ΑΡΧΙΚΗ ΣΕΛΙΔΑ

Τετάρτη 13 Αυγούστου 2008

Ο κυρ Αντώνης και η παρασκευή της σιτάκας σε ένα Κασιώτικο μητάτο

Μόλις είχα κατέβει να πάρω το πρωϊνό.....αγουροξυπνημένη....η απόφαση είχε παρθεί από το προηγούμενο βράδυ : έπρεπε να μάθω πως παρασκευάζεται αυτό το "θείο"έδεσμα που είχα γευτεί στη γιορτή της σιτάκας.....
Μοναδική λύση :
η επίσκεψη σε ένα
"ΜΗΤΑΤΟ"

Ετσι με την βοήθεια ενός φίλου Κασιώτη δεν άργησε να οργανωθεί μια επίσκεψη στο μητάτο του κυρ Αντώνη, ενός ανθρώπου που αν και ξενιτεύτηκε στα νειάτα του και πήγε όπως όλοι οι συνομήλικοί του στην Αμερική, ο ίδιος δεν αγάπησε τίποτα άλλο περισσότερο από τη δουλειά που έκανε ο πατέρας του, ο παπούς του και έμαθε κι ο ίδιος να κάνει από μικρό παιδάκι. Ανθρωποι σαν τον κυρ Αντώνη μαθημένοι στην ελευθερία και την ανεξαρτησία της φύσης δύσκολα μπορούν να μαντρωθούν σε ένα γραφείο, σε ένα εργοστάσιο, σε ένα διαμέρισμα...

Το μητάτο βρισκόταν σε μια ορεινή περιοχή της Κάσου, τις Τρούλλες λίγο μετά το Αργος.
Ο κυρ Αντώνης αφού με καλωσόρισε, στάθηκε πρόθυμος να με μυήσει σε έναν άγνωστο για μένα κόσμο, τον κόσμο των τσοπάνηδων, έναν ιδιαίτερο κόσμο με τις δικές του καθημερινές συνήθειες και ασχολίες.

Η λέξη "μητάτο" που σήμερα μερικοί (λανθασμένα) γράφουν ως μιτάτο είναι δάνειο από την Λατινική λέξη metatum(=στρατιωτικό κατάλυμα). Υιοθετήθηκε από τους Βυζαντινούς για τους οποίους σήμαινε την υποχρέωση των πολιτών να παρέχουν κατάλυμα και τροφή στους ταξιδεύοντες κρατικούς υπαλλήλους ή επίσημους πολίτες. Η λέξη ταξίδεψε μέσω των Βυζαντινών στη νεοελληνική γλώσσα όπου πλέον μητάτο=τα θερινά καταλύματα των ποιμένων που συνήθως βρίσκονται σε υψηλά όρη .
Τα μητάτα χτισμένα σε ψηλές κορφές μοιάζουν μικρά πετρόχτιστα κάστρα με στενόμακρους φεγγίτες που θα μπορούσε κανείς να περάσει για πολεμίστρες. Το εσωτερικό του μητάτου είναι χωρισμένο σε δύο μέρη με εσωτερικό τοίχο, που ξεκινά από τη μέση του τοίχου.
Ο πρώτος χώρος στον οποίο μπαίνεις από την εξωτερική πόρτα αποτελούσε κάποτε έναν συνδυασμό κατοικίας και τυροκομείου. Σήμερα τα μητάτα χρησιμοποιούνται κυρίως για τυροκομική χρήση, οι κατοικίες βρίσκονται στα χωριά.
Στον δεύτερο χώρο τοποθετούσαν/ουν τα σκαφίδια με το βρασμένο γάλα ή τα άλλα τυροκομικά προϊόντα.

Κατά το χτίσιμο φρόντιζαν να κάνουν στον τοίχο ένα κοίλωμα μέσα στο οποίο τοποθετούσαν την στάμνα (όπου έβαζαν νερό) γι αυτό λεγόταν σταμνοθούτση.
Το καθημερινό πρόγραμμα του κυρ Αντώνη περιλαμβάνει:
Ξύπνημα από τα χαράματα. Πρώτη του δουλειά είναι να φροντίσει τα αμνοερίφιά του, να τα αρμέξει και έπειτα (αυτή την εποχή) να συγκεντρώσει την πρώτη ύλη σε ένα καζάνι που τοποθετεί σε φωτιά με ξύλα (την παρανεστιά) για να αρχίσει η βράση για την παρασκευή της σιτάκας.
Η παρανεστιά είναι κολλημένη στον τοίχο και δεξιά κι αριστερά της υπάρχουν μικρές πεζούλες για να ακουμπάνε το καζάνι και τα εξαρτήματα που χρησιμοποιούν όση ώρα τυροκομούν.Το μοναδικό κάθισμα του μητάτου ήταν ένα πεζουλάκι αριστερά από την πόρτα.
Εκεί κάθησα και παρακολουθούσα τον κυρ Αντώνη. Αφού τον είχα βομβαρδίσει με τις ατελείωτες ερωτήσεις που μου έρχονταν κάθε λίγο στο μυαλό, συνειδητοποίησα πως ίσως να τον ενοχλούσα, να τον αποσπούσα από τη δουλειά του.
Ο κυρ Αντώνης χαμογέλασε σεμνά και μου απάντησε ευγενικά πως η ώρα περνά πιο ευχάριστα κουβεντιάζοντας, ενώ τις άλλες μέρες που έρχεται μόνος του αναγκάζεται να παραμένει σιωπηρός κατά τη διάρκεια όλης της ημέρας και για όση ώρα ψήνεται η σιτάκα. Διαπίστωσα πως ο ίδιος παρ΄όλο που απαντούσε στις πολλαπλές ερωτήσεις που του έθετα, δεν έπαυε ούτε για δευτερόλεπτο να ανακατεύει διαρκώς και με ευλαβική προσήλωση το γάλα. Το γάλα με τη βράση αφυδατώνεται (εξατμίζονται τα υγρά) και σταδιακά παίρνει μια κρεμοειδή μορφή που όμως δυσκολεύει το ανακάτεμα. Οπως μου εξήγησε όση ώρα ψήνεται η σιτάκα δεν μπορείς να σταματήσεις το ανακάτεμα γιατί αν κολλήσει το γάλα στον πάτο του καζανιού, η σιτάκα κινδυνεύει να μυρίσει καπνίλα, οπότε πάει χαμένος ο κόπος.
Αναλόγως της εποχής παρασκευάζεται διαφορετικό είδος τυροκομικού προϊόντος.
Για παράδειγμα το καλοκαίρι που τα αιγοπρόβατα τρώνε κυρίως χορτάρι που έχει πια ξεραθεί, το γάλα που παράγουν λιγοστεύει και είναι πιο χοντρό. Ετσι το γάλα που παράγεται αυτή την εποχή δεν προσφέρεται για την παρασκευή βουτύρου, τυριού και μυζήθρας. Προσφέρεται όμως για την παρασκευή σιτάκας, μάλιστα λέγεται πως το καταλληλότερο γάλα είναι το γάλα της προβατίνας γιατί είναι πλούσιο σε λιπαρά και ψήνεται γρήγορα.
Η σιτάκα δεν γίνεται από γάλα της ίδιας ημέρας, πρέπει να αφεθεί το γάλα να ξινίσει πρώτα και μετά να ψηθεί
(και μη βιαστείτε να βγάλετε συμπεράσματα....αυτός είναι ο πιο φυσικός τρόπος ζύμωσης).

Η ζέστη ολοένα πύκνωνε και όταν τα υγρά του γάλακτος άρχισαν να εξατμίζονται, το μητάτο γέμισε καπνό. Παρατήρησα πως τα μάτια του κυρ Αντώνη είχαν αρχίσει να κοκκινίζουν από τη φωτιά και τη κάπνα. Αντιλαμβάνεστε τι σημαίνει μέσα στο κατακαλόκαιρο να ανακατέβεις γάλα με τη ζέστη που βγάζει η φωτιά!!! Οση ώρα ψηνόταν η σιτάκα ο κυρ Αντώνης έξυνε διαρκώς τον πάτο του καζανιού με τον "καλαμούσση".
Οπως έμαθα, για το ανακάτεμα κάθε είδους γαλακτοκομικού προϊόντος χρησιμοποιείται διαφορετικό εξάρτημα....Η δουλειά του κυρ Αντώνη προς το τέλος δυσκόλευε, αφού το ανακάτεμα γινόταν πιο δύσκολο τώρα που έσφιγγε η σιτάκα και έπαιρνε το κρεμ χρώμα που σήμαινε πως κόντευε να ψηθεί. Ετσι αποφάσισα να σταματήσω να τον ζαλίζω με τις ερωτήσεις....ή τουλάχιστον για λίγο. Η ματιά μου πήγε και προσγειώθηκε στα παράξενα παπούτσια που φορούσε ο κυρ Αντώνης. Με αντιλήφθηκε αμέσως, θαρρείς και διάβαζε τη σκέψη των ανθρώπων. Χωρίς να τον ρωτήσω, μου εξήγησε πως τα παπούτσια αυτά τα κατασκεύασε μοναχός του. Παλιά όλοι οι άνθρωποι κατασκεύαζαν μοναχοί τους παπούτσια από τα δέρματα των αιγοπροβάτων τους. Τα ονομάζουν "τομαρένα" δηλαδή καμωμένα από τομάρι αιγοπροβάτων.
Το κάτω μέρος των παπουτσιών επενδυόταν με λάστιχο αυτοκινήτων!!!
Ηταν κατάλληλα για τις σκληρές αγροτικές και κτηνοτροφικές δουλειές. Τον χειμώνα πρόσθεταν στο συγκεκριμένο παπούτσι ακόμη ένα κομμάτι μαλακού δέρματος και τα μετέτρεπαν σε μπότες (στιβάνια) που έφταναν μέχρι το γόνατο για να τους κρατούν ζεστά τα πόδια.

Εστρεψα το βλέμμα μου στο εσωτερικό χώρο του μητάτου.
Σκεφτόμουν πως κάποτε οι άνθρωποι έμεναν εδώ μόνιμα, χωρίς φως, χωρίς νερό....
Η ανάγκη τους έκανε να μαζεύουν το βρόχινο νερό στις"λασσίες" (όπως λένε στη Κάσο τις χτιστές ή λαξευμένες στο βράχο στέρνες) και στη συνέχεια το χρησιμοποιούσαν για πόσιμο νερό για τους εαυτούς τους, τα αιγοπρόβατά τους αλλά και την καθημερινή τους λάτρα. Το μητάτο δεν έχει παράθυρα...τα μοναδικά ανοίγματα είναι οι πόρτες και οι θυρί(δ)ες, τα μικρά ανοίγματα κατασκευασμένα σε ψηλό σημείο του βορινού τοίχου από τα οποία φωτίζεται και αερίζεται το μητάτο. Ο αέρας που μπαίνει μέσα βοηθά επίσης το γάλα να κρυώνει.

Δεν πέρασε πολλή ώρα και μια μεγάλη ικανοποίηση ζωγραφίστηκε στο πρόσωπο του κυρ Αντώνη.
Το γάλα είχε τελικά αφυδατωθεί (είχαν εξατμιστεί όλα τα υγρά του) και στον πάτο του καζανιού είχε απομείνει ένας πυκνός πολτός, το περιπόθητο "χρυσό" προϊόν :
Η ΣΙΤΑΚΑ
(ένα είδος τυροκομικού προϊόντος)
Ο κυρ Αντώνης ως ένδειξη φιλοξενίας μας πρόσφερε φρεσκοφτιαγμένη σιτάκα λες και ακριβώς όπως στα Βυζαντινά metatum ένοιωθε την υποχρέωση να μας φιλέψει....
Ενώ εμείς απολαμβάναμε την σιτάκα, το έργο του κυρ Αντώνη συνεχιζόταν. Επρεπε να καθαρίσει το καζάνι για την επόμενη τυροκόμηση, να πλύνει τα σύνεργα που είχε χρησιμοποιήσει και να καθαρίσει τον χώρο του μητάτου. Το κουταλάκι που χρησιμοποίησα για την κατανάλωση της σιτάκας φτιαγμένο από κέρατο, ήταν σκαλισμένο από τον ίδιο τον κυρ Αντώνη. Διαπίστωσα πως σε αντίθεση με τις νεότερες καταναλωτικές συνήθειες, στις παλαιότερες παραδοσιακές κοινωνίες τίποτα δεν πετιόταν. Κάθε αντικείμενο μετατρεπόταν σε χρηστικό αντικείμενο...τα δέρματα από τα ζώα χρησιμοποιούνταν για την κατασκευή των παπουτσιών...τα κέρατα των ζώων για σκεύη λειτουργικά και φυσικά παλαιότερα το μαλλί των ζώων μέσω της υφαντικής τέχνης μετατρεπόταν σε είδη ένδυσης για την οικογένεια. Αντίθετα πριν από ένα χρόνο διάβαζα πως σε κάποια περιοχή (δεν θυμάμαι που) οι κάτοικοι αντιμετώπιζαν σοβαρό πρόβλημα επειδή τα μαλλιά από την κουρά (το κούρεμα) των προβάτων όχι μόνο δεν τα χρησιμοποιούν πλέον μα είχε δημιουργηθεί και πρόβλημα απορριμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή επειδή ήταν μεγάλη η ποσότητα και δεν ήξεραν που να τα πετάξουν!!!

Μόλις ο κυρ Αντώνης έπλυνε όλα τα σύνεργα που είχε χρησιμοποιήσει τα τοποθέτησε με τάξη στη θέση τους, έσβησε τη φωτιά και σκούπισε και καθάρισε τον χώρο για να είναι έτοιμος την επόμενη ημέρα που θα συνεχιζόταν η τυροκόμηση.

Φύγαμε....
Ευχαρίστησα τον κυρ Αντώνη για την φιλοξενία, το φίλεμα αλλά και την ευκαιρία που μου έδωσε να βιώσω μια άγνωστη για μένα εμπειρία, μια άλλη πτυχή του λαϊκού μας πολιτισμού.
Ο κυρ Αντώνης κλείδωσε το μητάτο.
Μια μέρα σκληρής εργασίας είχε τελειώσει.
Στον δρόμο της επιστροφής έβλεπα παντού μισογκρεμισμένα κτίσματα. Τα μητάτα και οι τσοπάνηδες λιγοστεύουν, κινδυνεύουν να εξαφανιστούν για πολλούς λόγους. Τα προβλήματά τους είναι πολλά.
Λιγοστά έως ανύπαρκτα τα κίνητρα για τους νέους να συνεχίσουν αυτό το επάγγελμα.
Εξ άλλου το επάγγελμα του βοσκού όντας κοπιαστικό δεν είναι επιθυμητό από τους νεότερους οι οποίοι προτιμούν να αναζητήσουν μια θέση στο Δημόσιο ή να ξενιτευτούν.
Καθώς λένε οι παλιοί Κασιώτες το κακό δεν είναι τωρινό, άρχισε εδώ και πολλά χρόνια όταν οι άνθρωποι άρχισαν να μεταναστεύουν με σκοπό την αναζήτηση μιας καλύτερης και πιο προσοδοφόρας τύχης

"Πόσα μιτάτά 'ναι κλειστά και πόσα χαλασμένα,
και πόσα σοπανόπουλα στα ξένα ξορισμένα"

Φεύγοντας, ένοιωσα να με πλημμυρίζει η ευγνωμοσύνη για τον κυρ Αντώνη και τον φίλο Κασιώτη που με έφερε σε επαφή αφού δέχτηκαν να μοιραστούν μαζί μου έστω και για λίγο, έναν "άλλον"τρόπο ζωής άγνωστο σε όσους ζουν, όπως εγώ, στις μεγαλουπόλεις.

Το ταξίδι στη Κάσο δεν τελείωσε φυσικά. Συνεχίζεται.....
© www.dyosmaraki.blogspot.com , Αύγουστος 2008

28 σχόλια:

  1. Πλέον δεν υπάρχουν αγρότες και κτηνοτρόφοι, λίγοι έμειναν. Πολύ λίγοι..
    Εδώ τα παπούτσια τα εφτιαχναν με δέρμα γουρουνιού... γουρ(ου)νοτσάρουχα τα λέγαν.. :)
    Ωραίο πρέπει να είναι αυτό το τυροκομικό.. μου θυμίζει το κατίκι που έχουμε εδώ..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Πραγματικά υπέροχο το ποστ σου! Δεν είχε ιδέα από τέτοια πράγματα! Για να είμαι ειλικρινής από κτηνοτροφικές και γεωργικές εργασίες ξέρω τίποτα. Δεν είναι και πολύ εύκολη η δουλειά του κυρ-Αντώνη. Προτιμώ τη δική μου και δεν κατηγορώ καθόλου τους νέους που θέλουν να φύγουν.

    Αυτό που έγραψες για την χρησιμότητα των διαφόρων αντικειμένων και τα υλικά με τα οποία φτιάχνονταν είναι μεγάλη αλήθεια. Τώρα πια δεν φτιάχνουμε τίποτα μόνοι μας και πετάμε τα πράγματα μας όλο και ευκολότερα ακόμα και χωρίς να έχουν υποστεί μεγάλη φθορά.

    Καλή σου μέρα Dyosmaraki!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δυοσμαρακι μου τελεια η αναρτηση,η περιγραφη σαν να ημουν μεσα στο μητατο και να την εβλεπα .στο εχω ξαναπει εισαι καταπληκτικη με οτι καταπιανεσαι.Στις εκθεσεις στο σχολειοθα πρεπει να ειχες πανω απο 20. Ειδες ομως δυοσμαρακι μου παλια που δεν ηταν η εποχη της αφθονιας και της ευκολης παραγωγης ποσο οι ανθρωποι αξιοποιουσαν τα παντα και δεν ειχαν χωματερες γιατι τιποτα δεν πηγαινε χαμενο?Τωρα σε ολα τα μερη της ελλαδος τσακωνονται για τα ΧΥΤΑ,Εγω βλεπω και απο το δικο μου το σπιτι οτι πεταμε πολλα πραγματα.Φιλακια γλυκο μου απο ρεθυμνο ελευθερια

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Δυοσμαράκι, καταρχάς να σου πω ότι διαβάζοντας το κείμενο ανατρίχιασα.


    Έχω απλά μερικές διορθωσούλες σε όρους και τοποθεσίες, γιατί αν και με ρώτησες, πάλι λάθος τα γραψες!!! :pp

    Καταρχήν το μητάτο προσωπικά το έχω συναντήσει και ως μυτάτο και ως μιτάτο. Δε γνωρίζω ποιο είναι το σωστό, οπότε δεν προτείνω κάτι.

    * Το μητάτο είναι στην περιοχή "Τρούλλες" που είναι μετά το Άργος.

    * Παρανυστιά (όχι παρανεστιά)

    * Τομαρένα (όχι τουμαρένια)

    * Η "λατσία" για να κατανοηθεί η προφορά στα κασιώτικα γράφεται ως "λασσία", με βαθύ "σσ". Το "σσ" συναντάται σε πολλές λέξεις.

    * Το ίδιο ισχύει ("σσ") και στη λέξη "τσοπανόπουλα" στη μαντινάδα που έγραψες.

    Τέλος να σου πω ότι ήταν χαρά του κυρ Αντώνη να απαντάει στις ερωτήσεις σου. Επέτρεψε μου να το λέω με σιγουριά αυτό...

    ΥΓ: Αν ξέχασα κάτι, ζήτα μου διευκρινήσεις...
    ΥΓ2: Επόμενο μέρος δεν έχει??

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Καλή η σιτάκα,αλλά δε μας είπες,ενα κιλό σιτάκα με πόσα κιλά γάλα γινεται!Ετσι,για να ξέρουμε πόση χοληστερίνη θα εισπράξουμε!Χα!
    Για το φίλο rizobreaker,οι ιδιωματικές λέξεις διαφέρουν ως προς την προφορά και τη γραφή από τόπο σε τόπο.Ετσι μπορεί ν'ακουγόταν η λέξη΄΄παρανυ(ι)στιά,αλλά σίγουρα προέρχεται από τη φράση ΄΄παρά την εστίαν΄΄,άρα η πιο σωστή γραφή πρέπει νάναι με ι .
    Για τη λέξη μη(ι)(υ)τάτο,επειδή προέρχεται απο τη λατινική metatum,μεταγράφηκε στην ελληνική ως μητάτο,επειδή όμως στην κοινή νεοελληνική οι ξένες λέξεις γράφονται με την πιο απλή γραφή(πχ.τρένο),κατά την ταπεινή μου γνώμη θα έπρεπε να γράφεται με ι.
    Ξεφύγαμε όμως και από το λαογραφικο και το γευστικό το γυρίσαμε στην ορθογραφία!
    Ας απολαύσουμε τη σιτάκα έστω και οπτικώς!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Καλημέρα,dyosmaraki!
    Γρουνουτσάρουχα ή λάστιχα θα τάλεγε και ο άλλος μου εαυτός!Τα πρόλαβα,δεν τα φόρεσα,τα φορουσαν οι μεγαλύτεροι μόνο στα χωράφια φυσικά!
    Τουμαρένια ή τουμαρίσια τα'λεγαν και οι δικοί μου!
    Ο,τι χρησιμοποιεί η γλώσσα,έστω και περιορισμένα,θεωρείται σωστό!
    Και πάλι καλημέρα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Ξαναδιαβάζοντας την ανάρτηση,προέκυψε η ερώτηση:-Ησιτάκα συσκευάζεται σε ειδικά δοχεία;Και πώς διατηρείται;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. @Hfaistiwnas
    Πράγματι οι παραδοσιακοί κτηνοτρόφοι αγρότες και κτηνοτρόφοι σιγά σιγά σβήνουν.
    Τα γεωργικά μας προϊόντα δεν επαρκούν πλέον, οι εισαγωγές τους αυξάνονται ενώ οι εξαγωγές του μειώνονται. Οσο για την παραδοσιακή κτηνοτροφία αντικαθίσταται με μονάδες εκτροφής ζώων ταισμένων με ζωοτροφές.....Μήπως πρέπει να ανησυχούμε?
    Εχω ακούσει για τα γουρουνοτσάρουχα αλλά δεν έχω δει. Τα παπούτσια παρασκευάζονταν αναλόγως των ζώων που εκτρέφονταν σε κάθε περιοχή. Είναι απίστευτη η ποικιλία που είχαν....
    Το κατίκι δεν το έχω δοκιμάσει. θα πρέπει να είναι νόστιμο...
    Την καλημέρα μου hfaistwna

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. @ndn
    Πράγματι αυτά που γνωρίζουμε για τις παραδοσιακές εργασίες και συνήθειες είναι ελάχιστα. Ισως να φταίει και το γεγονός πως συνήθως πέρα από τη πληθώρα των απλών καταγραφών που υπάρχουν, νομίζω πως κανείς δεν μπαίνει στο κόπο (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) να προβάλλει τις θετικές πτυχές και πως αυτές θα μπορούσαν να είναι εφαρμόσιμες στο σήμερα.
    Για παράδειγμα είναι βέβαιο πως δύσκολα ένας νέος ανθρωπος θα επιθυμούσε να ακολουθήσει τα ωράρια του ξυρ Αντώνη. Ισως όμως νέοι άνθρωποι να μπορούσαν να συνεχίσουν κάποιες παραδοσιακές τεχνικές με λίγο πιο ξεκούραστο τρόπο. Τουλάχιστον να μην τις ξεχάσουμε....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. @ελευθερία

    Ακριβώς! αντί να τσακωνόμαστε για την αύξηση χώρων ταφής απορριμάτων, ας αναζητήσουμε τρόπους μείωσης των απορριμάτων ειδικά των μεγαλουπόλεων.Ας φροντίσουν οι δήμοι να παραδειγματιστούν από τη σοφία των παραδοσιακών κοινωνιών και ας διαπαιδαγωγήσουν τους πολίτες τους υποδεικνύοντάς τους τρόπους επαναχρησιμοποίησης των αντικειμένων με σκοπό τη μείωση των απορριμάτων, και όχι μόνο εκείνων των απορριμάτων για τα οποία επιδοτούνται. Δεν αρκούν οι τηλεοπτικες διαφημίσεις, ούτε οι επιδοτήσεις. Θέμα απόκτησης οικολογικής συνείδησης είναι.
    Την καλημέρα μου
    ΥΓ. Η αλήθεια είναι πως η έκθεση ήταν το αγαπημένο μου μάθημα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Ευχαριστίες για τις εμπειρίες που μοιράζεσαι μαζί μας. Μας κάνεις συνταξιδιώτες στις περιπλανήσεις σου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. @rizobreaker

    Σε ευχαριστώ για τις επισημάνσεις. Βλέπεις για κάποια πράγματα φταίει το Αλτσχαϊμερ, για κάποια ο δαίμων ου τυπογραφείου και για κάποια άλλα φταίει η εμμονή μου σε μια "παλιομοδίτικη" αν θες ορθογραφία!

    -Για το 1 και 3 έκανα τις σχετικές διορθώσεις στο αρχικό κείμενο.
    -Το 4 και το 5 κατάλαβα τι εννοείς. Κάποιος γλωσσολόγος έχει αποτυπώσει και γραφικά τον τρόπο που προφέρονται οι λέξεις με αυτόν τον ιδιαίτερο τρόπο της τοπικής γλωσσικής παράδοσης. Θα ψάξω να το βρω και θα επανέλθω...
    Το 2 επίσης το ψάχνω (παρανυστιά)αν και θα δεχόμουν την άποψη του Vad για αυτό το θέμα.
    Οσο για τη λέξη μητάτο ο Μιχαηλίδης Νουάρος (Καθηγητής) συνήθιζε πάντα να γράφει τη λέξη με -η, μόνο στα νεότερα κείμενα εμφανίζεται είτε με -υ είτε με -ι και θα συμφωνήσω με τον Vad πως λόγω απλούστευσης έχει τροποιηθεί η λέξη. Αλλωστε υπάρχει γραμματικός κανόνας πως ορίζει πως σε λέξεις που αποτελούν δάνεια από ξένες γλώσσες το -e το μετέτρεπαν σε -η και εγώ λόγω συνειδητής επιλογής εξακολουθώ να πιστεύω σε αυτούς τους παλιούς κανόνες όπως εξακολουθώ να γράφω το τραίνο με -αι. Εξ ου η άποψή μου πως το μητάτο γράφεται "λανθασμένα" ως μυτάτο ή μιτάτο. Αλλά αυτή είναι μια πολύυυυ μεγάλη συζήτηση.
    Τέλος είχες δίκιο, παρέλειψα να γράψω πως το ταξίδι στην Κάσο συνεχίζεται....(το πρόσθεσα εκ των υστέρων)
    ΥΓ. Είμαι βέβαιη πως ο κυρ Αντώνης χαιρόταν να απαντά στις ερωτήσεις γιατί αυτοί οι άνθρωποι ήταν πάντα πρόθυμοι να μοιραστούν τις εμπειρίες τους με νεότερούς τους ανθρώπους.
    Την καλημέρα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Όμορφα Δυοσμαράκι μου κι εσύ ταξίδια να κάνεις.
    Να δένεις εκεί που νιώθεις πως πρέπει κι όχι μονάχα εκεί που μπορείς.

    Κι όσο θα εξακολουθείς τα ταξίδια σου να διατηρήσεις τούτη την οπτική γωνιά και να καταγράφεις εκείνα που οι άλλοι απλά προσπερνούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Ελένη,πάλι εδώ είμαστε!
    Ο Μπαμπινιώτης προτείνει μιτάτο,με το σκεπτικό της απλούστερης γραφής που επικαλέστηκα σε προηγούμενο σχόλιο.
    Το Λεξικό της κοινής νεοελληνικής του Ιδρύματος Τριανταφυλλίδη δεν περιέχει σχετικό λήμμα,ίσως επειδή η λέξη είναι ιδιωματική.
    Αντε,Καλό Δεκαπενταύγουστο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Dyosmaraki, δεν γνωρίζω την γεύση της σιτάκας, αλλά αυτή η περιγραφή με έκανε να λιγουρεύομαι όση ώρα τη διάβαζα.
    Έχω ταξιδεύσει σε πολλά μέρη της Ελλάδας αλλά ποτέ μου δεν έτυχε να βρεθώ σε παρόμοια διαδικασία. Να είσαι καλά που μας την προσέφερες με το γλαφυρό σου γράψιμο. Καλά σου απόγευμα gskastro

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Θα έπρεπε να ανυσηχούμε φυσικά! Αλλά όλα για χάρη της ευκολίας, της τεχνολογίας και του χρήματος..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. Εκπληκτική εμπειρία !
    Θα πρέπει να συγκεντρώσεις όλα αυτα σε ενα βιβλίο ισως.
    Ακόμα κι αν χαθούν κάποτε όλες οι παραδοσιακές γιορτές και διαδικασίες, οι συνήθειες κι όλα αυτα τα μοναδικά πράγματα, θα τα εχεις καταγράψει και θα τα μάθουμε και εμείς.
    Ιδέα δεν ειχα φυσικά περι ...σιτάκας !
    Μπράβο σου για τον κόπο που κάνεις να μας μεταφέρεις όλα αυτα τα πανέμορφρα πράγματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Μα, να μη βρίσκομαι εκεί, να καταγράψω τόσο όμορφες εικόνες με τη μηχανή μου! Καλό δεκαπενταύγουστο! Χρόνια πολλά!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. @Ηχος πλάγιος μόνος

    "Εκείνα που οι άλλοι προσπερνούν"....
    είναι αυτά που αγαπώ ήχε μου....

    Και πάντα η ματιά μου θα κοντοστέκεται σε αυτά τα μικρά, ταπεινά αλλά τόσο όμορφα καθημερινά περιστατικά της ζωής μας...

    Σε ευχαριστώ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. @Vad

    Φαίνεται πως έχεις δίκιο! Η απλούστερη γραφή έχει αλλάξει την αυθεντική ονομασία κάποιων λέξεων...

    Σε ευχαριστώ για τις ευχές, πέρασα όμορφο Δεκαπενταύγουστο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. @gskastro

    Πράγματι είναι δελεαστικές οι τοπικές γεύσεις κάθε περιοχής.
    σε τέτοια διαδικασία η αλήθεια είναι πως δεν είχα ξαναβρεθεί.
    Καλό σου απόγευμα εύχομαι

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Ενα ποστ που αξιζει πολλα !!!
    Μπραβο Δυοσμαρακι ...και παλι μπραβο!
    την καλημερα μου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Καλημέρα, πολύ όμορφο το άρθρο σου, εκπληκτικές φωτογραφίες!
    Απίστευτό, υπάρχει απλός κόσμος γύρω μας που είναι τόσο δημιουργικός όπως ο κύριος Αντώνης. Με εντυπωσίασε με τις δυνατότητες του.
    Χαίρομαι πολύ που βρεθήκαμε. :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. "Hfaistiwn
    Οι προτεραιότητες της σύγχρονης εποχής βλέπεις, δυστυχώς...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. @tzonakos
    Η καταγραφή βοηθά να μην πέσουν αυτές οι τεχνικές στη λήθη...
    Κατ΄αρχήν τα συγκεντρώνω εδώ για να μην τα ξεχάσω και εγώ ακόμη...
    Και με την ευκαιρία....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. @tzoubris
    Ο κυρ Αντώνης βρίσκεται πάντα εκεί καθημερινά. Μπορείς να τον επισκεφτείς με την μηχανούλα σου όποτε θες...
    Καλώς όρισες

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Ποιά είναι η γνώμη σας;