.

    Ναι, εκείνοι τουλάχιστον γνώριζαν τι σημαίνει στέρηση της ελευθερίας και αγωνίστηκαν για αυτήν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. Δεν έγραψα τίποτα για το Πολυτεχνείο επειδή ειπα οτι με λόγια δεν μπορώ να πω κάτι άξιο για μια ολόκληρη εποχή.
    Εσυ φυσικά τα γράφεις πάρα πολυ καλά.
    Εγω μόνο να σιωπήσω μπορώ, απο σέβας σε αθώους που έχασαν τόσα οσα δεν άξιζαν, πάλεψαν να φύγει απο πάνω μας η χούντα, θυσίασαν πάρα πολλά, τοσα που δεν μπορούμε σχεδόν να διανοηθούμε σήμερα.

    Καλημερα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. @tzonakos

    Είναι η πρώτη χρονιά που γράφω για το Πολυτεχνείο. Ειδικά φέτος ένοιωσα έντονα αυτή την ανάγκη....για πολλούς λόγους....

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιά είναι η γνώμη σας;